Fálkinn - 07.05.1932, Page 14

14
FÁLKINN
lirasafii um löppina á hægindastólnum og
datt mefi höfuðið á spegilinn .... eins og
þjer sjáið brotnaði hann. Og náttúrlega
skar Roberts sig, e'n sárið er þó, sem betur
fer, alveg hættulaust....Þannig vildi til,
i fám dráttum, atvik það, er frú Nogales
taldi skvldu sina að vekja atlivgli yðar á.
Hershöfðinginn leit spyrjandi til hinna
liðsforingjanna og þeir samsintu því er
Stead sagði.
Þetta er hárrjett, hershöfðingi ....
Robert sæi'ðist þarna ....
Hann ætlaði að ná í eitthvað i skápn-
um.
Hershöfðinginn sneri sjer að Ölbu:
Jæja, frú .... Eruð þjer ánægðar?
—: Nei, hersböfðingi .... Jeg vil taka
fram að Roherts ofursti sjálfur liefir ekki
cnn staðfest framburð þessara berra ....
Viljið þjer spyrja hann, hvort þetta stahdi
alveg heima ?
Robert beið ekki spurningarinnar. Hann
svaraði blátt áfram:
Það er alveg laukrjett, hershöfðingi.
Alba hafði livest augun á hann einkenni-
lega starandi og virtist híða eftir svari hans
áður en hún kvæði á um framkomu sína,
en nú varð hún höggdofa af undrun. Hún
greip um bak stólsins f}rrir framan liana
svo fast að hnúarnir hvítnuðu, gaut horn-
auga til Sir Ronakl Armstrong, reigði höf-
uðið og sagði hvellum rómi, sein hljómaði
eins og hún væri að kveða upp dóm:
Jæja, hershöfðingi, mjer þykir leitt að
verða að segja yður, að þessir herrar fara
með ósannindi....
Varið yður, frú!
Jeg endurtek það .... Þessir Iierrar
ljúga .... Skiljið þjer?
Þjer gerið yður ekki fulla grein fyrir
hversu alvarlegt það er, sem þjer segið . .
Jeg geri mjer fulla grein fyrir því, að
jeg ákæri þá fyrir rangan vitnisburð ....
Jeg ákæri þá frammi fyrir yður og mark-
greifanum af Pazanne, sem jeg bað að koma
með okkur svo að einn drengskaparmaður
að minsta kosti vrði viðstaddur þetta sam-
tal .... Jeg hygg að rangur vitnisburður
sje glæpur, sem refsa beri eftir lögum yðar.
Hjeðan af getið þjer ekki snúið aftur
með þetta, frú. Þjer verðið að færa rök fyr-
ir áburði yðar. . . . Jeg krefst þess.
Og jeg óska einskis fremar .... Sagan,
sem Stead ofursti sagði yður með aðstoð
vina sinna er lygavefur frá uphafi til enda
.... Robert ofursti varð fyrir áverka af
liendi Nicholsons höfuðsmanns, sem hjer er
viðstaddur; hann stökk á hann og særði
liann með tómri flösku.
Stead gat ekki stilt sig.
Leggið engan trúnað á þetta hershöfðingi
.... Afsakið hugarflug frú Nogales, er hún
gerir ryskingar úr því, sem ekki var annað
en slys ....
Alba skalf eins og orð Steads befðu verið
löðrungur beint á munn hennar. Ilún gekk
fram á niitt gólfið.
Hershöfðingi, þessir herrar liafa sjálf-
ir brotið skápspegilinn til ]iess að styðja
sögusögn sína og bjarga hinum seka. En
nú sá jeg Nicholson slá yfirboðara sinn . .
Það lilýtur lika að vera hægt að la órækar
sannanir þess . ... . Jeg batt sjálf um sár
ofurstans .... Sjáið þjer hershöfðingi, jeg
þvoði það upp úr vatninu þarna, sem er
rautt af blóðinu. Og jeg tók meira að segja
úr sárinu glerbrot, úr brotnu flöskunni, sem
hjer er ....
Alba bevgði sig yfir handklæðið hlóði
drifið. Hún sýndi heshöfðingjanum og
markgreifanum af Pazanne grænt glerhrot.
Þetta var í skurðinum á e'nni hins
særða .... Berið það saman við hið litlausa
gler skápsspegilsins .... Munurinn er auð-
sær.
Hershöfðinginn var ráðþrota. Hann hik-
aði dálítið og spurði svo:
En hversvegna voruð þjer hjerna, frú?
Af ]>vi að jeg og Roberts ofursti erum
fornkunningjar .... Nicholson höfusðmað-
ur varð óður af afhrýði er hann vissi af
mjer hjá honum. Því drýgði hann ódæðið
.... Mjer þykir fyrir að hafa komist að
raun um, að liðsforingjar með einkennis-
merki hans hátignár Bretakonungs skuli
hafa tekið sig samán um að hylma yfir
refsivert athæfi .... Þeir hafa lýst þessu
atviki, sem jeg var af tilviljun vottur að,
gersamlega rangt .... Ef þjer álítið, að
mönnum megi haldast uppi óátalið að fara
svo á mis við sannleikann og' Ijúga til þess
að forða sekum fjelaga frá herrjettinum, ef
þjer ætlið að heita valdi yðar til að breiða
vfir slíkan skripaleik, þá læt jeg yður vita,
að jeg læt strax á morgun blöðin fá hneyksl-
ið til meðferðar og bera það undir dóm al-
mennings.
- Frú, þjer þurfið ekki að segja mjer
livað jeg á að gera ....
Afsakið hershöfðingi ....
Sir Ronald Armslrong snjeri sjer hvatlega
við, er hann hejrrði rödd Nicholsons, og
spurði önuglegá:
Nú, nú .... Hvað er það?
Nicholson horfði rólega beint framan i
yfirmann sinn og mælti hægt þessi orð:
Frú Nogales segir satt. Það var jeg,
sem særði Roberts ofursta í æði. Annað hef
jeg ekki að segja.
Nú var löng þögn. Allir viðstaddir horfðu
á Nicholson, sem stóð grafkyr eins og sak-
borningur, sem bíður dóms síns. Hershöfð-
inginn virtist taka sjer næsl þessa skyndi-
legu játningu. Han hafði efað og vonað það
besta til hins ýtrasta. En nú varð hann
nauðugur að beygja sig fyrir sannreyndun-
um. Hann rjetti úr sjer og skipaði með sinni
venjulegu kaldranalegu röddu:
Nicbolson höfuðsmaður, þjer eruð í
gæsluvarðhaldi.
— Já, hershöfðingi.
- Stead ofursti, fylgið Nicholson höf-
uðsmanni til herbergis síns. Þar skal hann
bíða frekari skipana.
— Já, hershöfðingi.
Er liðsforingjarnir gengu út að dyrunum,
gaf Alha þeim bendingu um að staldra við.
Siðan ávarpaði hún Sir Ronald Armstrog
og spurði:
— Er leyfilegt að segja eitt orð við liðs-
foringja í gæsluvarðhaldi?
Alls ekki, frú.
Ekki einu sinni lijer i heyranda hljóði?
Til livers? Hafið þjer nokkuð að segja,
þá segið það undir eins!
Þá snjeri Alba sjer að Nicholson og bætti
við:
Yður átti jeg grátt að gjalda. Nú er það
gert ....
Roberts gekk út úr stofu enska læknisins
í Bangamer, sem saumað hafði saman
skiirðinn á einni svipstundu. Freemán var
með ofurstanum. Hann spurði:
Funduð þjer mikið til?
Roberts bandaði frá sjer með hendinni.
Hún er að vísu lireint ekki þægileg
])essi þræðing gegn um lil'andi holdið. P2n
það er draumur í samanburði við það, sem
Kínverjar finna upp á . . Ónei, kunningi,
|>að er ekki á holdinu, sem jeg líð, heldur
á samviskiinni.
Það var leitt með veslings Nicholson . .
Herrjetturinn bíður hans .... Vægasta refs-
ingin verður brottrekstur .... Hver hefði
getað trúað þessari konu til þess arna! ..
Segjum tveir, Freeman ....
Roherts þagnaði. Bíll með merki lífvarð-
arsveitar maharajah’ans kom þar að, sá
sem kevrði, steig út úr og gekk upp tröpp-
urnar að aðaldvrum spítalaiis. Hann heils-
aði:
Sahib ofursti?
Hvað er það? ....
Sendibrjef til Roberts ofursla.
Fáið mjer það.
Roberts þekti höndina. Hann braut blað-
ið sundur. A því stóðu aðeins eftirfarandi
orð, rissuð í mesta flýti mcð blýanti:
„Þegar tveir menn hafa elskað sömu kon-
una, er það hin mesta móðgun, sem þeir
geta sýnt henni, að byggja vináttu sína upp
af rústum þeirrar ástar. Þjer hafið svívirt
mig. Þess hefi jeg nú hefnt. Guðsfriði“.
Eftirmáli.
Það var eitt kvöld, að sendiherra Stóra-
Bretlands í Washington lijelt veislu til
heiðurs hr. Sydney Redsmith fyrverandi
ráðherra og einum af leiðtogum verkalýðs-
flokksins enska (Labour party). Voru þar
samankomnir stjórnarerindrékar allra
landa. Fallegustu konurnar í Columbia-
fylki höfðu þar til sýnis hrosiii sín og perl-
ur sinar. Auðhringarnir amerísku höfðn
sent þangað helstu málsvara sína og aðall-
inn i New York sína kórónulausu þjóð-
höfðingja.
Inni i einum salnum sátu tveir menn á
tali. Annar þeirra fullyrti með virðulegu
yfirbragði, sem minti á rómverskan keis-
ara, að liann greiddi allra manna liæstan
tekjuskatt. Það var hr. Rodney Hill, kvik-
myndakonungurinn. Hinn var liár og grann-
ur, þegar tekinn að liærast og har á brjósl-
inu borða Victoria krossins. Það var Ed-
ward Roberts herforingi, herinálaráðunaut-
ur við hresku sendisveitina.
Kæri herforingi, sagði Rodney 11i 11,
jeg er þeim mun ánægðari ylir að hafa liitt
vður i kvöld, sem jeg einmitt ætlaði að
lcyfa mjer að hiðja yður einnar bónar.
Mjer væri það sönn ánægja, hr. IIill.
Jeg skal segja yður alveg eins og er . .
The llill Corporation, sem jeg er formaður
i, liefur í undirbúningi stórfenglega kvik-
mynd, sem gerist í Indlandi. En ef mjer
skjátlast ekki, herforingi, liafið þjer ein-
mitt þjónað áður fyr i ensk-indverska hern-
um ....
Jú, rjett. Það eru nú sex ár síðan jeg
fór alfarinn úr Hiridústan, en tíu árum her-
þjónustu minnar hefi jeg eytt milli Indus
og Bramapútra.
Ágætt .... Þjer eruð með öðrum orð-