Fálkinn


Fálkinn - 03.01.1941, Page 6

Fálkinn - 03.01.1941, Page 6
G F Á L K I N N Það er langt siflan að þetta var! Mark Hellinger: KONA DÓ- Konurnar á stóru fleirbýlisstofunni iágu rólegar í rúmunum. Sumar lásu, aðrar móktu og tvœr hvísluðust á, lil þess að trufla ekki. Og bak við stóra, hvita forhengið lá ein — hún var dauðans matur. Þær vissu það allar hinar, hvað hvíta fortjaldið þýddi. En i þessu tilfelli áttu þær bágt með að skilja það, því að kon- an virtist fremur hress. Það var ekki lengra en síðan í gær, að hún hafði setið uppi í rúminu og talað við þær. En nú var hún deyjandi — þær höfðu sjeð mann fara inn fyrir for- liengið, en þær gátu ekki sjeð, hver það var. Svarta hárið á lienni lá slegið út á koddann, eins og umgerð um livíta andlitið. Það voru komnar djúpar rákir kringum nefið og munninn — ömurlegur vottur um, að dauðinn væri á næstu grsösum. Hann sat og hjelt um hendina á lienni, liún var köld og rök af sótt- inni. Hann sat og horfði inn í star- andi augun, sem lágu svo djúpt í tóftunum. Það voru augu, sem sáu án þess að horfa. „John,“ hvislaði hún. „John — ó, John.“ „Jeg er hjerna. Jeg sit hjerna hjá þjer.“ „John, elsku, góði John, en hvað það var indælt, að þú skyldir koma. Jeg þráði þig svoddan skelfing. Líf- ið hefir verið svo einmanalegt hjá mjer siðan .... þakka þjer fyrir að þú komst. „Talaðu ekki svoná mikið — það ofþreytir þig.“ „John, er það alveg víst, að þetta sje þú? Mjer er svoddan Ijettir, að þú skulir vera hjerna. Haltu+-hend- ina ú mjer. Jeg er svo hrædd við að deyja — ó, svo hrædd .... Jeg vil ekki deyja, Jolin.“ „Þú deyrð ekki .... þú mátt ekki veraf* hrædd. Nú ætla jeg að sitja hjerija og lialda fast í hendina' á þjer. Svona!“ „Jú — jú, John, jeg veit að jeg á að deyja, jeg veit það. Þú skalt ekki trúa því, sem læknarnir segja. Þú veist sjálfur ....“ Hún hreyfði sig órólega á koddan- um og fálmaði á orðunum með skjálf- andi vörum. „En hvað það er kalt hjerna, John. Hafa þeir gleymt að opna hitaleiðsl- urnar? Hver liugsar um þig núna? Færðu almennilegau mat að borða? Þú verður vist að fara frá mjer bráð- um, þegar stofugangurinn byrjar. En þú bíður víst fyrir utan á meðan og kemur bráðum aftur, er það ekki? Það er svo gott að halda í hendina á þjer.“ Hitasóttin hamaðist í henni en hún barðisl við óráðið og reyndi að mynda setningar, sem enginn skyldi nema maðurinn, sem sat við rúmið. „Jeg liefi verið að vonast eftir þjer — á hverjum degi siðan jeg kom hing að. Jeg var svo hrædd um, að þú kæmir ekki nógu snemma. Það sagði fólkið, að það gæti hvergi fundið manninn minn. En jeg bað það svo innilega um að flýta sjer. „Flýtið ykkurt" sagði jeg. „Flýtið ykkur!“ þú skilur, það er hver síðastur núna — og kalt.“ Hún andvarpaði og hjelt svo áfram: „Alt er svo einkennilegt. Mjer finst endilega að mig sje að dreyma, en þegar jeg horfi á andlitið á þjer þá veit jeg, að þetta er satt. Því að það er vist satt? Er það ekki? Alveg satt?“ Hann borfði raunamæddur á liana. „Vinur minn. Jú, það er satt — jeg er hjerna og jeg verð hjá þjer. Altaf ....“ Tárin runnu niður magrar kinnar liennar. „En hvað jeg er sæl. Svo örugg og hamingjusöm, þegar þú ert hjá mjer. Alt liefir verið svo ömurlegt, siðan við skildum. Jeg hefi verið á einlæg- um flækingi — úr einum stað í annan — jeg gat livergi fundið frið. En nú er jeg róleg, John, af þvi að þú ert lijá mjer. En hvernig liefir þetta alt atvikast? Það er alveg eins og kvilc- mynd. Manstu hvað mjer þótti gam- an að sjá kvikmyndir? Jeg elska lcvikmyndir! En nú ert þú kominn og þá er alt gott. Jeg gat ekki afbor- ið þetta lengur — alein.” Hann laut niður að henni og kysti hana á ennið, en hún vissi ekki af því, — hún var meðvitundarlaus. Orðin komu af stangli af vörum iiennar, samhengislaust — harm- þrungin. Það var eins og þau slitn- uðu af raddböndunum og kæmust með erfiðismunum fram á varirnar. „John — jeg var svo einmana — svo hræðilega einmana — þeir sögðu, að þeir gætu ekki fundið þig — en þú fanst mig — jeg sagði „flýtið ykk- ur“ — ekki hrædd — hendina — haltu í hana — fast — sársaukinn — ó, John — jeg elska — John — John.“ Hann krosslagði hendur hennar á brjóstið og gaf hjúkrunarkonunni merki. Og svo kom læknir að rúm- inu. Maðurinn, sem hún hafði kallað John, fór inn til yfirhjúkrunarkon- unnar, en hinar konurnar á stofunni horfðu á hann með skelfingu. Hve- nær mundi röðin koma að þeim? Yfirhjúkrunarkonan sneri sjer að lionum og rjetti honum hendina. „Doktor Miller, jeg þakka yður kærlega fyrir þetta.“ Hann bandaði frá sjer með hend- inni. „Jeg er ekki vanur, að gera svona, en hún grátbændi okkur svo um, að finna manninn sinn, og hún vissi, að hún var að deyja. Hún sagði „flýtið ykkur“. Yfirhjúkrunarkonan horfði á hann með afsökunarsvip. „Mig langaði svo til að ljetta henni síðustu stundina, og hún þekti lækn- ana á þessari deild. Jeg vissi, að þjer voruð búinn með stofuganginn á yð- ar deild, og jeg sá að hún var svo rugluð, að lhin mundi ekki sjá, að svik voru í tafli.“ „Mjer þótti mjög vænt um, að þjer kölluðuð á mig,“ svaraði Miller al- varlegur. „Já, henni var það ómetanlega mikils virði. Hún hjelt, að maðurinn hennar liefði verið hjá sjer á bana- stundinni. Hún hlýtur að hafa elskað hann heitt.“ „Hún hefir — hún liefir elskað hann mjög heitt," sagði Miller lágt. Yfirlijúkrunarkonan horfði á hann, svo sagði hún í öðrum tón: „Jeg verð að fara og sjá um að líkið verði flutt niður undir eins. En vel á minst. Við vitum ekki einu sinni hvað hún hjet. Hún gat ekki sagt nein deili á sjer.“ Doktor Miller horfði fast á hana, andlitið brá ekki svip er hann sagði: „Hún hjet frú John Miller.“ Jess Petersen, sem varð heimsmeistari 12 sinnum. Fyrir 35—40 árum var það sjald- gæft að sjá íþróttafrjeltir í íslensk- um blöðum. Það var undantekning, sem staðfesti regluna, að blöðin gátu stundum ítarlega um danska glínni- manninn Bech-Olsen. Hann könnuð- ust flestir við og bændur austur í sveitum ljetu jafnvel sterka hesta heita Bech i liöfuðið á þessum danska kappa grísk-rómverskrar glimu. Aftur á móti varð „banamaður“ lians, Jess Pedersen aldrei eins kunn- ur lijer á landi, og varð liann þó miklu frægari erlendis. Hann varð sem sje heimsmeistari í grískri glimu tólf sinnum. Jess var jóskur vágna- smiður og hjet rjettu nafni Jesper Rasmussen. Tvítugur fór hann sem handverksmaður til Þýskalands, 1898, og gat sjer orðstir sem glimukappi í íþróttafjelagi sem hann var í meðan hann dvaldi í Hamborg. Fyrir áeggj- an fjelaga sinna gerðist hann at- vinnumaður í íþróttum, eftir að liann hafði orðið meistari áhugasamra norð urþýskra iþróttafjelaga í glímu. Hann gat altaf farið að smiða vágna aftur, ef honum yrði ekki ágengt sem at- vinnumanni í griskri glímu. Næstu árin glímdi liann við ýmsa helstu kappa Evrópu, s^o sem Hack- enschmidt, Pohl, Petroff o. fl. Á þeim árum varð hann vel að sjer í málum — hann talar átta tungur mjög sæmi- lega. En í Danmörku var honum lítil atliygli veitt, þvý að þar snerist alt um annan kappa, Bech-Olsen, ket- fjallið og kraftamanninn mikla, sem síðar stofnaði fjölleikahús viðAaboule- varden í Khöfn. — Nú langaði Jess Pedersen til að etja kappi við þenn- an fræga mann og sendi honum á- skorun, árið 1901, um að glíma við sig. Bech-Olsen langaði ekki eins mikið að glíma við hann og liumm- aði áskorunina fram af sjer, þangað til Jess var orðinn heimsmeistari í fyrsta sinn, árið 1903. Viðureign þeirra dönsku jötnanna fór fram 4. okt. 1903, á Charlotten- lund við Kaupmannahöfn. Jess hafði þá eklci þjálfað sig í langan tíma en þyngst úr 97!4 upp í 10G kg. En liann lagði Becli-Olsen á — 6 mínútum, á hryggspennu. Nú var Jess orðinn Danmerkurmeistari, auk heimsmeist- aratignarinnar. Kaupmannaliöfn varð agndofa af furðu og á gamanleikliús- unum voru sungnar vísur um Becli- Olsen kraftakonung, sem beit í gras- ið. Ekki var þessi viðureign arðvæn- leg eins og þegar hrfefaleikarar eigast við í Madison Square Gardens í Am- eríku. Keppendurnir átlu að skifta ágóðanum jafnt, en hann var enginn. Þeir urðu að borga 11 krónur hvor, ti! að jafna liallann á þessu kapp- móti! Árið eftir áttust þeir Jess og Becli við á ný og Becli fjell sem fyr, en 30 krónur fjekk hvor þeirra í ágóða. En þessari viðureign var mikil at- Jiygli veitt og meðal áliorfendanna var Georg Brandes og ýms góðskáld, en hrifnir áhorfendur spenlu hestana frá vagni Jess og óku liann og konu hans (hún er frönsk og heitir Leonie) á sjálfum sjer lieim til þeirra. En eftir ])essa viðureign voru frægðardagar Bechs taldir, enda var hann tekinn að reskjast. Jess fór hinsvegar út í heiminn og vann sjer fje og frama. Alls varð hann heimsmeistari tólf sinnum og er talið, að liann hafi grætt um 300.000 krónur á kröftum sínum. Það þótti inikið þá, þó að það sje smávaxið í samanburði við tekjur hnefaleika- t Tóma húsið, sem hefst í næsta blaði, er eftir Francis Grierson, mjög kunnan leyni- löregluhöfund. Aðalpersónurnar eru tvær ungar sólir, Jack Vane og Eva Page og eru liær rauði þráðurinn í allri sögunni, einkum Jack. í sögu- byrjun er hann að kaupa sjer hús fyrir utan London, en þegar liann kemur að skoða lnisið, ásamt fast- eignasalanum, finna þeir þar dauðan mann, sem reynist vera húseigandinn, og sjá unga stúlku inni í liúsinu, sem sleppur úr greipum þeim. Hún er grunuð og nú hefst flókin leit að lienni, bæði utan lands og innan, og Jack tekur drjúgan jiátt í leitinni, en fer þó sínar götur, svo að lög- reglunni liykir sjer lítill greiði gerð- ur með atliöfnum hans. Þetta er liara byrjunin, en fram- lialdið getur fólk lesið í Fálkanum næsta missirið. Sagan er óvenju spennandi en gerist aldrei svo flókin, að lesandinn eigi erfitt með að halda þræðinum, þó að vika liði á milli bút- anna, sem i blaðinu koma. Fylgist vel með þessari sögu. Það hefir verið liylst til, að láta hana byrja við áramót, svo að nýjir kaup- endur blaðsins fái sögubyrjun, i stað þess að lenda í iniðri framhaldssögu. Notið tækifærið og gerist kaupendur nú þegar, því að ávalt þykir vifeldn- ast að byrja blaðakaup með nýjum árgangi og nýju ári. Reykvíkingum skal ó það bent, að framvegis verður miklu erfiðara að fá blaðið keypt í lausasölu en áður, vegna þeirra ráð- stafana að börnum er bannað að selja blöð. Þessvegna er hagfeldast, að gerast áskrifandi og fá blaðið sent heim til sín. PAGANINI, fvh. 'af bls, 5. svo náfölt í lampaljósinu, var eitt- livað svo.biðjandi, svo aulalega virð- ingarfult, að meðaumkvunin kæfði niðri í manni hláturinn. Hefir hann lærl þessa framkomu af tilbera eða af hundi? Er þetta biðjandi augna- ráð spegill dauðveiks manns eða leynist spott slóttugs maurapúka bak við það? Er þetta lifandi maður kominn að dauða og ætlar að skeinta almenningi með tilburðum sínum, eins og holsærður skylmingamaður? Eða er ]iað dauður maður, sem liefir stigið upp úr gröf sinni? Blóðsuga með fiðlu, sem að visu ekki sýgur Jdóðið úr lijartanu, heldur pening- ana úr vösum okkar? Þessar spurningar flugu mjer i hug meðan Paganini var að uppskera lófaklappið fyrir hneiginguna. En allar slíkar. liugleiðingar þögnuðu undir eins og hinn undursamlegi meistari setti fiðluna undir hökuna og fór að spila“. > manna nú ó dögum. — Hann settist að í Frakklandi og lagði fjeð í húsa- kaup. Húsin hans Jess Pedersen voru skotin í mjel í síðustu styrjöld og hann fjekk ekki tryggingarfjeð — franska stjórnin skuldar honum það enn. Gerðist liann þá umsjónarmaður við veðreiðarbrautir í Frakklandi og það er hann enn, þó orðin sje 62 ára. í því starfi kemur honum mála- kunnáttan í góðar þarfir, því að á veðreiðarnar í Frakklandi safnast fjöldi erlendra þátttakenda. Bech-Olsen er hinsvegar dáinn fyr- ir nær þrjátíu árum. Offita kringum tijartað varð lionum að bana.

x

Fálkinn

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Fálkinn
https://timarit.is/publication/351

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.