Fálkinn - 29.07.1933, Blaðsíða 7

F Á L K I N N
/
jeg þarf lika að alluiga fötin
min áður en jeg held áfram “
„Komdu þá með mjer“, sagði
migi maðurinn.
I’au voru komin af slað til
dyranna þegar sliilkan sneri við
og gekk til Ivlinger.
„Jeg ætti að kynna ykkur“,
sagði lnin. „Þelta er Klinger
keknir, sem stjórnaði björgun-
■inni og sjúkraumhúnaðinum,
og cf nokkur maður á skilið að
fá svolitla Iivíld og matarbita
þá er það hann. Þetta er
Harkmann verkfræðingur".
ITans Klinger fann til and-
úðar lil liins kurteysa verkfræð-
ings en gat ekki hafnað hoðinu.
Ilann mundi þó verða nær
lienni |>á stundina. Þau stigu upp
i hiiinn öll þrjú og staðnæmd-
ust skömmu siðar fyrir fram-
an f'allegt lnis. Húsráðandiim
var hinn gestrisnasti og bauð
Jiæði upp á hað og svo mikinn
mat og góðan, svo að þau kom-
ust bráðlega öll sömun i hesta
skaj). ()g einmitt þegar þau nutu
hvíldarinnar sem hest var liringt
i simann og látið -vita, að nú
væri mál að leggja af stað.
Nú var ekið i bifreið á stöð-
ina og skömmu síðar sátu þau
tvö enn á ný i brautarlestinni.
Ungfrú Asler talaði mikið, fanst
Klinger, en hann svaraði sjálf-
ur með eins atkvæðisorðum.
Það lá illa á honum. Barkmann
verkfræðingur var auðvitað trú-
lofaður ungfrú Asler. Þarna
heima i liúsinu hafði engin kona
verið nema vinnukonan. Og ung-
frú Olga lje.t alveg eins og hún
væri heima hjá sjer. Það var
auðsjeð að það var ekki í fyrsta
skiftið sem hún kom þar.
„Það er indælis maður hann
Óli“, sagði hún.
„Prýðilega gestrisinn", svar-
aði Klinger, það var alt sem
hann gat sagt og þurfti að segja.
„Og svo er hann líka ríkur“,
hjelt hún áfram, en það sem
hún sagði í viðhót fór fyrir of-
an garð og neðan hjá honnm.
Hann var í angurblíðum hug-
renuiugum um forgengileika
fagurra drauma og fylgdi með
brennandi augum liinum si-
hreytilegú svipbrigðum í and-
liti stúlkunnar, sem var hánor-
rænt, ljómandi á yfirborðinu en
alvarleg undir niðri.
„Bróðir hans og jeg vorum
trúlofuð einu sinni“, hjelt hún
áfrain með mjúkri og skærri
rödd og læknirinn glaðvaknaði
af mókinu.
„Bróðir verkfræðingsins?“
spurði liann forviða.
„llann druknaði á skemti-
siglingu", sagði hún og nú kom
á andlitið mmnusvipurinn, sem
hann hafði tekið eftir áður og
mundi svo vel. Hann skikli nú
hversvegna liann hefði sjeð
raunasvipinn undir hinu sljetta
og fágaða yfirborði.
„Hann mun liafa verið verk-
fræðingur líka?“ spurði hann.
„Nei, Uno var læknir“, svar-
NYRSTA LOFTSKEYTASTÖfí
(iRÆNLANDS
sjest á niyndinni hjer að ofan.
Stendur hún á Rostungsodda (Hval-
rosodde) og var sett upp fyrir fá-
tnn ármn. Þarna á stöðinni höfð-
aði luin. „Þetta gerðist fyrir
tveinmr árum. Við höfðum að-
eins þekst i þrjá mánuði“.
Hún þagði og það var cins og
ský drægi fyrir augun. Ilann sat
þarna og undraðist einlægnina
sem luin sýndi honuiii. Honum
hafði frá því fyrsta virst lnin
dul og þegjandaleg. En eftir að
hún hafði liitt verkfræðinginn
var lnin orðin svo skrafhreyfin
og ljek á als oddi. Ivonur verða
altaf opinsfeárri þegar þær liafa
látið karlmann vera vitni að
sigri þeirra yfir öðrum manni.
„Annars þekti Uno yður“,
sagði hún.
Klinger varð forviða. „Þekti
hann? Ekki man jeg....“
„Barkmann er annað nafn
úr móðurættinni. Oli Barkmann
hjet Suneson áður“.
„Suneson? Þá man jeg hann.
Það var sorglegur atburður að
liann skildi drukna. Suneson
læknir var talin mjög gáfaður".
„Uno lalaði oft uni Klinger
læknir mjög oft“.
í glugganum sá læknirinn
sama rólega augnaráðið spegl-
ast eins og fyrir hrautarslysið.
Hversu fljót er ekki æskan að
ná jaínvæginu aftur, hugsaði
haxih. Hann fór að brjóta lieil-
ann um hvað Uuo Suneson
mundi hafa sagt um hann. Þeir
höfðu verið talsverl mikið sam-
an.
„Uno hjelt því fram, að þið
væruð svo líkir“, sagði hún.
„Er það satt?“
Hjarta hans fór að slá harðar.
Hversvegna var hún að segja
honum þetta alt? Honum fanst
að hún mundi vera að gera sjer
leik að þessu lil að særa hann

ust við í vetur tveir veiSimenn og
Iveir loftskeytamenn. í vor höf'ðu
þeir farið langa ferð til ])ess að
flá hirni, er þeir höfðu skotið
nokkru áður, og ná heim feldun-
um, en lireptu blindhríð á leið-
inni. Týndist annar loftskeyta-
maðurinn, Gunnar Jensen að nafni
luin sem var trúlofuð bróður
Uuo Suneson.
„Hvenær ætlið þið að halda
hrúðkaupið ykkar“, spurði hanu
með áreynslu og talsverðri
giemju í raddhrcinmum.
„Brúðkaupið?“ Hún leit for-
viða upp.
„Brúðkaup ykkar Barkmanns
verkfræðings, vitanlega“, sagði
hann og skifti litum. Hann varð
meira en vandræðalegur, hann
varð sáraumur undir augnaráði
hennar, þegar luin cinblindi á
liann.
„Já, ungfrú“, sagði hann
þrjóskulega og skifti litum, „jeg
ei ekki í vafa um það siðan við
sáumst. Annars er það ekkert
undarlegl þótt ættfólk hans vilji
ekki. missa af yður. Þjer sigrið
hvort þjer viljið eða ekki. Jcg
gæti sagt yður sögu, hvort sem
yður fiiist hún barnaleg eða
falleg', lnin er a'ð minsta kosti
hættulaus fvrir alla hlutaðeig-
endur. Út af y'ður orsakaðist
veðmál e'ða tillaga um veðmál.
Kunningi minn og jeg vorum að
tala um yður eins og karlmenn
eru vanir að gera um kvenfólk
og jeg staðhæfði að jeg vildi
giftast yður án j)ess að vita svo
mikið sem nafni'ð vðar. ,Ieg lof-
aði meira að segja að biðja yð-
ar. lmgsið yður hve liti'ð
mennirnir vita um nánuslu
framtíð sína!“
„Já“, sagði hún i hálfum
hljóðum, - „og nútíðina líka!“
„Nútíðina?“
„Já. Þjer hafið formálalaust
trúlofað mig bróður unnusta
míns“.
„Jeg gat mér þess til. Gat mjer
skjátlast ?“
í hríðinni og varð úti. Var hann
aðeins 25 ára gamall.
Á myndinni sjást við stöðvarhús-
ið þessir fjórir vetursétuihenn frá
vinslri talið veiðiniennirnir Poul
Poulsen og Henry Nielsen og toft-
skeytamennirnir Chr. Jensen og
Gunnar Jerisen.
■Ml
Myndin hjer að ofan er af dómar-
anuiu í málunum miklu sem rúss-
neska stjórnin höfðaði gegn ensk-
um verkfræðingum og ýmsum öðr-
um fyrir að hafa notað aðstöðu
sína til skaðsemda rússneskum iðn-
aði. Heitir dómari þessi Ludvig
Martens. Dómurinn hafð það í för
með sjer, að Bretar lögðu bann á
innflutning á rússneskum vörum
til breska ríkisins, en i sumar náð-
ust samningar um það milli þjóð-
anna, að ensku verkfræðngarnir.
sem dæmdir voru skyldu látnir
tausir gegn þvi að innflutningsbann-
inu yrði ljett af. Og eru Bretar og
Rússar nú sáttir að kalla í l)ili.
„Oli Barkmann er giftur“,
sag'öi hún, „og á konu og hörn
á haðstafi vestur við sund“.
Það varð hljótt i farjiegaklef-
aiuim og nú fyrst tóku þau eft-
ir |)ví, að þau höfðu setið þarna
ein langa stund.
„01ga“, sagði hann og rjetti
fram háðar hendurnar, „þetta er
ást við fyrstu sýn“.
„Já“, sagði hún og guð lagði
mig sjálfur við hjarta j>ill“.