Fálkinn - 07.02.1941, Síða 11

F Á L K 1 N N
11
PRJÓNAAÐFERÐ:
Tvöfalt perluprjón.
1. pr.: 1. 1. rjett, 1 1. brugðin.
2. pr.: I.ykkjurnar prjónaðar eins
og þær konia fyrir.
3. pr.: Rjett 1. i brugðna 1. og
brugðin 1. í rjetta 1.
4. pr. eins og 2. pr.
Sljett prjón: Prjónið rjett aðra
leiðina, en brugðið hina.
Sláið: Byrjið að neðan, fitjið 314
1. upp og prjónið 4 cm. með tvöföldu
perluprjóni. Síðan er prjónað í rönd-
um, þannig: 14 1. tvöfalt perlupr. og
11 1. sljett prjón til skiftis. Það er
endað á 14 1. með perluprjóni. Þeg-
ar komnir eru 23 cm. eru 2 1. prjón-
aðar saman fyrst og síðasta á hverri
perluprjónsrönd nema á tveimur ystu
röndunum, sem mynda brún. Úr-
tökunum er haldið áfram á sama
hótt, uns eftir eru 4 1. í liinum 11
perluprjónsröndum, samtals 204 1.
Þegar komnir eru 39 cm. eru 2 1.
prjónaðar saman í hverri rönd með
sljetta prjóninu þar til eftir eru 3
L í hverri þessara randa samtals
108 1. Þegar komnir eru 44 cm. ern
aðeins 14 fyrstu og 14 síðustu ).
prjónaðar með perluprjóni, en hin-
ar með sljettu prjóni. Eftir fyrstu
tvo prjónana eru götin búin til,
prjónið siðan þrjá prjóna og fellið
af. —
Hettan: Byrjið á fremri brúninni.
Fitjið upp 130 1. og prjónið 4 cm.
með tvöföldu perluprjóni, og 4%
cm. með sljettu prjóni. Siðan er
prjónað rneð perluprjóni þar til
komnir eru 15 cm., þá er felt af.
Samsetningin: Sláið er pressað með
• •
OKUSLA FVItl It BORV
deigu stykki og saumað saman. Það Hettan og sláið eru fóðrað og dregið Ef hettan á að falla vel að andlit-
er haft örlítrð við undir hettunni. silkiband eða snúra i gegnum götin. inu, má setja leygjuband í brúnina.
Michael Foster:
SEINNA.
Aí) er merkilegt, hve minnugur
maður verður, þegar dauðinn
skilur fólk sviplega að. Það er ekki
hið stóra og þýðingarmikla,/ sem
maður man, ekki öll áformin, sem
maður hefir gert um æfina, ekki ást-
in eða vonin sem maður barðist fyrir.
Nei, það eru smámunirnir, sem mað-
ur man — smámunirnir, sem maður
hafði ekki tíma til að hugsa um forð-
um. Maður man handtak, sem maður
var of önnum kafinn til að setja á
sig, vonarhreim í rödd, sem maður
forðum ekki nenli að hugsa um.
Ált þetta rann John Carmody í
hug, þar sem hann sat við stofu-
gluggann sinn og starði á umferðina
á götunni. Hann reyndi að rifja upp
fyrir sjer það þýðingarmikla, sém
hann hafði mist — árin, áformin
vonirnar og ástina. En hann gat ekki
náð þessu inn í brennidepil sálar
sinnar — að minsta kosti ekki núna
í dag. Það var eins og breiður,
þjettur þokubakki í sál hans þessa
stundina.
Það eina, sem hann gat munað
skýrt núna, var svo undarlega ó-
verulegt atriði, eiginlega ekki neitt í
samanburði við árin, áformin og ást-
ina miklu. Það var það, sem litla
telpan hans hafði sagt við hann eitt
kvöldið fyrir tveimur vikum. Ekkert
— ef maður leit á það með viti — að
eins ofurlítil athugasemd, eins og
börn gera stundum.
En það var þetta, sem hann mundi
best núna.
Einmitt þetta kvöld hafði hann
haft fullgert uppkastið að ársskýrsl-
unni með sjer heim úr verksmiðj-
unni. — Þetta var mjög áríðandi
skýrsla. Eins og markaðshorfurnar
og aðstæðurnar voru núna þá skifti
skýrslan miklu máli — fyrir framtíð
lians, og konu hans og barna. Og
eftir miðdegisverðinn settist hann við
að lesa skýrsluna yfir einu sinni enn.
Hún varð að vera rjett í öllum at-
riðum, það varðaði miklu.
Hann leit upp úr vjelrituðum blöð-
þegar Margot litla dóttir hans kom
til hans með bók undir hendinni.
Það var bók í rauðu bandi og með
æfintýramynd utan ó. Hún sagði áköf:
„Sjáðu, pabbi!“
Hann leit upp og svaraði:
„En hvað þetta er falleg bók. Hún
er vist ný!“
„Já, pabbi,“ sagði hún. „Viltu lesa
fyrir mig æfintýri?“
„Nei, ekki strax —“ svaraði hann.
Margot stóð kyr hjá honum og hann
hjelt áfram að lesa skýrsluna, —
kaflann um nýju vjelarnar, sem
keyptar höfðu verið á órinu. Hann
heyrði Margot segja, varfærna en
jafnframt treystandi:
„En hún mamma sagði, að þú
mundir vilja lesa fyrir mig, pabbi.“
Hann leit upp úr vjelrituðu blöð-
unum.
„Jeg get það ekki í kvöld, væna
min,“ svaraði hann. „Kanske að hún
mamma þin vilji lesa fyrir þig. Jeg
hefi ekki tíma til þess núna.“
„Nei,“ sagði Margot. „Manima hefir
ennþá minni tíma en þú. Geturðu
ekki lesið fyrir mig — bara þetta
stutta æfintýri? Sjáðu, það er mynd
lika! Er þetta ekki falleg mynd,
pabbi?“
„Jú það er ljómandi falleg mynd,
elskan mín,“ sagði hann. „En jeg
má til að vinna í kvöld. Jeg skal lesa
fyrir þig seinna ....“
Svo kom löng þögn. Margol stóð
kyr við stólinn hans með opna bók-
ina og horfði ó eina myndina. Það
leið langur timi þangað til hún sagði
orð. Hann las margar blaðsíður —
„yfirlit yfir störf söludeildarinnar —
og óætlun um auglýsingastarfsemina
á næsta óri.“
„En þetta er ósköp falleg mynd,
pabbi. Og æfintýrið er víst skelfing
skemtilegt,“ sagði Margot litla.
„Já, vist, það er víst,“ svaraði hann.
„Já, hm—lim. Seinna, væna mín.
Farðu nú, góða.“
Já, en jeg er viss um, að þjer
þykir gaman að þessu æfintýri
pabbi,“ sagði hún og hallaði sjer upp
að honum.
„Hvað segirðu? Já — það er víst
gaman að þvi. En ekki núna —
seinna?“
„Æ!“ sagði Margot. „En þú ætlar
þá að lesa það seinna — er það ekki
pabbi? Þú ætlar að lesa það seinna?“
„Já, náttúrlega," sagði hann. „Þú
mátt reiða þig á það.“
En 'hún fór ekki samt. Hún stóð
þarna kyr, ósköp hæg og prúð. Eftir
dálitla stund lagði hún bókina á
skemilinn hjá föður sínum og sagði:
„Þegar þú hefir tima, pabbi, þá
skaltu lesa þetta æfintýri fyrir siálfan
þig — en þú verður að lesa það svo
hótt að jeg heyri það.“
„J—já, jájá — seinna,“ svaraði
hann.
Það var þetta sem John Carmody
mundi svo vel og var að hugsa um
núna. Hann mundi snertinguna. Lítil,
háttprúð og þolinmóð telja, sem hafði
komið við handarbakið á honum með
litlu fingrunum og sagt:
„Lestu það fyrir sjálfan þig — en
þú verður að lesa það svo hátt, að
jeg heyri það.“
Þetta var ástæðan til, að hann hjelt
á bókinni núna. Hún liafði legið á
borðinu, þar sem þau höfðu lagt leik-
föng Margot. Þau höfðu tekið þau
upp af gólfinu, þar sem þau höfðu
legið.
v Og meðan hann las æfintýrið og
varir hans bærðust til þess að út-
tala orðin, reyndi hann ekkert til að
hugsa um það stóra og þýðingarmikla
— áformin, sem hann hafði gert fyrir
ókomin ár. Hann gleymdi meira að
segja eitt augnablik skelfingu sinni,
bitru liatrinu til liálfdrukkna dónans,
sem hafði ekið eins og vitlaus maður
í liálf ónýtum bil, og sat nú í fang-
elsi, sakaður um manndráp.
Hann sá ekki einu sinni konuna
sína, þegar liún föl og hljóð, klædd i
sorgarkjól undir greftrun Margot,
kom inn í stofuna og reyndi að vera
róleg þegar hún sagði:
„Jeg er tilbúin, John. Við verðum
að fara.“
Því að John Carmody sat og las:
„Einu siiuii var litil telpa, sem
átti heima i kofa skógarhöggsmanns.
Og hún var svo fatleg, að fuglarnir,
sem sátu á greinunum gleymdu at-
veg að syngja þegar þeir horfðu á
hana. En svo bar við, að ........."
Hann las þetta fyrir sjólfan sig.
En nógu liátt til þess, að hún gæti
máske heyrt það lika.
ÞORPARANUM MISREIKNAST.
Frh. af bls. 9.
Einn daginn herti hún upp'
hugann, fór heim til Elsu og
sagði henni söguna um brjefiö.
Sama dagin sendi Elsa sím-
skeyti til Heiðmerkur og dag-
inn eftir fór hún sjálf.
Hún kom ekki aftur i horg-
ina. Hún giftist skömmu síðar
en hvorki föðurbróðir nje
frændi voru boðnir i brúð-
kaupið.
Og skömmu siðar var auglýst
i blöðunum:
„Skiftafundur verður haldinn
í þrotabúi Ove Helmers stór-
kaupmanns........“