Fálkinn - 22.07.1933, Qupperneq 11

F Á L K I N N
11
Drengurinn í
Árni lilli var kominn upp i sveit
lil haiis frœnda sins. Og honum
veitti sannarlega ekki af |>vi, ves-
lings föla borgardrengnmn, afi
komast í sólina og sveitaloftið.
Hann hafSi mi veriS á bæ Irænda
síns i ljóra daga og haíSi verið
svo stiltur og þægur, að lrændi
var farinn að halda, að ekki væri
alt með feldu og að honum liði illa.
I’.n það leið ekki á löngu þangað
til hann breytti uni skoðun.
Laun aú verðleikum.
Árni lilli bai'ði sem sagl verið
liægur í nokkra daga og nu gat
hann ekk'i haldist við lengur í þvi
ástandi. Þegar hann liafði fengið
inorgunmatinn sinn langaði hann
til þess að gera af sjer einhvern
óskunda — og hvar áttu nú brellur
hans að koma niður? Á honum Kol,
varðhundinuin!
í raun og veru var Kolur einstak-
lega skikkanlegur hundur, en i dag
var reynl á þolrifin í stillingu
hans.
Fyrsl mjálmaði Arni eins og
köttur, svo að Kolur gat ekki stillt
sig um að urra dálítið, en næsl tók
Árni nögubeinið hans og þá varð
Kolúr óður, en vegna híekkjanna,
sem hann var festur með, gal hann
ekki elt óvin sinn, þegar hann
kom sjer undan með ránsfeng sinn.
Iíolur gelti og gelti og allir sem
vetlingi gátu valdið á bænum koinu
hlaupandi að, lil þess að sjá hvað
á seiði væri; og |>að kom málulega
snemma til þess að fá að sjá Árna
læðast aftan að Kol og klípa í róf-
una á honum.
F.n svo kom hefndin. llundurinn
sneri sjer við í einu vetfangi og
læsti lönnunum i fótinn á slrákn-
um og nú var það Árni sem hljóð-
aði en hundurinn ekki. Og strák-
urinn fjekk að liljóða, án þess ao
fólkið kendi nokkuð i brjósti um
hann. Svo var hann dreginn inn í
eldhús umsvifalaust og einhverju
slerlui helt í sárið svo að strákang-
ann logsveið uiulan. Síðan var
bundið tun l'ótinn og Arni varð að
!da kyrru fyrir í nokkra daga.
Á næsta bæ var annar drengur
sem dáðisl að því, hvc Árni var
snjall og hugvitssamur. Kinn sunnu-
dagsinorgun, þegar l'ólkið á báðum
hæjunum var við kirkju, höl'ðu þeir
l'undið upp á nýjum og spennandi
leik. Við hlöðugaflinn var slórt trje
og náðu sumar greinar l>ess út yt'ir
hlöðumænirinn. Þeir klil'ruðu
upp i trjeð og úl á greinnrnar og
ijetu sig svo detta niður á þakið
sumarleyfinu.
og brunuðu á fleygil'erð niður þak-
ið og fram af brúninni, uns þeir
duttu ofan í stóra hálmhrúgu, sem
þar var undir hlöðuveggnum. Þetta
cndurlóku þeir margsinnis og þeim
fanst ákaflega ganian að því.
Nú l'anst drengjunum gaman að
reyna að gera þetta báðir i einu
og svo klifruðu þeir báðir samtímis
út á greinina, en áður en þeir voru
komnir lit yfir þakið brotnaði grein
in og þeir duttu báðir beint niður
og ofan i fjóshauginn. Þið getið
hugsað ykkur hvernig þeir hafi litið
út þegar þeir komu upp aftur, og
hverrnig adunninn hafi verið ai'
þeim.
Þegar kirkjufólkið kom heim aft-
ur voru báðir drengirnir við brunn
inn og voru að reyna að þvo af sjer
menjarnar eftir ógæfusamlegu lofl-
l'erðina sína. en það tóksl illa að
losna við þær og þeir fengu hvor-
ugur að sitja við borðið með hinu
fólkinu um kvöldð.
Seinheppinn lamninpamaðnr.
Árni hafði lekið eftir því, að
sinalarnir sótlu ærnar lieim .1
hverju kvöldi og fanst sjálfsagt að
reyna sig á þessu.
Honum var leyfl það og eitt kvöld-
ið l'jekk hann að reka tvær ærnar
lieim. Þetta gekk vel i fyrstunm,
en svo fóru kindurnar að sækja
sin i hvora áttina önnur sótti altaf
í skurð þarna nálægt og vildi bíta
þar, en hin vildi endilega vera ul-
NÝTT FUNKISHÚS í
KAUPMANNAHÖFN.
Að ofanverðu á þessari mynd
sjest aðaljárnbrautarstöðin í Kaup-
mannahöfn og næsta umhverfi lienn
ar. Er leiknað inn á myndina, þar
sem örin sýnir, nýll gistihús í
l'unkisstil og er það sýnt stækkað
að neðan á myndinni. Hús þetta
er einkennilegt l'yrir það livað
mjótt það er, þvi að lóðarspildan
sem laus var þarna var örmjó. Er
húsið sjáift ekki ósvipað járnbraut-
areimreið í löffun, kostar 1,400,000
krónur og verða þar 58 eins manns
herbergi og 29 tveggja manna. En
á neðstu hæð verða ferðaskrifstof-
11 r rí ki sjárn bra u I a 11 n a.
an við veginn. Árni setli þá á þær
tjóðurband en þær strektu sín til
hvorrar handar eins og áður og
espuðust o@ loksins flæklisL tjóður-
bandið um lappirnar á Árna svo
að hann datt en kindurnar lóku
sprettinn og drógu hann á fleygi-
t'erð heim eins og slóða.
Jæja, kindurnar komust heim og
höfðu Árna með sjer, en hann hafði
nú hugsað sjer, að hann mundi
koma heim með kindurnar en þær
ekki með hann, og honum þótti
ekkert gaman, þegar aðrir voru að
minnast á þennan atburð eftir á.

Árni hjelt nú að ]>að hel'ði verið
smalinn, sem hef'ði átl einhvern þált
i þessum óförum og nú ætlaði hann
að hefna sin. En hvernig átti hann
að fara að þvi? En svo heyrði hann
að smalinn væri myrkfælinn og það
ætlaði hann að nota sjer.
Eitl kvöldið vakti Árni i rúm-
íilli og þegar klukkan hal'ði slegið
tíu fór hann á fætur, náði í slór-
an svartan liall, fór út og barði á
gluggann hjá drengnum og urraði
l'erlega um leið.
Smaladrengurinn vaknaði með
andfælum, varð lafhræddur og
hrópaði á hjálp. Vinnumennirnir
þustu lilaupandi að og sáu Árna.
Þeir þektu hann undir eins en ljetu
eins og þeir hjeldu að þella væri
ókunnugur ræningi og lúbörðu
hann. Og lil þess hafði hann sann-
arlega unnið.
— — Nú er all með kyrrum kjör-
um á bænum, þvi að Árni er farinn
heim. Og það var vísl enginn sem
bauð honum að koma aftur að
sumri.
Meðal blaðamanna þeirra, sem
viðstaddir eru viðskiltaráðstefnuna
i London er hinn alræmdi Jimrny
NValker, fyrverandi borgarstjóri í
New York. Varð hann að láta af
einbætli i fýrra fyrir fjárbruðl og
svik og fluttist þá til Evrópu og
þótlisl ætla að koma þar upp kvik-
myndafjelagi með aðstoð ensku
leikkonunnar Betty Compson. Nú
ern þau gift, en kvikmyndunum
miðar ekkerl áfram. En Betty er
með honum þarna á ráðstefnunni,
sem einkaritari háns og er þeim
veill .mikil athvgli af ráðstefnugest-
uiiiim.
Ferðamenn, sem lil Belgíu koma,
gera sjer að jafnaði ferð út á vell-
ina við Waterloo, þar sem liin
fræga orusta stóð. Hafa vellir þess-
ir verið friðaðir hingað til. Nú
hefir komið til mála að selja þarna
byggingalóðir og hafa Belgar fylsl
gremju yl'ir þessu.'