Fálkinn - 03.11.1939, Page 12

12
F Á L K I N N

SUNDRUÐ HJORTU
Skáldsaga zííir Blank Eismann
!®^3BE
1.
3BEE^@|
I. KAPÍTULI.
— Natasja. .. .
— Já, pabbi . .. .
Natasja barónessa von Franzow brosti
dauflega og leit til föður síns, sexn var að
koxna inn í bókastofuna, en þar stóð unga
stúlkan í háum útskotsglugga og starði bugs-
andx út í snjóþungan vetrardaginn.
— Það liggur illa á þjer, barnið xnitt....
nú ertu hrygg á ný?
— Hvernig ætti annað að vera? í dag
eru tvö ár síðan jeg' trúlofaðist. . . .
Og Dimitri er fjaiwerandi.
— Það er nú fyrir sig, ef jeg bara vissi,
Ixvar liann er og hvernig honixm líður.
— Hvað er langt síðan þú lxefir frjett af
bonum ?
— Nærri því liálft missiri.
Alexander barón Fedorovitsj von Franzow
tók liandleggnum varlega um axlir ungu
stúlkunnar og þrýsti lxenni að sjer.
— Yesling'urinn, það er hörð raun fyrir
elskandi lijarta. En þú mátt ekki missa
vonina.
— Bara að jeg gæti varist því. En þessi
bið, dag eftir dag og viku eftir viku er ó-
bærileg. Það fer víst svo, að jeg fer að efast
xim að Dimitri elski mig.
— Barn, barn. .. . þá þekki jeg þig ekki
rjett.
— Jeg þekki mig vaxda sjálf, nú orðið.
— Og þú senx vai’st svo sæl og glöð eftir
að þú trúlofaðist Dimitri Platonoff! Held-
urðu að viðskilnaðui'inn geti drepið ástina?
— Ekki mína ást — en þessi langa þögn
Dimitri vekur hjá mjer ugg og efa. í fyrstu
ski'ifaði liann um það bil daglega og talaði
um, live lieitt hann elskaði mig. Svo urðu
brjefin strjálli og strjálli og nú eru þau
alveg lxætt að koma.
Mundu hvaða byltingatímunx við lif-
um á, væna mín. Það er löng leið frá París
til Bússlands og brjefin gæti farið for-
görðum.
Það var eins og vonanxeista brygði fyrir
í stórum dimmbláum augum ungu barón-
essunnar. — Heldurðu að það geti komið til
mála, að hann hafi skrifað og jeg hafi ekki
fengið brjefin?
Jeg held það ekki einungis — jeg er
sannfærður um það. Sjáðu til, að einn góðan
veðurdag kemur Dimitri lijerna heim í liöll-
ina. Hann giskaði sjálfur á, að liann mundi
þurfa svo sem eitt missiri til að koma þess-
urn peningamálum sínum í kring.
Natasja horfði enn löngunaraugum út um
gluggann og hvíslaði:
— Guð gæfi, að hann kæxni bráðum! Við
þurfum svo mjög á honum að halda ein-
mitt núna!
Barón von Franzow hló, tók undir liand-
legginn á dóttur sinni og' neyddi liana til að
liorfa í augun á sjer.
Jeg vona, að þú verðir franxvegis hug-
hraust og vongóð dóttir, senx ekki vitir Iivað
kvíði er.
Hún leit undan spyrjandi augunx föður
síns. Eins og vængskotinn fugl ballaði hún
höfðinu upp að öxlinni á honum og titring-
ur af niðurbældum gráti fór unx líkama
liennar. — Jeg er svo hrædd um, að það
fari eins fyrir okkur og fór fyrir barón
Sokoloff og Krischaus. Mjer finst einliver ó-
gæfa yfirvofandi. Fólkið er ekki eins og það
var. Uppreisnarmennirnir bafa spanað ]xað
upp á nxóti okkur.
Úr því það er Osinski, sem stendur fijrir þessu,
verður við að flýja, pubbi.
Baróninn hló áhyggjulausum hlátri.
Talaðu ekki svona, barn. Við Franzowar
höfum setið lijer í þessai’i höll i mörg liundr-
uð ár. Við höfum ekkert að óttast. Bænd-
unum er vel við nxig. Þeir kalla mig pabba
og koma altaf til mín að leita ráða og að-
stoðar. Ætti jeg að fara að verða lxræddur
við þá? Nei, Natasja, þeir gera okkur ekki
neitt. Jeg get treyst bændunum mínum og
vinnufólkinu eins og gulli. Jeg er sannfærð-
ur um, að þeir mundu verja okkur ef á
þyrfti að balda, fremur en að ráðast á
okkur.
— Það er sagl, að flestir bændurnir sjeu
snúnir á sveif með uppi'eisnarmönnunum,
sem ráðast á þorpin og drepa og myrða.
Það heyrðist fótatak í forstofunni og svo
var barið snarplega á dyrnar. Herðibreið-
ur hávaxinn ungur maður í bændabúningi
kom inn. Hvíta treyjan, dökku buxurnar
og háu vatnsstígvjelin voru ötuð í for og
skítugum snjó, svo að liann staðnæmdist
innan. við dyrnar án þess að stíg'a á gólf-
dúkinn. Hann var kafrjóður. Hárið hjekk
niður á enni, stóru dökku augun glóðu af
geðshræringu og á annari kinninni var breið,
rauð rák.
Hvað er að sjá þig, Boris? Hvað er að?
Hefir einhver barið þig?
— Já, náðugi herra.
— Hver? Hvei-svegna?
Ungi maðurinn dró andann svo að lieyrðist.
— Þeir ætluðu að meina mjer að komast
inn í póstliúsið.
— Pósthúsið. Hvað á það að þýða. Öll-
um er heimilt að ganga unx á pósthúsinu.
Ekki fi’á deginum í dag. Uppreisnar-
mennirnir lxafa tekið liúsið. Þeir liafa lagt
liald á öll brjef og blöð. Ekkert fæst afhent.
Ekki nxjer lieldur? Mjer, sem liefi altaf
vei'ið vinur bændanna.
Boris Peti'ovotsj Boliden baðaði xit hönd-
unum. — Þá vináttu hafa bændurnir strikað
yfir, náðugi herra. Nú lilýða þeir eingöngu.
foringjanum, og hann æsir þá upp til bat-
xii'S í garð þeirra, sem áður liafa verið liús-
bændur þeirra.
— Jeg verð að i'annsaka þetta sjálfur,
sagði baróninn. — .Teg á bágt með að trúa,
að mínir nxenn, senx fyrir skömmu voi’U
vinir mínir, sjeu orðnir fjandmenn mínir
í einu vetfangi.
Hann bjó sig til að fxxra út, en Natasja
tók unx hálsinn á honum og bað: — Farðu
ekki frá mjer, pabbi. .. .
Baróninn hnyklaði loðnar brúnirnar og
sagði byrstur, um leið og bann losaði takið:
— Jeg hefi aldi'ei verið ragur, Natasja.
Meðan jeg lifi yfirgef jeg ekki sjálfviljugur
þann stað, sem forfeður nxínir hafa setið,
nxann fram að manni. Og jeg krefst þess af
þjer, að þú sýnir dirfsku, eins og kynborn-
u.m Franzow sæmir.
Hxin rjetti hægt úr sjer, þurkaði sjer um
axigun og reyndi að brosa.
— Þú hefir rjett að mæla, faðir nxinn,
— ennþá höfum við ekkert að óttast. Það er
engin ástæða lil að láta hugfallast.
— Bi'avó! þetta líkar nxjer betur. Hamx
deplaði framan i liana augunum og hvíslaði
bak við handarbakið á sjer: — Jeg ætla að
ríða á pósthúsið. Hver veit nema það sje
bx-jef til þín frá honum, einmitt í dag. Hann
getur varla hafa gleymt trúlofunardeginum.
Natasja leit ósjálfrátl á fagran gullhring-
inn sinn.
Jeg ríð nxeð þjer, pabbi.
— Nei, náðugi lierra, farið ekki úr höll-
inni. Það getur kostað yður lifið, sagði Boris
óttaslegiixn.
Vitleysa, Boi'is. Enginn lirærir hár á
lxöfði mínu. . . .
.Teg liefi ekki sagt baróninxxm alla sög-
xxna emx. Það hefir verið ráðgerð árás á
höllina í nótt.
Hvaðaix kenxur þjer sú frjett?
— Frá Osiixski.
Natasja rak upp lágt óp, er hún heyrði
nafnið nefnt, og baróninn vai'ð alvarlegui'
á svipinn.
Ráðsnxaðurin hjelt áfraixi, með öndina í
hálsinum:
— Osinski liefir gerst foringi uppreisn-
armamxamxa....