Fálkinn - 02.09.1933, Blaðsíða 7

F Á L K I N N
seltist á bekk seni næstnr
var henni.
„Níels frá Norðurbæ“, bvisl-
uðu menn í milli sín og voru
forviða. Öllum datt það sama
í hug, live brátt hefði borið að
brottför bans úr bygðinni. Sömu
lóttina sem Stóri-Pjetur liafði
verið barinn svo eftirminnilega,
að hann varð að liggja i bólinu
vikum saman.
Og siðan liafði frjest, að Niels
væri við námugröft, og að liann
befði farist, liann befði orð-
ið undir grjótbruni. Og nú stóð
hann þarna ljós-lifandi. Jú, var
þetta ekki furðulegt! Ýmsir
konui til lians og tóku í liend-
ina á honum. Þökkuðu honum
fvrir síðast og buðu liann vel-
lcominn. -Og skröfuðu um liless-
aða vorblíðuna og bitt og þetta.
En þá tók Níels eftir því, að
ung stúlka, á að giska átján ára,
einblindi á bann, bláum, bljúg-
um augum.
„Kannast þú við mig, Níels?“
„Það hefði jeg nú lialdið, ljúf-
an“, svaraði liann og skellildó.
En bvað þú ert orðin s.tór,
Sigga! Þú, sem ekki varst annað
en ofurlítill stelpuhnokki, þegar
jeg fór frá ykkur. llvcrnig lið-
ur þeim, pabba pínum og
mömmu?“ Og Sigríður sagði að
þeim liði ágætlega. Hló og sagði
rjettir.
„En nú verð jeg að finna fyr-
ir þig stúlkuna, sem átti körf-
una. Held að mig gruni bver
bún cr“, sagði liún og þaut frá
lionum. — Hún kom aftur og
leiddi Eldríði. „Gotl kvöld, Eld-
ríður“, sagði bann og rjetti fram
bendina. „Gott kvöld og þökk
fyrir síðast“, svaraði bún, en
þagnaði og roðnaði við.
Hann brosti og liorfði á svip-
bjart andlitið — inn i augun,
sem bann liafði aldrei gleymt.
Þau voru enn jafn l)lá og
blíð sem fyrrum.
Og Eldríður tók körfuna,
bjeldu þau síðan þessi þrjú,
inn í veitingasalinn.
Það birti af degi yfir skógar-
brúnina i austri. Skýin voru
rauðleit og hlý. Það vár sem þau
væri að lauga sig í logandi blóð-
revk.
Orrinn þrumaði vorvísuna
sína hástöfum uppi í svörtum,
nætur-rökum hlíðunum. og öðru
hvoru beyrðust hvell blístur-
bljóð og tíð vængjatök uppi yf-
ir skóginum. Það var eldheitt
ástarkvak smáfuglanna.
Piltur og stúlka sátu á mosa-
grónum steinbekk, langt inni í
skóginum.
„Eldríður! Er það ekki ein-
kennilegt, að minnast þess, að
einmitt lijerna á þessum slóð-
um skildum við fyrir sjö ár-
um. Mjer varð ekki friðar auð-
ið þá nótt. Jeg tók pjönkur
mínar og lagði á beiðina um
sólarupprás. Loks fjekk jeg
l'asta vinnu í nánvu. Mjer grædd-
ist nokkurt fé, en fjell aldrei
vistin með hrottafengnum og
drykkfeldum fjelögunum.
Og eina nóttina, þegar við
voruin að sprengja, bröpuðu ein
námugöngin sanian. Veit ekki
unv hvernig mjer varð bjargað
ósködduðum, en það veit jcg, að
þess sór jeg eið, að nvjer væri
lífið kærara en svo, að jeg vildi
farga því fyrir fje, eða eyða því
í drykkjusvall. Og þá tók jeg
mína stefnu. Jeg keypti ofur-
lítið óunnið land í Bárðardaliv-
unv, Þar er jeg nú búinn að
bvggja, og þar bef jeg lvúið og
er búinn að rækta nokkrar dag-
sláttur. Og nú á jeg laglega jörð
og vel liirta, finvtíu nautgripi
og tvo fola.
En i vor bar lveimþráin nvig
ofurliði, svo að jeg varð að sjá
sveitina nvína aftur. Og nú er
jog liingað konvinn, í skóginn
sem svo margar endurnvinning-
ar eru tengdar við, þar senv jeg
Ijek síðasta lagið nvitt og fleygði
fiðlmmi og kallaði nafnið þitt
að skilnaði, áður en jeg hljóp
frá þér, grátandi af lvarnvi.
Manstu lagið, Eldríður?“
„Já, jeg nvan það vel“, svar-
aði hi’nv og stóð upp. „Ef þú
vilt konva nveð mér heinv að
’ ænunv, skalt þú fá fiðluna
þína aftur. Mjer varð ekki svefn-
samt lieldur nóttina þá, skal
jeg segja þjer. Og strax þegar
bjart var orðið, leitað jeg liing-
að. Jeg l'aivn fiðluna og fór með
lvana lveim, og lvef géynvt lvana
síðan. Og þegar jeg bef verið
ein lveinva, þá lvef jeg oft tekið
lvana upp. Allir strengirnir á
lvenni voru brostnir, nema einn,
— éfsti strengurinn. Havvn var
lveill. Og á þenna streng hef jeg
reynt að stvnja uvn þrá nvína
og von og bið.
Er það ekki eins og ofurlítið
kraftaverk, að lvann skyldi ekki
bresta líka, fingerðasti streng-
urin n?“
„Ó-jú, Eldriður“, nvælti Nícls,
„það er kynlegt þetta líf“.
Þau konvu í Hlíðar-túnið. All
var þar þögult og hljótt.
Eldríður bljóp inn eftir fiðl-
uivni. Þau settust á dýralvelluna,
og fóru að lvjálpast að því að
binda sanvan brostnu strengina.
Hoginn var bilaður líka, en Eld-
víður hljóp aftur inn i bæinn,
tók skæri og klipti lokk úr ann-
ari glóbjartri bárfljettunni sinni.
Hún kom vit aftur. „.Tæja, Niels,
nú skalt þú stilla fiðluna, en
jeg skal gera við bogann á
nveðan“. Og lvún vafði lvárlokkn-
unv þjett utan um bogastafinn,
þar sem lvann var sprunginn.
Og Niels lagði fiðluna undir
vanga sjer og ljek boganunv
ljett um titrandi strengina. Og
alt í einu kvað við „Eldriðar-
lagið“ eins og vorþrunginn nvai-
dagur, nveð sól og regni, fugla-
söng og fossanið.
Tónarhir dönsuðu tryltir og
vorglaðir af strengjunum og
bárust út í nvorgunkyrðina. Mót
sólinni, senv var að gægjasl uþp
yfir blágræna ásana, nvót
í Kaupniannahöfn á að gera nýjá
Knippelsbrú í stað þeirrar, sein mi
ci' fyrir. Verður hún á sama stað
og sú gamla en miklu hærri, svo að
lítil skip geti sigll undir hana. En
meðan stendur á niðurrifi gömlu
Eldríði, senv stóð þarna mcð
glanvpandi augu, senv lvæði lvlóu
og grjetu í senn. Hcnni brann
eldur í barmi og liugann fvltu
bugðnænvar hugsanir.
Hún gat ekki lengur á sjer
setið. Hún varði öðrunv liand-
leggnum unv hálsinn á Níels,
og lvló franvan í lvann og bvisl-
aði:
„Manst þú eftir .lónsmessu-
hrúarinnar og smíði hinnar nýju,
verður að gera bráðabirgðabrú yf-
ir sundið og sjást hjer á myndinni
stöplarnir undir þessa brú, gerðir
úr stórum seméntsteypukössum, sem
sökt liefir verið í álinn.
nóttinni á Yalsfjalli, þegar unga
fólkið( var þar að skenvta sjer,
og gaukurinn gól og sólin seig
lil viðar á bak við gullroðið
fe.llið.
Han sveiflaði henni ofan á
knje sjer, þrýsti lvenni að sjer
þjettingsfast og vvvælti: „Og nú
ín aftur komið vor, Eldríður!“
Theodör Árnason
þýddi.