Fálkinn - 24.05.1940, Side 7

F Á L K I N N
ALLUR ER VARINN
GÓÐUR
Eftir nark HEllingEr
T OHN BRANT sat í klefanum og
^ skrifaSi: hjer hefir verið
úgæi tið, sjerstaklega síðustu tíu
clagana. í gær tók jeg þátt í knatt-
sgyrnu í fyrsta sinn. Við settum
mai'k í seinni hálfleik. Ef þú kem-
ur hjerna uppeftir í bílnum, verð-
urðu að reyna að heimsækja mig.
Jeg er oftasl nær heima! Þinn ein-
lægur John Brant — 10111.“
Jolin Brant brosti í kampinn, þeg-
ar hann braut hrjefið saman og
setti það i umslagið. Því aS nu
hafði hann framkvæmt fyrsta liS-
inn i áætlun sinni. — Hann vissi,
að fangavörSurinn mundi lesa brjef-
iS áSur en þaS yrSi sett í póstinn
.... en þetta var saklaust brjef til
kunningja hans, Franks Jordan. —
Smávegis um veSur og knattspyrnu
og svo framvegis.
Ekkert, sem liægt var aS hengja
liattinn sinn á, og þetta var ein-
mitt þaS slungna í áforminu. Því
aS þetta brjef átti aS frelsa hann....
Frank Jordan mundi skilja hrjef-
iS rjett. Þeir höfðu lcomiS sjer
saman um dulmáliS. Tíu dagarnir,
sem nefndir voru, þýddu, að flótta-
tilraunin yrSi framkvæmd tíu dög-
um eftir dagsetningu brjefsins. —
„Seinni hálfleikur“ þýddi: síSari
hluta dags. Og athugasemdin um
hifreiSina þýddi, aS liún ætti aS
koma svo nærri fangelsinu, sem
unt væri. Afgangurinn var ekki ann-
aS en þaS sýndist vera, og númeriS
í lokin var fanganúmeriS hans.
John Brant var vanur að hafa
timann fyrir sjer, þegar hann gerSi
áætlanir. Hann var ekki þannig
gerSur, aS hann heimtaSi ágóSa og
árangur þegar i stað — Nei, liann
gat beSiS. Þegar hann braust inn
í bankann i Burnville kvöldiS góSa
og stal öllu handbæru fje þaSan,
vissi hann fyrir fram, aS hann
mundi nást fyr eSa siðar. Hann
gerði ráð fyrir því.
En hann liafSi lika gert ráS fyrir,
aS hvernig, sem alt færi, þá mundi
hann græSa 20.000 dollara á fyrir-
tækinu. Tækist honum aS sleppa
meS þýfiS, þá væri þaS vitanlega
hest. En ef hann næSist, þá afplán-
aSi hann vitanlega liegninguna —
fáeinir mánuSir í fangelsinu voru
smáræSi .... og þegar hann yrSi
frjáls aftur, ætlaSi hann aS grafa
upp peningana og njóta þeirra. Upp
frá því gæti hann lifaS áhyggjulausu
lifi. —
AS sumu leyti varS árangurinn
hetri en hann hafSi búist viS —
aS öSru leyti lakari. í staS 20.000
dollaranna, sem hann hafSi gert
ráS fyrir, hafSi hann 31.600 doll-
ara upp úr bankaráninu. Og þaS
var vitanlega gleSilegt. Hánn gról'
peningana á öruggum staS í snatri,
áSur en lögreglan náSi í hann.
En dómurinn varS því miSur
tíu ára fangelsi.
Því hafði hann ekki búist viS og
þessvegna var hann aS ráSgera aS
flýja. ÞaS liöfSu gefist tækifæri til
flótta, en hann stilti sig. Hann vissi,
að fangaverSirnir kunnu vel aS halda
á byssú. Þessvegna beiS hann þolin-
móSur í þrjú ár', þangaS til hann
ákvaS aS flýja.
En nú hafSi liann líka hugsað
máliS út í æsar og þegar hann skrif-
aSi Jordan vini sinum brjefiS, fanst
honum hann þegar vera sloppinn úr
fangelsinu.
Rjettum sólarhring eftir aö hann
hafSi skrifaS Jordan, skrifaSi hann
annaS brjef. — ÞaS var til Karls
frænda hans:
„.... og ef þú hefir kringum-
stæður ’.til að koma á þessar slóðir
á nœstunni, þá vona jeg að þú heim-
sælcir mig. Það er altaf svo gaman
að sjá kunningja að heiman. Ef þú
kenmr, þá takt.u með þjer sigarett-
ur. Tóbakið er eini veikleikinn
minn. Ástarkveðja frá John Brant
— 10111“
ViS þetta brjef var ekkert aS at-
huga. Hann sendi þaS bara til þess
aS róa fangavörSinn — ef hann
skyldi gruna eitthvaS út af fyrra
brjefinu. .
En þriSja daginn skrifaSi hann
þriSja brjefiS:
„. .. . Það er farið prýðilega með
mig hjerna og jeg liefi frjett, að það
geti komið til mála, að jeg sleppi
lijeðan eftir sjö ár. Jeg œtla að gera
mitt besta til þess, að svo geti orðið,
því að nú hefi jeg lært af reynsl-
unni. Og ef jeg slepp eftir sjö ár,
þá máttu treysta því, að jeg skal
aldsrei misstíga mig framar. Kærar
kveðjur, þinn John Braiit — 10111.“
Sú regla var i fangelsinu, að liver
fangi mátti ekki senda nema þrjú
brjef á mánuSi — ekki fleiri. Öll
þessi brjef Brants fengu aS fara
áfram lil viðtakendanna.
Og svona atvikaSist þaS, aS rjett-
um tíu dögum eftir aS John Brant
hafði sent fyrsta brjefiS, var hann
aS dútla eitthvaS í rafstöSinni.
Síðdegis fór hann til umsjónar-
mannsins og sagði lionum, að öryggi
mundi hafa sprungið riiSri í kjall-
aranum.
„Jæja, farSu þá þangaS og settu
nýtt i staðinn.“
John fór ofan í kjallarann. Hann
skreið þar út um gluggann og fór
leiðina, sem ákveðin hafði verið
fyrirfram. Þegar umsjónarmannin-
um fór að lengja eftir honum, fór
hann ofan í kjallarann, en þá var
Jolin á fleygiferð i bíl burt frá fang-
elsinu, og Frank Jordan sat við
stýrið. í aftursætinu í bifreiðinni
lágu föt, og Jolin var fljótur að
hafa fataskifti.
Þeir námu staðar þar sem John
hafði grafið peningana og þó að
dimt væri orðið og þeir hefðu ekki
nema ljeleg tæki, tókst þeim að ná
i kassann. Svo óku þeir áfram í
næsta þorp og fóru á veitingahúsið
þar. —
John var í prýðilegu skapi. Hann
bað um whisky og er það kom upp
í herbergið þeirra, skálaði hann við
Frank og nú kjaftaði á honum hver
luska.
„ÞaS er gaman að vera orðinn
frjáls í annað sinn,“ sagði hann og
sló á veskið í brjóstvasanum. „Já,
er það elcki það, sem jeg segi, Frank,
— maSur á altaf að liafa tímann
fyrir sjer, en ekki lieimta vinning-
inn undir eins. Á morgun er jeg
kominn langt á burt hjeðan, kunn-
ingi. Jeg fer til British Columbia
og þar ætla jeg aS njóta lifsins. Ef
svo fer, að jeg verði uppiskroppa
með peninga, þá freisla jeg gæf-
unnar aftur .... en þá skal jeg
hundur heita, ef jeg læt góma mig
í annað sinn. Mjer leiðist að sitja
í fangelsi.“
Nóttin leið og klukkan varð fjög-
ur, en kunningjarnir sátu enn uppi
og röbhuðu.
En alt í einu setti þá liljóða. Því
að hurðinn var hrundið upp og
hópur af lögreglumönnum kom inn.
John Brant starði á þá, gapandi
af undrun, en þeir settu á hann
handjárnin....
Nokkrum klukkutímum siðar stóð
John Brant í fangelsisskrifstofunni
og öskraði eins og ljón.
„ÞaS var Frank Jordan!“ skraði
hann. „Frank Jordan liefir svikið
mig í trygðum! Hann hefir sagt
ykkur frá ráSagerðinni, hann hefir
framselt mig — svikarinn — níð-
ingurinn! Þið hefðuð aldrei fundið
mig, ef hann liefði ekki hjálpað
ykkur — áætlunin var svo sniðug!
En jeg skal drepa hann, híenuna þá,
það skuluð þið vera vissir um! Jeg
skal drepa hann undir ei.n.s og jeg
kemst út aftur.“
Fangavörðurinn lyfti hendinni.
Hann gat ekki varist hrosi.
„Þjer verSið víst lengi hjá okkur
i þetta skifti, Jolin Brant,“ sagði
hann, „svo að það gerir víst ekki
til, þó að jeg segji yður sannleik-
ann. Frank Jordan vinur yðar á enga
sök á þessu — hann er saklaus af
því, að þjer skylduð nást. Það var
eingöngu yður að kenna, aS þjer
náðust svona fljótt.“
„Mjer að kenna? Hvað meinið
þjer?“
Fangavörðurinn svaraði rólega:
„Þegar þjer innrituSuS yður í
gestabókina i gærkvöldi voruð þjer
svo varkár, að skrifa falskt nafn
þar. En jafnframt voruð þjer svo
utan viS yður, að þjer skrifuðuð
„10111“ á eftir nafninu!“
GARY COOPER ÚLFALDARIDDARI.
Paramount hefir nýlega fullgert
nýja útgáfu af „hetjur þrílita fánans“
(Beau keste) og myndin er mest-
megnis tekin í eySimörkum Cali-
forníu, sem eiga að vera Sahara.
Gary Gooper leikur aðalhlutverkið
og fjekk aS reyna að eyðimerkur
Californíu geta verið erfiðar, ekki
síður en Afriku. Han hafði ætlað að
fara yfir eyðimörkina á nýjum bíl,
sem hann átti, til móts við meðleik-
endurna, en lenti í sandbyl og varð
að skilja bílinn eftir og halda á-
fram riðandi úlfalda. Eftir tíu tima
reið hitti hann kvikmyndastöðvarn-
ar, sem ekki höfðu liaft neitt sam-
band við umheiminn i tvo daga.
wNQfMMnMN
er miðstöð verðbrjefavið-
skiftanna.
60Ð SAMTÍBARINMR
5uinhuíuud
Svinhuvud er elsta sjálfstæðiskempa
Finnlands, en þó að hann sje nú
kominn fast að áttræðu, lagði hann
í ferð til Rómaborgar sama daginn og
forsætisráðlierra Finnlands fór til
Moskva til þess að semja um frið.
Honum vanst eigi tími til að bern
upp erindi sitt við Mussolini —
Finnar undirskrifuðu samninginn 13.
mars, um sama leyti og Svinhuvud
gamli kom til Róm.
Svinhuvud var foringi Finna í
hinni gömlu baráttu þeirra við áþján
og ofbeldi Nikulásar Rússakeisara,
sem hófst með stjórnlagabroti hans
1899. Hann var forseti finska lands-
þingsins o.g óvæginn i garS Rússa-
stjórnarinnar. Hann var hjeraðsdóm-
ari, en neitaði að viðurkenna rúss-
neska opinbera ákærandann Kasanki,
sem hafði verið ólöglega skipaður í
embættið. Varð þaS til þess, að Svin-
hufvud var settur i fangelsi og flutt-
ur þaðan í útlegð austur til Síberíu.
Eftir uppreisnina i Rússlandi varð
Svinhufvud forustumaSur Finna og
fyrsti rikisstjóri þeirra. SíSar varð
hann fa(rsætisráðherraa og sætti
megnum árásum fyrir að draga taum
þýsku nasistanna, eða Lappó-mann-
anna svonefndu. Var liann þeim
hliðhollur lengi vel. En eftir að
hann var orðinn forseti, ineð 2 at-
kvæða meirihluta yfir Stáhlberg, ár-
ið 1931, fjell það í hans lilut að taka
i lurginn ó þessum Lappóflokki og
afnema hann. ÁSur hafði jafnaðar-
mannafjelagsskapurinn verið bann-
aður i Finnlandi.
ÁriS 1936 bauð Svinhufvud sig
fram til forseta á ný. AðalandstæS-
ingurinn var Stáhlberg, en á síðustu
stundu kom bændaflokksforinginn
Kallio til sögunnar og var hann kos-
inn, þó minsti flokkurinn stæSi að
haki honum. Svinhufvud var liarð-
skeyttur i stjórnmálum, og engin
von um borgarafrið, ef hann hjeldi
völdum. Hafði liann t. d. úrskurðaS,
að jafnaðarmenn skyldu ekki hafa
atkvæðisrjett við forsetakosningar.
SíSan liefir ekki borið mikiS á
Svinhufvud í finskum stjórnmólum.
Hinn forni sjálfstæðishöfðingi þjóð-
arinnar var orðinn gamall og stirð-
ur í vöfum og óþjáll i samvinnu. Ef
það átti að takast að græða sár
hinnar gömlu heiftar í landinu, urðu
öðruvísi menn að standa við stýrið.
Utbreiðið Fájkann.