Fálkinn


Fálkinn - 03.01.1941, Page 12

Fálkinn - 03.01.1941, Page 12
12 F Á L K I N N Leyndardómar »■» s________MATSÖLUHÚSSINS SPENNANDI SKÁLDSAQA EFTIR E. PHILIPPS OPPENHEIM. Súsanna liristi liöfuðið. „Nei, sagði hún, „það var ekki liönd Josephs, sem hjelt á byssunni og hleypti af — því fór fjarri. Fingurnir voru langir og magrir." „Hver var það þá,“ spurði Lengton.“ „Það voru fingur frú Dewar,“ sagði Sús- anna. „Líttu bara á, Amelia,“ sagði hún og laut að systur sinni, „jeg gleymdi ékki að auka í. Jeg tók þrjár lykkjur saman, jeg held það sje betra.“ Josepli hafði beðið Luke að koma inn til frú Dewar. Hann var ekkert blíður á svip þegar hann kom inn. Frú Dewar sat við skrifborð sitt. Flora hvíldi í hæg- indastól. „Mjer fanst rjettara að biðja yður að líta hjer inn,“ sagði frú Dewar rólega. „Flóra er orðin leið á okkur öllum sam- an. Hún kveðst ætla að fara á fund lög- reglufulltrúans, sem altaf er að snuðra hjer umhverfis húsið, og segja honum hið sanna um morð Dennets ofursta og ann- að, sem við annars minnumst aldrei á.“ „Hvað höfum við gert, sem er ungfrú Flóru á inóti skapi,“ spurði Luke rólega. „Jeg bað aðeins um eitt,“ svaraði Flora, „og móðir mín lofaði mjer því. Hefði úr þessu orðið hefði jeg orðið þræll hennar. En loforðið hefir ekki verið haldið. Jeg ætla að framkvæma hótun mína.“ „Ekki held jeg, að þjer gerið það,“ sagði Luke. „Maður segir nú svo margt, en hin- ar fögru varir yðar munu lokast að ei- lífu, ef þjer ætlið að gera það, sem þjer segið. Hvað var það, sem móðir yðar gat ekki gert fyrir yður?“ „Jeg vil fá Roger Ferrison," sagði Flora. „Þessvegna krafðist jeg þess, að Audrev Packe dæi.“ „Roger er asni með allskonar grillur í kollinum,“ sagði Luke. „Annars hefði þetta gengið eins og í sögu. En þjer verð- ið að haga yður skynsamlega. Móðir yðar hefir tvisvar sinnum reynt að hjálpa yður. Hún íjekk undravjel mína til láns, fulla af samanþjöppuðu eiturgasi, það valt á. tveimur mínútum að hún gæti lialdið lof- orð sitt. Til allrar bölvunar vaknaði unga stúlkan, fann gaslyktina, varð hrædd og flutti hjeðan. Samt sem áður gáfumst við ekki upp. Jeg kom að ináli við Sandah Poor, vin minn, — snjallasta eiturbras- ara, sem hingað hefir komið frá Asíu. Alt hafði verið undirbúið og liinir bestu efnafræðingar hefðu ekki getað tekið eftir neinu, og unga stúlkan hefði veríð talin dauð af hjartaslagi. Þjer vitið hvað gerst hefir. Þessi bölvaður Lengton hefir eyðilagt all fyrir okkur. Það er meira fíflið!“ „Ætli hann sje svo mikið fifl,“ sagði frú Dewar. Augnaráð Luke varð flóttalegt og' svo gerbreyttist hann í útliti. Hann var lík- astur trylltu villidýri. „Hamingjan gæfi að jeg vissi það,“ muldraði hann. „Látum okkur fyrst ræða um liitt at- riðið,1" tók frú Dewar fram í. „Jeg get viðurkent vanrækslusyndir mínar. Jeg lofaði dóttur minni að drepa ungu stúlk- una, sem var gæfu liennar þrándur í Götu.“ „Já, þú lofaðir,“ sagði Flora hæðnislega. „En þú hjelst ekki loforðið.“ „Jeg fjekk vjel Luke að láni og' gekk upp á herbergi ungu stúlkunnar, ákveð- in í að halda loforð mitt og drepa hana. Svo stóð jeg stundarkorn við rúmstokk liennar. Hún er jafnaldra þín, Flora. Hún er ekki eins fríð og þú, en er á líku reki. Mjer datt þú í hug og það kom hik á mig. Jeg átti ráð á lífi hennar, en -— jeg gat ekki tortímt þvi.“ „Þú sveikst loforðið,“ sagði Flora. „Já jeg gerði það,“ sagði frú Dewar. „Og þegar jeg beið komu þessa ægilega eitur- byrlara með hið fljótvirka eitur sitt koin þessi Lengton. Jeg vissi, að ef jeg gengi inn á tillögu hans, mundi ungu stúlkunni borgið. Jeg samþykti tillöguna. Nú veist þú hið sanna í þessu máli, Flora.“ Heyrið þjer mig nú ungfrú góð,“ sagði Luke alvarlegur. „Yið höfum ekki tima til að sækjast eftir lífi þessarar stúlku. Við verðum nú að beina öllum kröftum að einu — aðeins einu — að reyna að kom- ast burt. Það er hætta á ferðum. Við verð- um að láta af fyrirætlunum okkar. Eftir nokkra daga verður Palace Cresent tómt. Móðir yðar hefir gert ráð fyrir yður. Ef þjer segið eitthvað, sem hindrað getur burtför okkar, er yður bráður bani bú- inn.“ „Mikið getið þið öll verið heimsk,“ sagði Flora, „að þið skulið ekki sjá um, að jeg fái óskir mínar uppfyltar. En á hvaða hóteli sagðistu hafa pantað herbergi fvrir mig?“ „í Hotel de Paris,“ svaraði frú Dewar og var eins og lienni Ijetti. „Þú færð far í bláu lestinni á morgun. Þú hefir ávís- unarbók þína og liefir nægð ljár. Og taktu nú eftir því, sem jeg segi að lokum. Ef eitthvað kemur fyrir okkur þarftu ekki að vera hrædd. Það er felustaður hak við rúmið þitt, jeg hefi sjeð um það. Fötin, sem fólk okkar notar á nóttunni, vopnin og það sem við fengum sent frá New York er all saman á bak og burt, komið þangað sem það finst aldrei. Hvað snertir dyrnar inn í svefnherbergið þitt, þá voru þær gerð- ar, af því að þú komst ekki niður stigann. Þú ert örugg, Flora, hvað sem kann að koma fyrir.“ Frú Dewar reis upp til liálfs. Hendur hennar, sem kreptust um borðröndina voru öðruvísi en vant var. Þær titruðu. En augu liennar voru þó mest breytt. í þeim var þögul bæn. Flora leit á móður sína og hló hæðnislega. „Þú sveikst lof- orðið,“ voru síðustu orð hennar. XXXII. „Á morgun fer jeg burt og verð fjarver- andi um skeið,“ sagði Flora Quayne, sem lá á legubekk og hallaði sjer upp að púð- unum. „Þessvegna bað jeg ykkur að koma hingað i kvöld áður en við skiljum. Rerjið að dyrum hjá frú Dewar og biðjið hana og Luke að koma hingað. Gleymið eklci að jietta er skilnaðarveisla mín. Jeg skal bráð- um spila fyrir ykkur, þá getið þið dansað. Verið ekki svona vandlætingarsamur á svipinn, Lengton majór, ef til vill get jeg sagl ykkur eitthvað skemtilegt áður en jijer farið i kvöld. Ó, þarna kemur hr. Luke og — móðir mín.“ Frú Dewar nam skyndilega slaðar, og liitt fólkið var bæði undrandi og vantrúað. Flóra horfði í kringum sig, og virtist skemta sjer prýðilega. „Hvernig læt jeg', jeg hefi ekki sagt ykk- ur jietta ennþá,“ lijelt hún áfram. „Þið munuð komást að mörgu einkennilegu i kvöld, a. m. k. sum -ykkar. Já, frú Dewar er móðir mín. Fyrir löngu síðan kom okk- ur saman um að halda því leyndu. Hún var mjög drykkfeld. Hún misti mig niður stig- ann þegar jeg var lítil, þessvegna er jeg svona fötluð. Hún gætti mín ekki nógu vel — reyndar liygg jeg að ekki liafi verið um neina aðgæslu að ræða, lnin var bara drukkin.““ Allir stóðu agndofa og enginn mælti orð frá vörum. „Upp frá þeim degi hefir hún leilcið hlut- verk liins iðrandi sjmdara. Síðan hefir hún aldrei nevtt áfengis. Allar tekjur sínar af matsöluhúsinu hefir hún notað til þess að veita mjer allskonar munað. Hún liefði gel- að sparað sjer það ómak, jeg liefi aldrei kært mig um jiað og að því er matsöluhús- ið snertir, vita allir hvað það er ...... þjófabæli.“ Luke laut áfram. „Jeg liygg að þið sjáið, livað hefir gerst,“ sagði hann „hin sorglegu örlög, sem liafa vofað yfir ungfrú Quayne alla æfi liennar, eru nú komin fram. Ilún liefir inist vitið.“ Flora gretti sig. Hún lyfti glasi sínu og hló framan i alla viðstadda. „Ágætt hjá yður, Luke.“ Hann brosti. „Aðalþrjóturinn í leiknum! Fyrirmyndar- leigjandinn í Palace Crescent! Hvílíkur bragðarefur! Leiðinlegt, að Rudlett lög- regluumsjónarmaður er hjer ekki! Hann er svo mikill klaufi, annars hefði jeg boð- ið honum. Jeg liefi dálæti á skynsömu fólki. Þjer, Roger minn góður,“ hún laut að lionum og klappaði á hönd honum, „er- uð eini heimskinginn, sem jeg hefi unnað hugástum, og mikið liefi jeg elskað yður! Núna þegar líf mitt er að fjara út vegna tilgerða Sandah Poor, vinar Lukes, finn jeg það best, hve ástin er innihaldslaus. Vikuni saman liefi jeg þjáðst af ástríðu, — nú, jæja, það má nú einu gilda. En jeg geri ráð fyrir, að þið vitið það öll — þjer,

x

Fálkinn

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Fálkinn
https://timarit.is/publication/351

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.