Fálkinn - 23.07.1932, Blaðsíða 14

M
búist við því, a<S veröa snjall ræðumaður í
i'vrsta sinn; en þolinmæðin þrautir vinnur
allar. Þar að auki gæti jeg leiðbéint þjer
með ráðum og dáð, fyrst um sinn“.
„Bestu þakkir“, svaraði Tony. „Sennilega
get jeg einnig átl von á þvi að Lára lijálpi
mjer?“
„Þú getur óhultur reitt þig á að hún mun
standá við hlið þí’na gegn um allan kosn-
ingabardagann“.
„Jeg gæti best trúað því að Tony skemti
sjcr vel á þingmálafundunum“, greip Guy
fram í. „Hann hefir gaman af hverskonar
kepni“.
Henry leit hálf grunsamlega til Tonys.
„Jeg vona að minsta kosti að þú athugir
mál þetta, með tilhlýðilegri alvöru“. Hann
fvlti glasið sitt. „Jeg má þá láta miðstjórn-
ina vita að þú gefir kost á þjer við næstu
kosningar?"
Nú varð stutt þögn.
„Það endar víst með því“, sagði Tony
loksins. „Úr því fjölskyldunni er þelta svo
mikið áhugamál, hef jeg ekki brjóst til að
segja nei. Hvernig á jeg svo að byrja? Til
hvers ræður þú mjer?“
„Væri jeg í þínum sporum, Tony“, sagði
Henry, „þá mundi jeg leggja mig eftir ein-
hvérri sjergrein", svaraði Henry. „Annað-
hvort utanríkismálum, bindindismálum,
landbúnaði, eða einhverju þess háttar, sem
oft ber á góma í neðri málstofunni. Reyndu
að verða atkvæðamaður i einhverju af
þessu, þá hefir þú ákveðna afstöðu frá
hyrjun“. Hann leit á klukkuna. „Því miður
þarf jeg að fara. Jeg þarf að fara á fund
í fjelaginu gegn kvikskurði skepna“. Ilann
stóð á fætur og rjetti Tony hendina. Ilún
var slór og feit og kvapleg, og To'ny tók í
hana með ólund. „Mjer er mikil ánægja“,
sagði Henry; „að komast að raun um að
þú ert þó farinn að sjá hverjar kröfur
staða þín í mannfjelaginu gerir lil þíiv“.
Tonv ljet kalla á bifreið Ilenrys, og fylgdi
honum til dyra. Iívöddust þeir þar með
handabandi, og Tony gekk aftur inn i stof-
una.
„Guv“, sagði liann. „Ef þú hefir nokkurn
neista af meðaumkvun með mjer, þá gefðu
mjer whisky. Ef jeg ætti veitingahús“, lijell
hann áfram, „þá skvldi jeg horga Henry
bált kaup fyrir að standa við skenkiborðið
og tala um stjórnmál. Hann mundi bráð-
lega gera gestina að drykkjumönnum“.
Guy gat ekki að sjer gert að brosa dálitið.
„Þú ert mjög vanþakklátur“, sagði liann.
„Henry er stundum óþarflega hátíðlegur
en liann vill þjer vel“.
„Öll fjölskvldan er svona“, sagði Tony.
„Þetta virðist vera smitandi. El' jeg gæti
ekki vel að mjer verð jeg sjálfsagt eins,
áður en langt um líður“.
„Þú virðist liafa getað varið þig sæmilega
hingað til“, sagði Guy þurlega.
„Satt er það að visu, en jeg finn að jeg er
er elcki öruggur. Mig skyldi ekki undra þótt
jeg vrði að lokum heiðursborgari í Man-
chester".
„Þú ætlar þá að láta kjósa þig?“ sagði
Guv.
„Jeg neyðist til þess, svo jeg liafi frið
fyrir Henry“. Hann tæmdi glasið og stóð
upp.
„Ertu að fara?“ spurði Guy.
,Já, jeg ætla út stundarkorn. Það er mjög
I-" Á L IC 1 N N
alvarlegt skref sem jeg stíg, með því að láta
kjósa mig lil þings, svo mjer virðisl ekki
vanþörf á að atlmga ]iað dálitið undir
berum himni“.
Nóttin var kyr og veður gott. Himininn
var skaflieiður og alstirndur.
Tony gekk í áttina að vatnsbyggingunni,
og þaðan til húss Spaldings. Við götuljós-
birtu, sá hann að berhöfðaður maður liall-
aðist upp að grindarhliðinu. Þetta var Bugg.
Þegar Tony kom nær gekk lmefaleika-
maðurinn hljóðlega á móti honum.
„Mjei’ datl í lnig að þetta væri lnisbónd-
inn“, sagði hann i hálfum liljóðum. „Sáuð
þjer nokkurn á milli trjánna þegar þjer
komuð?“
„Nei“, svaraði Tony. „Jeg mætti engum
á leiðinni“.
Bugg virtist verða fyrir voubrigðum.
„Þeir bafa þá orðið várir við yður og hypj-
að sig burt“, sagði hann. „Fenguð þjer
brjefið?“
„Já, þakka yður l'yrir. Látið mig heyra
nánari atvik“.
„Það er ekki margt að segja“, sagði Bugg.
„Ungfrúin fór í búðir, og alt gekk ágætlega
lil að bvrja með, og enginn áreitti okkur.
En einu sinni beygði Jennings nokkuð
snöggt fyrir horn, og þá sá jeg höfuð sem
dró sig lil haka i snöggum svip; en jeg
þekti það undireins. Þetta var rangeygði
náúnginn, sem lögreglan náði ekki í gær-
kvöldi“.
„Ilaldið þjer að ungfrúin hafi sjeð
hann?“ tók Tonv fram í.
Bugg hristi höfuðið. „Enginn sá hann,
nema jeg, og jeg steinþagði. Svo mundi jeg
eftir því að húsbóndinn sagði við rnig-að
jeg skyldi leika á þá, svo jeg fór af vagn-
inum, og ljel sem ekkert væri þegar við
komum heinr. Var það ekki eitthvað i þá
átt, sem liúsbóndinn vildi að jeg gerði?“
„Sherlock Holmes liefði ekki getað verið
slungnari“, sagði Toiiy, „mjer er aðeins
ekki Ijósl hvernig þeir hal'a fundið þetta
hús“.
Bugg klóraði sjer á bak við eyrað. „Sjá-
ið þjer til. Jeg býst við að þeir hafi elt mig
í morgun, þegar jeg' kom úr fangelsinu".
Tonv leit á hann með aðdáun. „Bugg“,
sagði hann“ það kernur alt í einu í ljós að
þjcr eruð afburðamaður í ályktunum. Þess-
ir tveir berrar hafa svo sennilega haldið
vörð við „Góðramannahvíld“ og' elt svo
nngfrúna hingað. Þeir bíða svo liklega eft-
ir tækifæri lil þess að geta hitt hana eina“.
„Mjer þykir það mjög líklegt“, sagði
Bugg. „Þessvegna fanst mjer vissast að
verða lijer eftir“.
Tony sló öskuna al' vindlinum. „Jeg' er
vður mjög skuldbundinn, Bugg, fyrir glögg-
skygni yðar“. Hann leit upp í gluggana og
sá að bvergi var ljós. „Eru allir háttaðir?
spurði bann.
„Ungfrúin er háttuð“, svaraði Bugg.
„Hún var víst orðin þreytt á að kaupa batta
og þessháttar. En frú Spalding er á fótum“.
Haun opnaði hliðið fyrir Tony, og gengu
þeir svo upp að húsinu. Frú Spalding geklc
i sama bili út í forstofuna og var með
könnu af heitu vatni.
„Jeg skal ekki tefja yður lengi, frú Spald-
ing“, sagði Tony glaðlega. „.Teg kem aðeins
í tilefni af brjefi Buggs. Jeg hjelt að þjer
væruð ef lil vill hálfhrædar, og mjer þótti
leitt ef þjer hefðuð óþægindi mín vegna“.
Frú Spalding hrærðist af þessari um-
liyggju. „Kærið yður ekki um það, sir An-
tony. Þegar Buggs er hjer, er jeg ekki
hrædd þó einhverjir sjeu að laumast kring
um húsið“.
„Jeg gæti auðvitað leigt lierbergi handa
lingfrú Francis einhversstaðar annarsstað-
ar“, sagði Tonv. „En þá gæti svo farið að
fjárráðamaður hennar finni hana, og þá
er ekki að vita hvað af því hlytist“.
Frú Spalding mólmælti ákal't. „Það er
ckki að tala um að þjer megið það, sir
Antóny“, lirópaði hún. „Jeg gæti ekki leg-
ið róleg i gröfinni ef þessi fvllibytta næði
ungfrúnni. Jeg bef svo mikla meðaumkv-
uu með henni að mjer finst það bæði heið-
ur og ánægja að hjálpa lienni eftir mætti.
Jeg sagði líka Spalding það í kvöld, og
hann var að öllu leyti á sama máli“.
Tony blessaði með sjálfum sjer, binar
beimspekilegu bugmyndir Spaldings unr
hjónabandið.
„Já, úr því að þið eruð bæði á sanra máli
um þetla“, sagði hann, „þá verð jeg' feg-
inn að nota þetta vingjarnlega lilboð. Það
ætti ekki að verða mjög langt þangað til
l'rænka ungfrú Francis kemur heim“. Hann
sneri sjer að Bugg senr að vanda stóð nokk-
uð álengdar, og beið með lolningu þess,
að á hann væri yrt. „Við þurfum samt sem
áður að sjá fyrir endann á þessum njósn-
um“, sagði hann til Buggs. „Það er svo
lciðinlegt að láta þessa svartskeggjuðu ná-
unga vera að laumast hjer í kriiig um hús-
ið“, Ilann reykti þegjandi urn slund. „Ung-
frúin er að sjálfsögðu liáttuð?" spurði liann
hirðuleysislega1
Frú Spalding kinkaði kolli. „Það er
þreylandi að fara í margar verslanir“,
sagði lnin. „Sjerstaklega fyrií’ unga stúlku,
sem ekki er vön að hjálpa sjer sjálf, eins
og auðsjeð er á ungfrúnni“. Húii þagnaði.
„Jeg ætlaði einmitt að færa lienni dálitið
af heitu vatni“, hætti hún við.
„Það er þá ekki vert að láta það kólna“,
sagði Tony. „Segið ungfrú Francis, að el'
hana langi til að fara dálitla skemtiferð
á morgun, þá sje mjer mikil ánægja að
aka henni eitthvað. Jeg vonast eftir henni
fyrrihluta dagsiiis, og gelum við ]iá talað
nánar um þetta.
Frú Spalding lofaði að skila þessu, og
Tony kvaddi. Þegar liann kom út að garðs-
hliðinu sneri hann sjer að Bugg og sagði:
„Við skulum gera okkur ljóst livar við
erum staddir. Málið er þannig vaxið:
Af eiiihverjum ástæðum, sem jeg er jafn
ókunnugur og þjer, virðast þessir tveir
herramenn, sem við kynfuni okkur sjálfir
fyrir i Long Acre, vera mjög áfram um að
hitta ungfrúna eina. Hún er aftur á móti
ekki á sama máli, sem virðist mjög auð-
skilið, þegar lekið er tillit til útlits þeirra.
Þetta er hið eina sem við vitum, og meðan
svo er getum við ekkerl að liafst. Við verð-
ii m því að liafa góðar gætur á ungfrú
Francis, og reyna að komast eftir því hvaða
menn Jietta eru“. Hann liugsaði sig' um.
„Mjer segir svo hugur um að við getum
innan skamms leikið dálítið á þá“, bætti
hann við hugsa'ndi:
Bugg glotti samþykkjandi og kinkaði
kolli: „Látið mig um að gæta ungfrúar-