Fálkinn - 12.11.1938, Side 8

8
F Á L K I N N
Michael Totten:
Til þess að flýja un'dan yfir-
vofandi óveðri, liafði jeg geng-
ið inn á götu, sem íá yfir enda-
lausa sljettu að minsta kosti
fanst mjer hún óendanleg i
rökkrinu, sem var að skella á.
— Jeg gek.c lengi, lengi og
braust móti septemberstormin-
um, og jeg dæmdi sjálfan mig
liart fyrir þá heimsku, að iiafa
lagt einsamall í langt ferðalag
í hjeraði, sem jeg var algjörlega
ókunnugur.
Að vísu fann jeg ekki til lík-
amlegrar þreytu livaða mað-
ur gerir það, sem er aðeins
þrítugur, heilbrigður og liraust-
ur, en jeg var svangur, því mat
hafði jeg ekki bragðað síðan
mn morguninn, og heili minn
var svo slappur, að ef jeg sett-
ist að hvila mig og reykti sígar-
ettu þá kendi jeg svima. Hvar
var að finna gotl veitingarhús
með matarlykt, sjóðheitri steik
og góðu rúmi? Hvar?
Sú spurning hafði vaknað hjá
mjer ótal sinnum, þegar jeg sá
að sljettan var að enda og jeg
komst út á veg, sem líktist þjóð-
vegi. Skapið batnaði, jeg tók
stærri skref. 1 fyrsta liúsinu,
sem yrði á vegi skyldi jeg berja
að dyrum og spyrja eftir veit-
ingaliúsi. Jeg stóð grafkyr og
leit í kring um mig, og þá
heyrði jeg fótatak að haki mjer,
hratt fótatak. A næsta augna-
bliki sá jeg skugga koma upp
rjett hjá mjer og segja:
— Óvenjulega kalt í kvöld-
Ókunnur maður gekk við
hliðina á mjer- Jeg sá andlit
lians vel og greinilega i tungls-
skininu. Hann hafði mikið hár,
og hakan og munnurinn voru
vaxin þjettu skeggi. Föt hans
voru gamaldags, en hvað aldur
snerti var hann naumast yfir
fimtugt. Hann var mjög krafta-
lega vaxinn og herðabreiður.
— Já, sagði jeg, það er mjög
« kalt. Jeg sá að hann leit á mig
frá hvirfli til ilja með undar-
lega glampandi augum, sem
virtust sjá gegnum merg og
bein.
Hvert ertu að fara, ungi mað-
ur? sagði hann.
— Jeg ypti öxlum.
Til næsta veitingahúss. Ef til
vill getið þjer ....
Hann greip fram í fyrir mjer.
— Þjer eruð kanske svangur?
spurði hann.
Hann leil á mig aftur, en í
þetta skifti vakti það hjá mjer
mestu óþægindi, þó að jeg gæti
ekki gert mjer grein fyrir hvers-
vegna. Hann lagði höndina á
handlegginn á mjer.
— Viljið þjer koma heim og
borða með mjer og konunni
minni? Jeg bý skamt lijeðan.
Þjer gelið verið i nótt, ef þjer
viljið. —
Æfintýri á gönguför.
Það var eitthvað það í fari
hans, þegar hann talaði og leil
ó mig, sem gerði mig lortrygg-
inn. En boðið var alt of freist-
andi, og þar eð jeg var dauð-
þreyttur og hungraður tók jeg
boðinu með þökkum.
Það er ágætt, sagði hann.
Þá förum við þessa leið.
Við höfðum gengið skamma
stund, er við sáum móta fyrir
liúsi i dimmunni. Þegar við
komum þangað, tók ókunni
maðurinn lykil upp úr vasan-
um, opnaði útidyrnar, og bauð
mjer að koma inn.
Þegar við voru komnir inn,
greip mig alt í einu óþægilegt
hughoð, sem jókst við það er
jeg tók eftir, að hann læsti
vandlega dyrunum, og stakk
lyklinum í vasann.
Án þess að segja nokkuð,
brá hann upp eldspýtu og
kveikti á gasi og í ljósinu sá
jeg að salurinn hafði einu sinni
verið vel útbúinn að húsgögn-
um. En nú var alt úr sjer geng-
ið og þakið ryki og' óhreinind-
um. Og það var óþægilegt raka-
loft í húsinu. Ókunni maðurinn
gekk niður í kjallarann, og þar
opnaði hann dvr. Jeg fjekk
hjartslátt. Hvað var i vændum?
Um leið oghann opnaði dyrn-
ar steig hann lil hliðar og ljet
mig ganga inn á undan. Það
var kjallari, sem var útbúinn
að húsgögnum eins og dagstofa.
Á miðju gólfinu var borð með
dúk á. Það var moldargólf og
ekkert teppi á þvi. í baksýn
hjekk gamalt „rykt“ tjald.
Skemtileg, litil stofa, finst
yður ekki? sagði hann hlæjandi.
Setjisl þjer niður, ungi maður,
meðan jeg finn kvöldmatinn.
Jeg settist á stól meðan liann
týndi matinn fram á borðið út
úr skáp, sem þarna var.
Digur viðardrumbur hrann á
opnum arni. Hann setti fat með
kartöflum ó horðið, dálitinn
hita af kindakjöti, brauð, lmíf
og gaffal. Þegar þvi var lolcið,
settist hann niður við hliðina
á m j er.
Svo að þjer eruð á göngu-
ferð, sagði hann, og þjer eruð
ekkert kvíðinn fyrir því að
nokkuð komi fyrir yður? Veit
fjölskylda vðar hvar þjer
dveljið?
Soltinn starði jeg á matinn.
Jeg á enga fjölskyldu, aðeins
systkini, og þjer vitið að jeg er
einhversstaðar í Skotlandi. —
Hvað ætti svo sem að koma
fvrir mig
Augnaráð hans varð skugga-
legt, og mjer datt í hug að lík-
lega hefði jeg lent hjá geggj-
uðum manni. En sama um það,
ef jeg gæli satt hungur mitt,
þá legði jeg upp aftur.
Jeg hrökk við. Það var eins
og einhver ræki upp stunu eða
andvarp. Og það var ekki gesl-
gjafi minn. Hljóðið kom frá
tjaldinu. Hann stóð á fætur,
sótti pípuna sína og fór að
troða í hana. Nú fyrst tók jeg'
eftir hve dauðahljótt var í kring
um mig, að sleptu andvarpinu,
sem við höfðum heyrt. Jeg hal'ði
hingað til veitt manninum og ein
kennilegri framkomu hans alt
of mik.la athygli til þess að jeg
gæti nokkuð tekið eftir um-
hverfinu.
En þessi dularfulla kyrð.
Hvað átti þetta að þýða? Gest-
gjafi minn stóð grafkyr og sneri
bakinu að veggnum. Hann
starði á mig eins og hann vildi
lesa allar mínar hugsanir. Jeg
sat hreyfingarlaus með augun
á matnum á horðinu. Hvers-
vegna bauð hann mjer ekki að
eta? Jeg var svo hungraður, að
það kostaði mig mikla sjálfs-
stjórn að ráðast ekki á matinn.
Loksins sagði hann:
— Það er kominn mátmóls-
tími. Jeg ætla að sækja konuna
mína. Hann leit einkennilega
á ■ mig.
Hún getur ekki gengið,
sjáið þjer til. Jeg verð að hera
hana, svo að þjer verðið að af-
saka mig augnablik.
Jeg gekk fram og aftur í her-
herginu og liugsaði um hvað
jeg ætti að gera. Mjer fansl ó-
viðeigandi að fara. Og hvaða
sönnun hafði jeg fyrir því að
jeg væri í hættu staddur? Enga.
Maðurinn var einkennilegur,
það var alt og sumt. Jeg ákvað
að verða kyr.
Gestgjafinn hafði aðeins verið
stutta stund i burtu þegar jeg
heyrði að hann kom niður
tröppurnar. Hann talaði ofur
hlýlega við einhvern, svo að
mjer varð strax rórra.
Elskan mín, muldraði
hann, jeg hefi tekið ungan
mann heim með mjer. Og vertu
viss um að þjer getst eins vel
að honum og Charles Wynton.
Og nú skaltu fá að sjá hann,
elskan mín. Má jeg kynna.
Jeg stóð á fætur til að heilsa
húsmóðurinni. Dyrnar opnuð-
ust, og gestgjafinn minn kom
inn.
í örmum sjer har hann konu,
- nei, gríðarstóra brúðu. Hann
læsti dyrunum og stakk lyklin-
um i vasann. Hann setti byrð-
ina af sjer á stól, meðan jeg
gekk út að dyrunum. Hann kom
á eftir mjer.
— Nei, nei, ungi maður, þjer
megið ekki fara. Þjer horðið
kvöldmat með okkur hjónun-
um. Það var eins og hann
livæsti orðunum út úr sjer.
— Opnið þjer dyrnar, og
hleypið mjer út, æpti jeg.
— Þjer fáið ekki að fara,
ungi maður. Það er langt síðan
við höfum haft nokkurn til
l)orðs með okkur. Ivonan min
er mjög hrifin af ungum mönn-
um. Jeg kipti í hurðina eins
fast og jeg gat, en án árangurs.
Hann hjelt áfram að tala.
Þjer getið ekki komist út.
Þjer getið ekki komist út. Hlust-
ið þjer nú á. Jeg vil aðeins gæta
yðar. Gæta yðar fyrir vonsku
kvennanna. Þjer eruð myndar-
legur og heiðárlegur unguú mað
ur, — alveg eins og' jeg var
þangað til jeg gifli mig þessari
konu. Hann benti á brúðuna.
Litið þjer á hana, sagði
liann i skipunarróm. Hún var
ung og falleg hjer á árunum.
Jeg hjelt að hún væri heiðarleg
eins og jeg sjálfur. Jeg elskaði
hana, jeg treysti á hana. Jeg
dáðist að lienni. Jeg' vann baki
hrotnu, aflaði mjer peninga til
þess að ltaupa handa henni alt
sem hún girntist en. . . .
Hann haðaði út höndunum.
Hún ól barn og í fæðingar-
hríðunum hrópaði hún nafn
annars manns, ekki mitt nafn,
altaf annars manns nafn. Cliar-
les Wynton. Vinar míns, besta
vinar míns frá bernskuárunum.
Jeg yfirheyrði hana. í neyð
sinni játaði hún alt saman. Alt,
Heyrið þjer það?
Jeg kinkaði kolli, þegjandi og
ólundarlegur.
Hún játaði alt. Alt, um sam-
band sitt við Wynton Wyn-
ton vin minn og ásl þeirra.
Besti vinur minn hafði rænt
henni frá mjer meðan jeg hafði
verið önnum kafinn við að
afla henni peninga, svo að liúú
gæti notið lífsins i fylsta mæli.
Þegar jeg sat við rúmstokkinn
hennar með höfuðið í hönduni
mjer, fullur örvæntingar, hað
hún mig fyrirgefningar. Gró'-
bændi mig. Og á sama augna-
bliki dó hún. Hevrið þjer ungi
maður? Hún dó.
Jeg kinkaði aftur kolli, og jeg
sá hvernig tárin streymdu nið-
ur kinnar lians.
— En áður en hún var jörð-
uð, tók jeg mynd af henni, og
sú mynd hefir fengið Iif. Nú sef-
ur hún, en hið ....
Sultur minn var horfinn, jeg
vildi aðeins komast burt frá
vitleysingnum. Nú heyrði jeg
aftur andvarpað og stunið bak
við tjaldið. Hann faðmaði Irrúð-
una.
Þá sór jeg', hjelt liann á-
fram að einhverju sinni skyldi
ungur maður, heiðarlegur ung-