Fálkinn - 24.10.1941, Page 12

12
F Á L K I N N
LUKKULEITIN
ÁSTARSAGA EFTIR LUDWIG BLUMCKE
FRAMHALDSSAGA
6.
Og svo þetta skríta fiskiver þarna l)ak
við liann! Þarna stóðu þeir alveg eins og
þegar liann var barn, veðurbörðu, frís-
nesku fiskimennirnir, með trjeskó á fótun-
um, pípuna í munnvikinu og báðar liend-
urnar á kafi i buxnavösunum og nutu feg-
urðar sólarlagsins, sem altaf var eins og
nvtt, þó að gamalt væri.
Alvarlegir og yfirlætislausir menn, en
trúir eins og gull og vissu ekki bvað svik
voru.
Margir þeirra heilsuðu Walter þegar þeir
mættu honum — líka Pjetur Tönning, en
ekki var liægt að segja um hann, að hann
væri prýði sjómannastjettarinnar. Drykkju-
skapurinn hafði brennimerkt bann. And-
litið var fjólublátt, hárið ógreitt og augun
eins og þau væru úr gleri. Nú átti hann
heima ásamt móður sinni í þakskonsu á
öðrum sjómannabæ í þorpinu. ■
Og þar stóð líka kistan, sem geymdi
brjefið.
Ingibjörg kom á móti Walter þegar liann
var á heimleiðinni. Þan töluðu um daginn
og veginn. Þau vildu hvorugt styggja annað
til þess þótti þei moft vænt hvoru um
annað.
III. KAPÍTULI.
0 var Walter Hartwig verkfræðingur
í vjelaverksmiðju Detlefsens í Wil-
helmstad. Þetta var ekki stór verk-
smiðja og Reemann verkstjóri og vjelstjór-
arnir voru duglegir og ábyggilegir menn,
svo að Walter hafði gott næði og mikinn
tíma aflögu til sinna eigin sýslana.
Detlefsen sjálfur var fullorðinn maður
og orðinn heilsulítill. Hann var Walter
mjög góður og gaf honum frjálsar Iiendur
og sýndi honum ótakmarkað traust þegar
i byrjun. Walter hafði með öðrum orðum
ástæðu til, að vera ánægður 'með hlutskifti
sitt, enda tók liann nú með kappi til ó-
spiltra málanna við upgötvun sína. Eins
og liann hafði lofað kom hann næsta
sunnudag — áður en hann kom að Bólstað
- til Ellernbrúar, að lieimsækja þær mæðg-
urnar. Hann ók alveg heim að garði í leigu-
vagni.
Edelgard hafði auðsjáanlega heðið lians,
því að varla var var hann kominn inn úr
garðshliðinu fyr en hún kom lilaupandi á
móti lionum. Hún var nú í hárauðum úti-
fötum. Hún óskaði hann velkominn, inni-
lega eins og þau væru gamlir kunningjar,
og trítlaði eins og fiðrildi við hliðina á
lionum, svo að maður skyldi hafa gelað
haldið, að þetta væri ungur ærslabelgur.
Þau gengu framhjá gosbrunni og göml-
um marmarahöggmyndum upp breiðan
gang að aðalbyggingunni, „höllinni“, sem
kölluð var, þó að ekki væri þetta nú neitt
stórhýsi, heldur kurnaralegt hús í kassa-
stíl og alveg laust við alla prýði. Það ein-
asta fallega voru rósirnar, sem uxu upp
með þilinu.
Þegar Walter var drengur hafði hann oft
horft aðdáunaraugum á „höllina“ álengd-
ar fjær og gerði sjer í liugarlund, að margt
dularfult mundi vera i þessu húsi. En í
dag vrði blæjunni lyft frá, og lionum gæf-
ist tækifæri lil að skoða leyndardómana.
„Og þjer kunnið vel við yður í Wilbelm-
stad, herra Hartwig?“ spurði unga stúlkan
laglega. „Iðrist þjer ekki eftir ráðabreytni
yðar?“
Ilún slarði með eftirvæntingu í augun
honum.
„AIls ekki,“ svaraði hann. „Það er yndis-
legt að vera kominn til Fríslands, og jeg
hefi nægan tíma afgangs til minna eigin
starfa.“
„Það gleður mig,“ sagði hún glaðlega.
„Jeg vildi óska yður þess, að allar vonir
yðar mættu rætast! Jeg get ekki lýst því
með orðum hve mikinri áhuga jeg hefi á
störfum yðar. Jeg vildi óska, að þjer segð-
uð mjer sem mest frá þeim. Viljið þjer lofa
mjer því?“
„Með mestu ánægju,“ svaraði liann. „Jeg
er upp með mjer af því, að þjer skuluð veita
tilraunum mínuiri athygli. Jeg hefði aldrei
haldið, að ungar stúlkur mundu hafa á-
lniga á því, sem jeg hefi fyrir stafni. Og í
fullri einlægni sagt, ungfrú Lund, þá hefði
jeg haldið, að þjer væruð alt öðruvísi en
þjer eruð.“
„Mjer þykir ósegjanlega vænt um, að
þjer skuluð ekki láta fordóma leiða yður
á villigötur — dóma þessa fólks, sem
stendur yður svo miklu neðar að viti og
þekkingu," sagði hún og varð rjóð í kinn-
um. „Og þá munuð þjer heldur ekki ljá
evra öllu slúðrinu, sem gengur um mig.
Við skiljum liivort annað, herra Hartwig.
Gefið mjer hönd yðar up á, að þjer skul-
uð altaf verða vinur minn!“
Ilann tók litlu, hvítu hendina, bar liana
upp að vörunum og þrýsti heitum kossi á
bana. Það kom einhverskonar víma yfir
hann. Blóðið rann miklu hraðar en áður
í æðum lians og barðist í æðunum yfir gagn-
augunum á honum. En hvað hún var löfr-
andi! Hver gat staðisl þessi geislandi augu?
Þau gengu saman inn í anddvrið. Vegg-
irnir voru prýddir hjartarhornum og öðr-
um veiðimenjum. En sjálf salakynnin voru
kuldaleg og skuggalegri nepju andaði úr
hverju horni.
Og ekki geðjaðist honum heldur að stof-
unni, sem Edelgard bauð honum inn í og
skildi hann einan eftir i um stund. Hún
var ekki í neinu tilliti í samræmi við
það, sem hann hafði gert sjer í hugarlund
um hallarstofur, þegar hann var drengur.
Hin fornlegu, gyltu húsgögn mundu að visu
hafa verið dýr einhverntíma, og sama máli
var að gegna um málverkin og alt hitt, sem
hann sá þarna inni. En samt vantaði alt til
þess, að stofan gæti lieitað vislleg.
Húsmóðirin stóð með miklum erfiðis-
munum upp úr djúpum hægindastól með
brikum á, og staulaðist til Walters. Hún
studdist við slaf.
Gal þessi litla, visna kerling, með gula,
hrukkótta andlitið, verið „markgreifafrú-
in“, sem hann hafði hugsað sjer eins og
nokkurskonar drotningu þegar liann var
barn'.
Hún horfði á hann sljógum sviplausum
augum, rjetti honum hendina, sem var lítið
annað en bein og sinar og sagði með rödd,
sem var eins og hljómnr í rifinni klukku:
„Það gleður mig að sjá yður, herra Hart-
wig. Gerið þjer svo vel að fá yður sæti.
Svo þjer eruð þá orðinn frægur maður.
Hún dóttir mín liefir sagt mjer frá yður.“
Edelgard hafði sagt honum, að móðir
hennar liefði svo mikinn áhuga fyrir upp-
götvun hans og hefði óskað að fá að sjá
hann, en þetta var vægasl talað of djúpt
tekið í árinni, því gamla konan gekk auð-
sjáaplega í barndómi og liafði ekki hug-
mynd um það, sem fram fór í kringum
hana. Walter gat ekki komist hjá að finna,
að þessi heimsókn hans var gömlu konunni
móti skapi. Hún talaði heldur ekki eitt
einasta orð um uppgötvanir hans lieldur
eingöngu um veikindi sin, sem voru býsna
margskonar. Og henni var eflaust Ijettir að
því, að Walter liafði fljótlega hugsun á,
að hypja sig á burt og óska henni góðs bata.
Edelgard fylgdi lionum út og afsakaði
móður sína eins og hún gat. Hún væri
venju fremur lasin í dag.
Ef ekki hefði staðið þannig á, að dóm-
greind Walters var sljó vegna ástríðnanna
sem vaknað höfðu í honum, mundi hann
eflaust liafa getað sjeð í gegnum öfgar
stúlkunnar og sannfærst um, að alt látæði
liennar var leikur og lygi. En Edelgard
hafði heillað liann svo gjörsamlega, að hún
hafði liann alveg á valdi sínu, þó að hann
vildi ekki viðurkenna það fyrir sjálfum
sjer..
Hún ætlaði vitanlega ekki að sleppa hon-
um undir eins. Það var svo margt, sem hún
þurfti að segja honum og lala við hann
um, Og' þessvegna var langt liðið á dag
þegar liann loksins kom að Bólstað, þar
sem beðið hafði verið eftir honum frá þvi
um morguninn.
Hann fór ekki í neina launkofa með, að
hann hefði verið á Ellernbrú. Hann reyndi
að opno atigun og nota vitið, sem guð hefir
cðlilegan hlut, en það tókst ekki betur en
svo, að sjálfur meinhægðarmaðurinn Bertel
Amrum varð fokvondur.
„Þú gengur beint í gildruna, sem hún
setur fyrir þig, eins og hvert annað erki-
flón!“ þrumaði hann sárgramur. „Reyndu
að opna augun og nota vitið, sem guð hefir
gefið þjer, drengur! Þú liefir enga skyldu
lil að endurgjalda heimsókn hjá fólki, sem
við liöfum aldrei liaft neitt saman við að
sælda.“
Og Karen lagði orð í belg:
„Hversvegna í ósköpunum spurðir þú
okkur ekki ráða áður en þú gerðir þessa
flónsku? Þetta fólk er alls ekki eins og