Fálkinn - 24.10.1941, Page 8

8
F Á L K I N N
^AfíQsKJ A1»F TXtf
T/- ANSKE var það í hundrað-
asta skiftið, sem hún sagði
þetta: „Af því að hjer skeður
aldrei neitt!“
En þá skeði það! Alt hring-
snerist kringum liana og hún
vai’ð svo undarleg og eins alt
innhverfið. Hún hjelt, að það
ætlaði að líða yfir sig, en í sama
bili heyrðist hrak og brestir, og
j>á skildi hún, að j)að var ekki
íxún sjálf, sem var hiluð, heldur
var j)að jörðin, sem var að far-
ast.
Pálmarnir fyrir utan glugg-
ann svignuðu og kiknuðu, hús-
gögnin stigu trölladans inni í
stofunni. Hún heyrði þrumu eða
fallbyssuskot og svo hrundi
nokkur hlutinn af húsinu.
Hún lieyrði röddina í mann-
inum sínum: — í guðs bænum
stattu kvr í gluggakistunni,
Ellinor!
Hvar ert j)ú? spurði hún.
Jeg ligg lijerna á gólfinu,
en hreyfðu j)ig ekki! þetta
er jarðskjálfti, en eftir augna-
hlik er alt afstaðið.
Hún heyrði greinilega það, sem
hann sagði, J)rátt fyrir vábrest-
ina og hávaðann.
Jarðskjálfti? sagði hún.
Er jxetta jarðskjálfti? Þetta hefir
aldrei konxið fyrir áður, alt j)etta
ar, sem við liöfum verið hjerna!
Enginn svaraði.
— Koma jai'ðskjálftar hjerna
stundum? hjelt hún áfram og
talaði hærra. Svo tók hún eftir,
að hún var liætt að riða og að
alt var hætt að riða — að alt
stóð kyrt. Svo undarlega kyrt.
Hún leit við — hægt og var-
lega. Húsgögnin höfðu brugðið
á leik á gólfinu og sum þeirra
oltið um. Maðurinn hennar lá
á gólfinu og stóra málverkið
ofan á lionum. Hann var með
augun aftur.
Bob! kallaði hún. — Bob!
Fyi-st datt lienni i hug, að
hann væri dauður. Og hún fylt-
ist óumræðilegri skelfingu.
— Bob! hrópaði hún æðis-
gengin.
Hann opnaði augun. Andlitið
á honum var fölt seni nár.
— Æ, j)að var bara sársauk-
inn — J)egar málverkið kom á
öklann á mjer. Heldrírðu ekki,
að þú gætir tekið myndina ofan
af mjei', Ellinor. Jeg held blátt
áfi’ám, að J>að bafi liðið vfir
mig.
Hún reyndi að lyfta þungri
myndinni og hann kveinkaði sin
á meðan. Loks gat hún 'bisað
burt málverkinu og það datt
niður á gólfið.
— Nú batnaði það, sagði hann
og reis upp og fór að núa ökl-
ann.
Heldurðu, að þelta sje biiið,
sagði hún. Jarðskjálftinn?
Mjer finst það líklegt. —
Varstu mjög lirædd?
Jeg veil það ekki, svaraði
hún. En jeg varð svo undar-
leg.
Hann stóð upp og reyndi að
lialtra um. — Verkjar þig mik-
ið? spurði hún og bætti svo við
samstundis: — Jeg hjelt, að þeg-
ar jarðskjálftar væru, þó kæmu
stórar sprungur í jörðina og
gleyptu mann!
Það kemur stundum fyrir,
svaraði hann. Hann hafði brett
niður sokkinn og tók nú var-
lega á staðnuin, sem hann hafði
meitt sig á. Þar var ráuð, þi'útin
rák, þvert yfir öklann. Hann dró
sokkinn upp aftur.
Þarna sjerðu! sagði hann
og brosti. — Einveran hjerna
úfi er ekki eins tilbreytingárlaus
og þú heldur. Jafnvel jarðskjálft-
ar geta orðið til tilbreytingar.
Ekki tilbreyting að min-
um smekk! sagði bún kuldalega.
Henni sárnaði, hve Ijettúðlegá
liann hugsaði og lalaði 11111 lrað,
hve sárlega henni leiddist. Ýmist
of Ijettúðlega eða of alvarlega.
Hvar er fólkið? spurði hún.
— Það veitir ekki af að laka
til hjerna. Venjulega er það að
þvælast fyrir manni, en þegar
á þvi þarf að þalda, þá sjest
það ekki.
— Það hefir vitanlega j)olið
út i veður og vind! sagði hann
og brosti, og haltraði um gólfið,
eins og liann væri að reyna að
liðka meidda fótinn.
Er j)að lirætt við jarð-
skjálfta?
— Já. Finst j)jer J>að nokkur
fui’ða? svaraði hann hlæjandi.
Nú skal jeg reyna að ná í
einlivern.
En áður en hann komst út úr
dyrunum kom kolsvartur strák-
ur hlaupandi á móti lionum.
— Herra! Herra! Mjög fín frú
liggur hjerna niðri við árósinn
og er líklega dauð. Herra læknir!
Jeg álti að biðja þig að koma
strax! ,Hún er á hvítu skipi og
er dauð.
— Ekki getur þú farið neitt
— á þessum fæti!
Jeg hefi ekki neina löpp
aðra til að ganga á, væna mín!
En hvað J)ú ert altaf jafn
fyndinn! Hún hafði ætláð að
fara að ná í hattinn hans, en
nú hætti hún við það best
að láta hann itm það sjálfan.
Hann kom til baka hattlaus.
Forstofan, þar sem hatturinn
hjekk, var fallin í rúst.
Vertu sæl, blessuð drotn-
ingin, sagði hann. Hlakkaðu
til maímánaðar J)á færðu að
fara heim lil þín til Dover.
T) AÐ LÁ VIÐ, að liún fengi
tár í augun, af liinni seið-
andi þrá, sem oið hans vöktu í
sál liennar. Já, hún átti að fá að
fara heim til Dover. Að svala
sjónum og hvítu krítarklettun-
um, til Önnu og frænda og alls
skyldfólksins og kunningjanna.
Hún hafði reynt að brosa og
sætla sig við alt Jietta ókunna
og framandi þarna suður í hita-
Smásaga eftir
beltinu en tillmgsunin ein um
æskuheimilið fjarlæga var í senn
eins og svalur klakamoli kæmi
við enni hennar, en svíðandi
brandur í hjartanu.
Drottinn minn! Hvað hún hat-
aði að vera þarna. Og þó liafði
hún haldið, að þetta væri æfin-
týrið! Hefði hana hara grunað,
hvernig var að vera lijer!
Sumt hafði Bob sagt henni —
máske h’afði hann lýst því öllu
eins og ]>að var, en hvernig átti
ung stúlka að ímynda sjer, að
J)að gæti verið svona hræðilegl?
Það er að segja — ekki frá Bobs
sjónarmiði, heldur frá konu
sjónarmiði, frá liennar sjónar-
miði.
Hún gekk inn i svefnherbergið
til J)ess að sjá í speglinum, hvort
jarðskjálftinn og alt annað hefði
rist í andlil liennar þær raunir,
sem liún liafði á sálinni. Maður
hlaut að eldast fljótt í þessu
loftslagi, maður hlaut að verða
íirukkóttur og skorpinn, maður
hlaut að verða eins og hinar
kerlingarskjáturnar.
En spegillinn Iiafði dottið og
hrotnað í mjel.
Sjö ára ógæfa, hugsaði hún
og tók vasaspegilinn sinn upp
úr handtöskunni.
En andlilið, sem hún sá þar,
var síður en svo skjátulegt. Það
var jafn hvítt og fagurt og það
hafði verið, þegar hún sigldi að
heiman og skipstjórinn hjelt
ræðuna fyrir henni og sagði, að
hún væri verðugur fulltrúi hins
glæsla og svala Englands.
Þetta fylti hana ánægju í svip,
en á riæstu sekúndu spurði hún
sjálfa sig að hvaða gagni Jiessi
fegurð kæmi henni. Hjer!. . . .
Kona trúboðans var myndar-
leg, skemtin og besta skinn, en
hún var af öðru sauðahúsi. Kona
kmdsstjórans var heldur ekki í
vafa um sjálfa sig — að hún
væri af öðru — æðra sauðahúsi.
Ilún hafði rjett Ellinor höndina
á þann veg, eins og þún byggist
við, að liún fjelli í stafi af upp-
hefðinni, sem henni veittist. En
Ellinor hafði gramist þetta og
hafði verið „svöl“ í stað Jiess að
vera þakklát.
Eiginlega hafði hún húist við,
að Bob mundi bafa fundið að
þessu við hana, en á heimleið-
inni liafði hann aðeins hlegið
að því og kallað hana „litlu
drotninguna“. Boh tók öllu svo
Ijett!
Bob kom seint lieim og' var
þreytule'gur, en hann brosti samt
þegar liann kysti hana og sagði
glaðlega: — Þvílíkur dagur, elsk-
an mín. Fjöldi af fólki hefir
handleggsbrotnað eða fótbrotn-
að, en þó skrítið megi virðast,
var engin kona i hópi Jieirra
slösuðu.
Nema J)á J)essi kona, sem
Edith Rode.
er dáin! sagði hún kujdalega.
Ilún var ekki dáin! sagði
liann. - Hún liafði fengið tauga-
hristing og jeg varð að lála liana
á sjúkrahúsið, því að hún þoldi
ekki ruggið um horð í skemti-
skipinu. Annars hefði henni get-
að liðið betur þar, að öllu öðru
leyti.
Veistu hver hún er?
— Hún heitir lafði Mörley,
sagði hann, gömul og grá-
hærð kona, verulega lagleg
gömul koua.
Eftir ofurlítið hik sagði Ellin-
or: — Finst þjer jeg ætti að
heimsækja hana?
— Nei, Jiað skaltu ekki g'era,
væna mín! sagði Bob. — Hún
má ekki sjá neina ókunnuga, og
undir eins og hún jafnar sig,
J)á fer hún.
ÖB var svo mikið að heim-
an uin þessar mundir. Meira
en hariri hafði verið all þetta ár, ’
sem þau höfðu verið gift. Henni
leiddist þetta, en þegar hún
mintist á það við hann, þá svaf- 4
aði hann, rólegur, eins og vanl
var — og' henrii gramdist það:
Þjer leiðist alveg eins mik-
ið, ])ó að jeg sje heima, Ellinor.
Það er ekkert við því að gera.
Það er leiðinlegt hjerna .- fyrir
kvenfólk.... þegar það liefir
ekkert fyrir stafni.
Svo þagði hann. Það var barn-
ið, sem hann átti við! Hann þráði
svo mikið að eiga barn.... en
hún var þar á öndverðum meið.
Það væri að bera í bakkafullan
lækinn ofan á öll óþægindin
þarria, að hún ætti að fara að
hafa amstur af barni í ófanálag!
A FLEIÐINGABNAR af þess-
um jarðskjálfta hljóta víst
bráðum að fara að hverfa, sagði
hún um þremur vikum síðar,
það getur ekki verið, að við
eigum að lifa við þetta ómanli-