Fálkinn - 14.07.1939, Blaðsíða 8

8
FÁLKINN
Alice Brown:
Gráklædda konan.
ETTA hafði verið mjög
langur og nijög lieitur dag-
ur. Jeg var þreyttur og mátt-
vana, ])egar jeg ók bifreiðinni
minni upp að Taylor House
um sex leytið, en þar ætlaði
jeg að hvila mig yfir helgina.
Jeg hafði átt við nokkra erf-
iða sjúklinga um daginn, og
á spítalanum — þar sem jeg
var yfirlæknir höfðu ver-
ið Iagðir inn nokkrir sjúkl-
ingar; sem höfðu bilað á taug-
unum vegna hitans. Jeg var
])ess vegna talsyert inæddur,
þegar jeg kom til Taylor
House eftir að hafa ekið i tvo
tíma, og það fyrsta sem jeg
jeg bað gamla Zandt um — á-
stúðlega brytann, sem hafði
verið þarna svo lengi sem
jeg vissi — þegar jeg kom
til Taylor House, var glas af
ísköldu whisky með ofurlill-
um sóda saman við.
Jeg drakk glasið i botn i
einum teig. Zandt stóð og
horfði á niig og brosti:
„Þjer ættuð ekki að drekka
svona ört, sir! Sem læknir
hljótið þjer að vita að það
er óholt.“
Zandt hafði jafnan leyfsl
að segja við okkur það sem
honum datt í lmg. Hann var
kominn á efri ár, þegar
við James Taylor hittumst sem
stúdentar i Oxford. En hann
notaði sjer þessi forrjettindi
með mestu hæversku, svo að
við höfðum aldrei ástæðu til
að kvarta.
„Nei, jeg veit það, Zandl
minn góðúr. En hitinn og erf-
iðið hafa gért samsæri á móti
mjer i dag og lagst á taug-
arnar i mjer. Jæja, en þetta
liefir bætt úr skák. Mjer líður
undir eins miklu betur. Hvar
er James?“
„Hann er í herberginu sínú,
sir Bright. Hann bað mig um
að sýna yður, hvar þjer eigið
að vera. Það er í guía her-
berginu á annari hæð, þriðja
herbergi til vinstri.“
„Þakka yður fyrir, Zandt!
Þjer þurfið ekki að fylgja
mjer — jeg ])ekki gula her-
bergið, og farangurinn minn
er vísl kominn þangað, ef
Egon hefir vitað hvar jeg átti
að vera. Eru margir gestir
hjerna núna?“
Við stóðum inni í stóru, í-
burðarmiklu borðstofunni
niðri. Sólin bakaði niðurdreg-
in vindutjöldin og það var
megn iykt af hitanum og
geraníublómunum, sem átti
að skreyta borðið með.
„Þeir eru fimtán, sir. M.
Ellington með frú, sir Walter
Lytton, Jimmy og Leif Bur-
ton, frú og ungfrú Dawson
og svo einhverjir nýir, sem
þjer þekkið víst ekki.“
„Jæja, jeg ætla þá að vita,
hvort jeg get ekki hvílt mig
dálitla stund fyrir miðdegis-
verðinn. Annars verð jeg vísl ekki
á marga fiska sem borðherra. Er
það kvenfólk, eitthvað af þessum
nýju géstum?1
„Tvær, sir. Einhver ungfrú Nora
Clarkton og frú Ellinor Benneth.
I'ekkið þjer þær, sir?“
Mjer varð orðfall sem snöggvasl.
llngfrú Nora var ung og kunn leik-
kona i einu slórleikhúsinu i London.
Hún hafði vakið mikla athygli síð-
asta árið íyrir fegurð og ótvíræða
leikgáfu. Blöðin liöfðu getið um hina
konuna, sem var frá Suður-Ameriku,
ung og rík ekkja eftir námúkong i
Argentínu. Jeg hafði aldrei sjeð
hana sjálfur, en heyrt eitthvað um
hana, meðal annars það, að lnin
væri skapmikil og setti ekkert fyrir
sig, þegar karhnenn væru annars-
vegar. Mig furðaði á því, að James
Taylor, sem annars var mjög vand-
ui að því fólki, sem hann umgekst,
skyldi hafa boðið þessum tveimur
konum heim. Jeg hafði að vísu ekki
hitt James nema sjaldan síðasta
missirið, svo að jeg vissi ekki nema
að hann væri orðinn óvandfýsnari
en áður, en liitl vissi jeg frá fornu
fari, að hann var ekki vanur að
draga sig eftir leikkonum. Og að því
er snerti Argentinufrúna, |)á óttaðist
jeg að sú klækjakind gæti haft óholl
áhrif á vin minn.
„Jeg þekki ekki neitt sejn lieitir
til þeirra. Eru þær komnar, Zandt?“
„Já, þær eru i herbergjunum sín-
um, held jeg.“
„Jæja, nú kæmi sjer vel að fá sjer
bað og hvíla sig stundarkorn á eftir.
Er ekki borðað klukkan átta?“
„Jú. Sjálfsagt, sir!“
Jeg gekk hægt stigann upp á aðra
hæð. Nú fann jeg fyrst greinilega,
hve þreyttur jeg var. Fæturnir eins
og staurar og augnalokin voru að
hníga. Jeg staðnæmdist augnablik á
ganginum, sem lá eftir endilangri
lræðinni. Það var skuggsýnt þarna
og birlan af lampanuin í borðstof-
unni og forstofunni var enn í aug-
um mjer, svo að mjer fanst dimt
þarna uppi, þar sem aðeins lagði
birtu gegnum glugga með Iituðum
rúðum.
Jeg vissi, að dymar að herbergi
mínu voru spölkorn inni i gangin-
um til hægri. En þessa slundina
horfði jeg inn í ganginn til vinstri,
þangað sem stofa James var. Jeg
hjelt fyrst að jeg sær ofsjónir, þvi
að nú sýndist mjer gráklædd kona
slanda í ganginum fyrir utan dyrn-
ar hjá James. Ekki sá jeg hana nema
ógreinilega, enda var skuggsýnt.
Mjer sýndist hún vera að mynda sig
til að berja á dyrnar. En þegar jeg
hreyfði mig sneri hún sjer i áttina
ti! mín, stóð svipstund eins og hún
hikaði, en kom svo fram ganginn,
gekk framhjá mjer og ofan stigann.
Jeg stóð i skugganum í ganginuni til
hægri, en ekki gat jeg sjeð framan
i hana, þegar hún fór hjá, því að
hún leit i sömu áttina, sem liún
hafði komið úr.
Mjer fanst óljóst, að eitthvað kyn-
legl væri við þessa konu. Eftir
klæðnaðinum að dæma gat hún vel
Jeg ýtti hurðinni upp og
kveikti, en vildi ekki Idta
James komast inn.
verið vinnukona á heimilinu. En
mjer fanst fas hennar og framkoma
svo einkennilegt, að jeg einsetti mjer
þegar, að spyrjast nánar fyrir um
liana og hvað hún hefði þarna að
gera. Jeg fór ósjálfrátt á eftir henni
ofan stigann, en hún hlýtur að hafa
flýtt sjer, þvi að nú var hún horfin.
Hún mun hafa farið inn um einhverj-
ar dyrnar úr anddyrinu.
„Var það eitthvað, sem sir Bright
vantaði ?“
Gamli brytinn kom fram i borð-
stofudyrnar, en fyrir innan voru
]»jónarnir að leggja á borðið.
„Já, yður kemur l)að kanske skríti-
Iega fyrir sjónir. En mig langaði til
að vita hver hún er, þessi gráklædda
kona, sem stóð fyrir utan dyrnar
hjá sir James áðan og var að fara
niður stigann núna. Hún er horfin.“
Mjer stórbrá, er jeg sá áhrifin,
sem þessi orð liöfðu á gamla bryt-
ann. Hann varð náfölur i andliti og
litli silfurbakkinn, sem hann hjelt á
i hendinni, datt með miklu glamri
á gólfið!
„Grá — gráklædda konan?“ stam-
aði hann og starði á mig.“ Hafið
])jer — sjeð gráklæddu konuna,
sir? Við herbergisdyrnar hjá hús-
bóndanum? Drottinn minn! —“
Hann stundi. „Drottinn varðveiti
okkur fyrir öllum háskasemdum“.
„Heyrið þjer, Zandt. Hvað gengur
eiginlega að yður? Þetta hefir verið
einhver af vinnukonunum, Zandt.
Haldið þjer að jeg sjái afturgöngur
um miðjan daginn?“
„Sir,“ sagði hann og dró mig á
jakkaerminni út i horn. „Þjer megið
ekki hlæja að mjer, sir. Jeg þekki
'I'aylor House svo vel, að jeg veit
vel, hver gráklædda konan er. Hún
var tvívegis fyrirboði ógæfunnar
meðan sir Thomas Taylor lifði. í
fyrra skiftið ])egar ungi Willy
Taylor druknaði lijerna á vatninu á
vjelbátnum sínum. ()g i seinna skift-
ið þegar lafði Taylor veiktisl af
lungnabólgu og dó. Sir Thomas mun
hafa sjeð hana i þriðja skiftið, áður
eii hann dó, því að seinustu orðin
hans við mig voru |)essi: „Hugh,
jcg vissi það. Jeg sá liana, þó að jeg
hjeldi, að það væri bara skugginn
minn.“
„Sir Bright, jeg er í öngum mín-
um. Hvað eigum við að gera? Við
höfijm aðeins sjö daga frest. Já, þáð
er vant að koma fram eftir sjö daga.
Og þjer sáuð hana við dyrnar hjá
sir James. Drottinn minn.“ Gamli
maðurinn stundi af sálarkvöl. „Er
ekki hægt að afstýra þessu? Þetta á
að ske í stofunni hans. Hjálpið þjer
mjer, sir, við verðuin að finna ein-
hver úrræði.“ :
Jeg reyndi að hughreysta hann, eins
og jeg best gat. Jeg hafði ekki vitað fyr
cn nú, að gráklædda konan var fyr-
irboðinn á heimilinu. Og jeg efað-
ist auðvitað stórlega um, að slikar
heimilisvofur væru til. En mjer var
ómögulegt að róa gamla manninn
fyr en jeg lofaði honum, að jeg
skyldi koma aftur um næstu helgi,
og helst á föstudaginn, svo að jeg
gæli kynt mjer Taylor House áður
en ógæfan dyndi yfir.
„Zant minn góður, þjer megið
treysta því, að það gerist ekki neitt.
Núliminn leyfir afturgöngum ekki
lilverurjett. En eitt get jeg leyft yður
að gera, ef yður lítst — að gera mjer
orð að koma, ef eitthvað kemur fyr-
ir, hvort sem afturgöngur koma þar
við sögu eða ekki.“