Fálkinn - 07.04.1939, Blaðsíða 8

8
K Á L K 1 N iN
Þú verður að fara Margriet.
— Það er barið, mamma! Á
jeg að fara og opna?
— Nei, vertu hjerna hjá iitla
bróður — hjerna er snuðið hans,
ef liann skyldi vakna.
— En lokaðu ekki dyrunum
alveg, mamma!
Uss-ss Margrjet þú mátt
ekki tala svona hátt. Barnið get-
ur vaknað. Líttu nú eftir honum
rjett á meðan.
Það var þreyta og tómleiki í
orðum hennar, eins og hún væri
eitthvað veik.
Móðirin rís upp úr rúminu,
þar sem hún hefir legið i öllum
fötunum með dálítinn reifa-
stranga við hlið sjer. Margrjet
styður höndinni á húninn og fylg
ist með hverri smáhreyfingu
móður sinnar meðan hún er að
leita að skónum undir rúminu.
— Nú er barið aftur!
Já, jeg lieyri. Nú kem jeg.
Hún tók af sjer bláröndóttu
svuntuna og bengdi liana yfir
stólbakið og gekk svo út í eld-
liúsið. Hurðin að baki hennar
stóð opin í hálfa gátt.
— Kom inn!
Dyrnar opnast og inn kemur
væskilslegur maður í dökkum
frakka. Hann stendur fyrst graf-
kyr í dyragættinni og skimar
Um eldhúsið, svo gengur liann
eitt skref áfram og lokar hurð -
inni.
— Góðan daginn. Er Karlsen
ekki kominn enn?
— Nei, hann er ekki kominn
ennþá. Iíonan hristir höfuðið lít-
ið eitt og verður niðurlút.
— En jeg býst við honum á
hverju augnablikinu.
— Jeg hjell að hann hætti
klukkan 5?
Þjer munið, að þegar jeg kom
hingað seinast, samdist svo um
að hann skyldi borga í dag. Að
minsta kosti eitthvað. Það eru
orðnar 120 krónur ....
Hún leil upp eitt augnablik og
hjelt að liún mundi iialda það
út að liorfa á hann meðan hún
svaraði honum, en það tóksl
ekki. Hún kom auga á rifna
smábrúðu, sem lá á gólfinu og
nú mundi hún það, að liún hafði
lofað Margrjeti litlu að hekla
sokka á brúðuna hennar. Hún
hafði að vísu haft tima til þess
í eftirmiðdaginn, en þá hafði
hún sofnað. Þegar verkirnir i
vinstri síðunni urðu sárir var svo
gott að hvíla sig svolítið.
— Viljið þjer ekki setjast nið-
ur og biða dálítið? Hann kemur
ef til vill bráðum.
— Nei, þakka yður fyrir, það
getur nú dregist að Karlsen komi
heim.
Hún hafði engin orð á taktein-
um. En hvað átti hann við með
þvi að það gæti nú dregist að
Karlsen kæmi. Vissi hann þá að
Karlsen hafði „farið á túr“? Lík-
lega. Magnussen átti tal við svo
marga og vel gat einhver liafa
sagt honum að Karlsen hefði
drukkið óslitið í heila viku.
— Og það er lieldur ekki víst
að hann hafi nokkuð til að borga
með þegar hann kemur.
Innheimtumaðurinn stóð graf-
kyr og hjelt á hattinum i hend-
inni. Hann liorfði niður i gólfið.
Veslings frú Karlsen, i raun ög
veru kendi hann í brjósti um
hana. — Ilún gerði ^reiðanlega
eins og hún gat, en maðurinn
hennar var svín. Hún var líka
veik eftir því sem fólkið á hæð-
irtni fyrir neðan sagði. Það voru
gallsteinar. Þegar köstin komu í
hana ldjóðaði hún stundum svo
hátt, að það heyrðist á liæðina
fyrir neðan. Jú henni var sann-
arlega vorkunn, hún hefði ekki
átt að giftast Karlsen. Henni átti
Karlsen það að þakka að liann,
Magnussen, sagði þeim ekki upp,
þegar þau höfðu ekki greitt húsa-
leigu fyrir tvo mánuði. Þvi ekki
skorti þá sem vildu fá íbúðina.
Það voru ekki nema nokkrir
klukkutímar síðan að ung og á-
reiðanleg hjón höfðu verið lijá
honum að fala ibúðina. Nei, þetta
dugði ekki lengur. Það var ekki
liægt að græða fje á því að leigja
út svona fólki.
— Jeg veit að þjer skiljið það,
frú Karlsen, að svona getur það
ekki gengið. Jeg get blátt áfram
ekki biðið lengur, þó jeg væri
allur af vilja gerður.
Hann tók hattinn i aðra hend-
ina.
— Jeg kem hingað upp fyrri
partinn á morgun,og fái jeg þá
ekki peninga, minst sjötíu og
fimm, þá verðið þið að flytja
þann fyrsta. Jeg sje ekki önnur
ráð. Heilsið þjer Karlsen frá
mjer og segið honum þetta, þeg-
ar hann kemur. Verið þjer sælar!
Hún stóð alveg lireyfingarlaus
í sömu sporum, heyrði þegar
bann gekk niður tröppurnar,
skelti aftur liurðinni og gekk út
í garðinn. Bara að hann liitti nú
engan. Nei, nú gekk hahn út
portið.
1 sumar hafði alt gengið svo
vel. Þá hafði Karlsen tekið utan
um liálsinn á lienni og sagt henni
að hann ætlaði að byrja nýtt lif.
Hann bafði lofað því að taka
hana með sjer á samkomur. Og
svo ætlaði hann að kaupa út-
varpstæki.
-----.— Hún hylur andlitið í
höndum sjer og sígur niður á
stólgarminn hjá ofninum. Það
var ekki liægt að taka mark á
því sem hann sagði. Einu sinni
hafði hún haldið, að þau væru
svo hamingjusöm — og þá brosti
lífið við þeim. En nú var alt
breytt. Hún varð meira og meira
einmana, allir liöfðu gleymt
henni. Og Margrjet litla var far-
in að eiga sín leyndarmál.
— Þú mátt ekki vera að gráta,
mamma! Stúlkan b\rrgði andlitið
við barm móður sinnar og fór
að gráta. Jeg ■—heyrði — alt-
saman — jeg — jeg stóð í dyr-
unum. Við verðum rekin út —
ef — ef við getum ekki borgað.
0 — mamma!
- Er hann sofnaður aftur?
— Já. Mamma :— getum við
ekki farið út að leita að honum?
— Við getum ekki farið frá
litla bróður, Margrjet.
— Lof mjer þá að fara einni,
gerðu það ? Jeg er ekki vitund
hrædd, og svo veit jeg hvar liann
er vanur að vera. —
— Þá er betra að jeg fari.
Móðirin stendur á fætur og geng-
ur að herbergisdyrunum. Þá fær
hún enn þenna hræðilega verk
undir síðuna. Ilún gripur í dyra-
karminn, andlitið er öskugrátt,
afmyndað af sársauka — svo
linígur hún niður og liggur á
gólfinu með hendurnar kramdar
utan um rúmstólpann eins og
hún væri með krampa.
— Þetta er ekki hættulegt,
þetta líður bráðum frá. Geturðu
sótt mjer vatn.
Þegar Margrjet litla stóð við
vatnskranann úli i eldhúsinu
lijet hún sjálfri sjer því að ó-
maka ekki móður sína, en þegar
hún hjelt glasinu upp að vörum
liennar gleymdi hún sjer.
— Það var í dag, sem hann
átti að fá 90 krónur, mamma.
Þú manst að liann stundaði vinn-
una svo vel vikuna sem leið.
— Jeg veit það, barnið mitt.
Móðirin lá með lokuð augu.
— Bara að hann drekki það
nú ekki alt saman út, eins og
hann gerði þegar þeir komu með
liann heim. Á jeg ekki að sækja
læknir, mamma, þú ert svo blaut
í andlitinu.
— Þú mátt ekki sækja læknir,
barnið mitt, þeir gera ekki ann-
að en segja mjer að fara á sjúkra
hús.
Klukkan sló níu högg og enn-
þá heyrðist ekkert til lians.
— Geturðu lagt koddann undir
höfuðið á mjer? Jeg kemst ekki
upp í rúmið fyr en þetta er liðið
hjá.
Ef hann kæmi nú ekki heim
fyr en einhverntíma um nóttina,
drukkinn og peningalaus. Það
hefði enga þýðingu, þó að liún
hefði getað farið út og skimað
eftir honum, liann gæti orðið
svo reiður, ef hann rækist á hana
úti. Bara að Margrjet væri svo-
lítið stærri, hún var eina mann-
eskjan sem liann hlustaði á, þeg-
ar hann var í þessum ham.
— Bara að liann verði nú ekki
settur inn, mamina! Það var
leiðinlegt að þú skvldir verða
veik rjett núna. —
Kvalaköstin höfðu minlcað í
hili, en nú komu þau aftur. Hún
greip svo fast um rúmstólpann,
að hnúarnir hvitnuðu ....
— Þú — verður — að — fara
— Margrjet! ,
Hún var búin að leita i þrjá
tíma. Hún hafði verið viss um
að finna hann, þar sem hún og
mamma liennar höfðu fundið
hann seinast, en þar var hann
ckki. Fyrst hafði hún staðið í
portinu lijá veitingahúsinu af
j)ví að hún hafði ekki þorað að
fara inn, og þá hafði hún tekið
eftir því að gluggatjöldin náðu
ekki alveg niður. Og þegar eng-
inn var á götunni fyrir framan
liafði hún gægst inn um glugg-
ana. Það voru ekki nema sex—
sjö menn inni. Svo hafði hún
gengið niður Stórgötuna, Drotn-
ingargötuna og Skipparagöluna,
og svo hafði hún gengið um
margar aðrar götur, sem hún
vissi ekki livað hjetu, og hún
hafði spurt marga um Peder
Karlsen, en enginn hafði kannast
við hann. Hún kom að dyrunum
á litlu kaffiliúsi, þar sem á var
málað „Ö1 og vín“. Hún hitti
þjóninn, en liann kannaðist ekk-
ert við hann.
Það liafði rignt allan tímann
og nú var hún l'arin að liósta.
Hvar gat pabbi verið? Henni lá
við gráti, en hún herti sig upp og
fór að hlaupa. Þetta dugði. Verst
var ef lögreglan kæmi auga á
hana. Börn máttu ekki vera leng-
ur úti en til 8 um þetta leyti
vetrar.
— Austur-járnbrautarstöðin.
Að henni skyldi ekki hafa látið
sjer detta þetta fyr í hug! Pabbi
hafði kanske verið orðinn þreytt-
ur og þvi hvilt sig þar á einhverj-
um bekknum. Hún byrjaði að
hlaupa í áttina til baka.
En ekki var hann þar. Þegar
liún er kominn aftur upp í Brú-
argötu dettur lienni i lnig: „Ör-
in“! Það gat vel verið að hann
væri farinn að venja komur sínar
þangað aftur.
Það var ekki nema ár siðan
5aga írá Dslo oítir 5tEinar Maurstad.