Fálkinn - 28.05.1932, Blaðsíða 4

4
V Á I. K I N N
Máttur barnsins.
Samræðan var í algleymingi
inni í stofunni. Hver gæti að-
liylst svona fjármálastefnu á
þessum tímum, spurði baiika-
stjórinn, liver gæti aðhylst svona
stefnu i ulanríkismálum, kall-
aði ofurstinn og hver þolað doð-
ann og sljóleikann hjá almenn-
ingi, sagði kaupmannsfrúin.
Það vantaði ekki málæðið og
masið, það stóð ekki á handa-
slætti og rökfimi og ekki þurfti
að hrýna fólkið til jiess .að láta
álit sitt í ljós.
Þá tók íþróttamaðurinn fram
í, hann Villmer: „En hvernig
væri, að þið notuðuð lífsorkuna
dálítið viturlegar? Að þið til
dæmis notuðuð hana i eitlhvað
annað en orð, eintóm innantóm
orð!“
„Þar er jeg á sama máli“,
sagði ungfrú Ina með hrifningu.
Ofurstin sneri sjer við og leit
fvrirlitlega á hjónaleysin:
„Þökk fyrir!“ svaraði liann
fokvondur. „En gætið þið ykkar
eigin dyra“.
„Við höfum ekkert sagl“,
svaraði Villmer afsakandi.
„Og við ætlum að taka öðruvísi
á málunum “, hætti Ina við. Við
skulum áreiðanlega koma ein-
hverju gagnlegu til leiðar“.
„Gagnlegt lijer og gagnlegt
þar“, sagði hankastjórinn og
hvesti á þau augun, „livað hafið
þið-----------“
Þá heyrðist alt í einu björt og'
fögur rödd gegnum alt skvaldr-
ið:
„Langar nokkurn til að sjá
þegar jeg haða hana Lóu?“ var
spurt.
„Já, að minsta kosti mig“,
svaraði Ina og hljóp út úr stof-
unni.
„Mig lika“, sagði ofurstafrúin
og kaupmannsfíúin fór á eftir.
Það varð stutt þögn eftir þessa
truflun. Svo stóð Villmer upp,
slakk höndunum í buxnavasana
og reikaði út úr stofunni. „Jeg
held jeg verði að fara líka“,
muldraði hann, „það getur ver-
ið gaman að sjá barni dýft i“.
Ofurstinn og hankastjórinn
sátu um hríð. Þeir heyrðu hlál-
ur og skvaldur gegnum horð-
stofuna, það hlaut að vera fjör-
ugt inni í svefnherberginu.
„Þú skilur“, sagði bankastjór-
inn, með upprjettum vísifingri,
,.að ef-------“
„Getum við ekki haldið viður-
eigninni áfram seinna?" spurði
ofurstinn og stóð ujij). „Förum
heldur inn til hinna og sjáum
augasteininn í lauginni. Það er
gaman að svolitilli tilbreytingu“.
Ba'nkastjórinn tautaði eitthvað
óskiljanlegt en elti svo ofurst-
ann, ygldur á svip.
En inni í hjörtu svefnherberg-
inu stóðu ungfrú Ina og Villmer,
kaupmannsfrúin og ofurstafrú-
in og faðirinn og móðirin kring-
um hvítemaljeraðan bala og i
honum huslaði svolítið barn í
licita vatninu og hló.
„Da, da“, sagði Lóa og huslaði
svo að skvettist úr balanum.
„Da, da“, hermilu allir áhorf-
endurnir eftir.
„E, ne“, sagði hvítvoðungur-
inn. Og enn hermdu allir eftir.
Utanríkismálin, fjármálin,
doðinn, orkan og skilningurinn
haf'ði alt glevmst. Þarna slóð alt
i'ólkið rosandi og hlæjandi og
endurtók tilraunir Lóu til þess
að gera sig skiljanlega, lutu nið-
ur að henni til að láta liana
taka cftir sjer og töluðu tæj)i-
timgu við barnið.
Alt í einu rjetti Villmer úr sjer
og hló:
„Við látum vist eins og bján-
ar, sagði hann.
„Hægan, hægan“, svaraði Ina.
„Þetta er lífið, skal jeg segja
þjer. Ekki bansett stjórnmálin,
sem þið eruð að þrefa um þang-
að lil þið gleymið að þið eruð
sjálfir til og glevmið öllu því
frumræna og eðlilega“.
„Hver var það, sem var svo
innilega sammála þjer áðan“,
sagði Villmer.
„Uss, við fórum öll með bull.
Minstu ekki á það“.
„Nei, jeg skal ekki gera það“,
svaraði Villmer góðlátlega.
í sama bili rjetti móðir barns-
ins úr sjer.
„Vitið þið hvað mjer dettur
svo oft í hug, þegar við stund-
um svona í kringum barnið og
látum eins og bjánar, án þess að
hugsa um hve hlægilegt þetta er,
eins og Villmer var að enda á“.
Og andlit ungu móðurinnar
varð að björtu brosi.
„Jeg hugsa til orðanná ,Og
barnið mun leiða þau
sagði hún mjúkt.
Það varð alt í einu svo hljótt
kringum balann liennar Lóu, að
barnið leit upp. Hvað gekk að
öllum hinum börnunum? Var
ekki gaman að tala framar. Hún
varð að reyna.
„Da, da“, sagði hún, og brosti
eins og hún væri að reyna fyrir
sjer hvernig þessu yrði tekið.
Og svarið kom þegar. En
lægra næstum því lotningar-
fult.
Og tíminn leið. Lóa litla var
orðin átta ára.
A þessum árum hafði margt
gerst, sem Lóa hafði engan
skilning á, hún sá aðeins afleið-
ingarnar og stundum ekki einu
sinni þær. Venjulega voru þau
glöð saman hún og jiabbi og
pabbi og mamma, en stundum
bar það við, að Lóa kom inn
foreldrum sínum að óvörum og
þá var kannske mamma henn-
ar að gráta og pabbi var svo
einstaklega daufur. Einu sinni
gekk hún varlega til móður
sinnar og spurði hana hvers-
vegna hún væri að gráta, en þá
svaraði hún því að hún væri
með höfuðverk, og að hún hefði
haldið að Lóa væri úti að leika
sjer. Seinna komst I.óa að þeirri
niðurstöðu, að mamma hennar
væri oft með höfuðverk og vildi
ekki þreyta hana á neinum
sjiurningum.
Svo var það einn daginn, að
I.óa hafði gleymt boltanum sín-
um inni og stöklc inn í stofu að
sækja hann. Iliin mundi, að hún
hafði skilið hann eftir í borð-
stofunni og fór beint þangað
inn. Þá hevrði hún raddir úr
innri stofunni og sá að hurðin
ekki að stöfunum. Það var
mainma að tala við jiabba.
„Geturðu ekki beðið hann að
híðá?“ spurði mamma.
„Þú skilur, að jeg' get ómögu-
lega bcðið hann um fresl einu
sinni enn“, svaraði j)abbi henn-
ar óþolinmóður. „Ilann hefir
gefið mjer frest tvisvar sinnum
áður“.
„Já, en hann munar ekkert
um þessa peninga, hann sem er
svo ríkur“, tók mamma fram í.
„Ónei, en það kemur ekkert
þessu máli við. Það þýðir elcki
að bera fram þesskonar rök.
Jeg hefi fengið peningana að
láni gegn veði i húsinu okkar,
og nú vill hann fá annaðhvort
peningana eða húsið. Það er
hann sem á j)eningana en ekki
við“.
„Geturðu ekki sagl honum,
að þetta lnis sje það síðasta,
sem liann faðir minn gaf mjer,
og að það væri okkur harniur
að missa það?“ spurði tnamma.
„Það er ekki nema um fáa mán-
uði að gera — þá færðu pen-
ingana fyrir vinnuna þina og' þá
getur hann fengið sitt. Geturðu
elcki sagt honum, að það sje
hart aðgöngu að missa húsið og
verða að flytja úr |>ví, aðeins
vegna dráttar i nokkra mán-
uði“.
Lóa gleymdi boltanum sínum.
Húii læddist nær luirðinni og
hlustaði.
„Þú verður að laka þessu
skynsamlega", sagði pabbi nú.
Jeg gel ekki beðið Severin að
i)íða lengur. Hann er ósveigjan-
legur þegar um peniuga er að
ræða þessvegna hefir hann
líka orðið ríkur“.
Nú varð þögn. Lóa heyrði,
að mamma var að gráta og að
jiahbi stóð upp og fór til henn-
ar.
„Jeg veit að það er rangt af
mjer að taka þessu svona“,
sagði mamma kjökrandi, „það
gerir byrði þína enn þyngri. Og'
jeg skal reyna að harka þetta af
mjer. En — pabbi lagði svo að
sjer lil þess að ná saman and-
virðinu fyrir þetta hús og gefa
mjer ]>að, og svo verður all
amstrið og ánægja hans vfir að
geta gefið mjer liúsið, til ónýt-
is, aðcins fyrir |)essa óbilgirni
frænda þíns. Scverin fær pen-
ingana, hvort heldur það verð-
ui í næsta mánuði eða í vor
keniur lionum alveg í sama stað
niður. En okkur gildir það ekki
ein u“.
„Já já“, svaraði pabhi,
„vilanlega hefur þú rjett fyrir
þjer. En i svona málum er eklci
hægt að liafa þessa reglu. Lánið
er fallið i gjalddaga og þar með
húið. Það verður að greiðast í
næstu viku. Við verðum að
skygnast um eftir minni ihúð,
góða min, því að við höfum
engu úr að sj)ila“.
Mamma grét enn meir en áð-
ur og Lóu lá við að fara að gráta
lika. Áttu þau að flytja burt úr
húsinu? Vegna þess að Severin
frændi heimlaði peninga, sem
ekki voru lil? Svo slæmur var
Severin fræiidi ekki.Hversvegna
fór ekki pabbi til hans og sagði,
að mamma gæti ómögulega flutt
lijeðan vegna þess að hann
pabbi hennar hefði gefið henni
þetta lnis, sem þan höfðu átt
heima í frá því fyrsta, sem Lóa
mundi eftir sjer?
Lóa dokaði við. Ó, þetta var
svo ósköp auðvelt. Eklci annað
en fara þangað, hringja bjöll-
unni og segja, að svona væri
það!
Hún heyrði jiabba og mömmu
tala lágt þarna inni. Nei, miki'ð
ósköp voru þau einföld, fanst
Lóu. En ef þau vildu ekki fara
þá vildi hún gera það. Hún gat
það vel, því að nú vissi hún
hvernig í öllu lá.
Hún læddist yfir gólfið oj)n-
aði hurðina og hljóp út. Um að
gera að flýta sjer, svo að
mamma yrði glöð aftur sem
allra fyrst.
Hálftíma seinna hringdi lnin
bjöllunni hjá Severin frænda.
Hvort frændi væri heima? Jú,
koma inn fyrir stúlka litla,
sagði Ólína eldastúlka og vísaði
lienni leið inn. Og svo barði Lóa
á stóru hurðina, sem var skotið
lil hliðar en ekki lokið ujij) eins
og venjulegri liurð.
„Kom inn“, kallaði Severin
frændi.
„Góðan daginn“, sagði Lóa
og skaut hurðinni aftur á eftir
s.jer.
„Nei, komdu sæl; svo að það
er svona fólk á ferð. Sestu, Lóa
mín, mjer sýnist þú vera svo
móð“.
Severin frændi sal í djúpum
leðurfóðruðum hægindastól og
henti henni á púðann sem var
fyrir framan stólinn. Lóa sett-
ist þar og leit framan í frænda
sinn. Hárið á lienni var eins og
ullartása kringum andlitið og
bláu augun hennar störðu von-
glöð á hann.
„Jeg stökk nærri þvi alla leið-
ina, skilurðu“, sagði Lóa, „því
að jeg varð að flýta mjer.
Mamma er hágrálandi og mjer