Fálkinn - 31.10.1941, Qupperneq 8

8
F Á L K I N N
j~in
nr
Spennandi smásaga EÍlir Marlin 5outh.
Strokumaðurinn
SÓLIN bakaði væg'ðarlaust
hlaðið fyrir framan her-
mannaskálann. Francois Lapp-
ard höfuðsmaður í 8. herfylki
útféndingahersins lokaði augun-
um sem snöggvast, eins og hann
verkjaði undan bjarmanum frá
sólinni. Svo sneri hann sjer aft-
ur að liðþjálfanum, sení stóð
fyrir handan skrifborðið lians.
„Horfinn óbreyttur gisti-
liðsmaður nr. 6816,“ tók hann
eftir hugsandi. „Hafið þjer látið
leita að honum á þessum venju-
legu stöðum ?“
„Já, mon capitaine!“
„Nafn og þjóðerni flótta-
mannsins?" Lappard livesti
hrúnirnar.
„Edward Burns, Eriglending-
ur.“
„Þökk! Haldið áfram leitinni
á venjulegan hátt. Jeg skal ganga
hetur í málið eftir hálftíma.
Þjer þjer. . . .“
Höfuðsmaðurinn hikaði. Bain-
ville liðþjálfi lauk við setning-
una fyrir liann, með þvi að
spyrja spurningar.
„Jeg mun eiga að gera hern-
um og lögreglunni í Tunis að-
vart um hvarfið?“
Lappard leit á liann sem
snöggvast. Hann andvarpaði svo
lítið har á.
„Það er ekki þörf á þvi fyr
en þjer fáið nánari fvrirskipan-
ir. — Það er nóg!“
Liðþjálfinn barði hælunum
saman og þótti. Sneri frá og
ætlaði út. Lappard stöðvaði hann
í dyrunuin:
„Heyrið þjer - ■ viljið þjer ekki
koma með plöggin strokumanns-
ins hingað. Jeg ætla að athuga
þau sjálfur. Hver veit, nema það
geti gefið einhverja víshending.
„Skal gert, mon capitaine!“
Bainville liðþjálfi hvarf út úr
dyrunum.
Lappard reyndi að lesa áfram
í hlaðinu, sem lá á borðinu fyrir
framan hánn og sem hann liafði
verið að lesa í, þegar liðþjálfinn
kom inn og tilkynti lionum strok
Englendingsins. I Iöfuðsmaðurinn
gat ekki án blaðanna verið. Þeg-
ar hann var i liraðferðum úti á
eyðimörkinni varð liann stund-
um að vera án blaðanna vikum
saman. Hinsvegar las hann þau
upp til agna, frá veðurskeytum
til auglýsinga, þegar hann náði
til þeirra. — Hvert var hann nú
kominn? Hjerna var það:
, Hin heimsfræga söngkona Elsa
Lollard kemur til Tunis i dag
á ensku skemtiferðaskipi. Vinir
La Elsa þar í borginni liafa hoð-
ið henni i bifreiðarferð um ná-
grennið."
Skömmu síðar kom liðþjálf-
inn ipn með dólið, sem slroku-
maðurínn liafði skilið eftir. ■—
Hann lagði það á horð við þil-
ið: samanvafinn einkennisbún-
ing og fleira dót. Auðsjáanlega
ekkert merkilegt. En Bainville
slóð kyr, eins og hann hefði
eitthvað merkilegt á samvisk-
unni.
„Hvað var það?“ spurði höf-
uðsmaðurinn, er lmnn sá, að
hinurii var eitthvað niðri fyrir.
„Þetta fanst hjá Abd-el-Sar,“
sagði liðþjálfinn íbygginn og
lagði vasahók á skrifborðið hjá
höfuðsmanninum. í Ahd-el-Sar
eoru hermennirnir vanir aö
halda sig, þegar þeir áttu frí.
Þar var altaf fyrst leitað að
menjum eftir strokumennina og
i þessu falli hafði leitin horið
árangúr.
Lappard opnaði vasabókina og
leit lauslega á það, sem í henni
var. Sá, sem hafði mist hana,
hlaut að vera leiður yfir íníss-
inum, því að í gauðslitinni vasa-
hókinni var ýmislegt, sem hlaut
að vera eigandanum dýrmætt.
Brjefin í veskinu sönnuðu þau
gömlu unimæli, að það standi
konur hak við örlög flestra gisti-
hersliðanna. Þarna voru hrenn-
andi ástarbrjef, hiðjandi og grát-
bænandi. Sá, sem skrifað hafði
þau, hafði eflaust farið í herinn
af því, að hún daufheyrðist við
hænum lians. „Hún“ — þarna
i hrjefunum — hún hjjet Elsa.
Lappard staldraði við orðið.
Hann leit snögt til Bainville.
„Fleiri spor?“ spurði hann.
„Nei, engin. — Nú er víst ó-
hætt að gera Jögreglunni í Tunis
aðvárt ?“
Lappard hugsaði sig um
augnahlik. Að vísu var liann
fyrst og fremst hermaður; en
jafnvel harðbarkaðir hermenn
geta haft mannlegar tilfinning-
ar. Eftirleit að strokumönnum
er líkust refaveiðum. Stundum
finst .ívfurinn í greninu — og
þá er úti um hanri. En jafnvel
veiðimenn gefa veiðidýrunum
undankomu von. Það var ör-
væntandi, óendurgoldin ást, sem
lalaði í þessum hrjefum. Ef nú
ef hún, Elsa hjet hún eins og
hin. Ef Elsu hefði snúist liugur
síðan þessi Edward Burns skrif-
aði brjefin. Það gat verið, að
hún liefði tekið sinnaskiftum og
fengið meðaumkvun með hon-
um og væri nú að reyna að leita
hann uppi. Kanske hafði hún
komist að raun um, að hún elsk-
aði liann þrátt fyrir alt og var
orvæntingarfull að vita hann í
gistisveitinni. Kanske var hún
komin til Afríku til að grafast
fyrir um þetta....
Jafnvel veiðimaðurinn gefur
veiðidýrinu færi á að sleppa!
Hann, Lappard, var í augna-
hlikinu sá, sem slýrði veiðinni.
Hann þurfti ekki á hjálp annara
að halda — fvndi liann ekki
manninn, gat hann tekið á sig
sökina. Var þelta ekki að gefa
hráðinni tækifæri? Lappard þótt-
ist nokkurnveginn viss í sinni
sök.
„Nei, við gerum engum að-
vart að svo stöddu, Bainville!
Hver veit yfirleitt, hvort mann-
garmurinn hefir flúið? Það get-
ur vel verið, að hann sje hjerna
í borginni — kanske hefir hann
lent á fylliríi og liggur nú ein-
hversstaðar og sefur úr sjer
vímuna.“
Bainville starði forviða á höf-
uðsmann sinn. Það var ekki hon-
um líkt að koma með svona til-
gátur.
„Hvað óskar höfuðsmaðurinn
að jeg geri?“
„Jeg óska, að þjer látið alt
kyrt liggja jiangað til í kvöld.
Þá skuluð þjer fá nánari fyrir-
skipanir."
Bainville fór út. Lappard leit
aftur i blaðið sitt. „Empress of
Africa“ átti að sigla frá Tunis
eftir klukkutíma. Og þá var við-
stöðu Elsu Lollards lokið. Hann
firingdi eftir hifreið og sagði
hifreiðarstjóranum að aka með
sig niður að liöfn — þangað,
sem enska skipið lægi.
Vagninn ók í stórum hoga yf-
ir hermannahlaðið og út um hlið-
ið, sem var ramgert eins og á