Fálkinn - 04.08.1939, Blaðsíða 12

12
F Á L K I N N
STANLEY SYKES:
Týndi veðlánarinn.16
þessari röð, sein enginn steinn er á. Það er
búið að panta á hana steininn, en hann verð-
ur ekki tilbúinn fyr en eftir viku.“
„Gott. Ef að þjer eruð viss, þá er jeg það.
Þjer hafið verið hjerna svo lengi, að þjer
ættuð að vera farinn að rata.“
„Þrjátíu og sex ár í næstkomandi ágúst-
mánuði, síðan jeg kom hingað,“ sagði kirkju-
garðsvörðurinn drjúgur.
Grafararnir hjeldu áfram starfi sínu.
Drury var svo mikill mannþekkjari, að hon-
uin datt ekki í hug að reyna að herða á
þeim. Verkamaðurinn hyrjar aldrei nema
með hálfum þeim hraða, sem viðvaningur-
inn liefir, en venjulega verður honum meira
úr verki samt. Og það mátti sjá á moldar-
bingnum, sem altaf var að hækka, að menn-
irnir voru ekki iðjulausir. Moldin var lítið
sígin, svo að það var auðvelt að moka henni,
og mennirnir sukku óðum dýpra og dýpra
ofan í jörðina.
Singleton leið betur núna, því að liann sá
ekki í legsteinana fyrir strigatjaldinu. Að
innan var það á að líta eins óvandað, þak-
laust, en vel upplýst tjald, og það var ekki
eins ægilegt þarna, þó að gröfin væri i
miðju, eins og út í kirkjugarðinum, með
ljósinu flöktandi um alla legsteinana.Single-
ton lá við að gleyma taugunum í sjer um
sinn, því að hugurinn var allur við fæturna
— liann sveið nefnilega í þær af kulda. Til
þess að liita sjer tók hann upp pípuna sína
og fór að troða í hana.
„Heilög jörð,“ hvíslaði kirkjugarðsvörður-
inn.
„Æ, er það? Jeg gleymdi því alveg.“ Single-
ton stakk pípunni i vasann og honum hitn-
aði í kinnunum, eins og liann mintist þess,
að hann hafði einu sinni rekið út strák —
sem síðar reyndist vera sonur kirkjugarðs-
varðarins — fyrir að vera að lesa gamanblað
í kirkjugarðinum. Grafararnir hjeldu áfram
að grafa. Kirkjugarðsvörðurinn mældi dýpið
með auganu og geispaði langan.
„Nú vantaði varla nema fet,“ sagði hann.
„Áfram með hakann, George.“
Drury sneri sjer að Ridley: „Er flaskan
tilbúin?“ spurði hann.
„Jú, liún er lijerna.“ Ridley tók upp stút-
víða flösku með tappa í. En grafararnir hertu
á sjer. Eftir tíu mínútur rákust skóflurnar í
eitthvað, sem áreiðanlega var trje.
„Hættið þið nú að grafa í bili,“ sagði Rid-
ley og fór ofan í gröfina.
Grafararnir rjettu úr sjer og þurkuðu svit-
ann af enninu. En Ridley tók rekufylli af
mold af kistulokinu og rendi lienni í flösk-
una, stakk tappanum í liana og rjetti Drury
hana. Svo vatt liann sjer upp úr gröfinni og
ljet grafarana halda áfram.
„Til livers gerið þið þetta?“ spurði Single-
ton, sem liafði með mestu erfiðismunum
haldið sjer saman langa stund.
„Ef eitur finst í líkinu,“ svaraði Ridley,
„þá gætu verjendurnir haldið því fram, að
það liefði komið í líkið úr moldinni ofan á
kislunni, svo að við tókum þetta sýnishorn
til rannsóknar, til þess að sjá við þeirri við-
báru.“
„Jeg skil. Ekki liefði mjer hugkvæmst
þetta.“
„Eruð þið húnir þarna niðri?“
„Já, nú er alt til reiðu til að taka upp
kistuna, ef þið viljið rjetta okkur snæris-
endana ofan.“
Tveimur línuendum var rent niður til
grafaranna og brugðu þeir sinni undir hvorn
endann á kistunni. Síðan bröltu þeir upp úr
gröfinni og hjálpuðu hinum til að draga kist-
una upp. Kistan mjakaðist hægt upp og stað-
næmdist oft á leiðinni, meðan þeir skiftu
handtökum á línunni. Þegar hún var kom-
in upp, rendu þeir henni hægt til annars end-
ans og settu hana niður á grasið. Nokkrir
moldarkögglar hrundu ofan i gröfina og
slattaði í þeim, þegar þeir lentu í eðjunni í
grafarbotninum. Drury bar ljóskerið sitt að
nafnplötunni á kistulokinu og leit upp, á-
nægður að sjá.
„Setjið hana nú á handvagninn og farið
með liana beina leið í líkhúsið,“ sagði liann.
„Og látið mann halda vörð við liana þangað
til í fyrramálið. Sir James Martin fram-
kvæmir líkskoðunina klukkan ellefu á morg-
un. En það er best að vera húinn að ganga
úr skugga um, hvort líkið er af Laidlaw fyr-
ir þann tíma.
„Gott og vel.“
„Þegar þeir liöfðu beðið fáeinar mínútur,
til þess að láta forina renna af kistubotnin-
um, lögðu þeir kistuna upp á handvagninn
og breiddu boldang yfir. Það var svo stórt og
svo fast í sjer, að lögunin á kistunni sást
ekki gegnum það. Svo lijeldu lögregluþjón-
arnir af stað með skrokkinn.
Það er vafasamt livoit það getur samrýmst
virðingu bæjarfulltrúa að ganga á eftir
handvagni með líki á, um götur bæjarins
klukkan tvö að morgni, en Singleton gerði
það nú samt. Hann átti ekki annars úr lcost-
ar. Hinir mennirnir í hópnum fóru nefnilega
allir i gagnstæða átt við þá, sem Singleton
bjó í, en einn hefði hann ekki þorað að fara
lieim til sín, hvað sem i boði liefði verið.
Hann útskýrði þetta fyrir lögregluþjónun-
um — það voru taugarnar ....
Og lögregluþjónarnir urðu möglunarlaust
að lilusta á taugaræðuna, sem hinir æðri
menn liöfðu skotið skolleyrum við. Og það er
lil marks um kurteisi lögregluþjónanna að
Sautlibourne, að þeir geispuðu ekkert með-
an á ræðunni stóð.
Annar lögregluþjónninn hjelt svo vörð í
líkhúsinu, sem var skúr úr brendum tígul-
steini, á bak við baðhúsið. Þar var liann til
morguns og hafði aldrei lifað lengri nótt. En
einverunni lauk klukkan liálf átta, þegar ann-
ar lögregluþjónn og verkamaður komu til
þess að búa ýmislegt undir líkskoðunina.
Klukkan hálfníu kom svo Ridley, ásaml
Isaac Levinsky og Rosenbaum.
„Farið þjer inn og athugið, hvort þeir eru
tilbúnir,“ hvíslaði Ridley að lögregluþjón-
inum, sem með honum var. „Ef þið viljið
gera svo vel að hinkra við fáeinar mínútur,“
bætti liann við í liærri tón og talaði nú til
liinna tveggja samferðamanna, „þá skal jeg
skýra ykkur frá, hversvegna mjer var ant
um, að þið kæmuð hingað með mjer núna.
Við gátum rakið feril Levinsky að liúsi einu,
þar sem jarðarför var nýlega gengin um
garð. Það var látið svo heita, að þetta væri
jarðarför manns, sem við höfum síðar kom-
ist að raun um, að er lifandi. Levinsky var
í húsi þessa manns nóttina áður en hann
hvarf, og af þessari ástæðu og vegna upp-
lýsinga, sem við höfum fengið, þá teljum við
sennilegt, að lík Levinskys sje í kistunni.
Afsakið, að jeg hleyp á hundavaði yfir þetta,
hr. Levinsky, en mjer leyfist ekki að segja
yður alla söguna núna.“
„Eruð þjer viss um, að það sje bróðir
minn?“ kjökraði Isaac Levinsky, fölur eins
og nár.
„Já, jeg þykist viss um það. Alt sem við
höfum komist að, bendir í þá átt, og það
sem við þurfum nú, er að fá það sannað,
bvaða lík er í kistunni. Og að því búnu
munum við gera alt sem i okkar valdi stend-
ur til þess að ljósta upp glæpnum þjer
megið reiða yður á það.“
„Hvernig dó hann?“ spurði Gyðingur-
inn og mændi upp til Ridleys eins og liund-
ur, sem biður um bita.
„Við vitum það ekki ennþá, en við fáum
að sjá það bráðum.“
Ridley hefði þótt gaman að segja Levin-
sky upp alla söguna til þess að friðá hann,
en eins og á stóð varð að halda ýmsum
þáttum málsins leyndum. Lögregluþjónninn
kom út úr likhúsinu og heilsaði.
„Alt til reiðu, herra!“ sagði hann.
Ridley leiddi nú grátandi aðstandandann
inn í líkhúsið, fór með liann inn að borðinu,
sem líkið lá á, og svifti af dúknum, sem
lagður hafði verið yfir það.
„Harkið þjer nú af yður, herra Levinsky,“
sagði hann. „Yður er nóg að líta á það rjett
í svip.“
Levinsky titraði í hnjáliðunum, svo að
liann gat varla staðið. Hann pýrði augunum
á vaxgult andlitið, hrökk aftur á hak og rak
upp hljóð, svo að lögregluþjónninn við
dyrnar kom hlaupandi að.
„Þetta er ekki bróðir minn,“ sagði Gyð-
ingurinn og stóð á öndinni. Svo hneig hann
út af, meðvitundarlaus.
Dí. kapítuli.
HVER VAR MAÐURINN?
Ridley og lögregluþjónninn tóku manninn
í öngvitinu og báru liann út í ferskt loft.
Lögregluþjónninn ýtti Rosenbaum frá, er
liann í bestu meiningu ætlaði að fara að
lijálpa til, og hringsnerist þarna í kring eins
og skopparakringla, með augun út úr tóptun-
um, setti manninn niður og þrýsti höfðinu
á honum milli hnjánna á sjer, í því skyni að
gera á manninum lífgunartilraunir. Svo
stóð hann upp og beið spekingslega eftir því,
að maðurinn gæfi lífsmark frá sjer.
Ridley skaut húfunni aftur i linakkann og
stakk liöndunum ofan í buxnavasana.
„Fari það kolað!“ hreytti hann út úr sjer.
„Ný torfæra!“
Smámsaman fór að færast roði í kinnar
Levinsky og svo lauk liann upp augunum og
brosli. „Þá er bróðir minn vist lifandi enn-
þá,“ sagði hann. „Það hefir vísl liðið yfir
mig af eintómum fögnuði.“
„Eruð þjer alveg viss um, að það sje ekki
hann?“ spurði Ridley. „Þjer verðið að at-
liuga, að andlitin breytast stundum mikið
við dauðann.“
„Jeg ætla að fara inn og líta á hann aft-
ur,“ sagði Levinsky og brölti á fætur. „Mjer
er alveg sama, úr því að þetta er ekki hann