Fálkinn - 20.05.1933, Blaðsíða 7

FÁLKINN
7
BediUnakonaii ber barniö sitt korn-
unot á öxlinni. Hún er sjálf sveip-
u'ö i klteði, en barnið er allsnakið.
|)ví að það atriðið, sem mesl er
im vert, móðurástin er allstað-
ar jafn rík, hvað sem líður hör-
undslit, gáfnafari. kunnáttu eða
i kunnáttuvöntun. Móðurástin yf-
irvimmr allar torfærur.
Það eru margar og fallegar
sögur, sem landfræðingar og
mannfræðingar kunna að segja
af móðurást og umhyggju
mæðranna fvrir börnum sínum,
ekki sist mdðal þeirra þjóð-
l'lokka, sem að öðru leyti þykja
hafa litla menningu til að bera.
S\arta móðirin syngur visur við
harnið sitt þegar hún er að
svæfa það, alveg eins og rauð-
skinnamóðirin og það er lil
fjöldi fallegra barnavisna frá
þessum þjóðflokkum, svo tál-
lausra en innilegra að þær bera
ölvíræðan vott um, hve heit ást
móðurinnar er til barnsins. En
móðurástin lýsir sjer líka í öðru
neðal annars því, hve ant mæð-
urnar láta sjer um að hálda
hörnum sínum til. Frumþjóð-
irhar eru ákaflega skrautgjarn-
ar og þó ekki sje nema gler
lölur og þesskonar fánýti, sem
þær sjá hjá hvítum ferðamönn-
um þá linnir ekki látum fyr en
Mongólakona meö barniö
Móöir meö barn í Marokkó.
fólk hefir fengið þetta keypt,
jafnvel þó að það verði að borga
óhóflegt verð fyrir. Og börnin
fara ekki varlduta af þessu
skrauti. Jafnvel þó að veðrátt-
an sje þannig,' að barnið gangi
allsnakið má að jafnaði sjá
eitthvað skraut á því. Hindúa-
telpan fær að jafnaði fyrstu
hálsfestina sina þegar hún er
16 daga gömul, og þá er liöf-
uðið á henni rakað og borið á
það einskonar rauður áburður
eða smyrsli.
Hottentottar eru taldir sfanda
meðal lægstu kynflokka mann-
kynsins að allri menningu. En
um þá er það föst regla og eins
hjá papúunum á Nýju-Guineu,
að foreldrar svelta fremur sjálf
en að láta börnin liða skort.
Þegar barn deyr meðal frum-
þjóða er sorgin og treginn yfir
missinum eigi minni en hjá
menningaþjóðunum. Wangoni-
arnir í Austui'-Afríku kyrja
sorgarsöngva sína i marga daga
þegar barn deyr. Meða) sumra
kynkvísla papúa klórar móðir-
in andlit sitt, svo að það verður
afmyndað, þegar bún missir
barn sitt. Svertingjamæðurnar í
Ástralíu og Nýja Sjálandi bera
lík barnsins síns i marga daga
eftir að það hefir skilið við.
Viðast livar meðal frumþjóð-
anna endurgjalda börnin móð-
urástina og sumstaðar svo ríku-
lega, að þeir sem ofar þykjast
staddir í menningu mættu margt
af þvi læra. Þegar hereronegr-
arnir vinna eið, sverja þeir jafn-
an við „tár móður minnar“ og
Ilvit móönrást.
sumstaðar tíðkast það meðal
frumþjóða að börn fremja sjálfs
morð af harmi vfir móðurmiss-
inum.
SAKLEYSISSÖNNUNIN, frh. af
bls. 5.
Littu á blettina í grasinu
og þefaðu af öskunni, Alban!
Bensin! sagði jeg, og það
hefur ekki verið sparað.
Nei, hjer hefir verið mik-
ið hál, en sýndu hvað þú fanst
í öskunni Chee-tu! Annar Kín-
verjinn rjetti mjer sótugar leif-
ar af fötum, kínverska fljettu
og tvo tinappa af enskum
liönskum og þumal af hanska.
Þumallinn var ekki hjerna
en við runnann þarna, sagðí
(’.heleeman. Hanskinn hefir ver-
ið kliptur í smátl og' sneplunum
fleygt á eldinn, en þessi snep-
itl hefir fokið burt. Sjerðu fit-
una í þumlinum. Jeg efast ekki
um að það sje vaselin. Jeg hefi
duglegan mann, sem getur rann-
sakað hvort svo er, og sem get-
ur brætt gúmmii í þumalinn
og þannig fengið fingraför. Og
hjerna eru leifar af kaðli. Og
mínir menn eru enn að leita og
finna kannske fleira. Nú skul-
um við heimsækja Rablenback.
Þegar á.skrifstofuna kom til-
kynti Cheleeman honum, að
fjelag hans hefði undir höndum
skuldabrjef g'egn veði í verk-
smiðjunni og eignum hennar.
Rahlenback fölnaði, en svaraði
svo með þvi einu, að brjefin
hlvtu að vera fölsuð og fórum
við þaðan að svo búnu.
Jeg var enn sannfærður um
að Rahlenback hefði ekki fram-
ið morðið, vegna þess að mjer
fanst óyggjandi, að hann hefði
verið heima hjá sjer um kvöld-
ið. Og þó hafði jeg fengið að
vita að fingrafarið úr hanskan-
um var Rahlenbacks.
Það er hann sem hefir
framið morðið, sagði Chelee-
man. En nú er eftir að finna
ráðningu á því, hvernig hann
liefir getað talað i símann. Ef
við ráðum ekki þá gátu kom-
umst við aldrei að niðurstöðú.
Nú ættum við að heimsækja
hann.
Rahlenback varð auðsjáan-
lega forviða við heimsóknina,
en tók vel á móti okkur og bauð
okkilr inn í vinnustofu sína.
Þegar við höfðum setið dá-
litía stund slóð Cheleeman upp,
gekk út að glugganum og fór
að draga vindutjaldið upp og
niður hvað eftir annað. Svo
hrosti hann til okkar og settist
aftur. Eftir dálitla stund kom
þjónn inn.
Hvers óskið þjer herra?
En þjer báðuð mig um að
konxa inn herra í shnanum.
Við horfðum undrandi á
shnatól Rahlenback á borðinu.
Hann hafði ekki snerl það.
Hvaða bull er þetta. Jeg
hefi alls ekki hringt nýlega.
En hringingin kom hjeðan,
sagði þjónninn.
Við hlupum út i anddvrið.
Rahlenback greip símann og
kallaði „halló“ og það var
greinilegt að einhver svaraði,
því að við sáum skelfinguna út
úr augum hans og jxxð var t'kki
að undra, því að hann var að
lala við einhvern inni í mann-
!ausri vinnustofunni.
Hver hver er þar, spurði
hann og rödin skalf.
Svo öskraði hann i geigvæn-
legri hræðslu orð, sem kom við
okkur eins og kalt vatn rynni
okkur milli skinns og hörunds.
Þelta orð var Inigo.
Mjer brá ákaflega og jeg
heyrði hann hrópa: Er það In-
igo. Drottinn minn Inigo!
Hann horfði á mig, hálfbrjál-
áður af ótta: Inigo er í sím-
anum. Inigo er dauður
jeg veit það en samt talar
hann í símann.
Hann leit af mjer á Chelee-
man sem sat og brosti, og nu
kom nýtt æðiskast yfir hann.
Þú gerðir þetta! Þú, kín-
verski hundinginn!
Hann rjeðist á Cheleeman og
ætlaði að drepa hann, en mundi
ekki að hann hafði lært við
ameriskan háskóla og' m. a. í-
þróttir. Rahlenbaek fjell á knje
en Cheleeman setti á hann
handjárnin.
Hvað er um að vera,
Cheleeman, spurði jeg skjálf-
andi.
Flýttu þjer, hrópaði hann.
taktu símann og spurðu
manninn í símanum hvaðan
liann tali. Jeg gerði það með
semingi.
Halló, sagði röddin, értu
þarna Rahlenback. Þetta er In-
igo, þú þekkir víst röddina, er
það ekki? — En i sama bili
breyttist röddin í símannm. Hún
\arð alt i einu glaðvær og éðli-
leg: Ert það þú Alban?
Ha, ert það þú Harring?
spurði jeg. Harring var einn af
hestu vinum minum og ágætur
lcikari.
Já. Og en hyað mjer þótti
gaman að hevra í þjer hljóðið.
Cheleeman narraði mig til að
gera þetta.
Þú áttir að herma eftir In-
igo?
Já, og meira að segja af
sama stólnum, sem hann var
drepinn á.
Símar þú þá af skrifstof-
unni hjá Inigo & Rahlenbáck?
Hvaðan ætti jeg annars að
sima ?
Cbeleeman kom til min.
Jæja, Alban, nú er það ómögu-
lega orðið mögidegt. Nú veistu
hvernig Rahlenback útvegaði
sjer sakleysissönnunina. Með
þessu einfalda móti gat Rahlen-
hack setið á skrifstofu Inigo og
hringt til kunningjanna þannig,
að hringingin hevrðist í skifti-
horðinu í anddvrnu heima hjá
honum, eins og hún kæmi úr
vinnustofunni, sem var-tóm og
aflæst morðkvöldið.