Fálkinn - 15.05.1937, Blaðsíða 12

12
F Á L Ií I N N
DASHIELL HAMMET:
Granni maðurinn.
Leynilögreglusaga.
„Jeg skil það ofur vel“, sagði jeg og kall-
aði á Noru.
Þau kvöddusl með handabandi, hún og
Macaulay og skjölluðu hvort annað; svo gaf
liann sig að tíkinni og sagði: „Þú kemur
eins snemma og þú getur“, og svo fór hann.
„Þarna fór íshockeymótið út um þúfur“,
sagði jeg, „nema þú getir fengið einhvern
lil að fara með þjer“.
„Misti jeg af nokkru?“ sagði Nora.
„Ekki neinu sjerstöku“. Jeg endurtók það,
sem Macaulay hafði sagt. „Og spurðu mig
ekki um hvaða álit jeg hafi á því. Jeg hefi
ekki hugmynd um það. Jeg veit að Wynand
er brjálaður, en hann hagar sjer hvorki eins
og hrjálaður maður nje morðingi. Hann
liagar sjer eins og maður, sem er að spila
eitthvað spil. En það veit hamingjan út á
hvað spilið gengur“.
„Jeg held hann sje að hilma yfir með ein-
hverjum öðrum“.
„Hversvegna heldur þú ekki að hann hafi
gerl það sjálfur?“
Hún leit forviða á mig: „Vegna þess að þú
heldur það ekki“.
Jeg sagði að það væri fullgild ástæða. „En
hver er svo þessi hinn?“
„Jeg veit það ekki ennþá. Þú mátt ekki
gantast að mjer. Jeg hefi hugsað mikið um
jjetta. Það getur ekki verið Maeaulav, því
að hann notar hann til þess að hjálpa sjer
að hvlma yfir með þeim seka, hver sem það
nú er, og —“
„Og það gctur ekki heldur verið jeg, því
að hann vill fá mig í lið með sjer líka“,
sagði jeg.
„Það er rjett“, sagði hún, „og þú verður
mjög kindarlegur, ef þú liæðist að injer, og
mjer teksl svo að geta upp á þeim rjetta á
undan þjer. Og það getur heldur ekki verið
Mimi eða Jorgensen, því að hann reyndi að
leiða gruninn af þeim. Og það getur ekki
heldur verið Nunheim, því að sennilega hef-
ir sami maðurinn drepið liann og auk þess
þarf liann ekki á vörn að lialda lengur. Og
það getur ekki verið Morelli, því að Wyn-
and var hræddur um kvenmanninn fyrir
lionum, og þeir höfðu átt í illdeilum“.
Hún ógnaði mjer: „Þú æltir að reyna að
grafast betur fyrir um feita manninn, sem
þeir kölluðu Sparrow, og um stóru stelp-
una rauðhærðu“.
„En hvað segirðu um Dorothy og Gil-
bert?“
„Jeg ætlaði einmitt að fara að minnast á
])au. Heldurðu að hann beri nokkuð sjer-
staklega heita föðurást til þeirra “
„Nei“.
„Líklega setur þú ])ig út til þess að draga
úr mjer kjarkinn“, sagði hún. „Jæja, þegar
maður þekkir þau, þá á maður erfitt með
að ímynda sjer að þau gætu verið sek, en
jeg hefi reynt að halda persónulegum til-
finningum mínum í þeirra garð, fyrir sig og
lála rökin ráða. Áður en jeg fór að sofa í
nótt bjó jeg til lisla yfir alla þá.—“
„Það er ekkert eins gotl við svefnleysi
eins og krossgátur. Það er eins og —“
„Þú skalt ekki vera að gera lítið úr mjer.
Þú hefir ekki ástæðu til að hreykja þjer af
árangrinum að svo stöddu“.
„Mjer datt ekki í hug að erla þig“, sagði
jeg og kvsti hana. „Langar þig i nýjan kjól?“
„Nú, svo þú hleypur úr einu í annað, rag-
geitin þín!“
XXVII.
Uiidir eins eftir hádegi fór jeg á fund
Guild og tók til óspillra málanna undir eins
og við höfðum lekist i hendur. „Jeg liafði
ekki málaflutningsmanninn minn með mjer.
Mjer fanst það líta betur út, aðjeg kæmi
einn“.
Hann hnyklaði brúnirnar og hristi höf-
uðið, eins og jeg hefði barið hann. „Jeg
meinti ekkert i þá átl“, sagði hann auð-
mjúkur.
„Frá mínu sjónarmiði var það nú samt
eitthvað i þá ált“.
Hann andvarpaði. „Ekki hefði mjer dott-
ið i lnig, að þjer mynduð gera yður sekan i
sömu skissunni og svo margir aðrir, að hara
af ]>ví að við þjer skiljið, við verðum að
líta á málin frá öllum hliðum, mr. Chárles“.
„Þetta er sama gamla stefið. Nú, livað er
það þá, sem þjer viljið vita “
„Það eina sem jeg vil vita er, hver drap
Júlíu Wolf — og Nunlieim“.
„Revnið að spyrja Gilbert“, sagði jeg.
Guild setti á sig stút. „Hversvegna ein-
mitt hann?“
„Ilann hefir sagl systur sinni, að hann
viti, hver drap stúlkuna, og hann sagði
henni, að hann hefði sjeð Wynand“.
„Þjer meinið, að hann hafi sjeð gamla
manninn ?“
„Hún segir að hann segi það. Jeg hefi ekki
haft tækifæri til að spyrja hann um það“.
Hann ranglivolfdi til min vatnsbláum
augunum. „Hvaða hreiður er þetta eigin-
lega, mr. Charles?“
„Jorgensens-fjölskyldan? Þjer vitið ]>að
víst eins vel og jeg“.
„Nei, jeg geri það ekki“, sagði liann. „Það
er staðreynd. Jeg' botna ekkerl í því fólki.
Þessi frú Jorgensen lil dæmis, hverskonar
manneskja er ])að?“
„Ilún er ljóshærð“.
Hann kinkaði kolli, þungbúinn. „Jú víst
er það það er lika alt og sumt sem jeg
veit. En heyrið þjer, þjer hafið þekt þetta
fólk lengi og eftir því sem liún segir, þá haf-
ið þjer og hún verið —“
„Já, og dóttir hennar og jeg líka“, sagði
jeg „og Júlía Wolf og jeg og frú Rockefeller
jeg er afleitur hvað kvenfólkið snertir“.
Hann lvfti hendinni. „Það eru ekki mín
orð að jeg trúi öllu sem hún segir, en það
er engin ástæða til þess að hlaupa upp á
nef sjer af þessu. Þjer takið þessu á vitlaus-
an hátt, afsakið að jeg segi yður það. Þjer
liagið yður eins og þjer hjelduð, að við vær-
um á höttunum eftir yður, en það er alveg
rangt lireinl og beinl rangt“.
„Það gelur vel verið, en þjer hafið verið
svo tvöfaldur gagnvart mjer, altaf siðan
seinast —“
Hann hvesli á mig vatnsbláu augun og
sagði rólega: „Annaðhvorl er jeg lögregln-
maður eða jeg er það ekki, og jeg hefi mín-
ar skyldur“.
„Það er ekkert við því að segja. Þjer sögð-
uð mjer að koma hingað í dag'. Hvað viljið
þjer mjer?“
„Jeg' sagði yður ekki að koma. Jeg hað
yður um það“.
„Gott og vel. Og hvað viljið þjer mjer þá “
„Jeg vil að minsta kosti ekki þetta hjernu“
sagði hann. „Alls ekkerl í þá átt. Við höfum
lalað saman eins og maður við mann þai'g-
að til alveg nýlega og jeg vildi helsl að það
gæti haldið áfram“.
„Það erlið þjer, sem hafið skifl um ton“.
„Ekki get jeg kannast við að það sje
rjett. Hevrið þjer nú. mr. Charles, gæluð
])jer svarið, eða sagt mjer blátt áfram, að
])jer sjeuð ærlegur gagnvart mjer?“
Það var engin ástæða lil að segja já, því
að hann hefði ekki trúað mjer samt, svo að
jeg sagði: „Raunverulega talað“.
„Raunverulega talað, já víst“, murraði
liann, „allir hafa „raunverulega talað“ sagt
mjer allan sannleikann. En mig langar mest
lil að tala við einhvern óraunverulegan
peja, sem spýtir öllum sannleikanum út úr
sjer“.
Jeg hafði samúð með honum. Jeg skildi
lilfinningar hans. Jeg sagði: „Það er vísl að
þjer hafið ekki ennþá hitt þann mann, seni
veit allan sannleikann“.
Hann varð ólundarlegur. „Það er vísl
rjelt svo sem? Hlustið l)jer nú á, mr. Char-
les, jeg hefi talað við hvern einasta mann,
sem jeg gat fundið. Ef að þjer getið bent
mjer á fleiri, þá skal jeg líka lala við þá.
Yður dettur Wynand í hug? Ilaldið þjer
ekki að við höfum liafl öll spjót úti dag og'
nólt til þess að finna liann?“
„Svo er það hann sonur hans“, sagði jeg.
„Já, svo er það hann sonur hans“. Hann
kallaði á Andy og svartan, hjólbeinóttan
mann, sem hjet Kline. „Náið þið i hann unga
Wynand fyrir mig — fíflið — jeg vil gjarn-
an tala við hann“. Þeir fóru. Hann sagði:
„Já, það er satt, jeg vil ná í fólk, sem jeg
get talað við“.
Jeg sagði: „Taugarnar í yður eru í ólagi
í dag, er það ekki. Látið þjer sækja Jorgen-
sen til Boston?“
Ilann vpti breiðum öxlunum. „Mjer finst
Iiann liafa fengið fullgilda skýringu. Ilvað
á maður að segja? Viljið þjer segja mjer
álil vðar á henni “
„Jeg er fús til þess“.
„Það er satt, að jeg er liálf óstyrkur i
taugununi í dag“, sagði hann, „mjer kom
ekki dúr á auga í nótt. Það er hræðileg til-
vera. Jeg skil ekki hvervegna jeg þrauka í
þessari stöðu. Hjer er liægt að fá lóðarblett
og vírnet og nokkra silfurrefi, og — jæja,
sleppum nú þvi. Þegar þjer og fleiri lirædd-
uð Jorgensen 1925, þá sagðisl liann liafa
flúið lil Þýskalands og skilið konuna eftir
hann lalaði nú reyndar ekki mikið um
])að og breytt um nafn, svo að það yrði
erfiðara að finna hann, og af söniu áslæðu
er hann hræddur við að leita sjer atvinnu í
sinni iðn -— liann kallar sig vjelfræðing eða
eitthvað þessháttar — svo að hann á erfitt
uppdráttar. llann segir að hann hafi lekið
því sem að kjafti kom, en eftir því sem jeg
kemst næst, var hann oftasl atvinnudánsari,
ef þjer skiljið hvað jeg meina, cn hitti sjald-
an kvenfólk, sem átti peninga. Jæja um
1927 eða 28 er hann i Mílano — það er bær
á Ítalíu og hann sjer í Parísarútgáfu New
York Herald, að þessi Mimi Wynand er