Fálkinn - 07.02.1941, Side 12

12
F Á L K I N N
r
Francis D. Grierson:
Framhaldssaga.
Tóma liúisið.
Leyntlögregiusagii.
L
3BI
5.
J
„Hefir hann komist undir mannahendur
eða er nokkuð þvílíkt við hann að athuga?“
„Nei, sir, hann liefir aldrei sætt refsingu.
Hefir aldrei verið undir ákæru. En samt
höfum ;við liaft gát á honum. Það var eitt-
hvað athugavert við einhverja skartgripi,
fyrir nokkrum árum, en það hafðist ekkert
upp úr því.“
„Þjer grunuðuð hann um hilmingu, var
það ekki?“ spurði Bany Blytli.
„Jú, einmitt, en við gátum ekkert
sannað.“
„Hann lánaði lika peninga. Yar víst ekki
i miklu áliti ?“
Njósnarinn brosti gleitt: „Nei, hann var
hölvaður hrappur, karlinn,“ svaraði hann.
„Jeg hefði heldur viljað festa klærnar í
honum, en láta hann festa þær í mjer.“
Blyth leit til Martins.
„Það virðist ekki vera erfitt að finna
hvatirnar til þess, að Cluddam Var myrt-
ur,“ sagði hann. „En hversvegna i ósköpun-
um var hann drepinn í Hampstead? Að
vísu átti liann „Carriscot" en eigi að síður
......?“
Martin yfirlögregluþjónn kumraði kurt-
eislega, eins og hann var vanur, þegar hann
hafði ekki viðeigandi svar á takteinum.
Svo stakk hann upp á að yfirheyra skrif-
arann. Og það fanst Barx-y sjálfsagt.
„Já,“ sagði hann, „við skulum ná í hann.“
Og svo ,var mr. William Peters „fram-
kallaður“ með þeim einkennilega hæt'.i, sem
lögreglan notar. Maður getur ekki sagt, að
hún beití vjelabrögðum og ekki heldur her-
stjói-narskipunum,, en aðferðin er beggja
blands, einskonar rekstur inn í fjárrjett,
með annari aðfei-ð en bændur nota, en dug-
ir vel þó hún sje ekki viðfeldin, þegar bet-
ur er að gáð. Sá sem hefir dálítið hug-
myndaflug getur fundið upp á því, að
líkja þessu við klefa dauðadæmds manns,
með skugga af gálga á rúðunni.
En mr. Petei-s hafði ekki hugmyndaflug.
Hann var önnum kafnari en svo, af barátt-
unni við staðreyndii-nar, svo sem sjúkdóma
og fátækt, til þess að leyfa sjer þesskonar
óhóf, enda langaði hann ekkert í það og
hafði ekki tíma til þess.
Blyth virti fyrir sjer þennan langa mjóna
með hvíta hárið og föla, kinnfiskasogna
andlitið, sem stóð þarna og blies eins og
heysjúkur hestur, eftir að byrjað væri á að
yfirheyra liann.
„Gerið þjer svo ,vel, að fá yður sæti, mr.
Peters,“sagði Barry kurteislega, og maður-
inn roðnaði — hann var svo óvanur því, að
vera ávarpaður mr. Peters.
„Þjer eruð skrifari hjá mr. Cluddam,“
lijelt Bariy áfram. „Ber að skilja það svo,
að þjer sjeuð kunnugur högum hans?“
Það kom eittlivað í ætt við bros á rauna-
lega andlitið. „Kunnugur högum hans?“
svaraði hann, „nei, jeg lield að það liafi
ekki verið nema Cluddam sjálfur, sem var
trúað fyrir högum hans.“
Barry tók eftir að maðurinn talaði miklu
fágaðra mál, en við hafði mátt búast.
Hann kinkaði kolli.
„Jeg skil það. En það Ivoruð þó þjer, sem
tókuð á móti brjefum hans og því um likt
„Ef jeg hefði dirfst að opna eitt einasta
brjef áður en Mr. Cluddam hefði sjeð það,
mundi hann liafa drepið mig samstundis.“
„Hvað liöfðuð þjer þá að gera á skrif-
stofunni?"
„Jeg færði inn í viðskiftabækurnar, tók
við rentum og húsaleigu og ýmislegt ann-
að, sem hann sagði mjer. Ungfrú Page —
Eva Page — skrifaði hrjefin og skrásetti
aðsend brjef.“
„Ungfrú Page — liver er það?“
„Vjelritunarstúlkan! Mr. Cluddam kall-
aði hana einkaritara sinn, en hún vissi ekki
hóti meira um viðskifti hans en jeg.“
„Er hún stödd hjerna?“
„Nei, liún kom ekki í morgun.“
„Hversvegna ekki?“
„Það veit jeg ekki, sir. Hún er vön að
vera stundvis.“
„Hvernig er liún? Jeg meina — fram-
gönguna."
„Hún — ja, hún er dcimfi, svo maður
uoti algen,gt orðalag.“
„Og jeg álít yður gentleman, mr. Pet-
ers,“ sagði Barry vingjarnlega, en Peters
brosti út í annað munvikið.
„Já, jeg var líka talinn það einu sinni,“
svaraði hann hreinskilnislega, „en það er
svo langt siðan, að jeg hefi gleymt því.
Þjer voruð að spyrja um Evu Page, hún er
rúmlega tvítug, held jeg, móeyg, jarpt hár,
mjög aðlaðandi stúlka og viðfeldin í um-
gengni.“ ^
Blyth mintist lýsingar Jacks Vane á ungu
stúlkunni, sem hann hafði sjeð bregða fyr-
ir á „Carriscot,“ en liann ljet duga að kinlca
kolli.
„Kanske að liún sje lasin,“ sagði hann.
„Vitið þjer hvar liún á lieima?“
„Hún býr hjá konu, sem heitir frú Jenk-
ins, 245 Harrowfield Buildings — það er
ekki langt hjeðan.“
„Jeg þekki húsið,“ sagði Clarke. „Það er
eipskonar matsala þar. Fólkið, sem býr þar
er fátælct en gott fólk.
„Gætuð þjer ekki skroppið þangað og
náð í ungfrú Page? Ef hún er veik, þá get-
ur það beðið. En ef ekki, þá liefði jeg gam-
an af, að hafa tala af henni núna um þetta
mál, liver veit nema liún geti gefið upp-
lýsingar sem koma að haldi.“
„Ágætt,“ sagði njósnarinn og fór af stað.
Blytli tók upp vindlaliylki sitt, bauð Pet-
ers að reykja og eins Martin, og kveikti
síðan i sjálfur.
„Jæja Peters,“ hjelt hann áfram. „Jeg
þykist viss um að þjer skiljið, að það er
ekki forvitni, sem knýr mig til að grenslast
um hag Cluddams. En ef jeg á a15 komast
að því liver hefir drepið liann, verð jeg að
afla mjer þeirra upplýsinga um hann, sem
jeg mögulega get.“
„Skiljanlega!“
„Fyrst og fremst verðið þjer nú^að segja
mjer í fullri hreinskilni, hverskonar mað-
ur hann var.“
Það kom skuggi á andlitið á skrifaranum.
„Það er aldrei gainan að tala illa um
dauða menn, mr. Blytli,“ sagði hann með
semingi, „en ef þjer hiltuð einn einasta
mann, sem lægi vel orð til Cluddams, þá
inundi jeg verða hissa. Honum ofhauð ekki
að flæma hvaða mann sem var út á kald-
an klakann og steypa honum í örbirgð, og
honum ivarð ekki meira um þetta en að
drepa flugu. Jeg veit að minsta kosti um
þrjá menn, sem hafa svift sig lífi, eftir að
þeir komust í klærnar á honum“.
„Og samt urðuð þjer áfram á skrifstof-
unni hjá honum?“
„Já, jeg gerði það — fari liann bölvaður,“
sagði Peters og bræðin sauð upp úr hon-
um. „Jeg varð hjer, af þvi að jeg mátti til.
Jeg komst í skuld við liann fyrir mörgum
árum. Það var mjer að kenna, að jeg hjelt
að jeg gæti grætt á námuhlutabrjefum. Þá
liafði jeg góða stöðu í banka. Jeg greip til
peninga frá bankanum, til þess að borga
hlutabrjefin. Það er gamla sagan, sem þjer
hafið heyrt tugum sinnum. S,vo kom það
auðvitað á daginn, að náman var ekki ann-
að en svindilbrask. Jeg fjekk lán lijá Cludd-
am, en hann komst að þvi, livað jeg liafði
gert, og fjekk mig til að skrifa undir játn-
inguna, sem hann hjelt. Svo kom hann því
náttúrlega þannig fyrir, að jeg varð að
skulda lionum áfram. Yður þykir máske
skrítið, að jeg skyldi ekki losa mig úr
klónum á honum, en jeg varð að lána pen-
inga vegna konunnar minnar. Hún var
veik — hættulega veik. Mig langaði til að
fá handa lienni bestu lækna, sem völ var'
á, og láta liana fá góða hjúkrun. En til
þess ,varð hún að faúa til útlanda, á lieilsu-
liæli. Jeg horfði ekki í neitt, ef jeg bara
gæti bjargað lífi hennar....“ Rödd lians
skalf. Hann þagði um slund og hugsaði
sig um, síðan lijelt liann áfrani. „Það er
ekki vert, að jeg fari langt út í þá sáhna.
Þeir urðu einhvers áskynja í bankanum og
jeg var rekinn. Það var einmitt þetta, sem
Cluddam þráði mest. Hann vantaði mann
hingað á skrifstofuna, sem gerði það, sem
honum væri skipað, og hvorki meira nje
minna. Hann bauðst til að borga fyrir kon-
una mína — hún kom til baka og lagHst
á spítala lijer í London — og svo borgaði
liann rnjer fáeina shillinga á viku, til að
treyna í mjer lífið. Svona er nú sagan sú.“
„Og konan yðar?“
„Hún dó fyrir liálfu missiri.“