Fálkinn - 12.09.1941, Blaðsíða 13

F Á L K I N N
13
KROSSGÁTA NR. 389
Lárjett. Skýring.
1. vargi, 6. hljóðfæri, 12. pési, 13.
þekkt, 15. frumefni, 10. flanar, 18.
dónaskap, 19. skammstöfun, 20. mann,
22. á fati, þf., 24. efni, 25. rifrildis,
27. vitra, 28. lirfu, 29. prang, 31. fæöi,
32. verslun, 33. geil, 35. bullaSi, 30.
vinnukonur, 38. verkfæri, 39. mánaó-
ar, 42. óláns, 44. skemd, ef. 40. lnis
gögn, 48. dýr, 49. komu á friði, 51.
nuddar, 52. gróða, 53. flysja, 55. sáð-
land fornt, 50. 2 samstæðir, 57. segi
fyrir, 58. verkfæri, 00. upphafsstafir,
01. margfaldaðar, 03. hænsni, 05.
-fjöður, 00. eftirnafn.
Lóðrjett. Skýring.
1. safnar saman, 2. bókstáfur, 3.
3. fugls, 4. nísk, 5. verk, 7. óhéi!
Ijrigða, 8. mál, 9. grjót, 10. reit, 11.
talaði óskýrt, 12. borg, 14 de-yja, 17.
sjaldgæfa, 18. liræddist, 21. temur, 23.
hreinsiáhöld, 24. mála, 2(i. máltæki,
28. skordýrið, 30. spýtur, 32. mylja,
34. hægfara hreyfing, 35. hljóð, 37.
spilin, 38. litur kvk, 40. venda, 4!
suðar, 43. flutningur, 44. veiðitæk’.
45. manns, 47. fyrir aftan, 49. ljáfar,
50. hára, 53. kjötbitar, 54. kjána, 57.
vendi, 59. á húsi, 02. verslun, 04.
sama.
LAUSN KROSSGÁTU NR.388
Lárjett. Ráðning.
1. fatast, 0. skamma, 12. örðugt,
13. orrana, 15. fa, 10. glær, 18. álas,
19. N. S.. 20. uml, 22. ilinnar. 24.
vak, 25. gaur, 27. afann, 28 þora,
29. artin, 31. afa, 32. fólin, 33. utar,
35. varg, 30. hrævareld, 38. mætr,
39. grín, 42. stafa, 44. tak, 40. asíur.
48. kara, 49. salur, 51. INRI, 52. ila,
53. stultar, 55. arg, 50. nk., 57. þeim,
58. anar, 00. ag, 01. aulann, 03.
gleiða, 65. makann, 00. hálfri.
Lóðrjett. Ráðning.
1. framar, 2. að, 3. tug, 4. Agli, 5.
stæla, 7. koían, 8. arar, 9. Mrs.. 10
MA, 11. annari, 12. öfugar 14. askana,
17. rifa, 18. ánna, 21. lutu, 23.
nafnakall, 24. volg, 20. rithæfa, 28.
Þórdísi, 30. narta, 32. falra, 34. rær,
35. veg, 37. óskina, 38. mara, 40 Nína,
41. Frigga, 43. Talkum, 44. laum,_45.
kuta, 47. urraði, 49. stinn, 50. Rangá,
53. sena, 54. rall, 57. þak, 59. ref, 62.
la, 04. ir.
var það seni jeg sagði, að liún væri strokin.“
Dale ljet fylla glasið sitt i annað skifti
og hagræddi sjer svo i stólnum.
.,.Jæja ungi maður,“ sagði liann. „Áður en
jeg ákveð livort jeg set nafnið yðar á upp-
hefðarlistann eða læt yður í tugtliúsið, þá
væruð þjer kanske til með að segja mjer,
hvern skrattan þetta tilstand átti að þýða.“
Barry Jiló.
„Jeg þvkist hafa sagt yður það,“ svar-
aði hann, „að minsta kosti sagði Marrible
sjálfur frá því, sem jeg slej)ti.“
„Maðurinn er auðsjáanlega brjálaður,“
sagði Merlon.
„Það er hann tvímælalaust,“ sagði Dale.
„Hann er með morðástríðu, el' það er hægt
að nota það heiti á hans sjúkdómi. Jeg hefi
hevrt um lækna, sem urðu vitlausir af því
að lesa fram úr hófi mikið um geðveiki.
En það sem mig langar til að vita er þetta:
Hvenær fóruð þjer fyrst að gruna hann og
hversvegna grunuðuð þjer hann?“
„Mig grunaði liann undir eins frá byrj-
tin,“ svaraði Barry.
„En hversvegna sögðuð þjer mjer það
ekki ?“
„Setjið yður í mín sj)oi\, sir. Hugsið yður,
að sljettur fulltrúi í grenslanalögreglunni
kæmi lil vðar og ákærði hinn heimsfræga
dr. Ashley Marrible fyrir morð. Haldið þjer
ekki, að annaðhvort hefðuð þjer rekið mig
út, eða gefið mjer voltorð um að jeg ætti
að fara á geðveikrahæli ?“
Dale reyndi að setja upp embættissvij)
en gat það ekki.
„Það getur eitthvað verið til i þvi,“ sagði
hann. „Svo að þetta var ekki annað en
„hluff“, er þjer fenguð leyfi hjá mjer til
að leita ráða hjá honum?“
„Ekki algerlega, sir. Mjer var ljóst, að
þetta var eina ráðið til þess að fá aðgang
að lionum, ef svo mætti segja.“
„En hvernig fenguð þjer gruninn?"
Og nú sagði Barry: „Það var aðeins eitl
smáatriði, sem kom upp um hann. Þjer
munið vist, að jeg mintist á þetta einkenni-
lega merki, sem jeg fann í „Carriscot“, eins
og tvær 7-tölur í laginu.“ Dale kinkaði
kolli. „Jæja,“ hjelt Barjr fram, „viljið þjer
nú koma hingað, sem Marrihle sat, og líta
á gólfið, sir?“
Dale og Martin beygðu sig báðir til að
athuga gólfið.
„Jú, svei mjer ef ekki eru tvö 7 þarna,"
sagði Dale.
„Já, þær eru sæmilega greinilegar,“ sagði
Barry. Þetta var ávani, sem Marrible hafði.
Þegar hann var að hugsa, eða fylgdi ein-
hverju með áhuga, rjetti hann úr báðum
fótunum og teiknaði fjórar línur þetta
eru í raun og veru fjórar línur þó að þær
renni saman í samanhangandi línu - fjór-
ar línur með hælnum. Jeg sá liann gera
j)etta í fvrsta skifti, þegar jeg sagði lionum
frá „Carriscot“-morðinu uppi í klúbnum
míniim. Þá var þetta merki eftir hælinn á
honum á vaxdúknum við arininn. Síðan
liefi jeg oft sjeð hann gera það. Og enn-
fremur fanst mjer einkennilegt, að liann
skyldi veita þessu máli svo mikla athygli
— það var þó aldrei annað en hversdags-
legt og sóðalegt morð.“
Dale leit á hann. „Hversdagslegt og sóða-
leg't morð, sem fór í taugarnar á ákveðn-
um ungum fulltrúa í Scotland Yard.“
Barry leit útundan sjer til húsbónda síns.
„Haldið þjer áfram,“ sagði Dale.
„Það sagði jeg líka við Marrible, og jeg
hlýt að hafa einhverja leikarahæfileika, því
að hann gein við flugunni og Ijet tillleiðast
að hjálpa mjer. 1 fyrstunni datt mjer ekki
annað í lnig, en að þetta með 7-töluna
væri bara tilviljun, en samt gat jeg nú
ekki gleymt því. Jeg spurði lækni, sem jeg
þekki - jeg sagði honum vitanlega ekki á-
stæðuna til þess að jeg spurði og fjekk að
vita, að hreyfingar handa og fóta eru mis-
munandi og fjekk skýringu á, hvernig þessi
lölumerki vrðu til, við kippi í fótunum.
Annað verð jeg líka að nefna, sem eftir-
lektarvert í málinu: Þegar frá leið fór
Marrible að verða órólegur. Hann þvaðr-
aði, gekk inn á hugmyndir minar og komst
svo í mótsögn við sjálfan sig. Hann var
vfirleitt alls ekkert aðdáanlegur og furðu
athafnalítill. Jeg held ekki, að honum hafi
nokkurntíma dottið i hug, að jeg grunaði
hann, enda fór jeg afar varlega, en annað-
hvort hefir hann verið hræddur um, að
jeg mundi slampast á það rjetta, eða að
brjálsemin hefir verið í vexti. Fyrst reyndi
hann að aka yfir mig í bifreið. Svo stofn-
aði liann til tilræðis við mig, kvöldið sem
við handtókum Dick Page. Jeg slaj)j) frá
þvi, vegna þess að jeg liafði haft menn
viðbúna á næstu grösum. Munið þjer eftir
Rowland forngrij)asala, sem framdi sjálls-
morð nýlega?“
„Já, hann hjet víst rjettu nafni Borch.“
„Já, það er rjett, sir. Aður en Borch fyr-
irfór sjer skrifaði hann mjer brjef og með-
gekk þar, að hann hefði undirbúið þetla
tilræði, samkvæmt skij)un frá Marrible.
Marrible hafði vitað um fortíð Borchs og
hótað að ofurselja hann lögreglunni. Ifitt
verður ekki upplýst, livort Borch hefir ætl-
að sjer að ganga á milli bols og liöfuðs á
Marrible við sama tækifæri, eða hvort það
var flugumaður hans, sem átti einkasakir
að gjalda Marrible. En Borch yfirbugaðist
af hræðslu og skaut sig. Brjefinu liafði ver-
ið ætlað að komast til mín strax, en mála-
flutningsmaður Borchs segir mjer, að það
liafi komist inn fyrir skúffu í skrifborði
hans og ekki fundist fvr en nú.“
„Jæja, það er nóg af sönnunum, cf þeirra
gerðist þörf, en jeg hýst ekki við, að maður
þurfi á þeim að halda. Jeg skal að lokum
segja, að eftir að Page var liandtekinn
hraðaði Marrible brjálsemisaðgerðum sín-
um meira en áður, og jeg var hættur að
efast. Morð Peters, liinar fáránlegu tilrauu-
ir til að vekja grun á ungfrú Page .... í
stuttu máli, jeg tel ekki nokkurn vafa á,
að læknarnir nnini dæma Marrible geðveik-
an. Honum er vorkunn. Hann hafði líka
sínar góðu liliðar.“
„Quem Deus vult perdere, prius demen-
tat,“ sagði Dale.
Barrv fanst hann hafa heyrt þessa latínu-
tilvitnun fyr, en hann brosti aðeins og
sagði:
„Já, einmitt, sir!“
ENDIR.