Fálkinn - 20.05.1933, Blaðsíða 6

6
F A L K I N N
Sunnudags hugleiðing.
Varðveisla Guðs.
Móðir og barn.
Kftir //. II. Hrandt.
Mnllli. 11:13.
Og eigi leið þú oss i íreistni.
hekliir frelsa oss frá illu, þvi
að þit! er ríkið, íiiálturinn
og dý.rðin, að eilífu! Araer..
Aldrci mundi jeg dirfast að
kenna (iuði um þær freisingat,
sem jeg verð fvrir; enda verð
jeg jafnan að viðurkenna það,
að þær stafa ýmist frá djöflin-
um, heiminum, eða minu eigin
lioldi. En það er mjer ljóst, að
enginn getur varðveitt ndg og
leitl mig lil sigurs, nema Fiels-
ari ininn; þess vegna mótast
hænin þannig: „Drottinn, lát o.s.v
ekki falla í freistni!“ Það væri
máske best og auðveldast, ef
unt væri að fjarlægja frá mjer
sjálfa freistinguna til syndar,
ncma liana burt úr holdi mínu;
en, í sannleika sagt, skortir mig
trú til að biðja um það. En
þakka vil jeg Guði í hvert sinn,
sem hann rjettir mjer sína mátt-
ugu hönd og heldur mjer uppi,
þegar jeg ætla að falla. Það er
undursamleg hvíld og örugg-
leiki í þvi, að gefa sig á vald
liins máttuga leiðtoga, Drottins
Jesú, og segja við hann í ský-
lausri einlægni: „Ó, þú mátí
öllu ráða um hagi mína, bæði
gefa og taka eins og ]ijer jiókn-
ast, því að alt gjörir þú af
kærleika og náð, — aðeins að
jeg megi tilheyra þjer!“
Sjeum við stöðuglega i ná-
lægð hans og viljum láta haun
öllu ráða, þá getum við öruggii'
beðið hina síðustu bæn: „frelsa
oss frá illu“ öllu þessu
leiða lylgiliði syndarinnar, hin-
um illu Öflum, sem vilja
smeygja sjer inn hjá okkur þeg-
ar minst varii', loða við okkur
og svifta okkur allri djörfung
og gleði, og — ef unt væri
gerast ákærendur okkar að lok-
um.
Drotni, Guði vorum, sem vjer
fyrir Jesúm Krist megum nefna
Föður norn honum tilheyrir
rikið og mátturinn og dýrðin.
Og þó að hjarta vort kunni að
dæma oss, þá er hann þó meiri
voru hjarta og þekkir alla hlini
(I. Jóli. 1:20).
Tökum þvi undir með hin-
um kristna æskulýð um alla.i
heim og syngjum Drotni lof og
þakkir, vegsemd og heiður, uú
og um alla eilífð! Amen.
(„Tag og læs“) Á. Jóh.
----x----
En honum,
sem megnar að varðveita yður
frá hrösun og láta yður koma
fram fyrir dýrð sína, lýtalausa
i fögnuði, einum Guði, frels-
ara vórum, sje fyrir Jesúm Kriú
Drottin vorn, dýrð, hátign, mátl
ui' og vald, nú og um allar ald-
ir. Amen.
Júd. 24 2ö.
'' •'.ss:-, s....

PPIIPII

ÍéiIiiiiÍmmh
Móðir og dóttir rf göngu. Myndin er tekin á götu i Kína.
Svört móðir með barnið sitt i bandi nm mittið.
í þeim hluta dýraríkisins sem
næsl stendur manninum, nfl.
meðal spendýranna, er það að
jafnaði móðirin, sem verður að
hafa veg og vanda af uppeldi
afkvæmisins. Og meðal fugl-
anna verður það sama ofan á
þó að ýmsar karlfuglategundir
skiftast á við móðurina um að
liggja á eggjunum. Það er því
ekki nema eðlilegt, að þegar
athugað er uppeldi barnanna
meðal hinna ýmsu kynflokka
mannkynsins, þá verði reynslan
sú sama. Það er ekki aðeins
meðal hinna svonefndu menn-
ingarþjóða, að móðirin annast
rnm,
Hjer á myndinni sjest ofur lítill
rauðskinni i haglega gerðri vöggu,
sem er þannig, að móðirin gptur
borið hana rf bakinu.
uppeldi barnsins fyrstu æfiár
þess eða jafnvel lengur. Meðal
íiumþjóðanna hvilir uppeldið
ennþá frekar á móðurinni
vegna þess að allar aðstæðui'
eru þar erfiðari en hjá menn-
ingarþjóðunum. Hjá mörgum
frumþjóðum skilur móðirin al-
drei barnið við sig meðan það
er ósjálfbjarga. Ilún nærir það.
hirðir það og lítur aldrei af því.
Hún gengur með það til vinnu
sinnar, ber það með sjer bvert
sem hún fer.
Þegar þess er gætt, hve mikið
starf er lagt á hendur konunnai'
meðal flestra frumþjóða, verður
nærgætni hennar um alt sem
veit að uppeldi barnsins ennþá
aðdáunarverðari. Því að konan
er meðal flestra frumþjóða meir
starfandi en karlmaðurinn. Hún
egnir innanhússtörfum og hún
verður líka að annast störfin
utan heimilisins, öll nema veiði-
skapinn, sem karlmennirnir
sinna. Hún ræktar akurinn og
hún byggir húsið upp þegar
þess þarf með. Alt hennar lif
er sífelt strit og þrældómur.
Og svo þegar barnið kemur
í hópinn vex enn starf húsmóð-
urinnar. Barnið verður ávalt að
vera hjá móður sinni þegar hún
er að vinna, því að hinum venju
legu störfum er alls ekki ljett
af henni þó að hún eigi að fara
að sinna móðurstörfunum og
vitanlega er það alveg óþekt á
þessum heimilum, að önnur
stúlka taki að sjer barnfóstru-
störf fyrir móðurina, og þvi
siður að hægt sje að koma barn-
inu til fósturs hjá annari fjöl-
skyldu. Uppeldi barnsins — eða
barnanna, hversu mörg sem
þau verða — verður því algjör-
lega umfram hin venjulegu
störf húsmóðurinnai'.
En mæðurnar hjá frumþjóð-
unum eru hugvitssamar, þegar
um það er að ræða að sjá börn-
um sínum farborða. Þær hafa
lag á þvi að hafa barnið hjá
sjer og' hafa þó báðar hendur
lausar til vinnunnar. Þær kenna
ungbarninu að sitja á öxlinni á
sjer eða hanga á mjöðminni eða
sitja á háhesti. Þegar barnið
fer að þroskast er það bundið
með klút eða belti við móður
sina, eða að það er látið i körfu,
sem móðirin ber. Allstaðar,
jafnvel hjá þeim þjóðum sem
lægst slanda, lærist það fljótl
að vinna bug á erfiðleikunum,
Glöð grœnlensk móðir með barnið
sitt i poka á bakinu.