Fálkinn - 31.10.1941, Qupperneq 12

12
F Á L K I N N
LUKKULEITIN
ÁSTARSAGA EFTIR LUDWIG BLUMCKE
FRAMHALDSSAGA
. 7. -
fanst þú sannast að segja geta læplað á, að
þú værir á biðilsbuxunum. Og íngibjörg
liefði líka getað látið orð falla um það í
brjefunum sínum til mín, iivað væri í bí-
geí-ð milli ykkar. Jeg skoða nefnilega þetta
leynimakk ykkar sem vöntun á tiltrú, og
það á jeg liálf bágt með að fyrirgefa
ykkur.“
Haraldur sat og glápti á kunningja sinn.
Hvað var hann eiginlega að rausa um
,.bígerð“ milli Ingibjargar og lians.
„Heyrðu, Walter, ertu farinn að bila á
sönsunum? Þú heldur þó varla, að jeg hafi
verið að draga mig eftir benni Ingibjörgu?
Ef svo væri, þá gæti jeg skilið, að þjer rann
í skap. En þú getur víst skilið, að mjer
befði aklrei dottið í liug, að dirfast að verða
í vegi fyrir þjer? Og Ingibjörg Iiefði víst
orðið fljót til að vísa mjer á bug, því að
hjarta hennar er þin cign og einskis manns
annars í veröldinni. Jeg vona, að sá mis-
skilningur sje leiðrjeltur fyrir löngu. Það er
hálfur mánuður síðan þú komst heim, svo
að Ingibjörg hefir auðvitað....? Já, fyr-
irgefðu, en jeg botna ekki lifandi vitund í
þessu öllu saman.“
Walter hafði fölnað og roðnað á víxl.
Hann þrýsti liöndunum að höfðinu, eins og
Iiann væri að varna því að klofna, og sett-
ist eins og stytta á stólinn.
„Já, en, Haraldur, jeg gal ekki betur sjeð
en að þið .... þegar þið voruð að pískra
saman á páskadaginn .... alt bljóðskrafið
og hvernig þið höguðuð ykkur .... Þegar
þú komst inn i lystihúsið aftur Ijómaðir
þú allur af fögnuði, og þá var það sem þú
komst með þessa athugasemd .... manstu
ekki ?“
Haraldur Carsten tók saman höndunum.
„Hvernig getur það verið mögulegt, að
maður, sem er jafn greindur og þú, getir
verið svona mikið harn? Ilefir þú þá engan
snefil af mannþekkingu? Þú mátt ekki taka
mjer þetta illa upp .... en hvernig átti
mjer að detta í hug, að þú værir svona
mikið barn? Og svo þegir þú og byrgir
niðri í þjer reiðina, reiði til mín og aum-
ingja stúlkunnar og reiði bæði til guðs og'
manna, geri jeg ráð fyrir, í stað þess að
fara hreinlega að og tala við Ingibjörgu og
spvrja hana. Eilt einasta orð liefði nægt
til þess að eyða þessum miskilningi.“
Walter strauk sjer um ennið — Jiað var
vott af svita.
„Nú skal jeg ekki skamma þig meira,“
sagði Haraldur og bló. „Það er víst ekki
gustuk, þú ert svo skelfing aumingjalegur.
Það er best að þú fáir skýringuna undir
eins, og jeg skal að mjer heilum og lifandi,
sjá um, að þið Ingibjörg verðið orðnir góðir
vinir á morgun um þetta leyti, í síðasta lagi.
En svona voldug afbrýðissemi er vottur um
mikla ást. Nú skaltu heyra: í dag hefi jeg
trúlofast Kirstínu Petri, dóttur l'ormannsins
þú Jiekkir hann. Og jeg væri liamingju-
samasti maðurinn á jarðríki, ef Jiessi
glópska þín væri ekki eins og ský á gæfu-
himni mínum.“
„Já, en .... já, en . . . .“ stamaði Walter
aftur og tólc böndunum um ennið á sjer
til Jiess að draga úr lcvölinni.
„Já, en .... Jjað er nú svona lagað kunn-
ingi,“ tók Haraldur fram i, „að eins og J)ú
kanske manst J)á er Ingibjörg besta vikona
Kirstínar. Og Jiegar jeg, aumur maðurinn,
vissi ekki mitt rjúkandi ráð, hvernig jeg
ætti að fara að láta J)að komast til eyrna
Kirstinar, live djúpt og innilega og heitt og
hátíðlega jeg elskaði hana, þá fjekk jeg
Ingibjörgu til að verða milligöngumánn.
Þessi ráðagerð var framkvæmd á annan
dag páska Jjegar við vorum að pískra sam-
an í garðinum. Nú veistu alt leyndarmálið.
Og af Jjví að enginn mátti neitt um Jjetta
vita, þá tók jeg J)að loforð af Ingibjörgu,
að hún mætti engum segja J)að. Og þetta
sama loforð ætla jeg að taka af þjer, vinur
minn. Trúlofun mín og Kirstínar er nefni-
lega svo levnileg, að ekki einu sinni for-
eldrar liennar vita um hana ennþá.“
„Jeg' óska J)jer innilega til hamingju,“
gal Walter loks stamað upp úr sjer, og svo
bætti hann við, ósjálfrátt. „Kirstín er gæða-
stúlka. Þið verðið eflaust hamingjusöm.
Hún hefir verið vinstúlka Ingibjargar síð-
an J)ær voru hörn.“ *
„Og þú verður líka hamingjusamur, vin-
ur minn,“ sagði Haraldur glaðlega. „Á
morgun fer jeg að Bólstað og þá skal jeg
sjá til J)ess, að ..“
„Minstu ekki einu orði á mig heima,“ tók
Walter fram i. „Jeg hefi margt að segja
þjer, Haraldur. Þig grunar ekki livað borið
hefir við þennan hálfa mánuð. En láttu mig
byrja á J)ví að segja þjer, að J)ú reiðir nú
ekki heldur mannþekkinguna í þverpokum.
Ingibjörg er mjer nefnilega elcki annað nje
meira en kær systir og vinur. Það liefir hún
altaf verið og J)að heldur hún áfram að
vera. Nei, verlu ekki að laka fram í! Jeg er
líka ástfanginn og leynilega trúlofaður. Jeg
ætla að segja þjer frá mínu leyndarmáli,
eins og þú hefir sagt mjer frá þínu. Og J)ú
verður að lofa mjer þvi að láta J)að ekki
fara lengra.“
„Jeg lofa því,“ sagði Haraldur og vissi
hvorki út eða inn.
„Jeg trúlofaðist Edelgard Lund í gær.“
Haraldur spratt upp eins og naðra hefði
faitið hann. Hánn gat ekki komið upp
nokkru orði um stund.
„Þjer .... J)jer er ekki alvara, Walter,“
stundi hann svo. „Edelgard Lund .... dótt-
ur greifafrúarinnar?"
„Já, Jeg er ekkert liissa á, þó að þú verð-
ir forviða. En af J)ví að þú ert mentaður
maður, sem hefir fengið tækifæri lil að sjá
talsvert af veröldinni, J)á treysti jeg þvi,
að ])ú bafi meiri skilning og dómgreind í
])essu. máli en bændaeinfeldingarnir, sem
altaf líta bornauga til efnamannastjett-
anna.“
Haraldur ypt öxlum. Hverju átti hann að
svara? Hann Jækti frenjuna, Jjessa ungfrú
Lund og vissi, livernig liún vafði karlmönn-
únum um fingur sjer. Og nú hafði henni
tekist að ginna Walter, þennan saklausa
draumsjónamann, í netið. Hve lengi skyldi
sá leikur standa?
„Jeg væri ljelegur vinur þinn ef jeg J)egði
og Ijeli sem mjer likaði þetta vel, Waltei'.
En eftir minni sannfæringu getur þetta skref
þitt aldrei orðið þjer til gæfu. Þið eigið ekki
saman. Þið eruð alt of ólík til J)ess.“
„Þú ert ekki hótinu betri en allir liinir,“
sagði Walter ergilegur. „Þegar J)ú getur
sagt svona, J)á sýnir þú, að þú þekkir alls
ekki Edelgard. Jeg er altaf að sjá betur og
betur, að jeg á ekki heima í ykkar veröld.
Jeg vildi óska, að jeg liefði ekki komið heim
aftur. Þú ættir að vita, hvernig mjer er inn-
anbrjósts, Haraldur! Jeg er orðinn rauna-
maður síðan jeg koni heim.“
Röddin skalf og liann hirgði niðri i sjer
grátinn. Og kinnarnar brunnu, eins og hann
liefði sóttbita.
Haraldur komst við og lagði hendina á
öxlina á hoiium.
,Þú lxefir reynt of mikið á þig, vinur minn
taugarnar í þjer eru eyðilagðar. hvildu
J>ig nú i nokkrar vikur og láttu alla vinnu
híða. Að hvaða gagni kemur þjer uppgötv-
unin þín, að hvaða gagni kemur J)jer gull
og frægð, ef J)ú kaupir J)að fyrir beilsuna
þína? Þú hefir mist stjórnina á sjálfum
J)jer og ákvörðunum þínum og athöfnum.
Hvíldu þig vel og hugleiddu J)etta skref, sem
J)ú hefir stigið. Jeg ætla ekki að lala meira
um það við þig í dag, en þú mátt vera sann—
færður um, að jeg vil J)jer aðeins ])að hesta.“
„Orðagjálfur .... eintómt orðagjálfur!“
hrópaði Walter og var reiður. Jeg J)oli ekki
lengur þennan skólameistaratón úr öllum
áttum. Við höfum fjarlægst svo mikið, að
við erum liættir að skilja hvor annan. Það
er Jjetta, sem er að.“
Klukkan var langt gengin eitl þegar þeir
vinirnir skildu. Walter fór alls ekki í rúmið
um nóttina. Andstæðar hugsanir fóru um
sál bans eins og martröð.
„Hvernig gat hann hafa misskilið Ingi-
björgu svona herfilega? Hve hræðilega hafði
hún ])jáðsl hans vegna . . . .“
Var þetta raunveruleg ást, sem hann bar
til Edelgard? Mundi liann ekki vakna af
vondum draumi eftir .þessa ástríðuvimu?
En áður en dagur rann var Edelgard efl-
ur efst í huga hans, í allri sinni dýrð og feg-
urð. Honum fanst hann heýra klukkulirein-
an bláturinn i henni, og liann var staðráðn-
ari en nokkru sinni fyr í því, að halda lof-
orðið, sem hann hafði gefið henni. Efna
heit sitt!
Nú vissu þau Amrumshjónin líka, að Walt-
er hafði heitbundisl Edelgard Lund, og að
J)að átti ’ að opinbera trúlofunina innan
skarnms. Þetla var Jjeihi mikið hrygðarefni,
því að þau vissu, að Jætta mundi valda