Fálkinn - 07.06.1940, Síða 10

10
F Á L K I N N
YNSStd
U/&NbURNIR
Þrír æfingaleikir undir knattspyrnuna.
I. HVER VERÐUR FYRSTUR?
Þið raðið ykkur í hring og kastið
knettinura á milli ykkar frá manni til
manns, svo fljótt sera þið getið.
lilauparinn stendur í raiðjum hringn
ura, en hann liefir nóg að gera, ]>ví
að hann á að hlaupa í þá átt, sera
knettinum er kastað, og verði hann á
undan knettinuni, má hann fara í
skarð þess, sera knötturinn átti að
fara til, en sá þátttakandi tekur pláss
hlauparans.
II
II. MARKMAÐURINN ÆFÐUR.
Þið standið eins og i I. leik, en
sa er raunurinn á honum og þessum,
að nú á maðurinn, sem stendur i
raiðju, að reyna að grípa knöttinn
er hann fer fram hjá honum.
III.
Þið standið líka i hring i þessum
leik, en svo þjett að öxl nemi við
öxl, svo að maður geti ekki sjeð,
hvað fram fer að baki sjer. „Eftir-
litsmaðurinn“ hefir flautu og vönd
og gengur hann nú fram og til baka
fyrir utan mannhringinn þangað til
að hann stingur hendinni alt í einu
í lófann á einhverjum í hringnum,
en hann iemur hliðarmann sinn með
vendinum í sama bili sem hlásið er
i flautuna. Hliðarmaðurinn reynir
að flýja kringum hringinn, en eftir-
litsmaðurinn eltir hann. Ef flótta-
manninum tekst að flýja eina um-
ferð kringum mannhringinn og kom-
ast i skarðið aftur, þá verður eftir-
litsmaðurinn að reyna á nýjan ieik.
En annars verður hann eftirlitsmað-
ur næst.
— Jeg vona, aö hún fái aldrei
vitneskju um, að við tóknm hana
úr sambandi, en seitum grammófón-
inn í staðinn.
KYNLEGAR KAPPREIÐAR.
Tveir ríðandi Arabar hittust i
eyðimörkinni. Hestarnir þei.rra voru
orðnir svo heimfúsir, að varla varð
ráðið við þá. Nú gerðu Arabarnir
með sjer veðmál um, livors hestur
kæmi síðar heim í bæinn, þar sem
þeir átlu báðir heima. Sá sem átti
þann hestinn, er síðar kæmi, vann.
Nú riðu Arabarnir lölurhægt lengi
vel og síðan fóru þeir af baki og
áðu. Báðir vildu verða seinastir. En
eftir áninguna brá svo kynlega við,
að þeir þeystu á harða spretti eins
og þéir gátu.
Hvernig stóð á, að þeir flýttu sjer
svona? Veðmálið var enn í gildi og
sá vann, er átti þann hestinn er
siðar kom?
Báðning á bls. 14.
* Allt með íslenskum skipum! *
Nr. 602. Loksins beit ú hjá Adamson.
S k r í 11 u r.
—Augnablik, góðir hálsar, væruð
l>jer ekki til með að trúa oss fgrir
sparifje gðar, — ef til kæmi —?
Tortryggna konan við bankagjald-ker-
ann:
— Nú geiið þjer selt alla pening-
ana inn aftur. Jeg vildi bara vera
viss nm, að þeir vœru hjer allir
enn —/
Utbreiðið Fálkann.
— Þá er það vist þjer, sem eruð
nœstur, herra minn —/
— Hjer hafið þjer sjálfur sjeð,
herra minn, Trgggur biðnr sjálfur
fgrirgéfningar.
Kennari: „Jæja börn, getur nokkur
ykkar nefnt mjer eitthvað voldugra
en kónginn."
Óli: „Já.“
Kenn.: „Jæja, Óli, segðu okkur
það.“
Óli: „Tromp-ás.“