Fálkinn - 31.07.1937, Blaðsíða 4

4
F Á L K I N N
ATLANTIS
Æfintýralandið sem sökk í sjó.
Fjöldi vísindalegra og óvísindalegra rila hefir verið
skrifaður um ATLANTIS, landið, sem átti að hafa
Iegið í miðju Atlantshafi fyrir tugum alda. í grein
þessari er sagt frá niðurstöðum ýmsra höfunda um
Atlantis og rökum þeim, sem fram hafa verið borin
fyrir kenningunni um Atlantis.
Fjöldi landfræðinga og jarðfræð-
inga viðurkenna líkurnar fyrir því,
að áður fyr hafi mikið land verið
i miðju Atlantsliafi. Þetta byggja
þeir á því, að við botnrannsóknir i
hafinu, sem gerðar hafa verið af
ameríkönskum, enskum og þýskurn
rannsóknaskipum, hafa fundist stein-
tegundir, sem talið er að ekki geti
myndast undir vatni. Þetta signa
iand er sporöskjumyndað og nær
nokkru fyrir suðvestan England, nið-
ur með Pyrenaskaga og Vestur-Af-
ríku vestur undir Vestur-Indíur og
Brasilíu. Á þessu svæði er hafsbotn-
inn þannig gerður að margir vís-
indamenn neita því að hann hafi
getað fengið „sköpulag" sitt á hafs-
botni. Þar eru fjöll og dalir, sem
iíkiegt þykir að aðeins hafi getað
myndast við veðrun lofts og áhrif
rennandi vatns. Þýski náttúrufræð-
ingurinn W. Bölsche heldur þessu
t. d. mjög ákveðið fram, eftir rann-
sóknum þeim, sem hann hefir gert á
hafrannsóknarskipinu „Meteor“.
Á safni einu í Paris er moli af
hraungrýti, sem tekinn er upp af
hafsbotni á 3000 metra dýpi um
900 km. fyrir vestan Azoreyjar. Þetta
hraun er af nákvæmlega sömu gerð
og það, sem storknar undir beru
lofti. Hraun sem hefði storknað und-
ir þrýstingi 3000 metra hárrar vatns-
súlu mundi eflaust hafa fengið á sig
alt aðra mynd.
Franski jarðfræðingurinn Devigne
kemst að þeirri niðurstöðu, eftir
kenningum fræðimannsins Germaine
að snemma á fjórðu jarðöld hafi
Azore.yjar, Kararieyjar, Madeira og
Kapverde-eyjar verið samfast land
og áfastar Vestur-Afriku og á þriðju
jarðöld hafi land þetta einnig verið
áfast við Spán. Skeldýr og ýms gróð-
ur á eyjunum virðist staðfesta þetta.
En hvernig hefir þetta mikla iand
lílið út? Landið, sem menn kalla
Atlantis og sumir vilja halda, að
hafi verið vagga siðmenningarinnar.
Samkvæmt fornum sögnum átti
Atlantis að hafa verið feikna stórt
land — „stærra en öll Asía og Libya
til samans“ (þess ber að geta að
þegar þetta var sagt höfðu menn
ekki hugmynd um hve stór Asía var),
og kölluðu menn land þetta hina
„týndu Paradís“. Þar áttu landgæði
að hafa verið meiri en í nokkru
öðru landi heims, þar voru víðir
skógar, fjöll full af dýrum málmum
og aldingarðar þar sem trjen svign-
uðu undir safamiklum ávöxtum. Og
l'ólkið var liraustbygt mjög og rauð-
jarpt á hörund. Það var gáfað og
atorkusamt, trygt guðum sínum og
trúarbrögðum, kunnandi og áræðið
til sjómensku, listfengt í málmsmiði,
kunnandi í iandbúnaði og þar voru
ágætir byggingarmeistarar, iæknar
og stjarnfræðingar!
í Atlantis var fjöldi borga en aí
þeim fór einkum orð af „hinum sjö
l)orgum“ sem voru sannkallaðar æf-
intýraborgir, þar sem borgarmúr-
arnir voru „gagnsæir og hliðin úr
gulli“. Og upp á ' hæðunum voru
musterin miklu, einnig með gagnsæ-
um múrum og prýdd hinum ágæt-
ustu standmyndum úr skíru gulli og
þaðan steig eimur brennifórnanna
upp til himna.
Fólkið sem bygði þetta mikla land
var á afarháu menningarstigi. Það
hafði mikla lieri og fullkomna flota.
Prestastjettin var mjög lærð. Prest-
arnir þektu hina rjettu lögun jarðar-
innar, fjarlægð hennar frá sólinni
og lengdina á ummáli jarðarinnar
á miðjarðarbaug. Atlantisbúarnir
reistu risavaxna pýramída, sem þeir
húðuðu að utan með „gullnu stein-
lími“ og þeir bygðu tröllaukna múra,
sem þeir þöktu með bronse. Tíðum
fóru Atlantisbúar í ferðalög til ann-
ara landa bæði sjóleiðis og land-
leiðis, og þeir rjeðu yfir öllum eyj-
um í Atlantshafi og menning þeirra
hreiddist út til Asíu, Evrópu, Afríku
og Ameríku. Og eins og áður var
nefnt var land þeirra frábært að
fegurð og frjósemi. Þar voru beiti-
lönd ágæt, sem allskonar fjenaður
gekk sjálfala á og í loftinu sveimaði
fjöldi fugla af ýmsum litum.
Þetta var Atlantis — keisaradæmi
sólarinnar, bronseríkið, land guð-
anna, drottning heimshafanna, vagga
allra vísinda — miðdepillinn, sem
ltiftraði menningunni til allra landa
og þjóða veraldar. —
EN SVO bar það við eina nótt,
er bænir hinna trúuðu liðu upp
til himna og stjörnurnar blikuðu
með kynjabjarma, að jörðin fjekk
mesta áfall, sem hún hefir fengið tii
þessa. Atlantis — „stærra en Asia
og Libya lil samans“ — Ijek alt í
einu á reiðiskjálfi og um hundrað
eldgígir byrjuðu samtímis að gjósa,
með ógurlegum gauragangi. Himiu-
inn varð fyrst svartur og síðan rauð-
ur sem blóð — landið lyftist alt og
vaggaði eins og skip á sjó. Svo
slengdist það i loft upp og steyptist
svo í einu vetfangi í hafið með all-
ar þær C4 miljónir manna er þar
lifðu. Þessi upplýsing er úr ind-
versku maya-riti. Og af frjósamasta
landi veraldar stóðu aðeins eftir
nokkrir fjallatindar, þar sem nú eru
Kanarieyjar, Azoreyjar o. s. frv.
Lýsing þessi er elcki ósvipuð lýsing-
unni á Krakatoa-gosinu 1873, þar
sem sprengigos eyddi stóru landi og
var þar eftir gígur, er áður hafði
verið frjósamt land, en útskefjarnar
stóðu eftir.
Þannig hljóða sagnirnar um þetta
æfintýraland. Á maður nú að halda
að þetta sje ekkert nema æfintýri og
hugarburður? Það er tæplega for-
svaranlegt að stimpla þetta sem ein-
beran uppspuna. En hve mikið af
því sje sannleikur — hve miklu
megi trúa, það er rannsóknarefni
fjölda manna enn i dag.
Sagnir þær, sem menn hafa af
aldingarðinum í Eden og flestir
þekkja úr bibliunni, eiga rót sina að
rekja til þjóðflokka, sem lifðu ein-
hverntíma i forneskju, og að því
er menn hyggja gætu hafa haft ein-
hverskonar samband við Atlantis-
menninguna. Gyðingarnir segja t. d.:
„Forfeður vorir komu frá hinum
undursamlega aldingarði í Eden og
voru reknir þaðan með logandi
sverðum".
Og Indíáni i Mið-Ameríku sagði
svo frá, þegar hvilir menn komu
þangað fyrst: „Yagga jsjóðar vorrar
stóð ekki hjerna. Við erum komnir
af mikilli þjóð í austri". Og um Monte-
zuma sagði við Ferdinand Cortez:
„Sjá, feður mínir eru ekki fæddir
hjer. Þeir eru frá fjarlægu landi,
sem hjet Aztlan, þar sem þeir bygðu
sjer himinhá fjöll og dýrðlega garða,
þar sem guðirnir áttu heima“.
Þá ber eigi síður að leggja sjer
það á minni, sem ítarlegast hefir
verið sagt frá Atlanlis og kemur frá
eigi ómerkari manni en sjálfum
Platon, hinum ódauðlega spekingi
Grikkja.
Platon segir frá því, að Solon
spekingur hafi átt tal við prest einn
egyptskan, er hafi sagt honum frá
landi einu miklu sem hjeti Atlantis
og lægi alla leið fyrir vestan „Súlur
Herkúlesar“ (við Gíbraltar) og hafi
land þetta sokkið í sjó fyrir 9000
áium. Segir Platon að það hafi ver-
ið prestur frá Sais, sem hafi sagt
Salon þetta og gefið það í skyn-um
leið, að þekking Grikkja á heimin-
um væri býsna bágborin, enda væri
þeir ung þjóð. Ilinsvegar væru
Egyptar gömul þjóð og hyggju livorki
í fjalllendi eða við sjó og væri þvi
ekki í hæltu fyrir eldgosum nje
syndaflóðum. „En þau hafa • mörg
gengið yfir heiminn og i einu þeirra
fórst Atlantis‘“.
TNDVERSKAR þjóðsagnir segja frá
ijórum stórkostlegum áföllum, sem
heimurinn hafi orðið fyrir. Hið
fyrsta varð fyrir 900.000 árum, þeg-
ar heimskautin færðust úr stað
vegna sjerstakrar afstöðu, sem þá
varð milli jarðar, lungls og sólar.
Hið annað var 200.000 árum síðar
og hið þriðja 80.000 árum síðar en
hið siðasta 9564 árum fyrir Krists
burð og í þeim látum sökk Atlantis
eða leifarnar af Atlantis, segir
Evelino Leonardi.
Ummæli Platons, þau sem að of-
an getur, standa í „Timæus“. En í
öðru riti, „Kristias“, ritar Platon
nieira um Atlantis og þar segir hann
frá því, að elsti sonur Poseidons,
sjávárguðsins, hafi verið nefndur
Atias, og að eftir honum hafi hið
mikla land, sem þá hafi verið all
mjög gengið saman af fyrri jarð-
skjálftum, verið skýrt Atlantis. Eft-
irkomendur hans ríktu í margar ald-
if og voru voldugir höfðingjar og í
miklu áliti. Þeir herjuðu á önnur
lönd af miklu kappi og freistuðu
þess að ná allri Evrópu á sitt vald
Here men siy
.the mariner
compa'ss ICEL^ND
s, faileth
' Al iHrfp O1 There toashere
dn ]SLE. c/as turned
oO beíullof Demorv*
■TIBF* ubifcb ci IPLPCTO
fdia 'go\d '&l <<v ^ .
rUh fpices
*/****>
p
O cto Catba/
f^lvase^o
~ „ c .
^ i X-'TÍ(C<
Enskur uppdráttur frá 1500, sem sfjnir Atlantis — og margt fleira skrítið,