Fálkinn - 11.12.1937, Síða 12

12
F Á L K I N N
Ránfuglar.
Leynilögreglusaga. 24.
eftir
JOHN GOODWIN
Aðeins einn enn, svaraði Joyce
brytinii ininn, Jenkins.
Hvenær kom hann til yðar?
Þann þriðja þessa mánaðar. Joyce
gekk ekki að því gruflandi, að Brant mundi
taka eftir, að þetta var sami dagurinn sem
Dench og hinn fanginn höfðu strokið úr
fangelsinu. En hann ljet þess að engu
getið.
Þjer inuriuð ekki efast um, að alt sje
í lagi viðvíkjandi Jenkins? spurði hann
Ijett.
Joyce lyfti hrúnunum ofurlítið. — Nei
ekki i minsta vafa. Jeg hefi aldrei haft
jafn duglegan þjón, eða mann, sem jeg hefi
treyst betur.
Það virðist vera í lagi. Jeg geri ráð
fyrir að ráðningarstofan hafi gefið honum
góð meðmæli?
Já, ágæt. Jeg sagðist vilja fá duglegan
mann og jeg fjekk hann líka.
Brant tók hendinni ofan í vasann og
rjetti fram tvö símskeyti. — En þá virð-
ast þessi skeyti þurfa skýringar við, sagði
hann og braut sundur skeytin og rjetti
Joyce þau. Þetta voru afrit af skeytunum
tveimur, sem hún liafði fengið frá skrif-
stofunni; hið fyrra um að Jenkins liefði
tafist og hið síðara þess efnis, að hann
kæmi alls ekki.
Andlitið í speglinum.
Joyce fann hvernig blóðið livarf úr and-
Jitinu og sem snöggvast lá henni næst að
gefast upp. En það var eins og Dench
hafði sagt: hún gat barist, og herjast vildi
hún meðan hún gæti. Hún varð niðurlút
og ljet eins og hún væri að lesa brjefið,
svo að Brant skyldi síður sjá framan í hana,
hve hrædd hún væri. Nú mundi öll von
vera úti. En liún mátti til að þrauka ofur-
litla stund ennþá, til þess að gefa Dench
tækifæri til að komast undan. Ef liann
hefði hlustað á það, sem þeirra liafði farið
á milli, mundi hann vera kominn af stað
jiúna. Hann mundi líklega reyna að kom-
asl burt á bifreiðinni. Undankomuvonin
var að vísu ekki mikil, en þelta var eina
liugsanlega úrræðið.
Þegar hún leit upp aftur, var ekki ann-
að að sjá í andliti liennar en milda ásökun.
— Þessar skrifstofur eru altaf að gera ein-
hverskonar vitleysur, sagði hún. Þetta síð-
ara símskeyti hlýtur að liafa verið sent eft-
ir að Jenkins var kominn hingað á leið til
mín. Hann sagðist ekkert vita til, að það
hefði verið sent.
Það virtist renna upp ljós fyrir Brant. —
Jeg skil, sagði hann og kinkaði kolli. —
En til þess að taka af allan vafa langar
mig til að fá að tala nokkur orð við Jenk-
ins.
Joyce stóð upp og hringdi bjöliunni.
Henni var ljetlir að g'eta snúið bakinu að
Brant ofurlitla stund, þó að ekki væri liún
löng. Ellen kom inn.
— Segið þjer honum Jenkins að jeg
þurfi að tala við hann, Ellen, sagði hún.
— Jeg hefi ekki sjeð hann síðan um
miðjan dag, frú. Jeg hugsa að hann sje
ekki heima, svaraði stúlkan.
Joyce sneri sjer að lögreglumanninum.
Mikill bjáni er jeg, sagði hún og hló.
Jeg var alveg húin að glevma því. Það
er fridagurinn hans í dag. Viljið þjer liíða
Jiangað til hann kemur?
— Jeg er hræddur um, að jeg hafi ekki
tíma til þess, sagði Brant og stóð upp. Jeg
liefi ýmislegt að gera í dag, áður en jeg
fer til London aftur. Hann staldraði við.
Þjer eruð viss um, að þjer getið tekið
ábyrgð á Jiessum manni, frú Nisbet? Jeg
meina: að liann sje i raun og veru bryli
ög' æfður þjónn?
Það er mjög erfitt að sannfæra yður,
sagði Joyce og hrosti. En ef þjer trúið mjer
ekki þá ættuð þjer að spyrja Merrivale
major, fangelsisstjórann. Hann horðaði hjá
mjer hjerna um daginn og var svo hrif-
inn af Jenkins, að hann hað mig um, að
láta sjer liann eftir, ef liann færi frá mjer.
Branl rak upp stór augu. - Fangelsis-
stjórinn?
Jovce var upp með sjer. —- Jæja, nú er
best að hypja sig, sagði hann rólega.
Má ekki bjóða yður te? spurði Joyce,
af sinni alkunnu gestrisni. Eða whisky?
Nei, Jiakka yður fyrir. Hvorugt. Og
afsakið þjer, að jeg hefi tafið yður svona
lengi. Það fylgir starfi okkar, að við verð-
um að vera svo spurulir. Jeg mun ekki
þurfa að segja yður, að yfirvöldin eru svo
óróleg út af Dench, þessum strokufanga
sem ekki náðist. Seolland Yard er ekki í
rónrii fyr en hann næst.
— Hann sást seinast í London, var það
ekki? spurði Joyce, sem greip tækifærið til
þess að njósna um álit lögreglunnar á því,
hvar Dench væri niðurkominn.
Sannast að segja höfum við ekki liug-
mynd um það. En hvar svo sem liann er,
þá er það víst, að einhverjir kunnirigjár
lians halda yfir honum hlífiskildi, þvi að
annars hefði hann ekki getað dulist okkur
svona lengi. Jeg öfunda það fólk ekki af
tilverunni þegar hann finst.
Joyce fann aftur kuldahroll fara um sig
en hún stilti sig enn og ljet sem ekkert
væri. — Mjer finst það ranglátt að refsa
þeirii þunglega, sagði hún einbeitt, — því
að vitanlega er það ekki nema mannleg
tilfinning að vilja lijálpa vinum sínum.
Brant hristi höfuðið. — Það er mjög
alvariegt afbrot að vilja skjóta skjólshúsi
yfir strokufanga. Ef Jiað sannast á ein-
hvern, getur hann ekki með nokkru móti
komist undan refsingu. Og nú hrosti hann
aftur og brosið fór andliti hans svo vel.
Já, frú Nisbet, þjer hafið gert mig ró-
legri, sagði hann Ijettilega. — Mjer þykir
leitt að hafa gert yður svona mikið ónæði,
en eins og þjer skiljið, megum við ekki
láta nokkurt tækifæri ónotað þegar við
störfum að rannsóknunum. — Kanske jeg
megi fá að tala við yður seinna, ef það
reynist nauðsynlegt. Verið þjer sælar.
— Þetta hefði verið allra viðfeldnasti
maður, ef hann hefði ekki verið frá Scot-
land Yard, tiugsaði Joyce með sjer, um
leið og hún lokaði dyrunum eftir Brant.
En eins og nú slanda sakir .... Hún
drap tveiniur fingrunum á vörina og
hriyklaði brúnirnar. Hún hugsaði djúpt.
Hún rifjaði upp í liuganum hið langa við-
tal sitt við Brant og liún velti því fyrir
sjer, hvort húri liefði i raun og veru sariri-
færl hann eða ekki — hvort liann væri að
leika sjer að henni, eins og kötturinn að
músinni og væri að híða með að láta hana
ganga i gildruna. Og því betur sem hún
hugsaði um þetta, því sannfærðari varð
hún um, að það væri einmitt þetta sem
liann væri að gera og þessvegna varð lienní
sífelt órórra. — Jeg vildi óska að Jeff væri
kominn liingað, sagði liún og leit á klukk-
una. Það getur varla dregist lengi að hann
komi, hætti hún við. Hann sagðist ætla
að koma i tæka tíð til að drekka te.
Hún beið í eina eða tvær mínútur en svo
gekk liún út að dyrunum og aflæsti þeim.
Síðan flutti hún sig að arninum tók á þil-
inu með höndunum og reyndi að opna
leynidyrnar en tókst það ekki. Hún mundi
þá, að það var loka að innanverðu fyrir
hurðinni. Dencli mundi eflaust hafa rent
henni fyrir. Hún barði og kallaði, en þó
ekki liált, af því að hún var lirædd um, að
einliver mundi heyra til sín. Þegar hún
fjekk ekki neitt svar, þóttist hún viss um,
að Dench Iiefði farið niður mjóa ganginn,
sem lá niður á neðri hæðina. Henni þótti
vænl um að vita, að liann gæti komist und-
an, en hún var dauðlirædd um, að hann
mundi verða liandsamaður.
Meðan hún var að liugsa um alt Jtetta,
Iieyrði hún að útidyrunum var lokið upp
aftlir. Taugar hennar voru orðnar svo
veiklaðar undir, að liún hrökk við og varð
lafhrædd þegar gengið var um dyrnar. En
svo mintist liún þess, að þetta mundi senni-
lega vera Jeff að korna og hún gekk hratt
útað stofudyrunum og lauk upp. Nú, eftir
að Dench færi, liafði liún engan, sem hún
gat treyst, nema Jeff einan.
Það var ekki Jeff, sem kom. Ellen kom
inn í stofuna, með gult umslag á bakka.
Símskeyti, frú, sagði liún. — Drengur-
inn spurði hvort hann ætti að biða eftir
svari.
Joyce reif upp umslagið. -— Nei, þakka
yður fyrir, jeg þarf ekki að senda svar,
Ellen, sagði hún og beið við þangað til
síúlkan var komin út. Hjarlað titraði í
hrjóstinu á henni. Hún hafði sjeð nóg til
þess, að liún þótlist viss um, að þetta væri
svarið við símskeytinu, sem hún og Jeff
höfðu senl til Ameríku, en hún vildi ekki
lesa skeytið fyr en Ellen væri komin út.
í sama bili, sem Inirðin lokaðist eftir
stúlkunni og hún var orðin ein, tók hún
simskeytið upp úr umslaginu. Það var
langt — skrifað á tvö heil hlöð og hún sneri
sjer við og lagði Jiau á lítið horð í stofunni
og breiddi úr þeim. Skeytið var dagsett í
Denver og liljóðaði svo:
„Hrciðskeyti. fírant Dalton öðrunafni
Hawk Halstéd öðrunafni Fulton eftirlýstur
lögreglunni fyrir morð héfir sennilega flu-
ið Ameríku stop Ef þjer vitið nm hann lát-
ið ensku lögregluna vita tafarlaust slop
talið við Scotlandyard stop.
Joyee stóð grafkyr eins og steingerfingur
er hún hafði fengið þessa hræðilegu fregn,