Fálkinn - 14.08.1937, Blaðsíða 13

F Á L K I N N
13
.y
Setjið þið samanl
1..........................
2..........................
3 ........................
4 ........................
5 ........................
6 ........................
7 ........................
8 ........................
9..........................
10.........................
11.........................
12.........................
13 .......................
14 .......................
ii—a—a—an—an—ch—dög—bal—e
—e i- f—f j e—f j e—f j e—g uð—h e r—i n 11
—i r—k a r—k lil—J áns—1 ás—mu n d—
mann—nik—no rð—-rok—ronnn—
1. Mannsnafn.
2. í bankQ'.
3. Mannsnafn.
4. Dagrenning.
5. Arfur.
(i. Er svalt.
7. Franskur höfundur.
S. Fugl.
‘J. Sterkur drykkur.
10. Mannsnafn.
11. Sauðfjártegund.
12. Land 1 Aslu.
13. Franskur sagnaritari.
14. — arme, yndisþokki.
Samstöfurnar eru alls 33 og á að
setja þær saman í 14 orð í samræmi
við það, sem orðin eiga að tákna.
Þannig að fremstu stafirnir i orð-
unum taldir ofan frá og niður og
öftustu stafirnir neðan frá og
upp, myndi nöfn frægra hershöfð-
ingja.
Strykið yfir hverja samstöfu
um leið og þjer notið hana i orð og
skrifið nafnið á listann til vinstri
Nota má ð sem d og i sem í, a sem
á, o sem ó og u sem ú.
tain—u—un—ugl—ur—zac.
* Allt meö islenskum skipum! *
VINSÆLL KVIKMYNDALEIKARI.
Allir sem í kvikmyndahús koma
þekkja af reynd Charlie-Chan, hinn
austræna og dularfuila höfuðpaur
allra kvikmynda, sem hann leikur i.
Rjettu nafni heitir hann Warner 01-
and. Þær eru orðnar margar,
myndirnar sem hann leikur í. Hjer
á myndinni sjest hann ásamt „sym
sinum nr. 2“ i mynd sem heitir
„Charlie vann á Olympsleikjunum
síðustu. Hann verður sem sje að
breyta um „son“ öðru hverju, þvi
að sjálfur á hann engan.
MONTS í BRÚÐKAUPSSKARTI.
Ýmsir munu minnast orustunnar
við Monts, i heimsstyrjöldinni miklu,
ekki sist vegna helgisögu þeirrar,
sem gaus upp úr öllum manndráps-
frjettunum, um „englana við Monts”.
Bandamenn hafa síðan lielgi á þeim
stað. Og í Monts var fáni dreginn
að öllum húnum og margir húnar
nýreistir í þann mund, er krýning
Georgs Bretakonungs sjötta fór
fram. En fánahúnarnir voru líka not-
aði á brúðkaupsdegi hertogans af
Windsor og frú Simpson.
lítið gagn að þessari lvgasögu um að Nis-
t>el væri ennþá á lífi.
Grant sem hafði hallað sjer aftur á bak
í stólnum og reykt, seltist nú teinrjettur,
tók vindilinn út úr sjer og einblíndi á son
sinn. — Hver er það, sem sjer um þetta?
Ert það þú eða er það pjeg? sagði hann
harkalega og háðslega.
Svaraðu mjer, sagði hann svo að
drundi í öllu.
— bað ert þú, sagði hinn drumbslega.
Þá er hollast, að þú látir mig um
þetla. Þú erl búinn að gera nógar vitlevs-
urnar nú þegar. Þú hafðir ágæt spil á
hendinni, en þú spilaðir þeim illa. Nú eru
helst líkur til, að við verðum báðir að
gjalda þess. Jeg býst við að það sje best,
að þú takir saman dótið þitt og pantir bíl
fvrir morgundaginn.
Phillip var skapveikari en faðir hans, og
þegar gamli maðurinn talaði í þessum tón
þá vissi Phillip, að hann varð að hlýða.
Hann fór út eins og hundur, sem hefir
verið barinn, en Grant hallaði sjer aftur á
hak á ný og reykti áfram í makindum. Það
var auðsjeð á hrukkunum í enninu að hann
lmgsaði djúpt.
En eftir tíu minútur kom Phillip inn aft-
ur. Og það var alt annar Phillip en sá,
sem hafði farið úl skömmu áður. Nú var
lævísi i augunum og andlitið ijómaði af
ákafa. Pabbi, hrópaði hann, — sjáðu
hvað jeg fann!
Það virðisl vera einhvers vert, ef
marka má af því, hvernig þú lætur, sagði
faðir hans kuldalega.
Jeg veit ekki, hvort það er nokkurs
vert eða ekki, en hlustaðu nú á. Jeg fór úl
að bílskúmum til að athuga bílinn og
mundi þá að jeg hafði gleymt frakkanum
mínum í bil Joyce. Hann var ekki þar og
jeg fór að leita að honum; niðri fann jeg
hann hvergi, svo að jeg fór upp í bílstjóra-
herbergið uppi. Og þar lá hann á rúminu
ásamt húfunni minni.
Grant kinkaði kolli. — Já, og hvað svo ?
Það lágu föt í einu horninu á gólfinu.
Þau voru rennblaut og forug — og það
voru fangaföt!
Ef Phillip hafði gert sjer vonir um að
þetta hefði áhrif á gamla manninn, þá
varð hann ekki vonsvikinn. Gamli maður-
inn settist npp í stólnum og augu hans
hrunnu.
Þú segir að frakkinn þinn hafi verið
í hifreið Joyce? spurði hann.
Já, jeg skildi hann þar eftir daginn
sem við fórum til Plymouth núna fyrir
viku.
Og nú var hann uppi og þessi fanga-
húningur þar rjett hjá? Já, þú virðist svei
mjer hafa fundið nokkuð, drengur minn.
Ileyrðu, er Joyce niðri í forstofunni
Nei, hún er uppi.
Þá getur þú beðið hjerna meðan jeg
skrepp út i bilskúrinn. Hann stóð upp,
gekk að ameríkanska skrifborðinu, opnaði
skúffu og tók upp marghleypu, sem haun
Ijet renna ofan í vasa sinn. Svo fór hann
út úr stofunni, gegnum anddyrið og út um
aðaldyrnar.
Það var orðið diml að kalla, alt var
hljótt og hann fór beint að bílskúrnum.
Það var rafstöð á Deeping, en Grant not-
aði það ekki núna. Hann fálmaði sig upp
sligann og fór inn í herbergið uppi á lofti
og dró gluggatjaldið varlega fvrir áður en
hann kveikti á eldspítunni. Birtan frá
henni nægði til þess að liann gat sjeð fata-
hrúguna, sem lá á gólfinu úti i horni; þar
voru líka skór, sem hann tók upp og virti
fvrir sjer og sá hann undir eins hvaðán
þeir væru komnir.
Hann brosti ánægjulega. - Fangabún-
ingur hjerna uppi —- og frakki Phillips,
tautaði hann. — Það er býsna grunsamlegt.
Honum datt nokkuð i hug. — En livað
þetta var líkt henni! Hann staðnæmdist og
hristi höfuðið. — Þetta er alt of gott til
að vera satt, bætti hann við hvíslandi.
Hann staðnæmdist og hristi höfuðið.
Hann þagnaði aftur og hlustaði vel og
lengi, svo greip hann treyjuna með rauðu
og bláu röndunum á handlegginn, fór út
úr herberginu og niður stigann.
Þegar hann kom út úr bílskúrnum datt
honum i hug að fela sig bak við limgirð-
inguna til vonar og vara og varla var liann
fyr kominn i felustaðinn en liann heyrði
einhvern koma frá bílskúrnum. Það var
ekki dimmara en svo, að Dalton gat grilt
að það var karlmaður sem þar fór.
Nýji brytinn, tautaði liann. Þá er
hann riðinn við þetta líka! Hann beið um
stund og af því að hann var með fanga-
Ireyjuna læddist hann hak við liúsið, til
þess að láta ekki sjá sig.
Þegar hann kom inn í anddyrið var
Joyce að koma ofan stigann. Hún hafði
farið i kvöldkjól, grænan á lit, sem fór
henni vel við rauðgullna hárið. Þegar hún
kom auga á Dallon staðnæmdist lúm. llún
sneri ekki við, en beið þess aðeins að hann
færi framhjá.
Hann staðnæmdist líka. Mjer þætti
vænt um, að þú kæmir ofan, sagði hann.
Jovce lrreyfði sig ekki. Jeg á ekkert
vantalað við þig, sagði lnin kuldalega.
En jeg þarf ýmislegt við þig að tala,
sagði hann. — Um þetta, hætli hann
sméðjulega við, og rjetti fram skítugu
fangatreyjuna, svo að birtan fjell á hana.
Joyce fölnaði og greip í handriðið til að
styðja sig, en bráðlega náði hún sjer aftur
og kom niður.