Fálkinn - 03.01.1941, Side 8

8
F Á L K I N N
Litli farþeginn.
KLUKKAN NÍU komsl „Fýllinn*'
í afdrep undir BrœÖrakléttuni
í norska skerjagaröinum. ÞaÖ
var eins og að koma í annan lieim
— fyrir utan hamaðist ofviðrið og
lmsháar öldurnar þrumuðu, en þarna
var alveg kyrt. Ungi skipstjórinn,
Jtns Clausen, ljet Litla Hans taka
við stýrinu og fór niður úr brúnni,
þar sem hann liafði staðið tíu tíma.
Madsen stýrimaður stóð á fram-
þiljlinum, hann liafði kveikt i píp-
unni og var að gera við lilera, sem
hrotnað hafði á lestaropinu, og Carl
Anton var að lijálpa honum. Madsen
leit upp. og heilsaði. Bœði liann og
Madsen höfðu siglt á „Fýlnuin"
i meira en tuttugu ár, i tíð gamla
Clausens. Jens sonur hans liafði
vtrið vikadrengur i jiá daga, cn nö
var liann orðinn skipstjóri þeírra,
og þeir báru virðingu fyrir honum
fyrir dugnaðar sakir og þótti vænt
um hann.
„Það tókst samt!" sagði Madsem.
„Mjer datt ekki annað í hug en að
það væri úti um okkur, þegar okkur
rak upp að kleltinum. Jeg liefi nú
bráðum siglt í fjörutíu ár, en annað
eins rok hefi jeg aldrei lifað. —
Ilvernig gastu komist inn úr skerj-
unum?"
„Mjer er nær að lialda, að þú
sjert galdramaður," bætti Carl Anton
við og stóð upp. Hann hafði vei-ið
að hogra yfir planka.
„Já, það var eiginlega hálf furðu-
legt," svaraði Jens. Hann var svo
hægur, þegar hann sagði þetta og
karlarnir háðir tóku eftir, að það
var annarlegur lireimur í rödd hans.
— Þeim þótti svipurinn á honum
lika skrítinn. Hann var mildari en
vant var og augun voru svo gljá-
andi.
„Það eru víst yfir hundrað blind-
sker hjerna, og hefðum við rekisl
á eitt þeirra, mundi skipið hafa farið
í mola," sagði Madsen. „Hverju stýrð-
irðu eftir? Þú gast hvorki heyrt neitt
eða sjeð". Madsen tók sjer málhvíld.
„Það var einkennileg tilviljun, að
við skyldum lenda hjerna," hjelt
hann áfram og reyndi að taka eftir
augnaraði unga skipstjórans.
„Það er máske einkennilegri til-
viljun, en ykkur dettur í hug,“ svar-
aði skipstjórinn.
„Hvað meinarðu með því?" spurði
Madsen, og báðir lilustuðu.
„Jeg hefi komið 'hjerna ofl og
þekki innsiglinguna vel, og þegar
stormurinn hrakti okkur niður með
landi, varð jeg að liætta á, að kom-
ast inn fyrir skerjagarðinn. En okk-
ur hrakti af leið, eins og þið vitið,
og úr því að vitaskipið rak vissi jeg
ekki, hvar jeg var og lenti í skakkri
innsiglingu. Jeg veit ekki, hvort þið
sáuð Ijósið uppi í klettinum, — það
hvarf við og við, en kom altaf aft-
lii\ Jeg stýrði eftir því — jeg vissi
að það var ekki viti, en jeg þóttisl
viss um, að það mundi hjarga okk-
ur“. Skipstjórinn þagnaði og liorfði
á þá. Þeir skildu, að liann mundi
ekki segja meira.
„Já, og við höfðum það af, en það
munaði ekki nema liárshreidd," sagði
Carl Anton og pírði augunum. „Jeg
veit ekki hvort þú heyrðir, að skipið
urgaði við sker — ef við liefðum
verið einu striki meira til hægri, þá
var úti um okkur."
„Viltu hjálpa Litla Hans að leggja
skipinu upp að bryggjunni, við Mad-
sen förum þá og fáum okkur kaffi,"
sagði skipstjórinn stutt, og þeir
skildu, að hann vildi ekki tíila meira
um J>essa heljarsiglingu, sem Jjeir
voru að koma úr.
Júlla gamla kom með kaffi niður
i klefann. Hún var föl og skjálflient, _
þegar liún setti bollana á borðið.
Hún var nær dauða en lífi af
hræðslu, en hún sagði ekki neitt.
„Það er gott að hafa Júllu með,“
sagði Jens. Madsen skildi ekki, hvað
hann eiginlega meinti með þessu,
og vildi ekki spyrja. Nú sat Jens
aftur svo kyr og þegjandalegm-,
augnaráðið var fjarrænt eins og hugs-
anir lians væru langt i burtu.
Nú kiptisl skipið til, það var að
leggjast að bryggjunni. Það átti að
liggja ])arna, meðan verið væri að
gera við skemdirnar, sem höfðu orð-
ið á því um nóttina, og skipstjór-
inn sagðí Madsen fyrir um ýriiislegt.
Augnabliki síðar fór Jens í land,
hann sagði ekkert og enginn vissi,
hvert liann fór.
MADSEN OG ANTON voru báðir
að þræla niðri í lest; tveir
plankar höfðu svignað og þeir
voru að rjetta þá. Þeir reyndu að
tala um alla lieima og geima, en
liugsuðu báðir um það sama: ógæf-
una, sem var sök í því, að skip-
sljórinn var orðinn harður og kald-
ur og svo fifldjarfur og taldi sig
hvergi eiga heima nema á „Fýlnum".
l.oks gat C'arl Anton ekki orða
bundist:
„Það var lijerma, sem ógæfan
skeði. Jeg hugsa að litla stúlkan sje
lijerna einhversstaðar uppi í klettun-
um“.
„Jeg tala við 'hann, þegar liann
kemur aftur. Jeg geri það, Carl
Anton, og það fær að ráðast hvernig
alt fer,“ sagði Madsen.
„Þorirðu það? Manstu hvað hann
sagði, þegar þú mintist. á það sein-
ast?" sagði Carl Anton.
„Jeg hætti á það samt," svaraði
Madsen. í sama bili lieýrðu þeir
umgang á þilfarinu, litu báðir upp
og sáu, að það var skipstjórinn, sem
var kominn um borð aftur. Madsen
sýndist hann vera mildari á svipinn
en áður og hann leit íbygginn til
Carls Antons um leið og hann klifr-
aði upp úr lestinni.
Hann bað Jens um að koma með
sjer og þeir fóru inn í klefa skip-
stjórans. Hann settist við borðið og
bað skipstjóra um, að fá sjer sæti.
„Jeg þarf að tala við þig um dá-
lítið mál, og það er áríðandi," sagði
liann.
„Láttu mig heyra," sagði Jens og
settist.
„Það er viðvíkjandi Önnu Lisu, og
þú skalt heyra það, hversu reiður
sem þú verður. Þú gerir konunni
þinni mjög rangt til, Jens."
„Finst þjer það,“ svaraði skip-
stjórinn með hægð.
„Þú ættir að vita, hve vænt lienni
þykir um þig. Jeg veit það frá kon-
unni minni, liún kemur til hennar
á hverjum degi. Geturðu ómögulega
fyrirgefið lienni — þú veist hvílík
gæða mánneskja hún er.“
•„Var það fleira?" sagði Jens og
sneri sjer undan, svo að Madsen gat
ekki sjeð framan í hann.
„Það er bara þetta, að lnin er
veilc, Jens. Hanna segir, að lnin sje
veik vegna ])ess, að liún saknar þín
og harnsins svo mikið. Og nú skaltu
heyra mitt álit. Jeg ætla ekki að af-
saka Önnu Lísu, en mundu, að þú
varst að heiman í tvö ár. Þegar þú
frjettir, að hún ætti barn i vonum,
þá hefðir þú getað skilið við liana
og við því var ekkert að segja".
„Þú veist, hverju jeg lofaði móður
hénnar áður en hún dó?“
„Jeg hugsa, að þú hafir ekki lofað
Jienni að kvelja Önnu Lísu. Þú gift-
ist lienni eigi að síður og svo send-
irðu hana hingað og ljest hana eiga
barnið og tókst það svo frá henni.
Jú, jeg veit þetta alt saman. Síðan
hefir þú siglt um víða veröld eins
og vitlaus maður og aldrei komið
heim. Jeg vildi óska, að þú vildir
lesa það, sem liún Hanna mín skrif-
ar mjer um Önnu Lísu. Þú ættir að
vita livilík gæða manneskja hún er,
Jens. En hún veslast upp af harmi,
ef þessu lieldur áfram. Jeg er ekki
vanur að kvabba á drottinn, það
veistu; en i nótt, þeg'ar jeg þóttisl
viss um, að við færumst — ja, jeg
hugsaði vitanlega til Hönnu, en jeg
lield, að jeg hafi hugsað eins ínikið
til Önnu Lísu. Jeg lofaði sjálfum
mjer því, að ef jeg kæmist lífs af,
þá skyldi jeg reyna að tala máli
hennar einu sinni enn. — Jeg er ggm-
(all vinur þinn, Jens —. það veistu.
Mjer finst það vera ráðstöfun guðs,
fið við skyldum lenda i þessari smá-
höfn. Viltu nú ekki taka telpuna
með þjer heim? — Jeg skal annast
það alt, ef ])ú bara segir mjer, hvar
luin er og lofar mjer að bíða þang-
að til jeg kem aftur. Segðu já, Jens!"
MADSEN stóð upp.
„Þú veist víst, hvar hún er?“
„Það veil jeg," svaraði Jens,
sem líka liafði staðið upp. „Hún á
heima í húsinu, sem ljósið var í í
nólt. Það er beint þarna uppfrá,
undir stóra klettinum. Telpan grjet
svoddan ósköp og fólkið skildi ekki,
hvað að henni gekk. En jeg stýrði
ei'tir ljósinu, Madsen, og við björg-
uðumst. Jeg lnigsaði mikið um önnu
Lisu í nótt, Madsen, og líka um
litlu telpuná." Það var ofurlítill
skj&lfti í rödd skipstjórans. „Littu
á. hjerna, Madsen!" Hann dró spar-
lökin frá rekkjunni sinni. Madsen
leit upp og sá ofurlitla, ljómandi
fallega telpu í rúminu.
„Svo að þú liefir þá sótt hana
sjálfur," sagði hann forviðá, og
lagði hendina á öxlina á skipstjór-
anum. Gamli sjógammurinn var svo
hrærður, að liann gat ekki sagt
meira.
„Nú á Greta litla að fara með mjer
liéim," sagði Jens, og röddin skalf enn
meira en áður.
„En hvað hún Anna Lísa verður
glöð — nú verður gaman að koma
heim til Svendborgar," sagði Mad-
sen, sem loks hafði fengið málið
aftur. „Bara að hún væri komin
heim heilu og höldnu."
„Sem betur fer höfum við Júllu
um borð," sagði Madsen.
1 sama bili kom Litli Hans niður
stigann.
„Hafið þið heyrt það?“ sagði hann.

i