Fálkinn - 14.07.1939, Blaðsíða 9

F Á L K 1 N N
9
EIR voru eithvaö svo annarlegir
þessir dagar í Taylor House, og
jeg var ekki i vafa um, að þaS væru
nýju gestirnir — konurnar tvær, sein
áltu niestan þáttinn í því. Önnur
þeirra var mjer jafn geSfeld og hin
var mjer ógeSfeld. Unga leikkonan,
Nora Clarkton, var að minum smekk
bæSi fögur og sjerlega elskuleg kona.
Og jeg var forlögunum þakklátur
fyrir, aS James virtisl finnast liað
sama.
Og þaS var auSsjeS, aS fleiri höfSu
tckiS eftir aS James var hrifinn af
leikkonunni. En það lýsli sjer á ein-
kennilegan hátt. Frú Ellington trúSi
mjer fyrir því, aS þaS væri guðs
gæfa, aS James mundi nú loksins vera
farinn aS Iiugsa um aS staðfesta ráð
silt. ÞaS væri sannarlega tími til
kominn — ef piparsveinahátturinn
ætli ekki að skemma hann. Og sjálfri
fanst henni Nora Glarkton vera ynd-
islegasta stúlkan, sem hægt væri að
luigsa sjer — þó aS hún væri leik-
konn. Fegurð og látprýSi einkendi
lika framkomu hennar á leiksviSinu.
Og enginn hafði nema gott til henn-
ar að segja. Það vissi lnin vel, þvi
að hún hafði sjálf kynt liana fyrir
James, og liver vissi betur en mað-
urinn hennar um það, sem gerðisl i
leikhúsheiminum. Og það kom aldrei
manneskja með misjafnt mannorð á
heimili þeirra Ellingfonshjónanna.
Eitthvað annað!
En svona samúð sætli Nora Clark-
ton ekki af hálfu Argentínufrúarinn-
ar. Hún sýndi henni fyrirlitningu,
all opinskátt.
Frú Bennett var fríS kona, ekki
varð þvi neitað. En það var frennir
vilt fegurð, ef svo mætti segja. ÞaS
var ekki úr vegi að halda, að villi-
uiannablóð liefði blandast í ættina
ekki alls fyrir löngu. En hún tamdi
sjer látbragð, sem hæfði tignu fólki.
Ekki tókst henni þó að glepja mjer
sýn. Sem læknir, og sjerstaklega
taugalæknir, þekti jeg vel hefðar-
sýkina, .sem margt lágættað fólk þjá-
ist al'.
"LJÚN var borðdama mín og áður
-*■ en margar minútur voru liðnar
varð mjer tvent ljóst. Að hún var frá-
vita af ást til James Taylor, og að
hún þessvegna brann af afbrýðisemi
til — „leikkonunnar“, en svo kall-
aði hún ungfrú Noru fyrirlitlega, og
vatt á sig um leið. James var gest-
risinn húsbóndi og ljet alla gestina
njóta þess jafnt, en ekki var þess að
dyljast livar hjarta hans var.
Ungfrú Nora var svo prúð í allri
framkomu sinni, að það var ógern-
ingur að finna henrii nokkuð lil for-
áttu, og er það þó altaf vandi að
vera gestur hjá þeim húsbónda, sem
er ástfanginn í gestinum. Stundum
sá jeg bregða fyrir svip á Argentínu-
frúnni, sem gerði mjer órótt, en þó
get jeg ekki annað sagt, en að alt
færi prýðilega fram í Taylor House,
þegar jeg fór þaðan eftir tvo daga.
Þessvegna kom mjer á óvart er
brytinn heimsótti mig um miðja vik-
una. Jeg liitti hann í biðstofunni og
hann virtist fara tijá sjer, yfir þvi
að gera mjer ónæði.
„Jeg bið yður mjög að afsaka,
dr. Bright, en þjer leyfðuS mjer að
koma ........“
„Er nokkuð að, Zandt? Mjer verð-
ur órótt, að sjá yður!"
„Nokkuð að? Ef eitthvað væri orð-
ið að, þá væri of seint að koma til
yðar. Jeg kem lil að biðja yður um
uð hindra, að nokkuð verði að. Sjáið
þjer,“ bætti liann við, „þegar gamli
sir Thomas lá fyrir dauðanum sagði
liann við mig:Zandt, sagði hann —
jeg dey rólegur, vegna þess að jeg veit
að þú annast um hann James og
yerður hjá honum þangaS til þú
deyrð. Sir, getur nokkur maður feng-
ið virðulegra — og þyngra hlutverk?
Jeg hefi gegnt því, að svo miklu
leyti sem einn maður getur annast
um annan. Og þegar svona stendur
á, ætti je.g þá ekki a-ð reyna að
hindra ógæfuna, þegar jeg lield að
hún sje fyrir dyrum?“
Zandt var skjálfraddaður. Jeg þorði
ekki að láta hann finna, að jeg teldi
þetta með gráklæddu konuna kerl-
ingarbók. Jeg vildi virða umhyggju
hans fyrir James.
„En hvaða hlutverk ætlið þjer
mjer í þessu sambandi, Zandt minn?“
„Jeg bið yður um að hlæja ekki
að mjer. En jeg hefi liugsað svo mik-
ið um gráklæddu konuna og hvað
hún boði, að jeg er kominn að þess-
ari niSurstöðu: Þjer sáuð hana við
dyrnar hjá sir James. Það er lyrir-
boði þess að atburðurinn eigi að
gerast þar inni. En þarf hann að
gerast meðan sir James er inni í
herberginu? Nú hlæið þjer að mjer.
Þjer þekkið ekki gráu konuna á
Taylor House. En jeg hefi kynt mjer
allar sögur, sem til eru um hana frá
mörgum ættliðum og sumar þeirra
eru svo nákvæmar, að irijer er
íiiögulegt að sjá, hvenær atburðurinn
gerist og hvar hann gerist.
Hann gerist undir miðnætti, núna
á laugardagskvöldið. Og hann gerist
í herbergi sir James, þessvegria
verðum við að hindra, að liann verði
í herberginu á þeim tima. Og til
þess ætla jeg að biðja yður að
hjálpa mjer.“
„Jeg skal gjarnan koma til Taylor
House á laugardaginn, Zandt.“
„Sir, gætuð þjer ekki komiS á
föstudaginn. Mig langar svo til, að
þjer gætuð kynt yður, hvernig öllu
er háttað á Taylor House. Bæði ung-
frú Clarkton, Ellingtonhjónin og frú
Bennet eru þar ennþá og verða út
vikuna. Og — eftir minni meiningu,
hefir eitthvað gerst á milli þessa
fólks.“
„Jæja, Zandt, jeg skal koma á
föstudaginn. Og svo reynum við báð-
ir i sameiningu, að ieika á forlögin.“
MJER var nær að samsinna því
með Zaridt gamla, að eitthvað
væi'i á seiði lijá gestunum á Taylor
House. Og þegar jeg var kominn
þangað leið ekki á löngu þangað til
jeg sá Noru Clarkton vera að berj-
ast við grátinn. Þegar jeg hafði geng-
ið á hana — yfirheyrslan fór fram
undir einu stóra linditrjenu efst í
garðinum, en þangað hafði jeg teygl
hana með mjer — varð mjer smám-
saman ljóst, hvernig andrúmsloftið
var þarna á Taylor House.
Ungfrú Nora sagði irijer, að þau
hefðu bundist lieitum, hún og James
Taylor. En þeim hefði komið saman
um, að fresta enn um sinn að gera
trúlofunina heyrum kunna. Meðal
annars ætlaði Nora að fá sig teysta
frá samningunum við leikhúsið fyrst.
Hún liafði sagt frú Ellington einni
frá leyndarmálinu — og jafnframt
frá þeim mikla beyg, sem hún hefði
af frú Bennet — Argentínufrúnni.
URÚ Bénnett fór ekki leynt með,
að hún var að draga sig eftir
James, og það svo, að hinum gestun-
um ofbauð. En James setti það ekki
fyrir sig — hann var í sjöunda
himni og hagaði sjer eins og skóla-
slrákur, og einmitt til þess að engan
skyldi gruna neitt um samdrátt
þeirra Noru, gaf hann frú Bennet
talsvert undir fótinn, en hún gerði
Noru alt sem hún gal til miska.
Nora óttaðist ekkert um ásl James.
En — það var eitthvað við þessa
konu hún vissi ekki hvernig liún
átti að lýsa því — eitthvað ilt, eitt-
liváð trytt og villidýrslegt, sem hún
gat vænst alls ills af.
Nú hafði hún fengið þá flugu, að
James mundi verða fyrir slysi. Jeg
mætti ekki lilæja að henni, hún gat
ekki gefið neina ástæðu fyrir þessu
hugboði sínu. Meðan jeg var að tala
við hana datt mjer nokkuð i hug.
Þegar jeg hitti James fjekk jeg hann
til að segja mjer frá heitum sínum
við Noru. En þegar liann sagði mjer,
að þau ætluðu að fresla opinberun-
inni, rjeð jeg honum sterldega frá
þvi. Jeg sagði honum að þetta gæti
misskilist siðarmeir, þegar trúlofun-
in yrði kunn. Benti jeg honum á
skyldur þær, sem hann hefði við stúlk-
una. Og jeg fjekk hann til að á-
kveða, að svo framarlega sem Nora
samþykti, þá skyldi trúlofunin gerð
opinber yfir miðdegisverðinum dag-
inn eftir.
Jeg veit ekki enn hversvegna mjer
var svo umhugað um að trúlofunin
jrði gerð opinber strax. Var það
tilviljun eða ráð örlaganna. En það
veit jeg, að sjaldan hefi jeg sjeð jafn
eitraðan svip og á andliti l'rú Bennet,
rjett áður en liún setli upp blíðu-
brosið og óskaði Noru og James til
hamingju. Þrátt fyrir gleðitíðindin
var einhver órói yfir samkvæminu.
Um kvöldið höfðu þrír kárlmenn
bætst við óboðnir.
Það var ef til vilt meðfram svip-
urinn á brytanum, sem gerði mjer
órótt. Þegar flestir gestirnir buðu
góða nótt, undir klukkan 11, stóð
hann með kviðasvip í borðstofudyr-
unuin, en inni í stofunni vorum við
James ennþá að tala við einhverja
gesti. Þegar þeir voru farnir tók jeg
í handlegginn á James og bað hann
að koma með mjer i herbergið mitt,
mig langaði til að tala við hann áð-
ur en jeg færi að liátta.
Jeg var líka í gula herberginu i
þetta sinn. En James neitaði að koma
inn með mjer. Við gætuni eins vet
farið inn lil hans, og skyldi hann
láta koma m(eð whisky og sóda þang-
að. Loks tókst mjer þó að fá hann
inn til nrin, með því að segja honum,
að jeg ætlaði að sýna honum nokkuð.
En þegar inn kom var mjer ómögu-
légt að finna neina átyllu fyrir því,
að liann þyrfti endilega að koma
inn til mín. Enda horfði hann tor-
trygnislega á mig. En jeg bað hann
um að segja mjer frá Noru.
Og hann luinni svo margt að segja
og sagði frá með svoddan hrifningu
ástfangins manns, að tíminn leið og
jeg gleymdi jafnvel ástæðunni til þess
að hann var þarna hjá mjer. Jeg
varð forviða, þegar jeg leit á klukk-
una í taumi og sá, að komið var yf-
ir miðnætti. James virtist ekki taka
eftir hvað timanum leið.
Þegar klukkan sló eitt drap Zandt
á dyrnar og spurði hvort við óskuð-
um nokkurs. En við afþökkuðum.
Við sátum enn nokkrar mínútur.
Samtalið var fallið niður, og jeg vissi
ekki liverju jeg ætti að fitja upp á.
Jeg sá á James, að hann var farinn
Framli. á bls. Vt.
Á miðju gólfirvi
lá nngfrú Nara á
bakinu og með
báða handleggi
úlrjetta.