Fálkinn - 12.09.1941, Blaðsíða 9

F Á L K I N N
9
stjettamálari flytti sig á annan stað
í London, þar sem Donovan yrði
ekki skotskífa hans. Maðurinn lijeldi
áfram aS mála, og svo málaði liann
máske myndina af lionuin eftir
minni á fjölförnustu göturnar i
London.
Michael Donovan sneri viS.
„Jeg þarf að spyrja yður aS dá-
litlu,“ sagði hann við máiarann. „Hve
mikið getið þjer grætt á, að mála
þessar gangstjettamyndir? Starið þjer
ekki svona á mig, jeg ætla ekki að
gera yður neitt ilt. Hafið þjer tvö
pund upp úr því á viku?“
Litli málarinn var upp með sjer
af list sinni. Hann langaði að Ijúga
en kom sjer ekki að því.
„Svo mikið græði jeg ekki enn-
þá,“ svaraði hann, „en ....“
„Eruð þjer kvæntur?"
„Nei.“
„Jeg á lieima hjerna á liorninu,“
sagði Donovan. „Jeg er líka einstæð-
ingur. Jeg vil elcki liafa ráSskonu
— jeg reiði mig aldrei á kvenfólk.
Mjer er líka illa við að þurfa að
drekka einn .......“
„Er það?“ sagði málarinn og var
að velta þvi fyrir sjer hvort iiægt
væri að mála kuldann og grimdina
i brosi hans. IJann var hræddur en
reyndi að láta ekki á því bera.
„Takið þjer þetta skran saman,“
sagði Donovan fyrirltlega. „Þetta er
ómynd og þó aS þjer máluðuð í
liundrað ár, gæti aldrei orðið lista-
maður úr yður.“
„ÞaS var maður lijerna í morgim,
sem horfði lengi á myndirnar mínar.
Hann sagði' að þaer væri góðar, og
hann liafði vit á þvi — það gat jeg
sjeð.“
„Það var Satcheil fulltrúi, einn af
kunningjum mínum,“ sagði Donovan
og hló.
„Var það lögreglumaður?“ spurði
Smith efins og Donovan jánkaði.
„Héyrið þjer nú, þjer vinnio ekki
inn tvö pund á viku méð því að
liggja hjerna á hnjánum. Hjerna er
tillaga: Komið þjer til mín og verðið
bryti hjá mjer, þá borga jeg yður
tvöfalt — fjögur pund á viku og alt
frítt. Staðan er ekki erfiS, jeg lifi
óbrotnu lífi. Og þjer skuluð fá þvotta-
konu tii að hjálpa yður við skít-
verkin."
Málarinn rak upp stór augu. Hann
virtist stara inn í draumaland, sem
liann liafði aldrei gert sjer von um
að koma i.
„Er yður alvara?“
„Auðvitað,“ svaraði Donvan.
„Jeg tek boðinu,“ sagði Smith og
fór að taka saman dót sitt. Svo bætti
hann við: „Jeg vinn ekki fyrir svona
niiklii kaupi — en þjer imi það.“
„Víst vinnið þjer fyrir því,“ sagði
yinntiveitandinn. „Það er mál til
komið, að jeg fái einhvern mann til
að tala við. Þjer eruð ráSinn — og
nú skulum við fara af stað.“
Þegar þeir voru komnir inn sótti
DÖnovan flösku af góðu víni til að
hjóða Smith velkominn. Hann helti
á tvö stór gliis en þótti súrt í brotiö
þegar Smith sagði, að liann þyldi
ekki áfengi. Hann liefði verið mikið
veikur fyrir nokkrum árum og lækn-
irinn bannað lionuni að neyta á-
fengis.
Þá drakk Donovan út úr báðuni
glösunum og fór svo að sýna gest-
inum húsið. Túlinn á honum gekk i
sífellu meðan á þessu stóð, þvi aS
liann langaði til að gera sem mest úr
cillu, en Smith lilýddi þegjandi en
athugull á orðaflauminn. Og ekki
þar með búið lielclur lijelt Donovan
vöku fyrir honum langt fram á nótf,
gortaði af hreystiverkum sinum og
sagði frá fallegum stúlkum, sem liann
liafði þekt. Ljósmyndirnar af þeim
stóðu á arinhillunni, skrifborðinu og
bókaskápiunim. Og því ineira whi.sk>
sem Donovan sullaði i sig, því ber-
orðari varð liann og lýsingar hrotta-
legri af afrekum lians.
Þetta var fyrsta kvöldið af mörg
um, sem Smith varð að sitja uppi á
kyöldin og hlusta á húsbónda sinn.
og hann fræddist um margt af trölla
sögum lians. Einn morgúninn opnaði
hann fyrir Satcliell lögreglufulltrúa,
því að nú liafði aftur komiS brjef
frá Mario'og Donovan hafði orðið
htfhræddur. BrjefiS hljóðaði svo:
Manchester. — Jeg ev kominn
i\œr. fííddu — bráffum færff )>ú
aff sjú mig. Mario.
„Manchester!“ livíslaði Donovan.
„Þjer verðið að ná í Mario, fulltrúi.
Ilann liefir rakið staðina, sem jeg
Iiefi verið á. Hann finnur bústaS
minn lijerna áður en lýkur." Fyrst
var liann í Malahide — þar ólst jeg
upp. Nú er hann i Manchester —
þar vann jeg áður en jeg fór til Am-
eríku. Þjer verðiS að taka liann
áður en hann rekur slóð mína hing-
að.“
Þeir heyrðu að útihurðinni var lok-
að. Satcliell fór út að glugganum og
sá livar Smith gekk í liægðum sínum
upp götuna. Hann var með stóra
tösku, Sem liann hafði þegar hann
var að kaupa til búsins.
„Skritinn peyi þetta,“ sagði Sat-
chell. „Jeg hefði gainan af að tala
dálítið við hann. Hvernig stendur
hann í stöðu sinni hjerna?“
„Þjer munuð ekki ætla að telja
mjer trú um, að liann sje glæpamað-
ur?“ sagði Donovan.
„Nei — hann er öllu fremur und-
arlegursagði fulltrúinn. „Þjer vit-
ið engin deili á honum — eu jeg ætla
að gera það. Hann er öðruvísi en
fólk er flest. Mjer þykir gaman að
reyna að lesa út úr fólki.“
„Þ ð eina sem jeg hefi út á hann
að setja, er að hann er bindindismað-
ur,“ ságði Donovan. „Gleymið lion-
iiin fyrir alla muni, en liugsið því
betur um Mario.“
Satcliell fulltrúi varð liissa, er
hann kom inn í „Bláa bjórinn“ fimm
minútum síðar og hitti jiar Smitli
með stórt ölglas fyrir framan sig.
„Drekkið þjer annað glas — með
mjer,“ sagði Satchell. „Það var ein-
mitl verið. að segja mjer, að þjer
væruð bindindismaður.“
Litli maðurinn hristi hcifuðið og
tók út úr sjer pípuna.
„Það er bara þetta, að jeg vil ekki
drekka ineð honum, hr. fulltrúi,“
sagði liann lireinskínislega. „Vitið
þjer að hann hefir drepið mann?“
bætti liann við í liálfum hljóðiim.
Fulltrúinn liafði heyrt því fleygt.
„Hann liefir sagt mjer það sjálf-
ur,“ sagði Smitli. „Vitið þjer að liann
gengur altaf með skanmibyssu á sjer?
Og liefir hana undir koddanum sín-
um þegar hann sefúr.“
„Já, og liann er prýðileg skytta,“
sagði fulltrúinn. „Annars þykir hon-
um vænt um að liafa fengið yður á
heimiliö. Hann lirósaði yður fyrir
matinn. Sagði að hann væri fyrsta
f!okks.“
„Ojæja, jeg matselda eins vel og
mjer er liægt,“ svaraði Smith og
Satchell gaf honum gætur. Maður-
inn var lionum ráðgáta.
Nú var friður í hálfan mánuð. En
þá skrifaði Mario Ferrari Donovan
óvini sinuni í síðasta sinn. Það brjef
var sent frá Higligate í London. Og
það var svona:
Ágæit veffur lil aff skemta sjer.
Jeg er i London. Rráffum sjáumst
viff. Mario.
Hann var kominn ískyggilega
nærri. Donovan varð svo hræddur
að liann iagðist í rúmið. Satchell tal-
aði við liann og fór svo inn í stof-
una með öllum kvennljósmyndunum.
Þar var Smith.
„Jeg sákna einnar myndarinnar
hjerna af skrifborðinu,“ sagði full-
trúinn rólega og Sniith varð á aS
depla augunum. „Mjer fanst liún altaf
fallegust af þeim öllum. Donovan
sagði mjer einu sinni, að stúlkan
lijeti — Louise.“
„Jeg faldi liana niður í skúffu.
Jeg gat ekki þolað að horfa á hann,
þegar hann var að skoða þessa mynd.“
„Það skil jeg vel,“ sagði fulltrú-
inn. „GeriS svo vel að rjetta upp
hendurnar, sir Charles Fenning?“
bætli hann við, og sir Cliarles Fenn-
ing, hinn frægi málari og heiðurs-
fjelagi akademísins gerði eins og
lionuni var skipað. Hann hló þegar
Satcheil fór að þukla á vösúnum
lians.
„Þjer finnið enga skammbyssu á
mjer, fulltrúi," sagði hann rólega.
„Jeg kann ekki að fara meS þesskon-
ar vopn. Annars var leitt, að þjer
skylduð uppgötva liver jeg varN
„Myndirnar, sem þjer máluðuð á
gangstjettina voru o/ góðar. .Teg út-
vegaði mjer ljósmyndir af öllum
þeim ensku máliirum sem jeg gat náð
í, og meðal þeirra var ein af yður
— að vísu voruð þjer meS skegg þar,
en það var samt auðvelt að þekkja
yður. Bráðuni getið þjer látið skeggið
fara að vaxa aftur, sir Charles.“
Sir Charles Fenning dró út skrif-
borðsskúffuna óg tók upp ljósmynd.
Fulltrúinn hafði rjett að mæla. Louise
Fenning hafði verið ljómandi fögur.
„Vitið þjer líka, fulltrúi, að liiönn-
fýlan stal konunni minni?“
‘ „Já.“
„Jeg liafði aldrei sjeð Donpvan
þegar jeg kom til Clielsea fyrir mán-
uði. Hann hitti konuna mína fyrir
mörgum árum í París og fór með
hana til Ameríku. Jeg ljet hann segja
mjer alla söguna, þegar við sátum
saman á kvöldin og hanu var orðinn
fiillur og raupaði af kvennamálum
sínum. Honum þykir gaman að raupa
af þeim!“
Satcliell kinkaði kolli.
„En vitið þjer ]iá líka, fulltrúi, að
Louise ' iðraðist ávirðingar siniíar.
Hún reyndi að komasl til mín aftur.
Hún skrifaði mjer hrjef og sagði
mjer ]iað — fallegt iðrandi brjef. Ef
jeg liefði fengið það mundum við lifa
farsæl saman enn í dag. En Donovan
nóði í það og það var aldrei sent.“
„Hvernig vitið þjer það?“
„Hann faldi það. Hann felur alt.
Jeg fann það i gamalli konmióðu og
það eru ekki nema tveir dagar siðan
hann gortaði af þessu við mig. Hann
var ofsalega ástfanginn af Louise
stutta stund. Stældi rithöndina lienn-
ar í brjefi sem hann sendi mjer, og
þar segir, að lnin sje ósegjanlega
farsæl og jeg er beðinn að reyna ekki
að fá.hana til að koma aftur.“
„En hvernig komust þjer liingað?
Eruð þjer í makki við Mario?“
„Nei, jeg liitti hann i Ameríku þeg-
ar jeg fór þangað til að leita Louise
uppi. Og sama ástæðan er til þess
að jeg kom hingað.“
„Er engin önnur ástæða til þess?“
spurði Satchell.
„Jú, auðvitað. Eitthvað varð að
gera til þes sað kinsa Donovan. Hann
liefir gert svo niörgum manneskjuin
ilt. Mjer liefði verið ljúft verk að
drepa hann — ef það er það, sem
þjer eigið við. Jeg þóttist viss um,
að jeg gæti drepið hann. En þjer vit-
ið’, að jeg get það ekki núna. En
livað sem því líður héfi jeg komisl
að raun um það lijerna, að Louise
elskar mig. Og mjer þykir vænt uni
það.“
Satcliell fulltrúa langaði til að spyrja
livað orðið liefði af Louise Fenning,
Sir Cliarles gat lesið hugrenningar
lians því að hann sagði óspurður:
„Jeg liefi komist að raun um, að
Donovan hypjaði sig á burt þegar
liann varð leiður á konunni minni.
Hann skyldi liana eftir allslausa og
lnin átti mjög bágt þangað til hún
dó. En þjer skuluð ekki óttast neitt,
fulltrúi — jeg fer lijeðan í dag.“
Sir Charíés Fenning tók saman
dótið, sem liann liafði liaft með
sjer þegar liann kom. Það var leilt
að Satchell skyldi þafa uppgötvað
leyndarmál lians — mjög leitt. Sir
Charles var rjettvís maður — en það
var bág rjettvisi, að Donovan fengi
að lifa áfram.
Hann læddist inn til að sjá óvin
sinn.
Michael Donovan svaf. Það var
yndislegt veður og glugginn stóð op-
inn. Gagnsæ gluggatjöldin bærðust
í golunni.
Sir Gliarles fór út í eldhúsið, hann
liafði látið loga í eldstónni og brenl
ýmsu rusli. Hann settist og kveikti
í pípunni. Sat og beið ]iess að eitt-
hvað gerðist.
• En ef Donovan kallaði nú á hann?
Og svo, kanske ........?
Michael Donovan vaknaði. Hann
liafði drukkið venju meira þennan dag
og hann hugsaði til Mario — eins og
liann liugsaði ávalt til lians, þegar
liann vaknaði. Honum varð sífelt ó-
geðfeldara að liugsa um Mario. Og
nú var hann i London, ekki meira en
liálftíma akstur í burtu.
Það sátu fvær dúfur á gluggakist-
tinni. Þessar bölvaðar dúfur, livað
liann hataði þær. Hann skelti samaii
lófunum til.að fæla þær á burt.
En dúfurnar hreyfðu sig ekki.
Hann skelti saman höndunum aftur.
Dúfurnar gófu því engan gaum. En
niðri í eldhúsinu liafði sir Gliarles
Fenning, listamaðurinn frægi, staðið
upp og studdiét nú við stólbakið.
Michael Donovan lá í svefnherberg-
inu og starði forviða og hræddur á
dúfurnar. Alt í einu fjekk liann æðis-
kast. Hann greip skammbyssuna og
skaut tveimur skotum á dúfurnar.
Þær hreyfðu sig ekki. Það var ó-
trúlegt — en satt. Micliael Donovan
hafði ekki liitt! Angistarsvita sió út
uni hann allan. Þetta var hræðileg-
asta tilfinningin, sem hann líafði orð-
ið var um æfina. Hann gat ekki liald-
ið á skammbyssu lengur — og Mario
Ferrari var leiðinni til lians!
Michael Donovan skaut kiilu gegn-
um liausinn á sjer!
Litli listamaðurinn liljóp upp í
herbergið, tók niður gluggatjaldið,
sem liann liafði málað tvær livitu
dúfurnar á, stakk þvi í eldinn og
liengdi upp annað gluggatjald í
svefnherbergi Donovans.
Tíu mínútum síðar hringdi liann
lil Satchell fulltrúa. Og Satcheli kom
að vörmu spori, leit á dauða mann-
i n 11 og sagði:
„Svo mikið er vist —að þegar
Mario keur þá kemur liann of seint.
Það var einkennilegt, að Jietta skyldi
koma fyrir rjett áður en Jijer voruð
að fara hjeðan. Ojæja — Donovan
liefir víst fengið nýtt liræðslu-tryll-
ingskast og búist við að Mario liringdi
á llverri stundu.“
„Það viéri óhugsandi," sagði sir
Charles rólega. „Mario l'ann sjer
felustað, sem lögreglunni er ómögu-
lcgt að finna. Hann dó i New York
uni nýársleytið í fyrra.“
Satcliell starði á hann.
„Mitchell Donovan var ekki eini
maðurinn sem gat falsað brjef,“ sagði
sir Charles. Hann langaði i svipinn
lil að segja Satchell upp alla söguna
og hugsaði til dúfnanna tveggja, sem
hann aldrei gæti látið koma á sýn-
ingu. Þær voru besta málverkið, sem
liann hafði nokkurntíma íiiólað.
En hann hummaði Jietta fram af
sjer og brosti er liaiin mintist liess,
sem sagt hafði verið við hann fyrir
nokkru.
Michael Donovan, sem þóítist liafa
vit á öllu, hafði sagt að liann kynni
ekki að mála.