Fálkinn - 04.06.1932, Qupperneq 6

F Á L K I N N
(j
Sunnudags hugleiðing.
Grundvöllur rjeitlætingarinnar.
(Úr hufrleiðingasafninu ,TaR' og læs‘).
Eftir Olferl Ricard.
lióin. .‘i: 2325.
Allir hafa syndgað og skortir
('iiiðs dijrð, og þeir rjettlæt-
ast án verðskuldunar af náð
hans fgrir endiirlausnina, sem
er i Kristi Jesú. En Guð fram-
setti hann i blóði hans sem
náðarstól fyrir trima
úað er eins og að koma úr ys
og þys, iðandi mannsæg, skarn-
roki og skvaldri götulífsins,
inn í hátíðlega kyrðina í gömlu
dómkirkjuni, þar sem sólin skín
inn um litln gluggana í hákórn-
um inn vfir altarið með gylta
krossinum og smám drevmandi
ljósum. Ó, sú blessaða hátíðlega
kyrð! og svo að krjúpa aleinn
niður við altarisþrepið og til-
hiðja Guð sinn og Frelsara!
Allir hafa syndgað — jeg
sömuleiðis og skortir þá hrós-
un, sem hjá Guði gildir. Alstað-
ar er sóttkveikja syndarinnar;
hvar mun alt þetta lenda! „All-
ir eru fallnir frá, allir spiltir
orðnir“, svo að Guðs reiði hlýt-
ur að hvíla á þessum kalda og
vonda heimi. Við sitjum hjer,
eins og í skuggalegu fangelsi og
í miðri mannþrönginni er jeg
einmana, eins og ókunnur
maður i villugjarnri stórhorg.
En sjá: Þá ljómar geisli frá
náðarsól Guðs, og hann skín á
krossinn á Golgata, þar sem Guð
blessaði sohur ljet lifið fyrir
fyrir okkur alla. Og sjerhver sá
er krjúpa vill niður frammi fyr-
ir honum og iðrast svnda sinna,
hann öðlast um leið velþóknun
Guðs, sannan sálarfrið og sæla
hjartans gieði.
Með hverjum hætti það gerist
það skil jeg ekki, en læt mig
það einu gilda. Þúsundir manns-
sálna hafa reynl það á öllum
öldum og reyna það enn þann
dag í dag. Aftur og aftur leitum
við til krossins og laugum sálir
okkar i hafi náðarinnar, upp-
sprettulindum ljóssins og kær-
leikans.
Á. Jóh. þýddi.
Vakna þú sál mín.
Vakria þú, harpa og gígja;
jég vil vekja morgunroðann.
Jeg vil lofa þig meðal lýðanna,
Drottinn,
vegsama þig meðal þjóðanna.
Því að miskunn þín nær til
himna
og trúfesti þin til skýjánna.
Sýn þig himnunum hærri,
ó Guð;
dýrð þín breiðist yfir alla jörðina.
Sálm. 57: 8—12.
Fræ gur flökkulýður.
Þarna stendnr heimilið i dag, en á morgun er rifna tjaldið komið á
annan slað.
Er það óskiljanlegt Evrópu-
mönnum. Talsvert er í þessu
máli af persneskum og arm-
enskum orðum og bendir það á,
að þeir hafi farið yfir þessi
lönd, er þeir fluttust t iT Evrópu.
Sjálfir kalla þeir sig „rom“ eða
„man uch“, sem þýðir mann-
eskja, en sígaunaranafnið er
grískt og þýðir „katlaklastrari",
enda taka þeir að sjer að gera
við katla og ílát, þar sem þeir
koma.
Snemma á miðöldum voru
þeir komnir til Balkanlándanna
og þegar kemur fram á 15. öld
fara þeir að breiðast út um Ev-
rópu. Árið 1417 hjeldu heilir
herskarar af þeim vestur um
Ungverjaland, voru flokkarnir
margir og höfðingi fyrir hverj-
um. Hvar sem þeir komu sögð-
ust þeir vera frá Litla-Egypta-
landi og vera í pílagrímsför til
þess að afplána, að forfeður
þeirra hefðu úthýst Maríu guðs-
móður þegar hún flýði með
Jesúbarnið til Egyptalands.
Trúðu margir þessu og tóku
þessum gestum með alúð og
flæddu þeir yfir löndin næstu
ár. Um 1430 eru þeir komnir i
flest lönd Evrópu nema Norð-
urlönd, en þangað komu þeir
um 50 árum síðar. Hið rjetta
eðli þessara „pílagríma“ kom
brátt í ljós, þeir reyndust
rummungsþjófar og siðlaus
skríll, sem ekki lók neinum
menningaráhrifum. Það hefur
revnst alveg ómögulegt að gera
siðaðan mann úr sígaunara. En
hinsvegar er seiglan svo mikil i
þeim, að þrátt fyrir allskonar
ofsóknir og lagaboð hefir ekki
tekist að útrýma þeim þar sem
þeir voru einu sinni komnir.
Iivergi er eins margt um sí-
gaunara og Ungverjalandi.
Frans Jósep keisari gerði ítrek-
aðar tilraunir til þess að af-
nema flakk þeirra, reyndi að
láta þá taka sjer bólfestu og
lagði þeim til hús, akurlendi og
hústofn. En þessi tilraun mis-
tókst algjörlega og á sama hátt
fór lík lilraun í Þýskalandi.
Þjóðverjar ætluðu að menta ])á,
,,Katlaklastfari“ við vinnu sína á
Spáni,
Islendingár hafa lítið af
flökkumönnum að seg'ja. Iljer
fyrrum var það að vísu alsiða
að menn legðist í flakk og ælti
hvergi heima, en nú er þessum
mönnunr fækkað svo, að „við
landauðn nemur“. Gömlu
flökkukarlarnir, sem allir voru
landskunnir menn og enginn
amaðist við, eru horfnir. Það
var gaman að þeim sumum og
flestum húsbændum þótti útláta-
laust að hýsa þá og gefa þeim
að jeta eina nótt eða orlofsnæt-
urnar. Þessir menn voru und-
antekningar; oftast nær voru
þeir eitthvað brenglaðir á geðs-
mununum en meinlausir voru
þeir að jafnaði, ef þeir voru
ekki ertir.
ísland mun vera það land í
veröldinni, sem lausast er við
flakk og betl. Því að fjarlægð
landsins hefur varnað því, að
hingað kæmist sá erlendi
flökkulýður, sem annarsstaðar
fei’ðast land úr landi og mynd-
ar sjerstakar stjettir í mannfje-
laginu. Flökkubetlararnir á
Norðurlöndum eru vandræða-
menn, sem fólki í afskektum
bygðarlögum stendur stuggur af,
þeir eru uppvöðslusamir, frekir
og þjófóttir og fljótir að grípa
til kutans ef þeim likar ekki.
Þeir eru flestir kallaðir tatarar,
en í Noregi kalla menn þá
„fanta“.
fíússnesk sigannarbörn.
Þessir flakarar eru meira og
niinna blandaðir afkomendur
frægasta flökkulýðs Evrópu, si-
geaunanna svonefndu. Erlendis
veit hvert mannsbarn hvernig
þessi flökkulýð ur lítur út, en
hjer þekkja menn það ekki,
sem betur fer, því að sígaunar
munu aldrei hafa komið hingað
til lands. Þá sjaldan að erlendir
llakkarar hafa komið hingað til
lands, hafa þeir verið af öðru
hergi brotnir, Lappar, eða jafn-
vel Samojedar.
Sígaununum lig'gur það í
Sigaunari með taminn björn, sem
hann sýnir á markaðsdögum í ung-
verskum þorpum.
blóðinu að flakka. Þeira geta
ekki haldið kyrru fyrir, fest bú
og stundað almenna vinnu og
svo rík er þessi tilhneiging, að
sigaunarabörn, sem tekin hafa
verið til fósturs af öððru fólki
og alist upp eins og önnur börn,
strjúka nær altaf úr fóstrinu
þegar þau fara að slálpast og
þetta er líka tilfellið, þó ekki
hafi nema annað foreldrið ver-
ið sígaunari. Þeir eru fremur
Jitlir vexti, með langt, hrafn-
svart hár, sem að jaínaði er sítt,
augun eru hvöss og snör. Að
jafnaði ganga þeir illa til fara
og eru sóðalegir.
Vísindamennirnir telja víst,
að þeir sjeu ættaðir frá Vestur-
Indlandi og styðja þá kenningu
sina við málið, sem þeir tala.