Fálkinn - 17.07.1937, Qupperneq 12

12
F Á L K I N N
Ránfuglar.
Leynilögreglusaga. 4.
ei'tir
JOHN GOODWIN
— Þella er fangavörður, livíslaði Jeff í
eyrað á henni og nú kom niaðurinn lil
þeirra. — Það er skylda mín að stöðva all-
ar bifreiðar, sagði hann afsakandi. Jeg
vona að þið hafið ekki á móti því, að jeg
rannsaki bifreiðina ykkar?
Jeg er hræddur um, að það beri líl-
inn árangur, sagði Jeff og brosti. En
gerið samt skyldu vðar. Jeg geri ráð fyrir,
að þið liafið mist einhvern fangann frá
Dartmoor.
.íá, sagði fangavörðurinn og leit inn í
bifreiðina. — Það hurfu tveir fangar í þok-
unni í dag. Hún varð alt í einu svo þjett,
og ])á liafa þeir sætt lagi. Þeir voru horfnir
áður en nokkuð varð að gert.
Það munu ekki hafa verið tveir af
þeim sem unnu við mótekjuna?
Fangavörðurinn varð forviða. Jú, visl
var það svo. En hvernig stendur á þvi,
að þjer eruð þessu svona kunnugur?
-— Frú Nishet og jeg sáum, þegar fang-
arnir voru á leiðinni inn og við námum
staðar og horfðum á þá, sagði Jeff. Hann
sneri sjer að Joyee: - Það skyltli þó aldrei
hafa verið Dench, vinur okkar?
Hann starði á stúlkuna.
— Það líður ekki á löngu, þangað til
við höfum uppi á þeim. Riflamennirnir
eru að ellast við þá núna. En levfið mjer
að gefa yður eitt lieilræði, frú. Akið beinl
heim til yðar og farið ekki út, fyr en þjer
frjeltið, að flóttamennirnir hafi verið hand-
samaðir. Þjer ættuð ekki að eiga á
hæltu að liitta mann eins og Dench!
4.
Joyce kemur ráð í hug. —
Joyce hugsaði sig um eitt augnablik. Svo
hló hún og án þess að svara losaði hún
hemilinn og ók áfram. Hún leit á Jeff og
það var ekki á honum að sjá, að hann
hefði heyrt aðvörunarorð fangavarðarins,
en þó virlist honum vera talsvert órótt.
Væri ekki besl að þjer sneruð við og
færuð heim? sagði hann.
Því skvldi jeg gera ])að? svaraði
Joyce. — Ekki fer jeg að snúa við, þó að
fangagarmur sje hundeltur eins og tófa, og
auk þess þarf jeg að segja yður nokkuð.
Hún þagði um stund. - Svo það var
Dench. Já, það hlaut að vera hann, úr því
að það var nokkur. Jeg vona að l)ann kom-
ist undan.
Það eru býsna lítil líkindi lil þess.
Já, vísl er það. En jeg hefi samúð
með manninum.
Aður en Jeff gat svarað, kom drengur á
rauðmáluðu pósthjóli i augsýn. Joyce
stöðvaði bifreiðina og benti drengnum að
nema staðar.
- Hann er líklega á leið til Deeping, og'
þá er hann með símskeyti til mín, sagði
hún. Drengurinn staðnæmdist og tök sím-
skevli upp úr tösku sinni; hún braut það
sundur og las.
„Þvi miður get jeg ekki komið fgr en með
sömu lest á morgun. Jenkins".
Og á morgun frjettir maður líklega,
að liann geti yfirleitt alls ekki komið, sagði
Joyce gröm. Hún gaf drengnum einn shill-
ing og stakk simskeytinu í vasann. Jeg
ætla að aka yður heim samt, herra Ballard.
En þokan, sagði Jeff. Það er betra
að jeg gangi hjeðan.
—< Nei, sagði Joyce ákveðin og jók hrað-
ann. Þokan er ekki hættuleg og mjer er
ekkert áhugamál að komast snennna lieim,
eins og á stendur. — Hún stalst til að líta
á Jeff, en sá eitthvað það i andliti hans,
að hún lijelt áfram: Þjer sjáið, að það
fer ekki hjá því, að við lendum í rifrildi,
])egar heim kemur — og jeg hata rifrildi.
Jeff hafði breytt um svip.
Er yður alvara, að þjer ætlið að fara
að ráðum mínum? spurði hann óðamála.
Er vður alvara, að losna við Daltons-
feðgana?
Ekki í einu vetfangi, sagði Joyce og
hló. En jeg ætla að gefa þeim í skyn,
að það verði heppilegast að þeir flytji. Hún
ók áfram og kom að hliðinu á steingirð-
ingunni. Hjerna er vðar heimkynni, er
ekki svo?
Já, þetta er Wonnacot, sagði liann.
Má jeg ekki bjóða yður að koma inn og líta
betur á híbýlin?
Hún hristi höfuðið.
Nei, þakka yður fvrir, jeg vil ekk'i
koma inn núna. Wonnacot, jeg kann vel
við það nafn, sagði hún og rendi augunum
ii])]) að húsinu, sem aðeins var liægt að
greina efst uppi í ásnum. Þetta er yndis-
legur staður.
Jeff var kominn út úr bifreiðinni, en í
stað þess að kveðja stóð hann kyr hjá
henni. Hann langaði lílið til að skilja við
liana og það stafaði ekki eingöngu af að-
drátlarafli því, sen) hún Iiafði, heldur fann
hann lika að hún var þrevtt og honum var
])að ömurleg tilhugsun, að hún ætli að
koma ein á fund Daltons aftur. Engin gleði
hefði verið honum meiri en að fara með
henni til haka og berjast við hlið henni, en
honum var hinsvegar ljóst, að það náði
ekki nokkurri ált. Hann hafði engan rjett
lil ])ess að sletta sjer fraih í hennar mál-
efni. Nei, þetta er alls ekki afleitur
staður, sagði hann. Það er hægt að gera
talsvert úr honum með penihgum.
Peningum, endurtók Joyce og gagn-
stætt eðli sínu virtist hún beisk í huga. —
Já, peningarnir geta gerl undraverk, en
stundum finst mjer þeir leiða af sjer bölv
un. Míni,r peningar hafa veitt mjer yndis-
legt heimili og allskonar óþarfa, en þeir
hafa Iíka fært mjer allskonar amstur og
kvíða. Stundum liggur mjer við að óska
])ess, að jeg hefði aldrei kynst Charlie og
ekki erft eignir hans, þvi að þegar öllu er
á botninn hvolft hefði jeg vel gelað komist
af með þessi tvö hundrúð á ári, sem faðir
mínn ljet eftir sig.
Jeff, sem hafði hallað sjer áfram til
hennar, sagði all í einu: — Vitið þjer livað
jeg gæti gert, ef það væri lilfellið — cf
þjer hefðuð aðeins tvö hundruð pund á
ári ?
Hann hinkraði við, en Joyce sagði
ekki neitt, svo að hann hjelt áfram: —
Þá mundi jeg biðja yður að giftast mjer.
Joyce virtist verða hvert við i svipinn,
en það hvarf brátt.
Hversvegna? sagði hún. Af að þjer
eruð hryggur mín vegna?
Jeff horfði beint í augu hennar: - Af
því að jeg elska ])ig, sagði hann.
Þú heldur auðvitað, að jeg sje ekki
með öllum mjalla, hjelt hann áfram, en
jeg hefi ekki vitað það fyr en í dag, að
neitt væri til í heiminum jafn guðdómlegt
og ])ú ert, og jeg mun aldrei finna neitt,
sem likisl þjer. Hann gal varla náð andan-
um meðan hann horfði á hana, og ællaði
varla að trúa sinum eigin augum, þegar
hann sá, að hún brosti.
Mjer detlur ekki i hug, að þjer sjeuð
ekki með öllum mjalla, sagði hún, en
máske eruð þjer nokkuð fljótfærinn. En ef
jeg tek yður nú á orðinu ? Því að svo mikið
veit jeg, að það gæti farið svo, að jeg
misti Nisbet-auðæfin. Það eru ýn)sar ástæð-
ur til þess að það gæli komið.fyrir. Granl
Dalton, sem þekkir betur til ástæðua minna
cn jeg geri sjálf, hefir gefið það í skyn.
Jeff svaraði fljótt og ókaft: Ef það
kæmi lil þá veistu, að jeg híð þin, ef þú
vilt hafa mig.
En ef jeg niissi ekki eignir mínar,
hvað þá? spurði Joyce. — Heldur þú að ])ú
spvrjir mig samt?
Jeff brá við og livassi ákefðarsvipurinn
hvarf af honum.
Nei, Joyce, fátæklingur eins og jeg
getur ekki gifst ríkri konu eins og þjer. Það
kemur ekki lil mála. Jeg gæli ekki verið
háður gjafmildi konunnar minnar, og lát-
ið kalla mig glæframann, sem hei'ði gift sig
lil fjár.
Jovee hló. Já, hvað þetta er líkt karl-
mönnunuin. En, vinur minn, samningur er
ekki neinn samningur, ef Iiann er ekki
viðurkendur af báðum aðilum, og jeg get
lekið þig á orðinu, ef jeg vil. Hún bjóst við
að hann mundi svara, en hann sagði ekki
neitt.
En all í einu hvarf gleðin af andliti
hennar og augun urðu svo alvarleg. — Er
þjer alvara með þetta, Jeff? sagði hún og
var svo raunamædd að hann komst við.
Þú veisl að mjer er alvara, sagði Jeff
rólega.
Ilún kinkaði kolli. - Viltu þá gera nokk-
uð fyrir mig, spurði hún. Nei, svaraðu
ekki strax, því að þelta er alvarleg spurn-
ing, og ef til vill nokkuð, sem slúlka aldrei
mundi biðja karlmann um.
Það er ekkerl til, sem er of mikið til
])ess að ])ú getir ekki bcðið mig um það,
Joyce, sagðl Jeff.
Hún Ijet dragast að segja það, sem hún
ællaði að segja og hún liorfði á hani) með
efa í augnaráðinu, en svipur hans ýtti und-
ir hana. Hún fann hve hann var sterkur
og huggaði sig við það.
Heyrðu þá, sagði hún. — Jeg vil að
við sjeum opinberlega trúlofuð, svo að þú
getir hjálpað mjer i viðureigninni við
Dallons-feðgana, ef þeir ybba sig. Jeg verð
að hafa lijálp. Jeg er svoddan einstæðing-
ur. Það gefur þjer rjett til að liafa afskifti
af mínum málefnum. Ef alt gengur vel ætla
jeg að gefa þjer Deeping Royal. Og jeg
ætla að gefa þjer frelsið aftur, ef þú biður