Fálkinn - 17.06.1933, Blaðsíða 13

f Á L K I N N
13
Setjið þið saman!
Þrenn verðlaun: kr. 5, 3 ou 2.
3.
4.
8...........................
9...........................
10..........................
11..........................
12..........................
13 ............,...........
14 ........................
15 ........................
10............................
17. ..........................
SAAISTÖFURNAR
a—a—ai—a—a—a—ól f—aí 1—að—av
—e—e—e r—b ú—(f á r—f o r—f i 81—
gra«—gust—h—húm'—i—inn—it —
ir—ioh—k;e,n—na—jnik—roð—ref
söd—trú- —tel.j—un—un—ör.
Orðin tákna:
1. Mljóðfæri.
2. Hjátrú.
3. Gamall mæðumaður (j-i).
4. Einskonar skinn.
ö. Eítill bátur.
(i. Anægja, yndi.
7. Var konungur á Balkan.
<S. Einn af litlu spámönnunum.
!). fsl. karlmannsnafn.
10. Bær i Sviþjóð.
11. -----af, t. d. Miðjarðarhafið.
12. Gamalt ísl. mannsnalii.
13. Óðagot.
14. Flagð.
15. Lilil mynt, á útlendu máli.
lli. Komingsnafn á Norðurlöndum.
17. Eru einkum í evjum.
Samstöfurnar eru alls 37 og á að
setja þær saman i 17 orð í samræmi
við það sem orðin eiga að lákna,
þannig að fremstu stafirnir í orðun-
um, taldir ofan frá og niður og öfl-
ustu stafirnir, taldir að neðan og
upp, myndi íslenskan inálshátt.
Strykið yfir hverja samstofu um leið
og þjer nolið bana í orð og skrifið
orðið á listann til vinstri. Nota má
má ð sem d og i sem í, a sem á,
og u sem ú.
Sendið „Fálkanum", Bankastræti
3 lausnina lyrir 10. júlí og skrifið
málsháttinn í born umslagsins!
VEGGFÓÐVRSAFNIÐ í KASSEL
líinasta safnið af allskonar leg-
undum veggfóðurs er í Kassel, þar
sem áður var aðsetur og höfuð-
slaður hinna hessisku landgreifa.
Myndaðist safn þetta ekki fyr en
eftir stríð, sumpart úr söfnum ein-
stakra manna en mesl þó fyrir á-
liuga listhneigðra veggfóðursfram-
leiðenda. Eftir ófriðinn varð nýr
smekkur ráðandi að því er snerti
línur og lili veggfóðursins og varð
frainleiðendunum ljóst, að hinar
gömlu veggfóðursgerðir mundu
bverfa alveg úr sögunni, þvi aö
smekkur almennings að því er
snertir skipun heimilanna hefir ald-
rei orðið fyrir eins róttækri breyl-
ingu eins og síðan heiinsstyrjöldina.
Var þá hafist handa um að íá
hentugan samastað fyrir veggfóð-
urssafn, og varðveita þar allar teg-
undir sem til næðist, bæði eldri
og yngri. Tóksl Hans Sautter for-
stöðumanni listiðnaðarskólans í
Kassel að fá 20 stofur i landgreifa-
höllinni fyrir safnið og fá þangað
mesta einkasafn af veggfóðri, sem
lil væri og var eign Ivens leynd-
arráðs i Hamborg. Þannig var safn-
ið stofnað og er það nú orðið tíu
ára.
Pað eru ekki aðeins fagmennirn-
irnir, se mhafa gagn og gaman af
þessu safni, heldur allur almenn-
ingur, því að það sýnir ljóslega
hvernig smekkur manna um útlit
heimilisins hefir breyst i síðastlðin
300 ár. Veggfóðrið, er á útlendum
málum er kallað „tapet“ eftir lat-
neska orðinu Tapetum, sem í raun-
inni þýðir veggklæði, þvi að forð-
um voru ábreiður og dúkar notað
til að prýða veggina. En á 17. öld
var farið að gera pappír, sem nota
mátti til að klæða veggi, og var það
miklu ódýrara. Á safninu má lesa
sögu veggfóðursinsí í frönsku,
ensku, ameríkönsku og austurasiu-
sölunum og svo i þýsku sölunum,
sem eru flestir. í einum salnum er
eingöngu veggfóður úr gyllileðri
frá þvi um 1600 og í öðrum ein-
Söngu enskt vaxdúksveggfóður frá
1750. Meðal franska veggfóðursins
frá byrjun 19. aldar ber mest á
fóðri með skrautlegum landslags-
myndum. Dýrustu veggfóðrin eru í
Asiu-deildinni; þar má m. a. sjá
veggfóður úr basttrefjum frá Suð-
urhafseyjum og kínverskt silkivegg-
fóður Jímt á næfurþunnan pappír.
Hjer á myndinni er franskt vegg-
fóður frá 1810. í öðrum hvorum
reit eru myndir af atriðum úr
gleðileikjum Molieres. Þannig sýn-
ir myndin vinstra megin atriði úr
„Tartuffe“ og hægra megin er
inynd úr „ímyndunarveikinni“.
* Alit meö íslenskuiii skipunil «fi
MeistariVorst
Skáldsaga eftir Auslin .1. Small (,Seamark‘)
lield, að sálin i nijer hafi ekki verið nema
ógreinilega sýnileg gegn um sterkan kíki.
llún liristi fingur að honum, eins og lil
aðvörunar. .Teg vil nú ekki fara að tala
um sjálfa mig í kvöld, sagði hún. .Teg vil
tala um yður. Vilið þjer að pahlii er alveg
frá sjer af forvitni eftir að sjá yður?
Nei Itversvegna ætti liann að vera
það? Maine ,hvæsti út úr sjer orðunum
eins og hann liefði kökk í hálsinum. Ef
Coralie ætlaði að fara þannig að þvi að
kvnna liann fjölskyldu sinni, þá var liann
niest hrifinn af því af öllu, sem skeð liafði
um kvöldið. Hann vantaði ekki spönn lil
að falla að fótum hennar og biðja hana,
eins og áheyrendur hennar gerðu.
Jú, jeg skal segja yður - jeg sagði
honum sem sje frá þessu æfintýri mínu í
morgun, sagði hún. — Hann er hræðilega
afbrýðisamur mín vegna, skuluð þjer vita.
En samt verður afhrýðisemin að vikja i
þetta sinn, svo mjög langar hann til
að sjá manninn, sem skaut upp úr Temsá,
án þess að hala dottið í hana. Það atriði
virðist gera hann óendanlega forvitinn.
llann var ekki nokkra vitund hreykinn af
þvi, að jeg liafði bjargað yður — þrátt fyr-
ir lögreglubátinn en hann brennur af
forvitni eftir að vita, hvernig þjer konuist
í ána — ja —neðan frá. Þessvegna var
það, að jeg tók yður traustataki lil þess
að tala við liann. Og það skuluð þjer
hafa þökk fyrir, sagði Maine.
Vagninn staðnæmdist fyrir framan vel
upplýst liús. Það var eitl af ríkismanna-
húsunum í Park Lane. Einkennishúinn
hryti opnaði fyrir þeim og Coralie fór með
Maine gegn um bökasalinn, sem var afar
skrautlegur.
Jeg ætla að fara og ná i pabba, sagði
hún með glaðværu Iirosi. Yður mun lítasl
vel á hann - er jeg viss uni.
Eruð þjer vissar um það, eða vonið
þjer það?
Jæja — hvorttveggja, ef þjer viljið,
svaraði luin og var ekki lausl við, að luin
roðnaði ofurlítið er hún gekk út á milli
dyratjaldanna.
Maine heið. Hann heyrði mannamál úr
næstu stofu það var rödd Coralie og
svo karlmannsrödd, alvarleg, kurteis og
sett. Hann lmyklaði ósjálfrátt hrýrnar. Og
dyratjöldin opnuðust.
Komið hjerna, hr. Maine og lofið
mjer að kynna yður honum pabba, sagði
Coralie.
Þið hafið báðir gaman af þvi að hitt-
ast vona jeg.
Maine leit gegn um dyrnar í því er hann
gekk fram. í miðju skrefi snarstansaði hann,
rjett eins og snöggur rafstraumur hefði
gert hann agndofa.
Tjöldin o]muðiist aftur. Maðurinn, sem
stóð i dyrunum, með ofurlitið hros á vör-
iinum, var Jaan Vorst!
Mainc lijelt niðri i sjer andanum svo
lcngi, að honum sjálfum fanst það lieil ei-
lifð —. og eins og hann hefði sárar kvalir
um sig allan. Vöðvarnir i hálsi hans kipruð-
ust saman, svo honum lá við köfnun og
átti ervitt með að koma upp nokkru orði.
Blóðið þaut upp í gagnaugu lians, svo að
hann heyrði suðu fyrir eyrunum. Miljónir
spurninga í einum hrærigraut fyltu heila
hans samstundis. Þessi kynblendings-morð-
ingi, með Asíumannskinnbein og mongólsk
augii, þessi djöfull i mannsmynd — var
hann faðir Coralie? Þessi ófreskja, sem
hafði í hyggju að myrða heila þjóð, jiessi við-
hjóðslega skepna, — átti liann að vera fað-
ir liinnar yndislegu stúlku, sem töfraði með
nærveru sinni, einni, og hafði rödd eins og
mjúkhljóma silfurbjöllur á sumarkveldi. 0-
mögulegt! Meiningarlaust! Hlægilegt! Sá
maður sem ljeti sjer einu sinni detta slíkt
í hug, átti skilið að verða skotinn eins og
hundur.
Öll sál hans reis öndverð gegn slíkri
djöfullegri óhæfu. Coralie var jafn ensk og
fegursta rós, sem nokkurntíma hafði vaxið.
Svipur hennar, göngulag, hárið, framkom-
an alt var hreinræktun af því, sem feg-
urst var og rólgrónast al' þjóðareinkenn-
unum i landi þvi, sem hún var fædd i. Af
öllum hlettum, sem finnast á mannlegri
veru, er svarti liturinn óafmáanlegastur.
Hann kemur altaf i ljós, hversu litið sem
af honum er, og setur merki sín á liárið,
regnhogahimnu augnanna, húðina og negl-
urnar. Jafn glöggum atliugara á þjóðarein-
kenni hlaut að liggja slíkt í augum uppi,
hvar sem það lyrir fanst. Og í Coralie var