Fálkinn - 14.07.1939, Blaðsíða 13

F Á L K 1 N N
13
Setjiðþið saman!
/.
2.
3.
h.
5.
r>.
7.
8.
9.
10.
11.
12.
13.
lh.
Útbreiðið Fálkann!
1. ísl. eldfjall.
2. Frönsk borg.
3. kvenheiti.
4. Kantu?
5. Fjármark.
(i. Nískur.
7. Bær við New York.
8. Blæs á siinnan.
9. Illkynjuð gigt.
10. Klettur og smíðatól.
11. Var loðinn.
12. Býli við Reykjavík.
13. Mannsnafn.
14. Ofstopamaður.
Samstöfurnar eru alls 35 og á að
búa til úr þeim 14 orð, er svari til
skýringarorðanna. Fremstu stafirnir
taldir ofan frá og niður og öftustu
stafirnir, taldir neðaii frá og upp
eiga að mynda:
Nöfn þriggja l'jalla á Snæfellsnesi.
Slrikið yi'ir hverja samstöfu um
leið og þjer notið hana í orð og
skrifið orðið á listann til vinstri.
Nota má ð sem d, i sem í, a sem á,
o sem ó, u sem ú, — og öfugt.
a—u—a—al—ald —án—ar—as —ban
—en—es—ey—gu ð—get—geir—ha n n
—hekl—i—isk—i—jón—land—laug
—naum—rou rún—rok—ribb—stýfl
—sunn—u -urð—ur—ú—ý.
Itáðning á 151: Hvannadalshnúkur
— Tindaslóll.
* Allt með íslenskum skipum! *
KÓLUMBUS.
Framh. af bls. II.
hann hafði búist við. Margar eyjar i
Vestur-Indium fundust. En gagnrýnin
Ijet ekki á sjer standa. Kólumhusi
var ekki lagið að stjórna landi og
þjóð. — Spanskur leiðangur ljet
taka Kólumbus til fanga, samkvæmt
konunglegri tilskipun, og flutti hann
með sjer heim til Spánar. — Ennþá
einu sinni fór hann yfir Atlants-
hafið. En þegar fsahella dó hafði
engin lengur neinn áhuga fyrir þvi
að hjáljia honum.
Kólumbus hefir hlotið hina ólik-
ustu dóma hjá þeim mörgu, er orð-
ið hafa til þess að skrifa um hann.
Marius André heldur þvi fram, að
ICólumbus hafi ekki verið duglegur
sjómaður, enginn foringi, enginn
landkönnuður, en aðeins sjerstæður,
ósvífinn svikari, ímyndúnarfullur
náungi, sem skorti persónulegau
kjark, en maður, sem hafði sjerstaka
hæfileika til að villa fólki sýn og
til að varpa á sig rómantiskum
ljóma. Það eina, sem André telur
lionum til gildis er það, að hann
hafi átt ímyndunarafl skáldsins og
hæfni listamannsins, til þess að vekja
stemningu og hrífa fólk með sjer.
Var Kólumbus Spánverji eða ít-
ali? Á því hefir aldrei fengist full-
komin lausn. En svo mikið er víst,
að livorki Kólumbus eða sonur hans,
sem skrifaði bók um æfi l'öður síns,
gefa neinar skýrar upplýsingar um
ætt hans eða æskustöðvar. Pérsónu-
legir eiginleikar hans benda til þess,
að Kólumbus hafi verið Gyðingur,
og kringumstæðurnar voru þær á
þessum tíma, að einn Gyðing gat
aldrei dreymt um að koma því í fram-
kvæmd, er vakti fyrir Kólumbusi.
André segir, að Kolumbus, er var
fæddur i Genúa, hafi verið vefari
eins og faðir hans. Annars er ait
i óvissu um líf hans, þangað til hon-
um skýtur upp í Lissabon. Var hann
þá rúmlega fertugur að aldri. Þar
segir hann kunningjum sínum frá
ýmsum æfintýrum, er hann hafði
ratað í.
Einu sinni hafði hann, er hann
var á portúgölsku skipi, heimsótt
Porto Santo, þar sem mágur hans
var landstjóri, og á þeirri ferð hafði
hann liitt hafnsögumann nokkurn,
Alsonso Sanches, sem lá fyrir dauð-
anum. Hafnsögumaðurinn sagði hon-
um frá Antillunum, eyjahvirfingu,
sem ekki hafði þá verið liægt að
sanna að til væru. Sanches hafði kom-
ist þangað og trúði Kólnmhusi fyrir
þessu.
í Portúgal hafði Kólumbus ekki
frjálsar hendur; þar var hann alt of
þektur til að geta sannfært stjórnina
þar um það, að hann væri rjetti mað-
urinn til að takast landköiinunar-
ferðir á hendur. K'astilíuhirðin var
miklu betri starfsvettvangur fyrir
hann. Þar var hann minna þektur
og hafði þvi betri aðstöðu til að
blekkja, segir André.
Eiturnautnin í Egyptalandi.
Egyptar hat'a löngum verið i 11-
ræmdir fyrir að nota mikið af
nautnaeitri og fer notkun þess sí-
vaxandi. Var áður algengast að nota
heróín, en nú eru menn hættir við
það og þykir ópíum betra. Spraula
þeir því inn í sig. Það er til dæmis
um notkun læssara lyfja, að á sið-
asta ári voru fluttar inn í Egypta-
land 7Ö.000 sprautur. Af þeim fóru
aðeins 18.000 til lækna og sjúkra-
húsa.
fram salinn og töluðu saman hlæjandi, fóru
fram hjá sæli .Tacksons en settusl í liæginda-
stóla skamt frá. Drury sneri að þeim bak-
inu og liafði gaman af Jackson, sem barðist
við freistinguna lil að líta við. Hann sá að
bann gægðist varlega undir brúnina á lilað-
inu, fyrst ofur varlega, en síðar betur, er
liann sá að bonum var óhætt bak við blaðið.
Fvrst var forvitnissvipur á andliti hans, síð-
an skrítið sambland af furðu og vandræðum
og loks var hann eins og liann tryði ekki sín-
um eigin auguin. Alt í einu ljet hann hlaðið
detta og skildi Drury það svo, sem þau hefðu
litið undan. En nú tók hann það upp aftur
og byrjaði atlnigun sína ó ný, en gaut vand-
ræðalega hornauga til Drury.
Drury gat ekki túlkað þessar svipbreyt-
ingar Jaeksons. í fyrstu lijell hann að til-
raunin liefði orðið árangurslaus, en svo
þóttist hann geta lesið úr andlitinu, að Jack-
son hefði þekt manninn. Ef hann hefði ekk-
ert kannast við liann, muridi lionum liafa
verið nóg að lita á hann einu sinni. En efinn
í andliti Barbaven-mannsins gaf þó ein-
hverja von.
Frú Laidlaw og fylgifiskur liennar revklu
út sigarettuna og stóðu upp og mynduðu sig
lil að fara. Myndablaðið lntldi enn á ný and-
lil mannsins í horninu og Purley stakk píp-
unni sinni i vasann og fór að atluiga loft-
þyngdarmælirinn, sem var skaml frá dyrun-
um. Drury beygði sig tii þess að kveikja á
eldspýtu á skósólanum sínum og hvístaði um
leið: ~
„Haldið þjer upp blaðinu. Þau koma þessa
leið.“ Hann kveikti á eldspýtunni og kveikti
svo í pipunni sinni. „Nú er alt í lagi.“
Vinduhurðin hælti að snúast og Jaekson
skautst fram úr stólnum eins og leikbrúða,
sem hefir fengið slag:
„Þjer haldið víst, að jeg sje geggjaður,
þegai' þjer heyrið mig segja hver maðurinn
sje. Jeg var ekki alveg viss fyrst í stað, vegna
þess, að hann hafði litað á sjer hárið og
vegna þess að mjer fanst þetta svoddan fjar-
stæða —“
„Hver er það?“ spurði Drury og var að
springa af forvitni.
„En þegar jeg heyrði málróminn lums, lá
við að jeg dytti úr stólnum," hjelt Jackson
áfram og flýtti sjer ekkert. „Jeg' horfði betur
á liann aftur og er ekki í neinum vafa. .leg
þekki hann ofvel lil þess að mjer geti skjátl-
ast. Það getur ekki verið liann, en samt er
það hann.“
„Já, liver er jiað j)á, maður?“ öskraði
Drury.
„Það er Laidlaw læknir sjálfur," svaraði
Jackson.
VII. kapítuli.
„LÖGREGLAN HEFIR HANDTEKIÐ.“
Drury glápti á lögreglumanninn, sem var
rjóður af geðshræringu og síðan á tómu glös-
in, sem stóðu ó borðinu. Ein flaska af ljettu
öli gal varla liafa lfáft álirif á þennan risa,
og þó —. Nú datt honum skýring i hug.
„Atli Laidlaw bróður?“ spurði hann.
„Nei, lierra, og j)ó hann hefði átt bróður
])á var j)etta ekki liann. Við höfum átt heima
í sama bænum í átta ár og jeg lieli sjeð liann
að kalla daglega. Jeg sje hann oftar en aðra
lækna, því að liann var læknir lögreglunn-
ar. Jeg veit að ])etta er ómögulegt, en jeg
veit lika, að mjer hei'ir ekki skjátlast!“
„En ])jer sögðuð sjálfur, að j)jer hefðuð
verið i vafa framan af og að ])jer álítið að
hann sje brevttur i andliti.‘“
„Hann hefir ekki breytt sjer svo mjög í
andliti, og jeg befði ekki verið i vafa hálfa
sekúndu, ef mjer liefði ekki verið sagl, að
hann væri dauður. Jeg skal sverja fvrir rjetti,
að ])að er hann,“ sagði Jaekson loks alvar-
legur.
„Jæja, ef þjer hafið rjett að mæla, ])á er
alt annað rangt, mjög rangt. En þó “
Drury þagnaði eins og lionttm hefði skvndi-
lega dottið eitthvað nýtt í hug, sem varpaði
skíru ljósi vfir málið. „Ef þjer liafið rjett að
mæla,“ hjelt liann áfrgni með semingi, „þá
liafið þjer hjálpað til að fletta ofan af hræði-
legum og níðingslegum glæp, og jeg bið yð-
ur afsökunar á að hafa rengt vður. Laidlaw
er dauður, en þjer segið að hann sje lifandi
mjer fanst þetta svo kátbroslcgl í fyrstu,
en nú sje jeg, að það gefur skýringu á ýmsu.
í raun og veru er einmitt þelta eðlilegasta
skýringin á öllu málinu. Jeg verð að ná í
Ridley undir eins. Jeg býst við að honum
þyki tíðindi að heyra þetta.“
Hann beið tíu minútur eftir símanum og
lionum fanst hver mínútan vera eins og
heil öld.
„Halló!“ heyrðist loks sagl í lækinu. „Nú,
ert það þú, Drury? Nokkuð nýtl að frjetta?"
„Býsn!“ svaraði Drury glaður og snerlaði
lnirðiimi að símaklefanum. „Jeg þarf að
biðja þig að fá leyfi til að grafa upp lik dr.
Laidlaws. Hvernig list þjer á það, karl minn,
svona til að bvrja með?“
Hann heyrði undrunarandvarp í símanum.
„Drottinn minri dýri! Laidlaw? lil hvers?“
„Datt mjer ekki i hug, að þú myndir verða
hissa. Það er heilmikið um að vera, núna.