Fálkinn - 21.01.1933, Qupperneq 14

F Á L K 1 N N
14
En .linimy svaraði ekki. Höggið sem liann
liafði fengið af stýrishjólinn var svo mikiö
að liann hafði fallið i ómegin. Tony, scm
|)egar sá hyað nm var að vera hljóp að
hinni hlið vagnsins, og lvfli Jimmy út úr
honum, og á meðan Tonv var að bisa við
liann tók liann að rakna við al'tur.
Lögrfigiuþjónarnir tveir, er voru að elta
þá, sánst nú uppi á brekkubrúninni. Öskr-
nöii l>eir skipanir lil ökumannsins á sand
kerrunni, og tveggja fiskimanna er stóðu
þar náhegt. Ilinir sljóu heilar manna þess-
ara virtust að lokum skilja það að lög-
reglan heimtaði aðstoð þéirra í nafni lag-
anna. beir hikuðu við í fyrstu, en tóku svo
á rás ofan í fjöruna til ])ess að hafa hönd-
ur í hári þeirra fjelaga.
Næslu mínúlurnar hafi Tony meira ann-
ríki, en nokkurn tíma fyr á æfinni. Hann
slei)ti Jimmy lil þess að taka á móti fyrsta
árásarmanninum, stórum svartskeggjuð-
um náunga. Hann miðaði höggi á höfuð
Tonys en áður cn hann fengi greitt það,
hafði Tony rekið lmefann á nasir honuin
svo að hann fjell þegar óvígur. Á sama
nugnabliki stökk ökumaðurinn af kerrunni
á hann og flugust þeir nú á, og tóku hver
annan liryggspennutökum.
Örvæutingin gaf Tony yfirnáttúrlegt afl.
Hann fjekk losað liægri hendina, og rak
nú hnefann í bringsmalir óvinar síns af afli
miklu. Fætur mannsins urðu máttlausir og
kiknuðu undir honum, hann fjell til jarð-
ar og dró Tony með sjer i fallinu.
Tony slökk þegar á fætur, en úrslitin virl-
usl augljós. Lögregluþjónarnir tveir voru
nú komnir fast að lionum, og hlupu alt er
þejr máttu. Anliar þeirra liafði brugðið
sverði og kallaði til Tonys, og skipaði lion-
uni að gefast upp. Hinn lögregluþjónninn
Idjóp í kringum hifreiðina til þess að taka
Isabellu fasta,
Þegar Tony var í þann veginn að gefast
upp, lieyrði liann alt í cinu hóan livell fyrir
aftan sig. Ilann leit ósjálfrátt við, og' sá þá,
sjer lil mikils Ijetlis, hvar Bugg Tigri kom
hlaupandi eins og al' liimnnm sendur og
með hraða, sem vel liefði mátl sæma hverj
um refsi engli. Nokkur skref frá honum
slóð (iuv hattlaus og löðrandi sveittur, mið-
aði hann rjúkandi skammbyssu. Um leið
og Tony leil við skaut hann i annað sinn
og sársaukaöskur gaf lil kynna að hann
Iiefði liilt einlivern. Lögregluþjónninn misti
sverðið, hneig aftur á hak og tók hendinni
um öxl sjer.
To'ny hljóp nú fram til þess að hjálpa
Isabellu. Maðurinu sem var að elta hana,
hafði staðnæmst við seinna skolið. Virlisl
hann vera að bollaleggja hvort hann ætti
ekki að vera ofurlílið kurteisari í fram-
göngu. En áður en hann var búinnn að ráða
þetta við sig, hafði Tony stokkið ó hann og
tekið fyrir kverkar hans, um leið hratt hann
lionum aflur á hak svo hann fjcll endilang-
ur. Bak haun höfuðið i bifreiðina um leið
og hann fjell, var höggið svo mikið að hann
fjell í öngvit, og var þar með óvígur. Isa-
hella var lafmóð, og gal ekki komið upp
nokkru orði; en hallaði sjer upp að vagn-
hurðinni.
„Við erum úr allri hættu“, sagði Tony
hvetjandj. Hann laut að lienni, tók utan um
mittið á henni og kysti hana. „Jeg skal bera
þig ofan að bátnum“, sagði hann.
Ilún reyndi með veikum mælti að mót-
mæla, en liann hirti ekki um það, heldur
lók liana í fang sjer, og lagði á stað með
hana ofan á hryggjuna.
Ströndin var yfir að líta, eins og valur
eftir harðan hardaga, en þau voru sýnilega
úr allri hættu. Bugg var að hjálpa Jimmy
á fætur, og liafði barið síðasta óvin þeirra
til jarðar.
Guy gekk á móti Tony, hjelt hann enn á
skammbyssunni og andlit hans var fölt og
afmyndað.
„Er Isahclla ómeidd“, spurði hann æstur.
Tony kinkaði kolli. „Við vorum bæði ó-
sködduð. Þakka þjer fyrir Guy“, sagði hann.
„Er háturinn tilbúinn?”
Guy dró djúpt andann. „Báturinn liggur
þarna við steinhryggjnna. Farðu út i hann
og' flýttu þjer. Við Bugg skulum annast um
herra Dale“.
Tony hraðaði sjer nú ofan bryggjuna.
Stóð Simmons skipstjóri þar, og hjelt við
liátinn, í bátnum sótu tveir háselar með ár-
arnar til laks.
„Ilalló, skipstjóri!“ sagði Tony. „Það var
lallega gert af yður að koma sjálfur til að
sækja mig. Jeg vona að þjer liafið ekki þurft
að bíða lengi eftir mjer“.
Ilann ljet Isabellu varlega niður um leið
og hann sagði þetta. Hann studdi liana með
vinstri liendi, en rjetti Simmons skipstjóra
hægri hendina.
Sjómaðurinn þrýsti hönd hans innilega.
„Guði sjel lof fyrir það að þjer eruð heilir
á lnifi, sir Antony“, sagði hann með tilfinn-
ingu. „Mig langaði mjög lil að rjetta yður
hjálparhönd, en jeg þorði ekki að fara frá
hátmim. N'ið hefðum verið illa sett, ef við
hefðum mist hann“.
„Ö, við þurftum ekki á frekari hjálp að
halda“, sagði Tony hlæjandi. „Ströndin er
þakin valkesti". Harin þagnaði snöggvast.
„Má jeg leyla rnjer að kynna yður fyrir Isa-
bellu Francis“, bætti hann við. „Hún er
konuefni initt1.
Skipsljórinn starði slundarkorn á Isabellu
i þögnlli nndrun. Tók hann síðan ofan húf-
una, og hneigði sig dálítið viðvaningslega.
„Gleður mig að kynnast yður ungfrú“
sagði hann
„Þarna koma hinir“, sagði Tony, og benti
á .limmy, sem stanlaðisl áfram á milli Buggs
og Guys. „Láium oss uú liraða okkur út í
skipið svo að við verðum ekki fyrir frek-
ari árásum“. Hann slökk út i hátinn. „Vilj-
ið þjer gera svo vel og hjálpa Isabellu nið-
ur i bátinn til mín, skipstjóri“.
Skipstjórinn lypti Isabellu varlega, og mcð
mikilli virðngu fram af hryggjunni. Tony
tók á móti henni og í sama bili komu þeir
Guv, Jimmy og Bugg. Skipstjórinn fór síð-
astur út í bátinn.
„Róið þá“, skipaði liann.
Hásetarnir tveir tólui þegar í árarnar, og
bálurinn skreið út á sólbjart hafið. Brott
frá Livadíu.
XXIII.
Lafði Jorelyn las í annað sinn, sömu grein-
ina i „Daily Mail“. Fyrirssögnin var prentuð
með feitu letri.
Undraverðir atburðir í Livadíu.
Pedro konungur gengur að eiga Isabellu
prinsessu.
Borgarstyrjöldinni lokið.
í sunudagsblaðinu gátum vjer flutt les-
endum vorum þær frjettir að Pedro konung-
ur væri kominn til Portrigo, ásamt fyrver-
andi forsætisráðherra da Freitas markgreifa.
llinri ágæti frjettaritari vor gal' þá í skvn
hver endir mundi verða á þessum áhrifaríku
abturðum. I gærkvöldi fengum við þær
undraverðu frjettir að Pedro konungur liefði
gengið að eiga meðbiðil sinn til hásætisins,
á sunnudagsmorguninn, sem sje hina fögru
dóttir don Francisios heitins, sem lesend-
um vorum er kunnugur frá fyrri tíð.
Pedro kdnungur hefur, eins og kunnugt er,
dvalið allengi lijer á landi, og oftar en einu
sinni sýnt það að hann er hlyntur lýðræði.
Vjer erum því þess fullvissir, engu siður en
frejttaritarinn, að undir stjórn lians eigi
handamenn vorir, Lividíuþjóðin, friðsama
og frægðarríka braut framundan.
Frá einkafrjettaritara vorum.
Portrigo á sunnudagskvöld.
Dagilrinn í dag var einhver liinn áhrifa-
mesti í sögu Livadíu. Nokkru eftir að jeg
sendi síðasta skeyti mitt var það auglýst
á öllum götuhornum að Pedro konungur og
Isabella prinsessa ætluðu að gifta sig i dóm-
kirkjunni á sunnudagsmorguninn.
Mjer tókst með mestu erfiðismunum að ná
tali af Almeida hershöfðingja. Hershöfðing-
nin var nijög æstur, og skýrði fró því að
þetta væru ósannindi, sem Pedro konungur
og áhangendur hans hefðu breitt út.
Við frekari spurningar komst jeg að þvi að
prinsessan var í liöndum •konungssinna eins
og þá stóðu sakir, og ennfremur að hún
hafði samþykt giftinguna.
Sucnnna á sunudagsmorguninn, var öll-
um erlendum blaðamönnum boðið að vera
viðstaddir giftinguna í dómkirkjunni, sem
var umkringd al’ hermönnum konungs. At-
höfnin átti að fara fram klukkan tólf, en
það drógst til klukan hálf tvo, að þvi er
sagl var, vegna þess að Almieda hershöfð-
irigi hafði gerl síðustu tilraun lil að ná
prinsessunni á silt vald. Tilraunir hans
reyndust árangusslausar, þar sem margir af
mönnum hans höfðu lagt niður vopnin
vegna giftingarinnar.
Biskupinn í Portrigo framkvæmdi athöfri-
na. Að undantekinni smávægilegri truflun
þeir sem ollu henni voru tafarlaust tekn-
ir fór athöfnin mjög vel fram. Þá er
brúðhjónin óku brotl frá kirkjunni var þeim
fagnað með glymjandi fagnaðarópum al'
maimfjölda mildum er þar hafði safnast
saman.
Hin nýja drotning Lividíu, er ung og mjög
fögur kona. Meðan á athöfninni stóð har
hún sig svo tigulega og yndislega, að það
vakti almenna aðdáun.
Þegar hjer var komið lagði lafði Jocelyn
blaðið frá sjer, og hallaði sjer aftur á bak í
legubekknum. Hún sat þannig, og starði
framundan sjer, var svipur hennar þannig,
að fáir mundu hafa sjeð hann slíkan á and-
lili hennar, sem venjulega var svo glaðlegl.
Hún andvarpaði, og tók hlaðið aftur.
„Vesalings Tony. Vesalings góði Tony
minn“, sagði hún í hálfum hljóðum. Dyra-
bjöllunni var hringt. Lafði Jocelyn stóð á fæt-
ur og kallaði til þjónustustúlkunnar, sem var
á leiðinni til dyra:
„Jeg tek ekki á móti heimsóknum, Ellen“,
sagði hún. „En sje þtta lirra Henry Con-
way þá vísið honum inn til mín. Jeg vonast
eftir honum".