Fálkinn - 22.12.1934, Síða 25

F Á L K I N N
21
Nei, nú slóð billinn faslur.
Hann yrði að biðja fólkið á
Efribæ — þarna lil liægri við
veginn — að líta eftir bílinnn
og setja svo á sig skiðin. Með-
alaveskið sitt ljet hann i bak-
pokann og svo lagði hann af
stað og fálmaði sig áfram gegn-
um snjóinn og hríðina. Honum
Jjetti við að fá að neita kraft-
anna og liðka líkamann.
Ef til vill var það rarigt, að
hann hafði ekki sýnt Birgit
síðasta brjefið frá Park pró-
fessor. En binsvegar vonaðist
bann altaf eftir að fá að sjá
þetta sannfærandi tilfelli af
mænuveikinni, sem yrði loka-
sönnun fyrir staðhæfingum
lians. Ein varalæknisstaðan í
lyflæknisfræði yrði laus i april
og prófessorinn liafði hvatt
liann til að sækja um hana. En
honum fanst liann ekki gela
sótt frá Háadal fyr en hann
hefði lagt síðustu bönd á rit-
gerðina.
Þarna kom einhver skuggi á
móti honum í fönninni. Það
var maður frá Sólblíð, sem
bafði verið sendur á móti hon-
um. Þeir hjeldu áfram og viku
nú til hliðar af aðalveginum.
og Knútur í Sólidíð bar bak-
poka læknisins.
Á einum stað þar sem veg-
urinn beygði niður á móti datt
Knútur og læknirinn hej'rði
brotbljóð í gleri. Læknirinn
sagði ekkert en álasaði sjálf-
um sjer fyrir að hafa ekki bor-
ið meðalatöskuna á bakinu
sjálfur.
Loks griltu þeir i nokkur grá
bús uppi í hlíð. Rauðeigð kona
tók á móti þeim í dyrunum.
Ilún sagði lágum rómi frá því,
að hann Óli — maðurinn
hennar -— hefði skilið við fyrir
hálftíma.
Þetta hafði ekki verið neinn
gleðidagur fyrir frú Brigit. Ivar
var ekki fyr kominn fyrir
hlöðuliornið en liún sá fram-
ferði sitt í rjettu Ijósi. Ilefði
bún sjeð nokkrar líkur til að
ná í bann hefði hún haldið á
efíir honum á skíðum. En úr
þvi sem komið var þóttist hún
verða að gera það, sem gert
varð. Hún var altof lieilbrigð
kopa til þess að setjast með
þendurnar í kjöltunni og fara
að vola. Hún settist við að
skrifa nokkur brjef, skipaði
fyrir um matargerð og þess-
konar og lók til i nokkrum
stofunum. Nú varð að ganga
frá ýmsu á annan hátt, úr
þvi ívar kæmi ekki heim.
Lubbi — förunautur henn-
ar á öllum göngunum hennar
kom livað eftir annað og
spurði hvort þau ættu ekki að
koma og leika sjer í snjónum,
en henni fanst of hvast úti. Svo
lagði hún nokkra kabala á ar-
inhillunni og síðan reyndi liún
að sökkva sjer niður í bók. En
dagurinn varð langur og klukk-
an mjakaðist varla úr sporun-
um fram að nóni. Þá fór að
Ijelta og hún ætlaði einmitt að
fara í skíðafölin sín þegar sím-
anum var hringt.
Þegar bún fór til að svara
fansl henni að þetta mundi
vera ívar. Skyldi hann komast
heim aftur í kvöld?
Ert það þú, Birgit?
Réyndu að ná i hann Nils
Melms. Láttu dropana sem
liann tiltók nánar — á 50
gramma glas og lofaðu mjer
að tala við Nils þegar bann
kemur.
Aftur var það læknirinn,
sem talaði. Auðsjáanlega var
eiginmaðurinn mörg hundruð
kílómetra burtu.
Birgit sendi þegar vinnukon-
una til Nils, sem átti heima á
næsta bæ, og kom svo aftur i
símann.
Þjer hefir vonandi ekki
mislikað við mig, fyrir þetta
í morgun?
Mislíkað, Birgit? Mig tek-
ur sárt að þjer skuli líða illa
og verðir að vera ein á að-
fangadagskvöldið. En mislíkað
eins og þú átt við — það
gerir mjer aldrei, veistu.
Hvernig líður þjer annars?
Eftir að þau höfðu talað
saman um stund sjjyr Birgit:
En livað viltu honum Nils
og hvar ertu núna?
— Nils verður að koma upp
að Brekku, miðja vegu milli
Iláadals og Yargadals — með
meðalið. Yngsta systir hennar
Oddlaugar hefir auðsjáanlega
fengið mænusótt. Jeg er í
Vargsdal núna, en er að leggja
af stað. Skíðarennan frá Háa-
dal að Breklcu er ágæt og Nils
ætti ekki að vera nema tvo
tíma þangað eða svo.
Mænusótt! Þá mundi ívar
ekki koma lieim næstu daga.
Birgit var kunnug á Brekku og
Oddlaug — elsta dóttirin á
bænum — hafði verið vinnu-
kona bjá lækninum eitt ár.
Birgit vissi að stofan, sem
Brekkuhjónin voru vön að
leigja gestum á sumrin, var
auð núna. Það kom ljómi á
andlit liennar þegar bún sagði
við Ivar;
— Nú ætla jeg að ganga frá
meðalinu. Hjerna kemur Nils.
Líði þjer vel þangað til við
sjáumst og gleðileg jól á með-
an, bætti hún við svo lágt að
það Iieyrðist ekki.
Himininn hvelfdist heiður og
bláskær yfir Háadal. í vestri
þar sem skógurin blasti liár og
viðamikill uppi í Svínadalsás-
unum, var rauð rák yfir trjá-
loppunum. Hjer og livar gægð-
ist fram föl stjarna. Það var
eins og þær væru vandræða-
legar vfir að hafa dirfst að
sýna sig svona snemma
kvölds.
Loftið bærðist ekki. Alt var
kvrt eftir storminn, eins og i
óendanlega stórri dómkirkju.
Þarna stóð skógurinn nærri
því svartur, með fangið fult af
snjó. Hann 'vissi ekki bvort
hann gæti staðið undir þessari
þungu byrði eða bvort hann
ætli að missa hana. Það var
eins og skógurinn væri hrædd-
ur um að gera hávaða ef hann
ljeti byrðina detta.
Austur í hlíðinni þar sem
leiðin liggur í Steinsdal, þai
sem leiðin liggur að Brekku
klofuðu tveir sldðagöngumenn
snjóinn. Nils Mehnen gekk á
undan og ruddi brautina. Hann
labbar áfram jafnt og þjett,
enda þótt það sjeu önnur og
meiri þyngsli í malnum lians
en meðalaglasið.
Og fast á eftir Nils kemur
kona, Ijós yfirlitum í bláum
skiðafötum og fótsíðum bux-
um. Hún er heit af hreyfing-
unni og er liraustleg og kvik-
leg, enda vön íþróttum. Hún
ber svolítinn poka á bakinu,
en bann virðist ekki þyngja
hana niður. Hún staðnæmist
augnablik og hrópar til Nils:
Heldurðu að þú sjert í
kappgöngu núna. Megum við
ekki hvíla okkur sem snöggv-
ast?
Birgit Eloor nær aftur í leið-
sögumann sinn og þau stað-
næmast og borfa yfir dalinn,
þar sem kirkjuturninn gægist
vfir grænklæddan ás.
Ómur af söng lieyrist glögt
lil þeirra í kvöldkyrðinni. Nils
tekur ofan, drýpur liöfði og
segir: — Gleðilega hátíð, frú!
Myrkrið fellur á, stjörnurri-
ar verða stærri og skýrari. En
þessar tvær verur þramma
liægt og bítandi inn Steinsdal-
inn upp að skarðinu yfir í
Vargsdal. Birgit finst hún
heyra til klukknanna ennþá.
„Sjá jeg flvt yður mikinn
fögnuð!“
Um leið og þau koma fram
úr skóginum fyrir ofan Brekku,
segir Birgit Floor við Nils: —
Taktu af þjer bakpokann við
framstofuna og biddu Odd-
laugu að koma fram til min.
Jeg ætla að bíða hjerna um
stund, svo að læknirinn sjái
mig ekki þegar þú kemur.
Floor læknir flýtti sjer svo
mikið að ná i meðalið þegar
Nils rjetti honum það frammi
í ganginum, að hann aðeins
kinkaði kolli er Nils bar bon-
um kveðjuna frá konunni
hans. Svo hófst baráttan við
sjúkdóminn. Ivar var eftir-
væntingarfyllri en nokkru
sinni áður. Þarna voru ein-
kennin, sem liann var að bíða
eftir, loksins voru þau þarna
skýr og greinileg. Ef álirif
lyfsins á sjúklinginn yrðu eins
og hann vonaði, var kenning
lians rjett og sigur læknisins
fullkominn.
Klukkan er ellefu þegar lækn-
irinn felur móðurinni sjúkl-
inginn i hendur og fer sjálf-
ur fram til að fá sjer eitþvað
að börða. Oddlaug býður hon-
um í framstofuna; segir að
þar sje einlivern mat að fá.
Þegar hann lýkur upp
hurðinni sjer bann að skíð-
logar á arninum. Hann stað-
næmist og nýr á sjer augun:
þetta hlýtur að vera sjónhverf-
ing.
Fyrir framan arininn eru
krásir á borðum. Stórt fat með
jólamat og rauðvínsflaska. Nei
annan eins ....
Bak við hurðina heyrist
blátur. — Gleðileg jól, ívar!
Og höndum er tekið um báls
inn á honurn.
Hvernig líst þjer á jóla-
matinn minn, skyldurækninn-
ar jiostuli!
ívar Floor hefir á ný verið
inni hjá sjúklingnum og nú
sitja lijónin sitt i hvorum
kubbstóinum við arininn og
horfa dreymandi á glæðurnar.
— IJeyrðu Birgit, segir hann.
Jeg hefi fengið skrítna jóla-
gjöf. Einkennin á Kari litlu
bafa sannað tilgátur mínar og
nú get jeg farið aftur til Osló
sem sigurvegari. Park jirófess-
or liefir skorað á mig að sækja
um aðstoðarlæknisstöðuna sem
lyflæknir við B-deild.
Birgit situr um stund þang-
að til hún segir:
— Bara að þjer takist nú að
lækna Kari litlu. Jeg hugsa að:
bæði þú og jeg sjeum samhuga
um, að önnur eins jól og i dag
liöfum við aldrei lifað. Eigum
við að lesa gleðiboðskap jól-
anna áður en við förum að
hátta?
14975 ár i fangelsi. Bruggarinn
Otto Nodling i Mainz í Þýskalandi
var dæmdur fyrir skattsvik fyrir
7 árum, í 82.000.000 marka sekt,
sem greiddist í peningum, en ef
þeir væru ekki 1il þá skyldi hann
sitja sektina af sjer með 15 mörk-
um á dag. Nodling bruggari kvaðst
ekki geta borgað og var því settur
inn í desember 1927. Það verður
gaman að sjá hann þegar hann
kemur út aftur, því að svo frámar-
lega sem hann á að sitja af sjer
alla sektina verður hann að sitja
14.975 ár í fangelsinu.
----x-----
Aurelius Rúmverjakeisari (101—
192) var svo upp með sjer af sigr-
um þeim sem hann liafði unnið
sem hnefleikamaður, að hann skip-
aði þegnum sínum að tilbiðja sig
eins og nýjan Herkúles. Æfilok
hans urðu þau, að glímumaður
einn, sem Narcissus hjet, kirkti
liann í greipum sjer.