Fálkinn - 11.06.1938, Qupperneq 10

10
F Á L K 1 N N

•r-% C3
cy-> =>
Nr. 502. Þegai Adamsson hjelt að skjóritui hefði veiðst.
ósköp cm' hundurinn þinn ræf-
ilslegur.
Já, hann er með tannpínu.
Það kom hingað fullur maður áðan
— og hann var með trjefót, mann-
skrattinn.
— Er hún clóttir i/ð'or altcif í Ame-
ríku, frú?
— Já, nú hefir hún verið þar i
fimm ár, en hefir komið heim á
hverju sumri.
— Og maðurinn hennar með
henni?
Já, altaf, þeir eru hver öðrum
geðugrj, allir fimm.
S k r í 11 u r.
Og hjerna skal jeg sgna gður vegg-
fóður, sem er ágætt i svefnherberg-
ið.
Þjáningalaus tannútdráttur.
Eftir þvi sem löfin verða lengri og
lengri....
Kennarinn: Hver hefir skrifað
stílinn þinn, Emanúel?
— Hann pabbi gerði það.
— Ha. Hann pabbi þinn. Skrif-
aði hann allan stílinn?
— Xei, jeg hjálpaði hónum dá-
litið.
— Þrátt fyrir það, að hann Xii-
sen þekti lífsreglur þínar, þá móðg-
aði hann þig með þvi að bjóða þje,
brennivin?
—Já, það gelur maður eiginlega
sagt.
Og hvað gerðir þú?
— ,Ieg kingdi móðguninni.
Mamma, hvenær dagsins er
jeg fæddur?
— Þú ert fæddur um miðnættið,
minnir mig.
— Heyrðu mamma, vakti jeg þig
þá ekki?
— Hanna! kallaði stórkaupmanns-
frúin til vinnukonunnar, - jeg skar
mig í fingurinn.
Þá verðum við undir eins að
ná í eitthvað, sem frúin getur vafió
um fingur sjer. Nú skal jeg kalla á
stórkaupmanninn.
Kennarinn: Tárin eru vottur
um sorg ög sársauka. En hvernig
votta mennirnir gleði sína drengir?
---Þú, Kristján, þegar hann frændi
þinn segir fyhdni við foður þinn,
hvað gerir hann faðir þinn þá?
— Hann segir „svei“.
- Anna, jeg sá að mjólkursend-
illinn kysti yður i inorgun. Hjer
eftir ætla jeg að taka við mjólk-
inni sjálf.
— Já, það skuluð þjer gera, frú
þá sjáum við hvort hann er mjer
eins trúr og hann segir.
Hún: Aldrei gleymi jeg livað
þú varst flónslegur þegar þú varst
að biðja mín.
Hanni — Jeg var miklu meira
flórj þá en jeg sýndist.
Hvers vegna vinnið þjer ekki
ærlega vinnu i stað þess að betla?
— Síðasti vinnuveitandi minn
gleymdi að gefa mjer votlorð, og
án vottorða ,cr ómögulegt að kom-
ast að vinnu.
— Þjer getið, skrifað honum og
beðið hann um vottorð.
— Það er ómögulegt. Hann er dá-
inn fyrir fjörutíu árum.
Presturinn: — Mikið leiðist mjer
að sjá þig svona, Andrjes. Síðast
þegar jeg sá þig, varstu alveg al-
gáður, og jeg gladdist svo al' því.
Andrjes: — Já, prestur minn. Og
þessvegna má jeg vist vera glað-
ur núna.
Cppyrtght P. I.B Bóc 6 CoBtmhogen
remtf
NAND
p.i.a_
UPP Á LlF
OG DAUÐA eða
Korðarnir brotna
Við skulum þá kasla téningum
Kúlurnar hittast i iofti