Fálkinn - 15.10.1938, Blaðsíða 9

F Á L K I N N
9
tannana og, kastað sjer fyrir
borð. Pjetur haí'ði numið stað-
ar — liann þorði ekki að lialda
lengra. Hvaða tilfinningar hann
hefir haft meðan hann lá þarna
og beið — eftir liverju? —
þvi get jeg ekki lýst og ekki
liann sjálfur lieldur. Við sá-
um ekkert — hvorki Tikuto
nje „tígrisdýrið“. Allir hjeldu
niðri í sjer andanum. Lolcs rauf
skelfingaróp frá Pjetri þögn-
ina. „Tígrisdýrinu“ skaut upp
rjett hjá lionum og sjórinn lit-
aðist rauður alt i kring. Ilákarl-
inn bylti sjer sitt á hvað. Pjet-
ur lá þarna alveg máttvana og
hjóst við að liann mundi híta
þá og þegar, en þegar kviður-
inn á hákarlinum kom upp sást
þar svöðusár, um meter á lengd
og lágu innyflin úti. Hákarl-
inn hyltist enn nokkrum sinn-
um og livarf svo.
En þar sem hann livarf kom
Tikuto upp með blikandi sveðju
milli tannanna. Hann tók Pjet-
ur kunningj alega undir annan
handlegginn og dró liann upp
að skipinu. Nú hrópuðum við
dynjandi liúrra fyrir honum.
Hann horfði forviða á oklcur.
Ivulek brosti til hans af þilfar-
inu og mátti hæði lesa hrós og
fyrirlitningu úr brosinu. Þrátt
fyrir að sjórinn var 30 stiga
heitur skalf Pjetur þegar hann
skjögraði ofan í klefann til að
hafa fataskifti. Þegar alt var
komið í samt lag var haldið á-
fram að lesta.
Skipstjórinn sem hafði horft
á alt þetta og' tekið eftir hinni
ágætu köfun Tikuto stóð og
var að tala við stýrimanninn.
Úrslitin af þeirri viðræðu urðu
þau, að stýrimaðurinn valdi
einn negran úr, sem var nægi-
lega sterkur til að taka við
starfa Tikuto við lestaropið.
Síðan var farið með kafarann
aftur á, inn i skipstjóraklefann.
Hjer var honum gert skiljan-
legt með allskonar pati og fett-
um, live „sjúkt“ skipið væri, og
að sjúkdómurinn væri i botn-
inum á skipinu. Síðan hefir
Tikuto boðist til að verða lækn-
ir. Þegar þeir komu út aftur
var Tikuto með stóran svartan
vindil í munninum. Aldrei hefi
jeg sjeð vindli misþyrmt jafn
hrottalega. Tikuto gerði að vísu
heiðarlegar tilraunir til að
reykja hann, en þó át hann
langmest af honum. En það
kom í sama stað niður.
Nix var áhaldakassi skipsins
opnaður. Þar valdi kafarinn
sjer hamar og' meitil og batt
hvorttveggja við sig, þannig að
liann gæti unnið með því án
þess að leysa það. Kaðalstigi
var settur fyrir horð og lítinn
hát fjekk liann til ixmráða. Er
þeir höfðu talað saman Tikuto
og Ivulek varð það úr að Ivu-
lek fór í bátinn en Ijet okkur
livítu mennina skilja, að hann
væri ekki upþ á hjálp okkar
kominn. Svo slökti Tilcuto í
vindlinum, stakk stubhinum
upp í sig og fór ofan í bátinn.
Enn töluðust þeir hræður við en
svo sveiflaði Tikuto liamri og
meitli yfir liöfði sjer og hvarf
ofan i sjóinn. Stýrimaðurinn
leit á klukkuna. Ivulek sat hinn
í’ólegasti á þóftunni og var á
verði, svo að enginn hákarl gat
nálgast án þess að hann sæi.
Þegar tvær mínútur voru liðn-
ar fór stýrimaður að horfa
spyi’jandi augum á Ivulek. En
hann hara brosti, hristi höfuð-
ið og sagði eitthvað sem álti
að þýða: „híddu hægur, Iiann
kemur þegar honum sýnist“.
Eftir þrjár mínútur sást á kol-
svart hárið á Tikuto og hann
lagði þrjár rifnar kopai’þynnur
upp í bátinn. Skipstjórinn tók
glaður við þeim — þetta var
fyrsta slcrefið til þess að stöðva
blóðeitrunina í skipinu lians.
Svona hjelt kafaxánn áfram all-
an fyrri part dagsins og um
miðjan dag lágu fjórtán í’ifnar
þynnur á þilfarinu. Um það
leyti voru hákarlarnir farnir að
færa sig nær. Þeir hjeldu sig
ennþá undan, en smáfæi’ðust
nær skipinu.
Kafarinn hjelt áfram síðdegis.
Hann kafaði báðumegin skips-
ins og meðfram því endilöngu.
Þegar liann kom upp aftur
lýsti liann því eftir bestu getu
að nú væru öll ,sár“ hreinsuð.
Skipstjói’inxx gaf honum nýjan
vindil, sem kafarinn fór þegar
að jeta, án þess að kveikja í
lxonum. Þegar stýrimaðurinn
sýndi honum fjórtán nýjar og
skínandi fallegar koparþynnur
ásamt tilheyrandi nöglum hrosti
kafarinn ánægður, eins og hann
vildi segja: Með svona tækjum
er vandalítið að lækna sárin!
Hann var ólmur að komast í
sjóinn aftur og hýrja. „Kopar-
plástrana“ hengdi hann á brjóst
ið á sjer og stakk svo mörgum
nöglum sem lxann gat komið á
milli tannánna, þær voru eins og
gullband á svörtum grunni.
Hann var fáránlegur. Hann fór
niður í bátinn, rjetti út háðar
hendur og hvarf. Stýrimaðurinn
var því miður hætlur að taka
tímann lxans, annars var þetta
met, sem hann setti nú. Við hin-
ir vorum farnir að vei’ða hi’ædd-
ir um kafarann, það var blátt
áfram ískyggilegt hvað hann var
lengi niðri. En Ivulek sat á
þóptunni og var liinn rólegasti.
Loksins þegar Tikuto kom upp
var erindið ekki annað en það,
að hiðja um fleiri nagla og nýj-
an „plástui’“.
Hákaflarnir voru nú farnir
að verða aðsúgsmeiri en áður
og einn þeirra elti Tikuto er
liann kafaði, en hann kom
bráðlega upp aftur. Hvað farið
hefir þeirra á milli má guð vita,
en víst er um það, að hákarl-
inn langaði ekki til Tikuto aft-
ur. Þegar Tikuto hafði læknað
sjö sárin livíldi hann sig og har
ráð sin saman við Ivulek. Það
endaði nieð því, að Ivulelc kom
um horð og fór til brytans og
gerði honum skiljanlegt, að
hann þyrfti að fá allar matar-
leifar, bæði nýjar og gamlar.
Þetta varð full fata og fór hann
með hana ofan í bátinn. Þeir
rjeru spölkorn frá skipinu og
heltu þar úr fötunni. Hákarl-
arnir eltu. Þá sáum við Tikuto
taka upp hnífinn og bregða
honum milli tannanna, svo steig
liann upp á þóftuna og varpaði
sjer út — beint ofan í hákarla-
gerið. Við horfðum á, steini
lostnir. Áður en við höfðum
fengið ráðrúm til að draga
nokkrar ályktanir kom hann
upp aftur við skipshliðina og
enn var hnifurinn milli tann-
anna. Hann hvíldi sig nokkrar
mínútur og' hjelt svo áfram
„læknisaðgerðinni", og nú Ijetu
hákarlarnir hann i friði.
Ivulek gat haft ofan af fyrir
hákörlunum, svo að þeir sökn-
uðu ekki Tikuto meðan leif-
arnar entust. En „úti er vinátt-
an þá ölið er af könnunni“ og
nú fóru þeir að koma að slcip-
inu, hver eftir annan. Ivulelc
varð að elta. Stýrimaðurinn bað
liann koma að stiganum og nú
var 14. þynnan rjett ofan í bát-
inn, síðasti plásturinn. Ivulek
rjeri nokkrar bátslengdir frá
skipinu og beið þar hróður síns.
Hann hafði tekið inn árarnar
en þá sá hann stóran liákarls-
ugga fast við skipið. Ekki gát-
um við sjeð neinn mun á þess-
um hákarli og öllum hinum, en
hitt sáum við, að nú varð Ivulek
ói’ótl, aldi’ei þessu vant. Hann
reyndi með öllu móti að hræða
hákai’linn og koma honum burt
þaðan, sem liann átti von á
að Tikuto kæmi upp. En liá-
karlinn sinti því ekki og beið
eftir kafaranum. Loks misti
Ivulek þolinmæðina. Hann rjeri
hátnum alveg að hákarlinum,
hrá linífnum og mældi fjarlægð-
ina með augunum og tók svo
undir sig stökk. Ilann lenti of-
an á liákarlinum, fyrir aftan
ugga. Nú var hákarlinum nóg
hoðið, en áður en liann hafði
getað fleygt riddaranum af sjer
hafði Ivulek rekið lmifinn á
kaf í hann. Hann stakk þrisvar
og í þriðja skiftið sneri hann
hnífnum i sárinu, svo rendi
liann sjer aftur af honum og
kafaði. Eftir fáeinar sekúndur
komu háðir bræðurnir upp rjett
hjá bátnum. Hákarlinn æddi
kringum þá og hjóst til að
liefna sín. Hann rendi á bátinn
og áður en við höfðum sjeð
hvernig það atvikaðist var bát-
urinn kominn á hvolf en menn-
irnir báðir á sundi rjett hjá. Við
sáum, að Tikuto hjelt síðasta
„plástrinum“ upp að bringunni
og svo hurfu allir. Jeg hefi ekki
liugmynd um live viðureignin
þai’na í kafi stóð lengi, en öll-
um sárnaði okkur að við skyld-
um ekki geta sjeð hana. Ekki
datt oklcur í liug, að hræðrun-
um mundi hlekkjast á. En við
breyttum um skoðun þegar við
sáum Tikuto koma upp með
Ivulek eins og lík í faiiginu —
og nú brosti Tikuto ekki. Við
hjuggumst við að sjá blæðandi
sár eftir hákarlatennur á Ivulek
en hvergi var nokkra skrámu
að sjá. Nei, það var víst drukkn-
un — Hann hafði treyst sjer of
vel. Við tókum liann um horð
í flýti og fórum að gera á hon-
um lífgunartilraunir með okkar
aðferðum-. En þegar Tikuto
liafði lagl af sjer verkfærin ýtti
liann okkur frá og fór sjálfur
að eiga við Ivulek með sinni að-
ferð.
Hann harði stóru hrömmun-
um í bakið á lionuni á víxl. Það
minti á smiðju þar sem verið
er að hrasa saman járn, en
þarna sáust þó engir neistar.
Svo velti hann lionum á hakið
og Ijet nú höggin dynja á bring-
unni á honum, siðan lagði hann
hann saman um mittið og nú
rann sjórinn upp úr honum.
Svona hjelt hann áfram lengi
vel. Við vorum sannfærðir um
að Ivulek hlvti að vera dauður.
En hráðum fór hann að gefa
lifsmerki frá sjer. Og þá velti
Tikuto honum eftir þilfarinu
með svo miklum liraða að við
gátum hvorki greint liendur nje
fætur. „Hann drepur hann“,
tautaði bátsmaðurinn, „ef þetta
hefði verið einhver okkar vær-
um við fyi’ir löngu dauðir,
dauðari en hann var þegar
hróðir hans tók til við hann“.
Þegar skipstjórinn sá að Ivulek
var með lífsmarki sótti hann
koníakk og helti á glas og ætl-
aði að láta hánii drekka, en
Tikuto tók glasið og rendi út úr
því. Aftur helti skipstjórinn á
glasið, fjekk Tikuto það og
henti á Ivulek. 4'ikuto liristi
liöfuðið og drakk sjálfur úr
glasinu og' horfði á sldpstjór-
ann, eins og liann vildi segja:
„Nei, svo lifandi er Ivulek ekki
ennþá, að liann þoli þelta“.
Þegar liann þóttist viss um,
að Ivulek væri úr liættu sótti
hann lóðlínuna og sýndi stýri-
manni, að hann þyrfti að nota
hana. Hann rakti upp línuna
og bjóst til að kafa á ný. Stýri-
maðurinn náði í nýja þynnu i
slað nr 14, sem hafði glatast,
en kafarinn virtist ekki hirða
neitt um það. Hann hatt öðrum
enda línunnar um sig og gerði
okkur skiljanlegt, að við ætt-
um að halda í hinn endann. Nú
fór hann niður en hafði engin
áhöld með sjer. Við höfðum
ekki liugmynd um hvað liann
ætlaðist fyrir, en gáfum út af
línunni. Þegar við höfðum gefið
út um tíu faðma slaknaði á lín-
unni. Það mun hafa liðið svo
sem mínúta en nú skaut kafar-
Framh. á bh. 13.