Fálkinn - 12.11.1938, Qupperneq 9

F Á L Iv 1 N N
9
►
Þegar korn-
skurðarlíminn
kemnr er víða
annríkt í akur-
i/rkjulöndn\num.
Stúlkan á mynd
inni vir&ist vera
ánægð við upp-
skeruvinnuna,
ef dæmt skal
eftir brosi henn
ar. —

ur maður, láta lífið í þessu lier-
bergi. Og ung stúlka. Þau skulu
deyja undir eins. Og nú er tími
hefndarinnar runninn upp.
Hann slangraði út að tjald-
inu og dró það til hliðar. Bak
við það var annað herbergi,
i einu liorninu var rúm, og í
því svaf stúlka, órólega þó.
Stuttir hárlokkarnir lnildu and-
litið, en ])egar hún með erfiðis-
munum reis á fætur, sá jeg tvö
angistarfull en óvenju falleg
augu. Það var stúlkæ varla
meira en tvítug. Hún starði
ofsahrædd alt í kring um sig.
Nei, nei, nei, andvarpaði
l)ún. Hann lijelt henni fastri
með vinstri hendinni. í liægri
lijell liann á skammbyssu, sem
hann miðaði á mig.
Þið skuluð hæði devja,
æpti hann. Brúðan mín er orðin
lifandi, og þarna stendur liann
Charles Wynton.
Nú var jeg alveg viss um að
hann var vitstola. Jeg þaut móti
honum, en hann lyfti vopninu
og jeg nam staðar.
Með stúlkuna við brjóst sjer
stóð hann milli mín og dyranna.
Sleptu henni, öskraði jeg,
eða ....
Hann svaraði með hæðnis-
ldátri, rómi vitfirrings.
— Sleppa konunni minni
núna þegar hún rís upp frá
dauðum.
Hugsun greip mig á augabragði.
Eins og elding leiftraði hún i
dimmunni.
Ivonan yðar, hrópaði jeg,
hún kemur þariia og benti í
áttina til dyranna..
Hann sneri við um augnablik,
en það var mjer nóg. I hend-
ingskasti rjeðist jeg á hann og
gaf honum heljarmikið liögg á
hökuna með kreptum linefan-
um. Án þess að segja orð rjetti
liann upp hendurnar, og skall
á gólfið.
í skyndi þreif jeg vopnið og
leit í kringum mig. Við rúmið lá
kaðall, sem áreiðanlega hafði
verið notaður lil þess að binda
stúlkuna með. Jeg flýtti mjer
að ná i hann, og augnabliki
síðar hafði jeg bundið hann á
höndum og fótuin. Þvi næst
leitaði jeg í vösum hans og
fann lyklana. Jeg fann mjúkan
arm um hálsinn á mjer.
(iiiði sje lof fyrir að þjer kom-
uð. Þegar jeg leit við, fleygði
hún sjer í faðm minn, og fjell
í ómegin. Hún reis upp eins og
úr draumi, lifnaði við, studdi
sig við mig og gelck fram á
gólfið. Jeg opnaði dvrnar og
læsti þeim svo á eftir okkur,
því næst tók jeg stúlkuna i
arma mina og gekk upp tröpp-
urnar. Við fórum gegn um aðr-
ar dyr og vorum komin undir
hert loft. Það var stormur og
rigning,
— Guði sje lof andvarpaði
hún, hvílík hamingja að þjer
skylduð koma. Jeg hef verið hjá
honum fimm hræðilega daga,
jeg átti leið framhjá, og hann
hað mig að koma inn i garðinn
lil að lita á sjaldgæft blóm ....
Og .... Jeg á heima hjerna
i nágrenninu, hjelt hún áfram,
faðir minn mun áreiðanlega
þakka yður ....
Við flýttum okkur áfram gegn
um dimmuna, og komum loks-
ins að stóru fallegu húsi, sem
var all uppljómað. Hún hljóp
á undan mjer upp tröppurnar,
þjónn opnaði dyrnar og rak upp
óp. Ungfrú Jane, ungfrú Jane!
Aðrir þustu að og jeg var leidd-
ur úr dimmunni inn í stóran sa!,
þar sem margt fólk var fyrir.
En nú kom þreytan yfir mig,
jeg lmeig örmagna niður á stól
og hræðilegur sultur greip mig.
Enginn hafði getað látið sjer
detta i hug, að sir H#nry Hampt
on, Lundúnalæknir, sem fyrir
mörgum árum hafði sest að i
Iijeraðinu, liefði rænt urigfrú
Jane. Lögreglunni hafði verið
gert aðvart, og duglegir leyni-
lögreglumenn fengnir frá Lund-
únum. Faðir ungfrú Jane, sir
John Mc Fee, hafði heitið þeim,
er fyndi dóttur hans tvö þúsund
punda verðlaunum. En alt hafði
verið árangurslaust. Hver hefði
getað grunað sir Henrv. Að vísu
hafði hann verið álitinn nokk-
uð einkennilegur i háttum, og
sagt var að hann hefði aldrei
getað glevmt ótrygð konu sinn-
ar, en þetta vitfirringskast kom
mjög óvænt.
Lögreglan, sem slrax fekk að
vita um alla málavöxtu hirti
hann.
Jeg afþakkaði tvö þúsund
pundin, en aftur á móti tók jeg
feginn því boði að dvelja þær
tvær vikur, sem jeg átti eftir af
leyfi mínu á herragarði sir Jolm
Mc Fee. Og þegar jeg fór í
burtu, hrósaði jeg liappi vfir
þessu ógeðslega æfintýri mínu,
])ví að upp úr því fekk jeg það
hesta sem lil er i heiminum,
konuna mína.
IMREDY
ráðuneytisforseti Ungverja sjest hjer
ásamt Mussolini. Myndin er tekin i
llóm við skátasýningu.
FRÆGUR FJALLSTINDUR FYRIR
FIMM KIÍÓNUR.
Fjallið Matterhorn í Alpafjöllum er
mjög ábérandi, sökum þess, hvað
bratt það er, og er all erfitt að kom-
ast upp á það. Fyrir sjötiu árum var
farið að fylgja ferðamönnum upp,
og þó gangan sje erfið, hafa þús-
undir ferðamanna siðan gengið á
efsta tind fjallsins. En nú er komið
upp úr kafinu, að efsti tindur þess
er ekki á sjálfu fjallinu, heldur i
Genfarborg. Tannlæknir einn þar i
borginni, Thioly að nafni, gekk ár-
ið 18(58 á fjallið, og hafði með sjer
marga menn og verkfæri, og ljet
taka allstórt stykki af klöppinni,
þar sem fjallið var hæst, og hafði
með sjer til Genfarborgar. Voru með
í förinni með honum menn úr
hreppsnefml hrepps þess, sem ligg-
ur að fjallinu og gáfu þeir vottorð
um að það hefði verið sjálfur tind-
urinn af Matterhorn, sem tekinn
hafði verið. Einn af afkomendum
þessa tannlæknis seldi um daginn
tindinn fyrir 5% franka eða Uð-
ugar fimm krónur.
EINKENNILEG MÁLAFERLI.
Einkennilegt mál kom um daginn
fyrir rjett í Englandi. Maður einn
að nafni Jolin Duffy Canning, sem
er víxlari í Hove í Sussex, höfðaði
mál gegn Collins-forlaginu i Glas-
gow fyrir það, að óhróður væri um
hann i hók, er það hafði gefið út.
En það var skáldsaga að nafni „Menn
i búrum", og var höfundurinn Helena
Ashton. Heitir aðalmaðurinn í bók-
inni Jolin Canning, og um 20 atriði
í bókinni eru alveg eins og tekin úr
lífi stefnanda. Segir hann að sjer sje
þar lýst þannig, að mjög sje æru-
meiðandi fyrir sig, og vill því fá
skaðabætur frá forlaginu. Bók þessi
kom út í byrjun árs 1937, en Canning
var ekki kunnugt í fyrstu um út-
koniu hennar. Hið fyrsta sem hann
varð var við liana var er hringt var
til lians í sima, og hermt eftir ýms-
um dýrum í símann, án þess að
nokkur gæfi sig fram, og vissi hann
þá ekki hverju þetta sætti. Skömmu
seinna fjekk hann brjefspjald, sem
stóð á „hypjaðu þig aftur inn í búrið
þitt“. Síðan hefur hann orðið fyrir
margskonar svívirðingum og alt
vegna bókarinnar. Bókaforlagið og
höfundurinn halda liinsvegar fram,
að þeim hafi verið ókunnugt um að
stefnandi liafi verið til, fyr en stefn-
an kom, og' að gáð hafi verið i bæj-
arskrá Lundúnaborgar, lil þess að
ganga úr skugga um að enginn hjeti
þessu nafni. Dómur var ekki fallinn
þegar siðast frjettist.
FORN MYNDASTYTTA.
í Makedóníu í Grikklandi var ver-
ið að ræsa fram mýrar, nálægt þar,
sem hin forna borg Amphipolis stóð.
Lentu menn þar á nokkurum stór-
um stykkjum af marmara, er virt-
ust vera hrot úr geysistórri mar-
marastyttu af einhverju dýri. Varð
þetta til þess„ að gerðir voru úl
t\eir fornfræðingar, annar frá Am-
eríku, en hinn frá Frakklandi, til
þess að grafa í nágrenninu þar sem
þetta hafði fundist. Fundu þeir alla
hluti styttunnar og var það afarstór!
sitjandi ljón, fimm metra hótt, og
hið mesta listaverk. Iír það talið
vera frá 4. öld fyrir Krist. Hefur
Ijónið nú verið reist á 8 metra há-
um stalli og sjest langt að.
Dýrasta læknisaðgerð, sem menn
vita um, var gerð fyrir nokkrum
árum á Siamskonungi. Ilann hafði
vagl í auga og Ijet amerískan sjer-
fræðing skera í það. Þetta kostaði
eina miljón króna. Venjulega eru
teknar 150—250 krónur fyrir slíka
læknisaðgerð og i sjúlcrasamlögunum
ennþá minna.
Hjá sumum Arabakynþáttunum er
nokkuð algengt að menn kvænist
ungum ekkjum. lín samkvæmt eld-
gamalli venju skal þó leyfi hins
dána eiginmanns koma til. Það
mætti nú ætla, að þessi venja bak-
aði nokkra erfiðleika, en ráð eru
við öllu. Um miðja nótt gengur
ekkjan út að gröf manns síns og
spyr hann að, hvort liún megi gifta
sig aftur. Ef hann nú ekki „protes-
terar“, ])á er álitið að hann hafi
gefið samþykkið. -
í Virginiu (austurströnd Bandaríkj-
anna) rak um daginn leifar af ein-
hverju sædýri, sem þeir sem fundu,
þóttust vera vissir um, að væri af
hinni dularfullu sæslöngu, er svo
margir þykjast hafa sjeð, en vísinda-
menn Iiafa aldrei viljað viðurkenna
r.j væri til. eða þá af einhverju öðru
óþektu sjódýri. Þegar vísindamenn
fóru að rannsaka þetta, kom i ljós,
að það voru leifar af andanefju,
hval, sem er algengur þar við strend-
ur, og við og við rekur einnig hjer
á landi.