Fálkinn - 09.05.1936, Blaðsíða 9

F Á L K I N N
9
GEORGES SIMENON:
Líkið
á krossgötunum.
„Segið mjer sannleikann, fulltrúi...
Carl er þó aldrei sekur? Sje hann það, þá
hefir hann ekki verið með rjettu ráði, þeg-
ar liann framdi glæpinn .... jeg' vil ekki
trúa því. Jeg verð hrædd . . . . í ættinni . .".
„Er geðveiki?“
„Hún leit undan“.
„Já. Afi hans ljest i æðiskasti. Ein frænka
hans var sett á geðveikrahæli .... En ekki
hann .... nei, jeg þekki hann“.
„Þjer eruð ekki búnar að borða morgun-
verð ?“
Það fór all í einu um iiana hrollur. Hún
leit i kring um sig' og svaraði, eins og' undr-
andi: „Nei“.
„Eruð þjer ekki svangar? .... Klukkan
er orðin þrjú“
„Þjer skuluð þá reyna að fá yður eittlivað
að borða .... það er ástæðulaust, hjeðan af,
að þjer sjeuð lokaðar inni .... Bróðir yðar
kemur ekki aftur“.
„Það er ekki satt..Hann kemur aftur,
verið þjer viss. Það er óliugsanlegt, að hann
hafi yfirgefið mig“.
„Komið þjer nú“.
Maigret var þegar kominn fram á gang-
inn. Hann var brúnaþungur, og reykti við-
stöðulaust. Hann hafði ekki augun af ungu
stúlkunni. Hún straukst upp við liann, þeg-
ar hún gekk fram lijá lionum; en hann ljet
það ekkert á sig fá.
Þegar hún kom niður, var hún enn vand-
ræðalegri.
„Carl liefir altaf sjeð um mig .... jeg
liefi ekki einu sinni hugmynd um, hvar mat-
urinn er geymdur“.
Þau fundu dós með niðursoðinni mjólk
og vínarbrauð, í eldhúsinu.
„Mjer er ómögulegt að borða, jeg er svo
ákaflega óstyrk...Jeg þarf að vera ein.
.... Og þó ekki, — nei. Þjer megið ekki
fara frá mjer...Þetta óliugnanlega hús,
sem mjer liefir aldrei geðjast að . . hvað er
þetta, þarna úti?“
Hún benti út um gluggann, á skepnu, sem
lá í hnipri á garðgötunni. Það var ekki ann-
að en venjulegur köttur.
„Jeg liefi andstygð á skepnum! Jeg hefi
andstygð á sveitinni! IJjer heyrast allskon-
ar hljóð — brak og hrestir, — jeg er altaf
eins og á nálum . . Á nóttunni, — hverri ein-
ustu nóttu, lieyri jeg andstyggilegt væl i
uglu, sem liefst við Iijer einhversstaðar í
nágrenninu“.
Það var eins og að hún væri líka hrædd
við dyrnar, þvi að hún starði á þær, eins og
liún ætti von á áhlaupi einhverra óvina á
hverri stundu.
„Jeg get ekki sofið hjer ein. Jeg vil það
ekki“.
„Er talsími lijer i húsinu?“
„Nei! .... Bróðir minn ætlaði sjer, að fá
síma lagðan hingað .... en það var alt of
dýrt l'yrir okkur .... Getið þjer sett yður
i spor okkar? Við húum í þessu hús-gímaldi
og höfum trjágarð, sem er, — ja, jeg veit
ekki hve margir hektarar liann er, en við
höfum livoki efni á þvi, að hafa sima nje
rafljós, og ekki höfum við heldur efni á því
að halda þjónustustúlku .... En svona er
Carl .... Hann er alveg eins og pabhi“. Og
all i einu fór hún að hlæja .... hálfgerðum
óstillingar hlátri.
Þetta var óhugnanlegt, þvi að jafnvæginu
náði hún ekki aftur. Brjóst liennar titruðu
af þessari kátínu, en augun urðu stór og
starandi, eins og hún væri altekin skelfingu.
„Hvað er á seyði? .... Hvað er það, sem
vður þykir svona skemtilegt?
„Ekkert. Þjer megið eklci reiðast mjer . .
Mjer datt í lmg bernska okkar, — kennari
Carls, heima í höllinni með öllnm þjónun-
um, heimsóknirnar, í vagni með fjórum
hestum fyrir .... og svo kjör okkar
hjerna“..................................
Hún handljek mjólkurdósina, en þrýsti
andlitiúu upp að glerrúðunni i liurðinni, og
starði út á grasbalann.
„Jeg skal sjá um, að hjer verði varðmað-
ur hjá yður í nótt“.
„Já, jeg þakka yður fyrir .... nei, jeg vil
engan varðmann hafa .... jeg vil, að þjer
komið hingað sjálfur, fulltrúi .... annars
er verð jeg hrædd“.
Hvort var hún nú heldur að lilæja eða
gráta? Það var eins og hún sypi hveljur.
Allur líkaini hennar litraði, frá hvirfli til
ilja.
Vel hefði hann getað haldið, að hún væri
að gera sjer þetta upp. En það mátti eins
vel lialda, að taugakerfi hennar væri að því
komið að hila.
„Lálið mig ekki vera eina“.
„Jeg verð að sinna starfi mínu“.
„Það er satt, — en nú er Carl flúinn“.
„Haldið þjer sjálfur, að hann sje sekur?“
„Jeg veit það ekki .... Jeg veit ekkert
framar .... ef hann hefir flúið . . . .“
„Viljið þjer, að jeg loki yður aftur inni i
herberginu yðar?“
„Nei! En jeg óska, að komast á burtu, úr
þessu húsi, svo fljótt sem auðið er, i fyrra-
málið .... á burtu frá krossgötunum. Jeg
vil komast til Parísar, þar sem göturnar eru
fullar af fólki, af iðandi lífi. Jeg er hrædd
við sveitina .... jeg veit ekki . . . .“
Og alt í einu:
„Verður Carl bandtekinn í Belgíu ?“
„Við heimtuin, að hann verði framseld-
ur?“
„Þetta er alt svo ótrúlegt .... þegar mjer
dettur i hug, að aðeins fyrir þrem dögum
síðan . . . .“
Hún tók háðum höndum fyrir andlit sjer.
Maigret var kominn út á grasbalann.
„Verið þjer sælar á meðan, ungfrú“.
Honum var ljettir að því, að komast á
hurtu, og þó þótti honum fyrir því, að þurfa
að fara frá henni. Lucas var að rölta fram
og aftur, á veginum.
„Ekkert nýstárlegt?“
„Ekkert. Vátryggingamaðurinn kom lil
mín til þess að spyrjast fyrir um það, hvorl
liann fengi ekki bil'reiðina sína aftur bráð-
lega“.
Herra Michonnet hafði heldur kosið, að
snúa sjer til lögregluþjónsins, en Maigrets
sjálfs. Þeir sáu til hans, inni i litla garðinum
sínum, — og var liann að gefa þeim auga.
„Hefir hann þá ekkert fvrir stafni?“
„Hann se(gist ekki geta komist til við-
skiftamanna sinna í umdæminu, öðruvisi en
í bifreið .... Hann er að tala um að slefna
lögreglunni til skaðabótagreiðslu“.
Stór farþegabifreið, með lieilli fjölskyldu,
og önnur bifreið, lítil, höfðu nmnið staðar
hjá bensíndælunmn.
„Náunginn þarna í bifreiðaskálanum, er
inaður, sem vinnur sjer ekki að voða“, varð
Lucas að orði. „Þar er eins og að honum
sje næstum því sama um hagnaðinn af fyr-
irtækinu“.
„Hafið þjer lóbak á yður?“
Það var sem jjetta mikla og nýstárlega
sólskin, sem flóði yfir náttúruna þenna
dag, hefði lamandi álirif á Maigret. Hann
strauk hendinni um enni sjer og' tautaði:
„Jeg held jeg verði að halla mjer og sofa,
svo sem i Ivo tíma .... Við sjáum svo til
í kvöld“.
Þegar þeir gengu fram lijá bifreiðaskýl-
inu, kallaði Oscar til þeirra:
„Það má ekki bjóða yður eítt glas af ein-
liverju sterku, fulltrúi? .... svona rjett um
leið og þjer gangið fram lijá? .... Hvað
segið þjer um það?
„Rjett bráðum“.
Háværar raddir heyrðust í liúsi Michonn-
ets, og mátti geta sjer þess til, að hjónin þar
vau'i að rífast.
VI.
Nótt hinna fjarverandi.
„Isaac Goldberg háður lögreglu eftirliti i
marga mánuði, þar eð verslun lians er ekki
svo mnfangmikil, að rjettlætt geti lifnaðar-
háttu hans. Var grunaður um að versla með
stolna gimsteina. Engar sannanir. Ferðalagið
til Frakklands kemur heim við gimsteina-
þjófnað fyrir tvær miljónir í Lundúnum,
fyrir hálfum mánuði. Óundirskrifað brjef
staðfestir, að gimsteinarnir liafi lent til
Antwerpen. Attiygli liafa ýakið 'tveir al-
lieims-þjófar, sem haft hafa um þessar
mundir stórar fjárhæðir lianda á milli. Álít-
um, að Goldberg liafi keypt gimsleinana og
farið til Frakktands til þess að selja þá.
Riðjið Scotland Yard um lýsingu á gimstein-
unum“.
Maigret var tæplega vaknaður enn, og
stakk skeytinu í vasa sinn og spurði um
leið:
„Er annars nokkuð að frjetta?“
„Nei. Jeg hefi verið á vakki á krossgötun-
um. Jeg kom auga á skálaeigandann, upp-
dubbaðann i fullkomið skrautband, og
spurði liann, hvert hann ætlaði. Mjer skilst,
að hann sje vanur að fara með konuna til
Parisar einu sinni á viku hverri, borða þar
miðdegisverð og fara í leikhús á eftir. Þau
éru þá ekki vön að koma lieim fvrr en dag-
inn eftir, og gista á gistihúsi . .. .“
„Er hann farinn?“
„Jeg gæti trúað þvi, að liann væri farinn
af stað“.
„Spurðuð þjer hann, á livaða gildaskála
liann ætlaði að borða?“
„Á L’Escargot í Baslillugötu. Síðan fer
liann á L'Ambigu. Og þau ætla að gista á
Hótel Rambuteau i Rue de Rivoli“.
„Þetta er all-nákvæmt“, muldraði Maigret.
Ilann fór að greiða sjer.
„Vátryggingamaðurinn sendi konuna til
mín, með þan skilaboð, að hann óskaði eft-