Fálkinn - 24.05.1940, Qupperneq 12

12
F A L K I N N

3E=3®|
SUNDRUÐ HJORTU
Skáldsaga eftir Blank Eismann
S3B1 ....=^1—29. ■ -= ^BESj©
Það komu fram tár í augum heimar, er
húh heyrði alúðina í rödd dómarans.
„Jeg hefi ekkert að meðganga,“ sagði hún
og horfði heint í augu honum. „Jeg hefi
ekki hugmvnd um hvernig vaxið eða hrjef-
ið er til komið. Jeg liefi aldrei sjeð það,
fvr en lögreglufulltruinn sýndi doktor Ey-
soldt það.“
„Útsmoginn lygalaupur!“ tautaði Berger
ergilegur yfir yfirheyrsluaðferð Lorandts
dómara, sem ekki var til annars en að draga
málið á langinn, að því er Berger fanst.
„Nú er það jeg, sem liefi orðið, starfs-
hróðir góður,“ sagði Lorandt við hann með
hægð. Hann liafði frá upphafi dregið sönn-
unargildi hinna „óhrekjandi sannana“ í vafa,
því að honum fanst þau vera heldur klaufa-
leg, ef í hlut ætti útfarin njósnaraklíka, en
ekki stúlku-einfeldningur, sem aðeins hafði
framið venjulegan þjófnað.
Því lengur, sein hann virti fyrir sjer þessa
ungu stúlku, sem sal þarna svo átakanlega
hjálparvana, því sannfærðari varð hann um,
að hún gæti ómögulega verið forhertur
njósnari. Hann hafði notað daginn, eftir
því, sem tími vanst til, til þess að setja sig
inn í Brockmanns-málið, sem Edith Well-
ington liafði verið mikið riðin við. En
myndin, sem hann á þann hátt liaíði gert
sjer af liinni útförnu glæpadrós, sem með
kvenlegum ginniþokka sínum hafði tekist að
lokka stjórnarleyndarmál út úr ýmsum
háttsettum mönnum, var ekki í neinu sam-
ræmi við þessa stúlku, sem þarna sat. Þetta
var lítil og veikluleg, Ijóshærð stúlka, með
engilhreinan svip og stór djúp blá augu,
sem voru tær eins og tjörn í skógi, og
hægt var að skygnast til hotns í.
Eina eða tvær mínútur var þögn í rjett-
arsalnum. Dómarinn sat grafkvr og horfði
á Natösju yfir gleraugun, og hún gat ekki
varist augnaráði hans eina sekúndu.
,,Ef þjer eruð saklaus, þá hlýtur vður að
hafa dottið í hug, eða brotið heilann um, hver
liafi framið þjófnaðinn," sagði hann að lok-
um. „Segið mjer, hvort þjer hafið komist
að nokkurri niðurstöðu um það.“
„Jeg get ekki látið mjer detta í hug, hver
muni hafa gert það.“
„Eigið þjer nokkra óvini í verksmiðj-
unni., sejn gæti hugsast að liefðu framið
þjófnaðinn i blóra við yður, til þess að
stefna yður í voða og skaprauna yður?“
„Jeg þekki svo að segja engan í vei'k-
smiðjunni, livoi'ki af skrifstofufólkinu nje
verkafólkinu. Eina slarfið mitt þar, var að
annast útlendar brjefaskriftir doktor Ev-
soldts.“
„Þjer áttuð heima hjá Eysoldt, var ekki
svo?“
„Jú, jeg átti heima á heimili hans og var
móður hans til dægrastvttingar.“
„Berger fulltrúi hefir sagt mjer, að Ey-
soldt hafi verið ástfanginn af yður, og hafi í
þann veginn verð að hiðja vður þegar dans-
mærin Sonja Jegorowna kom í heimsókn á
skrifstofuna. Er það rjett?“
Nalasja blóðroðnaði.
„Jeg bið um leyfi til að hleypa hjá mjer,
að svara þessari spurningu.“
Nú gat Berger ekki ráðið við sig lengur.
llann spi'att upp af stólnum og gusaði úr
sjer:
„En þjer munuð ekki neita þvi, að þegar
þjer sáuð Sónju Jegorowna og Nikita Osin-
ski, mðuð þjer svo liræddar, að þjer tókuð
sem fljótast til fótanna.“
„Nei, því neita jeg ekki.“
„Hversvegna hlupuð þjer á burt?“ hjell
hann áfram í þjösknatón. „Hversvegna voruð
þjer ekki kyirar og biðuð eftir því, að doktor
Eysoldt segði Sonju Jegorowna, að liann væri
trúlofaður yður? Þjer hljótið að vita, ekki
síður en allir aðrir, að liann var ákaflega
hrifirm af henni hjer áður, svo að það var
ekki nema eðlilegt, að þjer notuðuð heim-
sóknina tii þess að hrósa sigri yfir henni
í stað þess að rjúka inn í skrifstofuna vðar
lil þess að afrita handritið. Það liggur nærri
að halda, að þjer hafið metið mest að bjarga
afritinu, áður en Sonju Jegorownu gæfist
tími til að segja Eysoldt það, sem hún vissi
um fortið yðar.“
Það var, smávegis ókyrð í liópi þeirra fáu
áhorfenda, sem komið höfðu i rjettarsalinn,
þó að svo áliðið væri dags. Lorandt dómari
rendi augunum frani að dyrunum, en þaðan
virtist ókyrðin stafa.
Natasja sat í hnipri í stólnum og endurtók
í sífellu:
„Jeg er saklaus, jeg hefi ekki franiið þjófn-
aðinn!“
En Berger sat fastur við sinn keip:
„Hvervegna laumuðust þjer út af heimili
doktor Eysöldts um miðja nótt, út í dimin-
una?“
Natasja hrökk við. í stað þess að svara
varð hún enn álútari.
Berger hrósaði sigri.
„Það gleður mig, að þjer skuluð ekki bera
fyrir yður nýja lygi annars yrðum við að
kalla konu dyravarðarins sem vitni. Hún hef-
ir sagt okknr, undir eiðstilboð, að lnin hafi
sjeð yður fara út um miðnætti, þessa nótt.“
Natasja tók báðum höndum fyrir andlitið.
Hvei-ju átti hún að svara? Það var rjett, að
hún liafði verið einráðin í að láta ekki Ey-
soldt sjá sig frainar, eftir að hann hafði sýnt
svo ótvírætl, að hann hafði iðrast eftir bón-
orðið í sama augnabliki, sem vinkona hans
fyrverandi kom á vettvang.
En til þess að særa ekki frú Eysoldt eða
hryggja konuna, sem hafði verið henni
svo góð hafði hún snúið aftur. En hún
gerði það með þeim fasta ásetningi, að þakka
frú Eysoldt fyrir sig undir eins um morgun-
Natasja sal i hnipri í stólnum og endurtók í sifellu
inn og fara á burt af heimilinu fyrir fult og
alt.
En alt þetta gat hún ekki fengið sig til að
útskrá þarna i rjettinum. Henni fanst það
nægileg auðmýking að vera ákærð fyrir
þjófnað og jafnvel njósnir. Þetta íolk þarna
í rjettinum skyldi ekki hafa gaman af að
hevra í þokkabót, að henni hefði verið bolað
burt af annari eins ókind og Sonju Jeg-
orownu.
Berger fulltrúi barði óþolinmóður í borðið.
„ Jæja, ungfrú ungfrú hvað er
það nú aftur, sem þjer heitið, við bíðum
eftir svari yðar.“
„Jeg neita að svara,“ sagði hún hildaust.
Nú kom dómarinn til. skjalanna á. ný;
hann sagði rólcga og hægt, eins og hans var
vandi:
„Þjer munduð ljetta okkur starfið mikið,
ungfrú Franzow, ef þjer svöruðuð satt og
rjetl þeim spurningum, sem lagðar eru fvr-
ir yður.“
Natasja leit til hans biðjandi augum, en
svaraði eins og fyr:
„Jeg er saklaus annað get jeg ekki sagt.“
„Reynið þjer þá að gera okkur kleift að
hjálpa yður!“ sagði dómarinn í hughreyst-
ingartón. „Við sitjum ekki hjerna í þeim til-
gangi, að pína yður og kvelja, og láta vður
svo í fangaklefa á eftir, heldur til þess, að
komast að raun um, hver l'ramið hafi þjófn-
aðinn. Ef jijer eruð saklaus þó eigið þjer að
svara spurningum okkar hreint og hispurs-
laust. Segið oklcur alt um fortíð yðar, og
jiað, sem á dagana hefir drifið, bæði i verk-
smiðjunni og á heimili doktor Eysoldts. Það
er alls ekki óhugsandi, að við getum sannað
saklevsi yðar á þeim grundvelli og komist
að raun um, liver þjófurinn er, eða þjófarnir,
jiví að j)að leikur ekki vafi á, að þeir liafa
verið fleiri en einn.“
Natasja virtist ætla að segja eitthvað, en
tók sig á, í söniu andránni.
„Jæja, ungfrú góð,“ rak dómarinn á eftir.
„út með j>að!“
„Þjer viijið, að jeg segi yður af fortíð
minni, lierra dómari. Jeg veit ekki, livar þjer
viljið láta mig byrja. Þjer lúrðið tæjjlega um
að fá að vita um barnæsku mína?“
„Jeg hirði um alt. Byrjið j>vi bara látið
j)jer það koma.“
„ITvar eruð ]>jer fædd?“ skaut Berger inn i.
„Á óðalinu Franzow í Rússlandi. Faðir
minn var barón Alexander Fedorovitsj von
Franzow. Uppreisnarmehnirnir drápu liann