Fálkinn - 23.07.1932, Síða 6

6
F Á L K I N N
Sunnudags hugleiðing.
Likainleg œfing er til lítils
nýt, en guSrœkni er til atlra
hluta nytsamleg og hefir
fyrirheit bæði fyrir þetta
lif og hið titkomanda. (1.
Tím. 'i, 8).
IJa<S or alveg í Jesú anda, að
Páll posluli dregur hjer glögg
og greiniíeg takmörk milli hins
ytra og hins innra, milli |>ess,
sem miðar lil þess að sýnast
fyrir möiinum og hins, sem
hevrir hinni sönnn guðs-
dýrkun til. <) 11 líkamleg' æf-
ing, öli ytri háttprýði og fram-
koma, sem vekur eftirtekt og
jafnvel aðdáun, ait sem gerir
manninn að prúðnm veraldar-
manni er út af fyrir sig engin
viðbót við sannarlegt manngildi
nolckurs manns og færir hann
ekki einu feti . nær Guði. En
postulinn lætur ekki staðar
numið við það að benda á hið
fánýta, hann gleymir ekki að
nefna guðræknina og telur hana
til allra hluta nytsamlega og
hafa gildi bæði fyrir þetta líf
og hið tilkomanda. Postulanum
hefir varla dulist það, að liann
mundi hjer verða fyrir mótbár-
um, að menn muiidu segja að
þeir gætu alvcg eins vel komið
fram sínum veraldlegu ál'orm-
um þó guðrækni kæmi þar
hvergi nærri, það væri alt ann-
að, sem til þess þvrfti, það væri
ráðdeild og hyggindi, kjarkur
og þrautsegja og' líkamlegt þrek
og þol. En með þessari mótbáru
er þess ekki gætt að Jesús sjálf-
ur og þá einnig postular bans
mátu ekki hin ytri verk eftir
sýnilegum árangri þeirra, held-
ur eftir því hugarfari, sem þau
eru unnin með, eftir því, hvort
])au með einhverjum hætli eru
unnin í þeim tilgangi að efla
guðs dýrð og velferð mann-
anna. Það er engin tilvilju'n, að
það er eins og blessun fylgi
hverju starfi sumra manna,
þótt þeir standi öðrum að baki í
„líkamlegri æfingu", það er af
því að vilji (iuðs stýrir huga og
hendi. Þeir eru lika að jafnaði
glaðir í sínu starfi af því þeir
finna til blessandi nálægðar
Guðs. Þeim er það engin ráð-
gáta að guðræknin hal'i fyrir-
heit fyrir þetta líf, því þeir njóta
daglega hins sæla friðar trúrra
þjóna. Það er heimskingjans
hugsun, að við liöfum ekkert
við guðræknina að gera fyr
en um ]>að bil sem vjer eigmn
að fara hjeðán- og það fylgir
ekkert fyxárheit þeirri guðrækni
sem er einskonar neyðarúrræði,
framkomið af ótta við ]>að, sem
altaf hafði vex-ið leitt lijá sjer
að hugsa um og búa sig undir.
Það getur enginn huggað sig
við það i alvöru, að likamleg
æfing nje neitt af liinu ytra
muni verða þess megnugt að
bæta þarfir sálarinnar og veita
frið og rósemi, von og djörfung
þegar mest á ríður. Ástunda þvi
guðræknina, láttu hugsun og
= Meyerling-morðið.
framkvæmd bera þess vott að
þú sjert trúr þjónn, að vísu yf-
i; litlu, en með von um að
verða settur yfir meira og
ganga inní fögnuð lierra þins.
Amen.
Veiðihöllin Meyerling, þur sem fíúdolf rikiserfingi myrti ástmey
sína og framdi siðun sjálfsmorð.
fíudolf ríkiserfingi á likbörunnm.
Þegar styrjöldin mikla stóö
sem liæst fje.ll frá elsti stjórn-
andinn þeirra, sem i henni áttu,
Eranz Jósep keisaxú Austurríkis
og konungur Ungverja. Það var
alraanna rómur, lö'ngu fyrir
stríð, að þegar liann fjelli frá
mundi hið ósamstæða ríki lians
Habsborgarveldið, fara í mola
og svo fór líka í styrjaldarlokin.
En ekki er ósennilegt, að Aust-
urriki—Ungverjaland hefði lið-
ast í sitndur við dauða hans ])ó
engin styrjöld hefði skollið á.
Ilabsborgarríkið var skipað svo
mörgum og sundurleitum þjóð-
flokkum, að ólmgsandi var, að
það gæti lafað saman lengi.
Dauðinn hlífði Franz Jósep
við þeirri raun að horfa á rústir
lxins forna veldis síiis. Það
hefði orðið siðasta raunin lians
en þeim hafði hann nóg af að
segja um æfina. Svo mikill
raunamaður var hann, að menn
vorkendu honum og eflaust
hefir það lxaldið ýmsum þeim í
skefjum, sem annars hefðu orð-
ið til þess að ganga i berhögg
við hann, að þeim fanst ekki á
raunir hans bætandi. Hann tók
ríki árið 1818 er Ferdinand
föðurbróðir hans varð að segja
af sjer. Þá var liann aðeins 18
ára gamall. Hann hjelt völdum
í ()8 ár og andaðist 1916, 86 ára
gamall og vissulega saddur lil'-
daga.
Af öllum raunum Franz Jós-
eps var sú mest, sem lijer skal
sagt frá. Flest sem ])á rauna-
sögu snerti hefir verið almenn-
ingi lntlið þangað lil alveg ný-
lega að maður einn ljóstaði
]>ví upp á banabeði, eða í'jett-
ara sagt ljet eftir sig skriflega
skýrslu um ])að. En áður var
talið, að enginn hefði uin þetta
vitað nema keisarinn sjálfur.
Þcssi atburður, sem kallaður
hefir verið Meyerlingmorðið,
vakti afar mikla eftirtekt á
sinni tíð og var talið mesta
hirðhneykslið á siðari hluta 19..
aldar. Hann varð upphafið á
þeirri raunasögu Habsborgar-
ættai'iimai', sem lauk með þvi,
að Karl keisari varð að flýja
Frans Jósep á gamals aldri.
l'rá völdum 1918 og koma sjer
undan til Madeira, en ])ar dó
hann skömmu siðar.
Aðalmaður ])essarar sögu var
Hudoll' ríkiserfingi, elsti sonur
Franz Jóseps. Meðan á lier-
menskunámi lians slóð hafði
liann hitl i Wien seytjá'n ára
gamla barónessu, sem hjet Mar-
ia von Vetsei'a. Tókust brátt
með þeim heitar ástir. En krón-
prinsinn var giftur fyrir, en
e.ins og nærri má geta tók kona
lians, Stefanía prinsessa af
Belgíu, þessu ekki með þegjandi
þögninni, Ástir þeii'ra rikiserf-
ingjans og Mariu Vetsera kom-
ust brátt í almæli hjá liirði'nni
í Wien og nú skarst keisarinn
í mábð. Veit enginn livað þeim
hefir farið á milli, feðgunum,
en að einliverjum samningum
varð komist og keisariim
samdi svo um við Bethlen
nokkurn greil'a, að bann skyldi
ganga að eiga Maríu von Vet-
sera.
En skömmu siðar bárust þau
tíðindi frá veiðihöllinni i Mey-
erling, sem urðu með mestu gíf-
urtíðindum þeirra tíma. Hinn
30. janúar 1889 fundust þau
dauð bæði, Rudolf ríkiserfingi
og María Vetsera — skotin til
liana.
Þau voru grafin i kyrþey og
alt var gert til þess að láta mál-
ið ekki komast í hámæli, eða
það, að þau liefðu skotið sig.
Það var látið heita svo, að rík-
iserfinginn hefði dáið snögg-
lega, en liinu leyndi hirðin, að
unnusta lians liafði fundist
dauð hjá honum. Eigi að síður
barst fljótt orðrómur um, að
ckki væri all með feldu uni
þetta, en enginn fjekk að vita
hið rjetta og einmitt fyrir þá
sök urðu ágiskaniúnar fleiri og
öfgafyllri. Þær flufgufregnir
urðu óteljandi, sem blöðin
dreifðu út um fráfall Rudolfs
erkihertoga og barónessunnar.
Sumar sögurnar sögðu, að Bet-
hlen greifi liefði drepið þaú í
afbrýðissemiskasti, aðrar að
þarna liefði verið meiri liáttar
nætursvall og hefði því lokið
með því, að viðstaddir hefðu
ljarist með kampavinsflöskum
og hefðu þau Rudolf og María
fengið höfuðhögg sem urðu
þeim að bana. Enn sögðu aðrar
sögur, að keisarinn liefði geng-
ið svo nærri krónprinsinum er
hann þröngvaði honum til þess
að slita samvistum við Maríu
Vetseru, að hann hefði framið