Fálkinn - 10.01.1941, Blaðsíða 8

8
FÁLKINN
Roxy:
. . . .Hún tók tiu
cehtíma upp úr
buddunni sinni.
stofu húsameistarans, þar sem' liann
vann.
Yvonne nam staðar við kirkjudyrn-
ar eitt augnablik, tók upp budduna
sína og fann tiu centíma, sem hún
rjetti betlaranum, sem sat við dyrnar.
Það gerði liún altaf þegar hún kom i
kirkjuna, — gat ekki hugsað sjer að
fara hjá án þess að gefa veslingn-
um skilding, þó að eiginlega veitti
henni nú ekki af sínu.
Betlarinn kinkaði kolli og leit á
hana blíðuaugum. Yvonne liafði sjeð
marga betlara en engan eins angur-
blíðan og þenna við Notre Dame.
Andlitið virtist liafa liðið allar mann-
um austurlanda en algengum betlara,
sem hugsar um það eitt, að vekja
meðaumkvun almennings.
Daginn sem Jean Paul tækist að fá
viðurkenningu sem húsameistari ætl-
uðu þau bæði að fara i Notre Dame
og biðjast fyrir. Og þá ætlaði luin að
gefa betlaranum stóran seðil.
"yVONNE glímdi við teikningarn-
A ar, sem voru finar eins og
kongulóarvefur, þangað til liana verkj
aði i augun. Svo lagði hún saman
leikniheftið sitt og fór út. Hún kink-
aði kolii til betlarans, án þess að vita
hvort hann tæki eftir því. Svo flýtti
hún ser heim i Lafiltegötu, þar sem
þau Jean Paul liöfðu teiknistofur
hlið við hlið og reyndu að vinna sjer
nafn. Samkepnin var erfið ef maður
Gömul ruslaherbergi, þægindalaus
voru leigð ungu listafólki og stúdent-
um, eftir að strokið hafði verið yfir
l>au með límfarfa. Og liversu lítil-
fjörleg sem þau voru, og j)ó ekki
væri á þeim nema einn lítill þak-
gluggi, voru þau samt kölluð „atelier“.
Lafittegata var ein af. fjærstu götun
um í þessari steineyðimörk. Hún lá
upp að fínni breiðgötu, þar sem
skrautleg íbúðarhús og ditlar hallir
skiftust á. Ytsta húsið í Lafiltegötu
lá upp að skrauthýsi, sem stóð við
Boulevard Montreau. — Fyrir utan
þetta skrauthýsi stóð eitt kvöldið
falleg bifreið, eins og þeir Parísar-
búar, sem ekki nenna að stýra I)if-
reið sjálfir, hafa jafnan til taks, ef
þeir þurfa að bregða sjer bæjarleið.
Þessar bifreiðar líta út eins og einka-
bifreiðar þó að þær sjeu eign bif-
reiðastöðvanna.
Vagninn hafði numið staðar. Bíl-
stjórinn kom út og opnaði hurðina.
Farþeginn steig út. Þetta virtist vera
fullorðinn maður. Bilstjórinn bar
hendina upp að húfunni meðan far-
þeginn steig út.
„Hvers óskið þjer á morgun?“
„Klukkan sex í Lafayette-klúbb-
inn, eins og vant er, Anatole."
„Merci, Monsieur, bon soir, Mon-
sieur!“
Anatole steig inn í vagninn og ók
af stað. Þelta var greindur og vel
siðaður bílstjóri, sem aldrei reyndi
að grenslast um hagi þeirra, sem
hann vann hjá. Hann vissi upp á liár,
hvað monsieur Lasalle þótti vel og
livað ekki. Undir eins og hann hafði
fengið fyrirskipun fyrir morgundag-
inn fór liann, en maðurinn stóð eftir
á götunni j)angað til vagninn var
horfinn fyrir næsta liorn. Svo fór
maðurinn að liliðinu, opnaði með
lykli og hvarf inn i garðinn og inn
í dimt húsið.
Hann sneri líka að liúsinu í kvöld
þegar vagninn lívarf og var kominn
að ldiðinu og tók upp lykilinn. En
þá heyrði hann hljóð, sem rauf þögn-
ina í þessari kyrru götu. Einhver var
þarna á hlaupum — það var stúlka.
Og hljóðið kom úr Lafittegötu. Las-
alle hlustaði. Var verið að elta hana.
Nei, það var aðeins fótatak frá ein-
um.
Monsieur Lasalle hnyklaði brún-
irnar. Honum var þessi truflun ekki
að skapi. Þarna stóð hann fyrir utan
skrauthýsi sitt og ætlaði að njóta
næturfriðarins, eftir að liann liafði
setið í klúbbnum með vinum sínum í
tvo tíma, sjer til skemtunar. Honum
var ekki um þessa ókunnu truflun
þarna í nágrenninu.
Hann stóð kyr og beið við liliðið.
Hann stóð i skjóli við sementstöpul,
VONNE flýtti sjer yfir kirkju-
torgið. Það var heitt og hún
þráði að komast inn i svalann i Notre
Dame-kirkjunni, þó að það væri ekki
sjerlega skemtilegt starf að lnika þar
og gera teikningar af kirkjugripunum
— fyrirmyndir að útsaumi og knipl-
ingum. En þessa stundina var þetta
eina lífsviðurværi hennar og bjarg-
aði henni frá því, að slita stigunum
á blaðaritstjórnunum í París. Ef hún
yrði svo heppin, að halda þessari
vinnu dálítið lengi, gæti hún máske
lagt upp peninga til þess að nota lil
uppljettingar lianda sjer og Jean
Paul. Honum veitti sannarlega ekki
af fríi ... hann ofgerði sjer á teikni-
legar þjáningar og aldrei notið gleði
í þessum heimi.
Stundum langaði hana til að nema
slaðar og tala við hann. Hana lang-
aði svo að sjá andlit lians lifandi,
láta hann trúa sjer fyrir raununum,
sem skinu út úr andlitinu á honum.
Andlitið var ekki eins og á öðrum
betlurum. Þegar Yvonne sat við teikn-
ingarnar inni í kirkjunni upplifði liún.
stundum heila skáldsögu í liuganum,
og altaf var betlarinn aðal persónan.
Hún þóttist viss um, að hann hefði
einhverntíma átt betri daga. Það var
tiginn og háleitur svipur á þjáning-
unum i andlitinu og innsæi i augna-
ráðinu, svo að lian var líkari fakír-
átti ekki járnvilja eins og Jean Paul
eða var lúsiðinn eins og Yvonne.
Og svo þurfti maður að hafa heilsu
og þola að vinna nótt og dag.
Lafittegala var löng og þröng eins
og aðrar götur í þessu hverfi, sem
ekki gat talist til þeirra skárri. Ó-
endanlegar raðir af sambygðum hús-
um, sem tóku birtuna livert frá öðru.
Þakhæðirnar í mörgum þessara liúsa
sem annars eru notaðar til geymslu,
höfðu verið gerðar að teiknistofum.
BETLARINN
VIÐ NOTRE DAME.