Fálkinn - 22.08.1941, Blaðsíða 8

8
F Á L K 1 N N
KONA KVIKMYNDALEIKARANS.
SAGA EFTIR JOHN CHANCELLOR
SjNJÓRINN var nijúkur eins og
^ feldur á torginu. Editli Lay-
lon dró glugatjaldsröndina i stoi'-
unni til hliðar og gæg'ðist út. Bak
við hana snarkaði i eldinum á arn-
inum og glampar brugðu á leik um
veggina og loftið. Það var notalegt
i stofunni þetta kalda vetrarkvöld.
„Það er flónska af mjer að vera
svona áhyggjufuil," hugsaði hún.
En Frank lá veikur uppi á svefn-
lierberginu og hún gat ekki að því
gert, að hún var kvíðin út af honum.
Þegar komið var með liann heim
af kvikmyndasahunn í gær, fölan,
skjálfandi og í búningnum, sem liann
liafði notað í hlutverkinu, Iiafði liún
beinlínis orðið lirædd við hann.
Lungnabólga datt henni strax í
hug. En þegar læknirinn koin liafði
liann sagt, að þetta væri ekki annað
en iiastarlegt kvef. En saint liafði
þetta fengið á liana — þau voru svo
heilsuhraust, að inin var algerlega
óvön veikindum á heimilinu. Börnin
höfðu sloppið við alla algenga og
venjulega barnasjúkdóma. Iívef og
hóstakjöltur var liað alvarlegasta,
sem að þeim liafði amað. Hún gerði
sjer vitanlega Ijóst, að nú þegar hún
og Frank færu að eldast, mættu þau
búast við, að verða veik við og við.
En hvaða bull ar þetta — Þau voru
ekki gömul, og þó að þau yrðu gömul
— liversvegna skyldu þau jiurfa að
verða veik fyrir jivi? Frank var
fjörutiu og fjögra og lnin varð fertug
eftir niánuð — þetta var engin ald-
itr.
Hún sneri frá glugganum. Hún
liafði látið dyrnar að dagstofunni
standa í hálfa gátt, svo að liún gæti
heyrt, þegar læknirinn kæmi ofan frá
sjúklingnum. Nú heyrði hún til lians
i stiganum og fór fram i anddyrið.
„Hvernig list yður á manninn minn
i dag, læknir?“
„Þetta er inflúensa," sagði Martin
gamli læknir. „Jeg átti von á því.
Jeg er alveg hissa á, að allur kvik-
myndaheimurinn skuli ekki liggja i
infhiensu i þessu tíðarfari. Fólkið
er bakað í þessu sterka Ijósi og ösl-
ar svo snjóinn heim til sin á eftir.
Jeg býst við, að hann verði að liggja
i viku.“
„En er hann mikið veikur?“
Martin læknir liló gegnuni rost-
ungskampinn og tók í öxlina á
henni.. Hann var gamall liiisvinur
og gat leyft sjer frísprok við þau
hjónin.
„Nei, nei — það eru engin lik-
indi til að liann yfirgefi þennan
heini, ef það er það, sem þjer eigið
við! Hann er liraustur eins og liest-
ur — og það'cruð þið öll. Það get-
ur hugsast að hann verði ruglaður
i einn eða tvo daga — tali í óráði,
meina jeg — en jijer skuluð eklsi
vera lirædd við það. Ilann rausar
auðvitað mestu fælu, eintóma vil-
leysu. En hjúkrunarkonan verður að
sjá um, að liann sparki ekki af sjer
yfirsænginni eða fari fram á gólf.
Hann kemst bráðlega á fætur aftur.“
Hiamli húslæknirinn tók af sjer
gleraugun og stakk þeiin í Jnisin. Svo
leit liann alt í einu upp og spurði:
— Hefir hann nokkrar sjerstakar
áhyggjur?“
„Sjerstakar------áhyggjur?“ end-
urtók Editli forviða.
„Já, mjer fanst einhvernveginn, að
Jiað væri eittlivað, sem lægi Jjungt á
lionum. Það er kanske ekki annað en
inflúensan — hún gerir suma daufa
í dálkinn.“
„Kanske að liann liafi áhyggjur
út af kvikmyridinni,“ sagði Editli.
„Það getur verið að veikindi hans
lefji myndatökuna um tíma — og
jeg veit, að Jieir höfðu einmitt verið
að kosta kapps um, að fullgera mynd-
ina sem fyrst.“
„Ætli Jiað sje ekki liægt að lála
annan mann taka við hlutverkinu
lians — og svo lield jeg að fjejagið
hefði efni á að tapa svolitlu, ef Jiví
væi'i af skifta. Þjer megið Jiakka guði
fyrir, að maðurinn yðar skuli ekki
vera einn af þessúm svokiilluðu
stjarnleikurum.
„Það geri jeg Jíka,“ sagði hún. og
hrosti.
„Þesir frægu leikarar lifa hunda-
lífi,“ hjelt læknirinn áfram. Ekkert
heimilislíf, engiri ró, enginn friður!
Frank á miklti betra en Jieir — l)ó
að liarin leiki ekki nema miðlungs-
hlutverk. Að vísu græðir liann al-
drei miljónir, en livað ætti hann lika
við J>ær að gera? Hann hefir góðar
og vissar tekjuí og l>ær endast ykk-
ur æfilangt. Og auk J)ess er hann
leikari, reglulegur leikari, en ekki
útstpppuð brúða, með laglega snoppu.“
Martin læknir greip hattinn sinn og
bjóst til að fara. „Hvernig líður
börnunum?‘“
„Ágætlega — þakka yður fyrir. Jeg
fjekk hrjef frá Jerry i kvöld —
hann skrifar á hverjum föstudegi.
Hver veit nema við frjettum af Joan
á morgun, en lnin er svo löt, stelpu-
aiiginn og skrifar miklti sjaldnar —
nema þegar hann vantar peninga.
Þau koma. bráðum heim í jólaleyfið.
„Það er gott að þau eru í heima-
vistarskóla núria, úr J)ví að hann
Frank veiktist. Og lieyrið þjer —
J)jer verðið líka að fara varlega
sjálf. Þjer verðið að skola hálsinn í
livert skifti sem J)jer hafið verið inni
hjá honum — og svo ekkert kossa-
flens!“ Hann hló og klappaði lienni
á öxlina. „Jeg gleymdi alveg, að Jiið
Frank eruð pkki barnung og ný-
gift lengur. Jæja, góða nótt. Jeg lít
inn á inorgun."
Hún fór upp i svefnherbergið til
Franks. Hann var einn Jiessa sturid-
ina, lijúkrunarkonan hafði farið of-
an í eldhús að liita kamillute.
„Hvernig líður J)jer, góði?“ spurði
hún og laut niður að lionum. Hann
starði á hana en augnaráðið var
raunalegt og fjarrænt. Andlitið þrút-
ið af sótthitanum. Hún gat sjeð að
hann var ekki með fullri rænu. „Nú
batnar ])jer bráðum, Frank,“ sagði
hún og lagði hendina Ijett á rakt
ennið á honuin.
IJann reis alt í einu upp við dogg
og greip hendina á henni.
„Legstu út af, Frank — það er
um að gera, að Jjjer verði ekki kalt.“
„Jeg veit að jeg dey, Iæknir,“
sagði hann loðmæltur. „Jeg veit það
svo vel — yður Jjýðir ekkert að
reyna að villa mjer sjónir."
„Nei, nei, Frank, vertu nú ekki
að þessari vitleysu!“ Hún liafði far-
ið að skjálfa, J)egar hún heyrði,
livað hann sagði, ]>ó að heilbrigð
skynsemi hennar segði henni, að
engin hætta væri á ferðum. Martin
læknir hafði einmitt búið hana und-
ir ]>etta og sagt, að Frank mundi
líklega fá óráð. En herini varð órótt
samt og hún óskaði, að hjúkrunar-
konan kæmi sem fyrst aftur.
„Það er ekkert að óttast, Frank
— þjer batnar innan skannns aftur.“
„Nei, læknir,“ sagði liann og kast-
aði höfðinu óþolinn á koddanum,
„Jú, víst, góði! Þekkirðu mig ekki?
Það er Edith!“
„Já, það er Edith,“ hvíslaði liann.
„Jeg verð að ráðstafa öllu áður en
jeg dey. Finst yður jeg ætti að segja
Edith frá því?“
„Segja Edith — — hvað?“ spurði
luin og nú greip sterk hræðsla liana.
En að fara að spyrja haiin núna,
l>egar liann var ekki með fullu ráði,
hefði verið jafn lúalegt og að stelast
i einkabrjef lians eða standa á hleri.
Hann svaraði: Frá hinni — —
urinustunni minni.“
„Frank!“ livíslaði hún hás og starði
óttaslegin á liann.
Hann stundi lágt og lineig niður á
koddann aftur með lokuð augu.
„Ilver er lnin?“ hvislaði Edith
og laut niður að honum. „Hvað er
langt siðan þetta byrjaði? Þú verð-
ui' að segja mjer J>að, Frank!“ Hún
var í öngum sinum.
„Hvað — livað er J>að,“ muldraði
liarin, svo lágt að varla heyrðist.
Hjíikrunarkonan kom inn með
bóila af sjóðheitu te.
„Breiðið þjer ofan á liann, frú
Layton! Þjer megið ekki koma hon-
um til að tala — J)að reynir of
mikið á hann.“
Editli starði á hana, eins og lnin
væri vera úr öðrum heinri og fól1
út J>egjandi. Og þetta kvöld gerði
hún dálitið, sem hana liafði aldrei
dreymt um, að hún mundi gera.
Hún opnaði skrifborðsskúffur Franks
og fór að snuðra í brjefunum lians.
— En lnin varð einskis vísari af
liví. Frank þekti, bókstaflega talað,
hundruð af kvenfólki — líka fallegar
könur. Hún liafði aldrei haft áhyggj-
ur af því, að liann kysti sumar
þeirra, þegar liann hitti J)ær, eða tók
utan um þær og kallaði þær „elskuna
sína“. Það voru venjulegir umgengni-
siðir i kvikmyndaskálanuni. Enginn
tók mark á því. En nú vissi hún,
að Frank var í Jringum við konu,
sem hún vissi ekki, hver var — og
það var henni ekki sama um.
Það getur ekki verið satt, hugsaði
hún aftur og aftur, meðan luin var
að lesa brjefin mannsins síns, sem
(ill voru meinlaus. Iin þó fanst henni
samt, að ]>áð lilyti að vera satt.
Hjarta liennar var lamað. Fyrst í„
stað hafði hún ekki getað lnigsað
— liafði aðeins fundið svíðaijdi sárs-
aukann. Svo hafði lnin rciðst, en
]>að var liðið hjá. í augnablikinu var
eina tilfinning liennar ömurlegur
lómleiki.
„Hversvegna?" spurði lniri sjálfa .
sig. „Ilversvegna þurfti þetta að
ske?“
Það hafði aldrei verið ósamkomu-
lag milli Jjeirra — og engin sjáan-
leg breyting orðið á sambúð þeirra.
Hún hafði verið svo róleg, friðsam-
leg og óbreytánleg. Ár eftir ár. Það
var óhugsanlegt, að því ætti að vera
lokið núna. Það var ósanngjarnt.
Frank hafði orðið luigfanginn af
einliverri lítilli, ljóshærðri stúlku,
ef til vill — en það mundi bráðlega
líða hjá.
Hún horfði i spegilinn yfir arn-
inum. Andlitið á henni var fölt og
afskræmt, hvarmarnir rauðir af gráti.
En hún leit ekki svona út að jafn-
aði. Andlitið á henni var unglegt og
vaxtarlagið jafn grannt og unglegt
og það hafði altaf verið.
Bara að lnin hefði liaft einhvern
að tala við um þetta alt! En í þau
sextán ár, sem þau höfðu verið gift,
hafði Frank verið eini trúnaðarmað-
urinn hennar, eini maðurinn, sem
hún talaði við í einlægni. Nú var hún
ein. — Endurminningarnar úr sain-
lifi þeirra lijeldu áfram að streyma
fram. Hún hugsaði um nóttina sælu,
þegar Frank liafði setið hjá henni
fram undir morgun i litlu íbúðinni,
sem þau höfðu haft þá; setið uppi
alla nóttina og haldið í sóttlieita
hendina á henni og gefið henni styrk
og þol meðan þau biðu þess, að
Jerry fæddist.
Hún mintist dagsins, sem Frank
liafði komið hlaupandi lieim, Ijóm-
andi af fögnuði yfir því, að liann
hafði fengið alveg óvænta þóknun,
og þau höfðu bæði farið út að
skemta sjer. t
Hún hugsaði um ljómandi sumar-
dag ineð Frank og börnunum uppi
í sveit — luin mintist, þegar hún
brendi gatið á nýju sumarfötin lians,
sem liann hafði verið að spara í
svo lengi. Þegar liann sá, hvað lienni
fjell þetta þimgt, tók hann hana í
fangið og huggaði hana.
Höfðu ekki öll þessi ár, þessar
sameiginlegu cndurminningar, hnýtt
band milli þeirra, sem ekkert átti
að geta slitið. Og samt hafði það
slitnað!
Morguninri, eftir gat hún ekki feng-
ið sig til að. tala við Frank. Hún
komst inn fyrir svefnherbergisdyrn-
ar, en stóð þar kyr og spurði hjúkr-
unarkonuna um, hvernig honum liði,
og Ijet sem lnin þyrði ekki að koma
nær, af hræðslu við að smitast. Hann
var máttfarinn og hitinn var mikill
ennþá, en nú hafði liann fengið
rænuna aftur.
„Mjer þætti vænt um, að þú hringd-
ir til Aronsen fyrir mig, Edith,“
sagði hann. Aronson var kvikmynda-
leikstjórinn, sem liánn vann hjá.
„Viltu segja honum það, sem Martin
læknir sagði.“
„Já, Frank.“ Hana langaði til að
ganga að rúmiriu, leggjast á lnije við
stokkinn, vefja örmunum um hann
og gráta. Ef hjúkrunarkonan hefði
ekki verið þarna viðstödd, þá hefði
hún líklega gert það....
„Og....“ hann hikaði, „biðja leik-
stjórann að koina boðunum áfram til
Betty Tyler. Viltu gera svo vel að
gera það?“
Þegar lnin kom ofan, greip hún
símann. Henni fanst heyrnartólið eins
og ís viðkomu.
„Var það Betty Tyler? Hver var
yfirleitt l>essi Betty Tyler?“
Hún lagði frá sjer heyrnartólið án
þess* að liringja og fór að blaða í
bókum mannsins síns, með myndum
af ýmsum lcikurum. í einni þeirra
fann lnin mynd af Betty Tyler. Það
var brosandi andlit, Ijómandi lag-
legt, með blíð augu — andlit, sem
henni fanst hún kannast svo vel
við. Og alt i einu skildi hú'n, livers-
vegna lienni fanst andlitið svo kunn-
uglegt — það var svo líkt lienni
sjálfri, þegar hún var um tvítugt.
Hún starði á það um stund og svo
misti hún bókina.
Þétta var þá eng'in stundar-ást. Ef
Belty hefði verið venjuleg, lagleg
stúlka, þá hefði lnin huggað sig við
það. En þarna liafði Frank fundið
endurnýjaða útgáfu af konunni sinni.
Betty Tyler gal endurnýjað ástar-
eldinn gamla, frá því fyrir sextán
árum.
— Hún simaði ekki. í staðinn bað
hún bilstjóra að aka með sig í kvik-
myndaskálann. Þetta var hugboð, en
hún gerði sjer alls ekki ljóst, hvað
lnin ætlaði að gera.
Þegar lnin kom að kvikmynda-
skálanum varð hún að bíða um stund
eftir að fá samtal við Aronsen, en
loks kom hann fram í biðstofuna.
„Það var leiðinlegt, að Frank
skyldi verða veikur,“ sagði hann um