Fálkinn - 29.10.1932, Blaðsíða 14

14
F Á L K 1 N N
slólriuni, þegar Tonv kom iriri.
„Jeg hafði búist við því, að sjá yður, eða
lá skilaboð frá yður“, sagði Tony mjög vin-
gjarnlega og rjetti bonuhi bendina. „Jeg hel'
sitt af hverju að ségja' yður i frjettum“.
Congosta leit snög't í kringum sig til þe»s
að fullvissá sig um að þeir væru tveir einir.
„Hvernig líður herinar konunglegu hátign,
er hún óhult?“
„Jafnóhult og i kirkju. Að minsta kosli
þegar jeg símaði til hennar i gærkvöldi'1.
„En hún er ekki hjá yður lengur? Ekki
lengur í gamla staðnum?"
„Nei“, sagði Tony friðandi. „Da Freitas
þefaði uppi verustað hennar. Mjer l'anst
þessvegna rjett að skifta um bústað. Hún er
nú sem stendur hjá vinum mínum í Chester
Square“.
Það var auðsjeð að Livadiumanninum
ljetti til muna er hann heyrði þetta. „Það
er ágætt“, sagði hann. „Jeg vissi að mjer var
óhætt að reiða mig á yður“.
Tonv ýtti stóli til hans. „Fáið yður sæti“,
sagði hann, „og segið mjer svo vðar hluta
af sögunni".
Congosta leit á klukkuna á ariniiyllunni:
„Margt hefur komið fyrir“, sagði hann“, en
tíminn er stuttur til að segja frá því. Jeg
verð að fara aftur, eftir nokkrar mínútur“.
Hann lækkaði röddina svo hún varð að hvísli.
„Tíminn er kominn“, hann. „Á þessu augna-
hliki rennur blóðið ef til vill í lækjum á göt-
unum í Portrigo".
„Einmitt það“, sagði Tony „En hvers blóð
er það?
Congosta fórnaði höndum. „Allsstaðar i
Lívadíu munu fjöldi manns deyja fyrir þetta
eða hitt málefni. Þetta verður stærsta borg-
arastvrjöld í sögu hins ógæfusama lands
míns“.
„Og er þá langt jafnað, er ekki svo?“,
sagði Tony, og bauð gesti sínum vindil. „En
hvaðan hafið þjer frjett þetta alt?“
„Jeg fæ frjettir á hverjum degi“, svaraði
Congosta hreykinn. „Við eigum víða vini
í póstþjónustu, meðal landamæravarða, al-
staðar. Okkur veitist auðvelt að senda skeyti
án þess að ríkisstjórnin hafi hugmynd um
það“.
„Jæja, hvernig liggur svo í þessu?“ spurði
Tony.
Congosta varp öndinni. „Da Freitas gaf
merkið. Þrjá síðastliðna daga hefur liðsafli
hans verið tilbúinn að leggja til orustu. Þeir
hafa safnast saman í norðurhluta landsins,
vopnast og liafa nú stærstu borgirnar þar
á valdi sínu. Hið sama hafa vorir menn gert
í suðurhluta landsins“.
„En ríkisstjórn:n?“ spurði Tony. „Er hún
ánægð xneð þessa liðssöfnun?“ „Hún er bú-
in að gera það sem hún getur“, svaraði Gon-
gosta þungbúinn. „Nokkrir af umboðsmönn-
um da Freitas náðust í Porti’igo, og voru
þegar skotnir, og í gær handtóku þeir Car-
mel da Silva hershöfðlngja. Hann var helsta
stoð vor og stytta og ríkasti rnaður i Líva-
díu. Vegna peninga hans gátum við gert það
sem þegar hefir verið framkvæmt“.
„Það var nú verri sagan“, sagði Tony í
meðaumkunarrómi. „Hvað ætlist þjer nú
fyrir?“
„Það er ekkert hægt við þessu að gera“,
sagði Congosta, og ypti öxlum, gefandi sig
forsjóninni á vald. „Til allrar hamingju eig-
um vjer nóg af vopnum og skotfærum
öðru leiti verðum við að gera okkar ítrasla.
Eflir nokkra daga verða inargar byssur án
eiganda i Lívadiu“.
„Og Pedro og da Freitas?“ spui’ði Tony,
„ætla þeir að taka þátt í uppreistinni, eða
bíða úrslitanna hjer i Richmond, þar sem
þelr eru óhultir?"
Congosta leit á úrið. „Það er, meðal annars,
lil þess að fá því svarað að jeg verð að fara
hjeðan, sem fyrst. Da Fi’eitas hefur fyrir
nokkrum dögum keypt eða leigt gufubátinn
„Vivid“, eign Northfields lávai’ðar. Báturinn
liggur við Tower-brúna, og er ætíð tilbúinn
að leggja af stað fyrirvaralaust. Einn al'
vorum mönnum befir á hendi að njósna um
hann því að það er afaráríðandi fyrir vora
menn, að vita með vissu hvenær da Freitas
fer úr landi“.
„Þjer búist þá við því að hann fari áður
en málið er útkljáð í Lívadíu?“ spurði Tony.
„Alítið þjer að liann hal'i liætt við áform
sitt, um að nema prinsessuna brott?“
Congosta ypti aftur öxlum. „Get ekki sagt
það með vissu. Ef til vill liefur byltingin
liafist fyr en hann ætlaðist til. En það væri
ólíkt honum að hætta við áforrn sitt með
prinsessuna. Það er sitthvað, að steypa stjórn
frá völdum, og hitt, að taka sæti hénnar.
Það er óhugsandi að Pedro verði viðurkend-
ur í suðurhluta Lívadíu án þess að vera gift-
ur prinsessunni, dóttur don Fransisco“. Hann
þagði um stund. „Eruð þjer alveg vissir um
að enginn hafi veitt yður eftirför, þá er þjer
fluttuð prinsessuna til hins nýja bústaðar
hennar?“ —
„Jeg er aldrei viss um nokkurn hlut“, svar-
aði Tony: „Og sjerstaklega þegar um er að
ræða menn eins og da Freitas, sem bi’osa
við hvert orð, og læðast um á kattarþófum.
En að mínu áliti mun okkur liafa tekist að
sleppa frá þeim er kynnu að hafa elt okkur
á stað“.
„Þjer hafð breytt göfugmannlega“, sagði
Congosta, og var sem han viðurkendi hreysti-
verk Tonys, frammi fyrir miklum fjölda.
„Fari svo að fyriræltanir okkar hepnist, mun
nafn yðar nefnt með heiðri í Livadíu á o-
komnum öldum“.
„Það verður gaman!“ sagði Tony, og þeg-
ar Congosta stóð upp til að fara bætti hann
við: „Látið mig vita, ef eitthvað gerist. .Teg
verð sennilega ekki heima í nótt, en kem aft-
ur snemma í fyrramálið. Að minsta kosti
munuð þjer geta fundið frænda minn Guy
Oliver heima, ef á liggur. Yður er óhætt að
vera jafn hreinskilinn við hann og mig“.
Þegar Congosta var farinn hringdi Toriy
til Spaldings.
„Jeg fer til Southampton undir eins og
Jennings er í skapi til þess“, sagði hann.
„Látið ein náttföt ofan í tösku, og komið
henni út í bílinn“. Hann reyndi þvi næst að
síma til lafði Jocelyn en varð að liætta við
það, því varðstöðin sagði ætið að hún vær'
„á tali“. Hann hripaði síðan efirfarandi líu-
ur til Guys:
Kæri Guy!
Brjef það er jeg læt fylga hjer með, fjekk
jeg í morgun frá Simmons. Jeg veit ekki
hvernig þjer list á það; en mjer finst það
mjög athyglisvert. Jeg man ekki til þess að
jeg þekki neinn sem heitir Henningsway, og
jeg man ekki eftir því að jeg liafi skrifað á
nafnspjald mitt leyfi til að sjá skipið. Meðal
vina minna eru að visu npkkrir þorskhaus-
ar, en jeg trú því vart að þdir sjeu, svo
heimskir að þeim delti í hug að skeirima
vjeliria í Betty. Þá er varla nema um eitl að
gera, sem þjer mun ekki lítast á — da Freit-
as, en liver 1‘jandinn getur það verið ef það
er ekki hann.
El' að hann i raun og veru, hefir komisl
að ásetningi okkar að fara með Isabellu í
sjóferð, þá er máhð alvarlegl — svo alvarlegt
að jeg er nú að leggja á stað til Southamp-
ton, til þess að reyna að verða einhvers vísari.
Hina frjettina, sem jeg ætla að segja þjér,
hef jeg frá Congosta. Hann sagði mjer að
öll Livadía logaði nú í uppreistarblóði. Enn-
þá hefir þetta ekki náð til ensku blaðanria;
en allur óaldarflokkurinn konungssinriar,
Franciscomenn og lýðveldissinnar eru nú í
óðaönn að skera hvern annan á háls.
Jeg spurði auðvitað Congosta um da
Freitas og Pjetur, og er svo að sjá að þeir
hafi keypt, eða leigl gufubátirin „Vivide“,
sem er eign Northfields lávarðar, og liggúr
á Themsfljótiriu albúin til brottferðar.
Jeg sagði Congosta eins mikið og liann
að mínu áliti, hefir gott af að vita. Hann
veit nú að Isabella er í Chester Square hjá
vinum mínum þar, og virtist hann ánægður
með það, svo jeg gat ekki verið að segja
lionum frá ferðaáætlun okkar til Suður-
Ameríku. Auðvitað nefndi jeg heldur ekki
Molly á nafn. Jeg segi þjer þetta alt vegna
þess að það er ekki óhugsandi að hann
komi að finna þig meðan jeg er fjarverandi.
Sírnaðu til Fanny frænku og segðu þéim
lsabellu og henni hvernig málum er komið.
Skilaðu kveðju, frá mjer, til þeirra beggja.
Varðstöðin gerði ekki annað en að stríða
mjer.
Þinn vfirgefni og tii dauðans uppgefni.
Tony.
Tony ljet brjef Siinmons innan í umslagið,
ineð sinu brjefi og bað Spalding að fá Guy
það undir eins og liann kæmi heim. Settisi
hann síðan í bifreiðina við hlið hins þung-
lynda Jennings.
Þegar hann kom til Southamplon, byrjaði
lmnn á því að taka sjer heitt bað til þess að
skola að sjer vegarykið. Því næsl lagði hann
leið sína niður að skipakvínni, þar sem Betty
lá úti fyrir. Hún lá á ytrihöfninni. Tony
gladdist yfir því að sjá liana aftur. Hann ljet
róa riieð sig út á höfnina, og hafði ekki aug-
un af hinum fögru línum og gljáandi látúni
skipins. Simmons skipstjóri stóð út við borð-
stokkinn, og tók á móti lionum. Skipstjór-
inn var herðabreiður, gráskeggjaður maður,
með blá og hreinskilningleg augu. Hann
heilsaði húsbónda sínum með vinsemd og
virðingu.
Tony heilsaði lionum með handabandi, og
snjeri sjer síðan að fyrsta vjelstjóra Mc.
Ewen, sem kom vaggandi á móti honum
og brosti á bak við þykkan skóg af rauðu
skeggi. Tony heilsaði honum á sama hátt.
Þeir stóðu stundarkorn út við boðstokk-
inn og spjölluðu saman og gengu síðan aft-
ur eftir þilfarinu. Tony þurfti oft að nema
staðar á ieiðinni til að heilsa einhverjum
hásetanum og segja við hann nokkur orð.
Ileilsuðu þeir honum allir með vinsamlegu
glotti, svo sem gömlum og góðum kunn-
ingja. Það kom ekki oft fyrir að ný andlit
sáust meðai hásetanna á „Betty“.