Fálkinn - 04.08.1939, Blaðsíða 13

F Á L K I N N
13
Krossgáta Nr. 305.
v Skýringar.
Lárjett.
2 þras. 7 tala. 9 mannsnafn ef. 10
verslunarmál. 12 slæpast. 14 braka.
16 flytja. 17 hreyfir. 20 örn. 21 kven-
mannsnafn. 23 forsetning. 24 sónn.
26 erfiði. 28 mögulegt. 30 keyr. 32
nauða. 33 birta. 34 verslunarmál. 35
frægð. 36 hærast. 37 gleyma. 38 eðli.
40 ófriður. 41 heilagur. 42 heiður.
43 blóm. 45 mannsnafn. 46 fæst. 49
möguleikar. 51 lilut. 52 hungur. 54
op. 55 grind. 57 dýr. 59 kveikur. 60
huggun. 62 fugl. 63 liávaði.
Lóðrjett.
1 grönn. 3 drap. 4 enginn undan-
skilinn. 5 frumefni. 6 megurð. 7
meiða. 8 kista. 10 skip. 11 leið. 12
fótaplögg. 13 gjöf. 14 ílát. 15 gróða.
18 særa. 19 stelpa. 22 kaupmaður.
24 jurt. 25 líkamshluti. 27 vopnalilés.
28 hvíði. 29 hundsheiti. 31 skot. 34
svar. 39 gangur. 40 haf. 42 miklir.
44 frásagnir. 45 for. 46 mann. 47
væla. 48 trygg. 50 rúm. 52 efablendni.
53 lykt. 56 hestur. 58 óðagot. 60 lit-
ill. 61 hljóm.
Lausn á Krossgátu Nr. 304.
Ráðning.
Lárjett.
2 hafna. 7 lof 9 fór. 10 fól. 12
Jakoh. 14 gálur. 16 fat. 17 hrandur.
20 iás. 21 gul. 23 ánauð. 24 öln. 26
rot. 28 áma. 30 tá. 32 toga. 33 tóku.
34 hú. 35 óláns. 36 arður. 37 la. 38
ísak. 40 gafl. 41 ra. 42 ana. 43 tel.
45 ugg. 46 krota. 49 gin. 51 inn. 52
dagfars. 54 fát. 55 galar. 57 gömul.
59 rög. 60 liaf. 62 gær. 63 Márar.
Lóðrjett.
1 rok. 3 af. 4 fórna. 5 nr. 6 rót. 7 latur
8 fob. 10 fár. 11 lulla. 12. jag. 13 brá.
14 guð. 15 rán. 18. anda. 19 dul. 22
iotning. 24 ömurleg. 25 stóll. 27
tossa. 28 ákaft. 29 búrar. 31 ála. 34
hur. 39 körg. 40 gata. 42 agnar. 44
lifur. 45 ung. 46 kar. 47 oftar. 48 arg.
50 nál. 52 Dag. 53 sög. 56 löm. 58
mær. 60 há. 61 fa.
* Allt ineð íslenskum skipum! *
Hræfareldar.
Prúðbúinn maður kom inn i skart-
gripaverslun einn góðan veðurdag.
— Mig langar til að sjá fallegustu
perluna, sem þjer hafið. Jeg ætla að
hafa hana í slifsisnælu.
Kaupmaðurinn kom með fallegustu
perluna, sem hann átti.
— Hún kostar tiu þúsund krónur,
sagði hann.
Gesturinn horfði á hana góða
stund og sagði svo:
— Hún er svo falleg, að mig lang-
ai að eignast aðra i viðbót. Þá get
jeg notað þær í eyrnarhringi handa
konunni minni.
Kaupmaðurinn afsakaði, að hann
hefði ekki nema eina, og sagði vand-
kvæði á, að ná í aðra til fyrir sama
verð.
— Hvað haldið þjer að þjer verðið
að fá fyrir tvær?
— 30.000 krónur.
— Jæja, sagði gesturinn. — Hjerna
eru tíu þúsund krónur til bráða-
birgða, og jeg tek þessa perlu, sem
þjer hafið. Og þegar þjer náið í
hina perluna, þá látið þjer mig vita
— jeg kaupi hana.
Eftir mikla fyrirhöfn tókst kaup-
manninum að ná í aðra perlu, alveg
eins, en hann varð að borga hana
með 15.000 krónum. Hann huggaði
sig við, að hann fengi 20.000 fyrir
hana.
Og daginn eftir fór hann til skifta-
vinarins. Hann var þá nýfarinn, en
hafði skilið eftir svolátandi brjef:
„Háttvirti herra: — Þegar þjer
lesið þetta, er jeg allur á bak og
burt. En jeg iðrast hvorki eftir, að
hafa keypt perluna af yður nje að
selja yður hana aftur.“
(Marianne, Paris).
Það má með fullum rjetti kalla
Chicago Babelsturn nútímans. — I
borginni eru sem sje töluð um 40
tungumál! Fjórtán þeirra eru töluð
af meira en tíu þúsund manns hvert
um sig. Chicago er t. d. næststærsti
bæheimski hærinn í heimi, þriðji
stærsti sænski bærinn og fimti
stærsti þýski hærinn i heimi. Dag-
hlöð koma þar út á tíu tungum, en
guðsþjónustur eru haldnar á tuttugu
tungumálum.
(News Review, London).
Dr. Schact, ríkisbankastjóri, var
að gera eina af mörgum tilraunum
sínum, til þess að losna úr emhætti,
og eftir marga daga bið, tókst.hon-
um loks að ná tali af Foringjanum.
Hann fór að tína til það, sem hann
þyrfti að kvarta yfir, en Foringinn
tók fram í sluttur í spuna:
— Því miður á jeg altof annríkt
til að athuga þetta mál, en nú skal
jeg gefa yður gott ráð: Farið þjer
heim með strætisvagni, en áður en
])jer farið inn í hann, skuluð þjer
taka vel eftir því, sem stendur aftan
á vagninum, og framan á honum.
Dr. Schact gerði eins og der Fuhr-
er hafði sagt. Hann lítur framan á
vagninn og les: „Bannað að tala við
den Fiihrer (vagnstjórann)“. Aftan
á vagninum stóð: „Harðlega bannað
að stökkva af vagninum, meðan hann
er á ferð.“
Dr. Schact skildi sneiðina og
mintist ekki á málið framar.
(Brnce Lockhart,
i Fallbyssur eða smjör).
Socialisminn: — Þjer eigið tvær
kýr. Þjer gefið nágranna yðar aðra.
Fascisminn: — Þjer eigið tvær
kýr. Gefið .þjer ríkinu háðar. Svo
fáið þjer aftur lögg al' nytinni.
Nazisminn: Þjer haldið kúnum,
en afhendið ríkinu nytina. Það selur
yður svo nokkuð af henni.
Kommúnisminn: — Rikið rænir
yður og heldur kúnum.
(Le Figaro, París).
Fangi einn flýði fyrir nokkru úr
ameríkönsku fangelsi. Lögreglustjór-
inn sendi þá sex myndir af fang-
anum til starfshróður síns i næsta
bæ, og voru allar myndirnar sex
mismunandi, þvi að þær voru tekn-
ar frá ýmsum hliðum. Nokkrum
klukkutímum síðar fjekk lögreglu-
stjórinn svolátandi simskeyti fra
lögreglustjóranum, sein fengið hafði
myndirnar:
„Hefi handlekið fimm af förigun-
um. Býst við að ná þeim sjötta inn-
an skamms.
(Lilliputt, London).
bróðir minn. Komið þjer líka, Rosenbaum.“
Þeir fóru allir þrir inn aftur og stóðu
þegjandi við borðið.
„Það er að vísu svipur með þeim,“ sagði
Levinsky að lokum, „en það er samt ekki
sama andlitið. Nefið er stærra og breiðara
en á bróður mínum. Og svo var liann með
yfirskegg, en þessi maður er alrakaður.‘“
„Hárið er líka dekkra“, skaut Rosenbaum
fram í. „En þeir eru líkir að mörgu leyti.“
„Lílið þið nú á,“ sagði Ridley og breiddi
dúkinn yfir líkið. „Þið eruð þá í vafa. En
það er afar óþægilegt, þvi að það er mikil-
vægt atriði, að hægt sje að þekkja líkið. Get-
ið þið ímyndað ykkur, að Levinsky hafi liaft
nokkur auðkenni, sem hægt væri að þekkja
líkið á? Ör, fæðingarbletti, börundsflúr eða
eitthvað þessbáttar. Varð hann nokkurn-
tima fyrir slysum, eða voru holskurðir gerð-
ir á honum?“
„Þegar þjer minnist á það, þá man jeg að
þetta er svo,“ sagði ísaac Levinsky eftir
stutta umhugsun. Hann var altaf ákaflega
varkár með heilsuna, vegna þess að bann
lijelt að það væri tæring í æltinni. Þetla var
nú ekki,en það var ekki bægt að liafa hann
ofan af því samt, vegna þess að bann liafði
haft kirtlaveiki þegar bann var barn. Kirt-
illinn var skorinn og læknirinn sagði, að það
mundi ekkert mein verða að þessu framar.
Það varð heldur ekki, en vitanlega var ör
eftir aðgerðina, á hálsinum, rjett fvrir neðan
eyrað bægra eyrað.“
„Mjer þvkir leitt að þurfa að biðja ykk-
ur að skoða líkið enn einu sinni,“ sagði
Ridlev, „en þið verðið að líta á það einu
sinni enn, til þess að ganga úr skugga um,
hvort örið er þar, svo að við fáum úr því
skorið. Þið verðið að gera þetta fyrir vfir-
beyrsluna hvort sem er, og jeg þarf varla að
taka það fram, að það kemur okkur að ó-
metanlegu gagni í hvarfsmálinu, bvort Jjjer
getið staðbæft eða ekki, bvort líkið sje af
honum.“
Hann svipti dúknum af um leið og liann
lauk orðunum, og Isaac Levinsky laut nið-
ur og' skoðaði liálsinn hægra megin. Hann
rjetti fljótt úr sjer.
„Örið!“ æpli hann hásum rómi og baðaði
út höndunum. „Örið. Það er þarna. Jeg neyð-
isl til að trúa, að þetta sje bróðir minn, eftir
alt. ísrael, ísrael! Hvað liafa þeir gert við
þig. Lofið mjer að fara. Lofið mjer að fara.
Jeg þoli ekki að standa bjerna lengur.“
Ridlev gerði enga tilraun til að hefta hann,
er hann slangraði út að dyrunum.
„Fyrst er það, og svo er það ekki,“ sagði
hann napurt. „Hann er ekki sjerlega örugt
vitni. Viljið þjer líta á, Rosenbaum. Jeg geri
ráð fyrir, að þjer liafið sjeð örið?“
„Á hverjum degi í þrjátiu ár, berra. Svo
að jeg ætti að þekkja J)að.“
Hann beygði sig' niður að likinu. „Herra
minn, sagði hann alvarlegur þegar bann
rjetti úr sjer aftur. „Jeg lield að þetta sje
búsbóndi minn. Það er ör þarna, alveg eins
og á honum, jafnstórt og á sama stað, En jeg
get samt ekki svarið, að J)að sje haim. And-
litið er svo ólikt. Jeg veit ekki livað jeg á
að halda J)að er alveg satt.“
„Vitið þjer bvort bann bafði nokkur önn-
ur áberandi auðkenni?“
„Nei, engin, sem mjer er kunnugt um.“
„Jeg botna ekkert í þéssn," sagði Ridley.
„Jæja, komið J)jer nú, J)að var ekki annað
i svipinn.“
Hann aflæsti líkhúsinu, ljet vitnið, sem var
alveg ruglað, fara á burt og fór gangandi á
lögreglustöðina aftur, í djúpum þönkum.
Skoðun lians sjálfs var litils virði i þessu
sambandi, því að það gat varla heitið að
bann Jækti Levinsky veðlánara í sjón; tvö
vitnin, sem hann lagði mest upp úr, böfðu
valdið lionum hrapalegum vonbrigðum, og
enn einu sinni liafði honum fallist hugur og
liann örvænti um, að livarfsmálið yrði nokk-
urntima ráðið. Hann spvrnti upp skrifstofu-