Fálkinn - 06.03.1942, Blaðsíða 8

3
F Á L K I N N
Díon Claytan Calthmp:
FRÁ VINSTRI TIL H/EGRI SJEST -
SAISA AF TVlFARA,
)
MoKKUR brjef til mín, Bruce?“
Gamli fatageyinsluvörðurinn
i klúbbnum Jeit upp og bros færðist
yl'ir andlitið. „Nú skal jeg gá,“
sagði hann. „En hvað jjjer hafið
lagt af í ferðinni, sir!“
„Já, það er engin furða,“ sagði
maðurinn, hár og sólbakaður. „Það
er hitabeltissólinni að kenna.“
„Þjer hafið verið lengi í ferðinni,
sir. Verða það ekki fjögur ár í
uæsta mánuði, siðan ])jer fóruð?“
„Jú, alveg rjett, Bruce — þjer liaf-
ið svei mjer gott minni. — En,
segið mjer, lialdið þjer, að nokkur
sje i klúbbnum í dag, sem jeg
þekki?“
Fatageymsluvörðurinn leit á list-
ann sinn: „Jeg held varla, sir Ed-
ward,“ svaraði hann, „það eru að-
eins fimm menn inni. Fjórir þeirra
eru að spila bridge og sá fimti,
Ainwright lávarður er inni í reyk-
skálanum. Það tiefir fækkað tals-
verl lijerna í kiúbbnum, sir. Ýmsir
hafa dáið. .. .“
„Jæja, nóg um það, Bruce,“ tók
sir Edward fram i, „athugið þjer
nú, hvort nokkur brjef eru hjerna
lil min, og færið mjer þau inn i
reykskálann, ef nokkur eru.“
Sir Edward gekk i liægðum sin-
lun inn. Hvað það var notalegt að
vera kominn í blessaðan klúbbinn
sinn eftir fjögur ár í Ivína, Afríku,
Indlandi og viða annarsstaðar. En
guði sje lof, nú var það afstaðið og
nú var hann alkominn til Englands.
Ilann liafði vistlega piparsveinaíbúð
í London og stórefnis jörð uppi í
sveit og það var engin ástæða til að
efast um, að hann gæti ekki notið
sældarlífs aðalsmannsins í minst
þrjátíu ár enn.
Þegar liann kom inn í reykskál-
ann rjetti Ainwright lávarour frá
sjer blaðið og sagði forviða: „Hvert
í heitasta, þarna er bá Teddy kom-
inn!“
„Já, hann er hjerna sjálfur," svar-
aði sir Edward hlæjandi og tók fast
í liiindina, sem fram var rjett.
„Komdu og sestu hjerna, lagsmað-
ur. Hvað viltu drekka?“
,,/Etli ekki whisky og sóda, eins
og við drukkum i gamla daga.“
Meðan Ainwright hringdi og pant-
aði hjá þjóninum gægðist sir Ed-
ward í myndablað, sem lá hjá hon-
um.
„Nú kemur til minna kasta að
segja „hvert í heitasta“. Hversvegna
i ósköpunum tátið þið þriggja ára
gömlu blöð Jiggja frammi hjerna ?“
„Við hvað áttu?“
„Þetta blað hjerna hlýtur að vera
minst ]>riggja ára. Líttu á hjerna!“
Sir Edward benti á mynd af
nokkrum veiðimönnum, er stóðu í
hallardyrum einum, og undir stóð
romsa af nöfnum með innganginum:
Frá vinstri til hægri sjást —--------
„Þetta er Atan Bolt,“ sagði sir
Edward og benti á mann í miðj-
um liópnum. „Þetta er kynlegt. —
Blaðið er ekki viku gamalt, en jeg
jarðaði Alan Bolt suður í Afriku
l'yrir þremur árum!“
„Það hlýtur að vera eitthvað að
þjer, lagsi,“ sagði lávarðurinn með
angistarsvip. „Súptu á whiskyinu
•— það skerpir gáfurnar!“
,,.Ieg jarðaði Alan Bolt fyrir þrem-
ur árum suður i Afríku," sagði sir
Edward, sem sat við sinn keip. „Við
vorum á dýraveiðum og gamalt Ijón
ljek hann svo itla, að hann gaf upp
öndina eftir hálftima. Littu á, þcnn-
an hring, sem jeg er með, gaf hann
mjer að skilnaði.“
„Nú, þá skil jeg betur, að þjer
þyki skrítið að sjá mynd af hon-
um í vikugömlu tímariti," sagði Ain-
wright hægari.
„Jeg botna ekkert í þessu,“ sagði
sir Edward hugsandi og rýndi í
myndina. „Þetta er Alan Bolt — al-
veg eins og hann var, með hönd
á siðu, húfuna i hnakkanum og
brosið — þetta er einmitt brosið
hans, ljett og heillandi. - Heyrðu,
Bob, trúir þú á anda?“
Ainwright lávarður leit spyrjandi
á vin sinn.
„Skilurðu," hjelt sir Edward á-
íram, „ef andar eru til, þá er þetta
andamynd. Nú, þarna stendur nafn-
ið skýrum stöfum: í miðjunni mr.
Aictn Bolt — þarna geturðu sjeð
sjálfur!“
„Já, víst get jeg það,“ svaraði
Ainwright, „og vitanlega skil jeg
ekkert í þvi, að þú skulir finna i
nýju blaði mynd af manni, sem þú
hefir jarðað fyrir þremur árum. En
heyrðu — við skulum ná i Sliles
gamla — hanh getur eflaust gefið
okkur ráðninguna á þessu dular-
fulla fyrirbrigði.“
Hann hringdi og bað þjóninn að
skila til brytans, að Ainwright lá-
varð langaði til að tala við hann
í reykskálanum.
Þegar brytinn kom, sýndi sir Ed-
ward honum myndina. „En hvað
það var gaman!“ sagði gamli mað-
urinn, „jeg sem hjelt, að mr. Bolt
væri dauður fyrir mörgum árum.
Þarna má sjá, hvernig mann getur
mismint."
„Vitið þjer, hvar þessi mynd er
tekin?“ spurði sir Edward.
„Á tröppunum við höll Pinbury
lávarðar," svaraði gamli maðurinn,
„jeg þekki það á steinhundunum
tveimur, þarna til beggja hliða.“
„Hvar er Pinbury lávarður mina
— vitið þjer það?“
„Hann er hjerna í London, sir,
og hann kemur hingað i kvöld.
Lávarðurinn hefir miðdegisverð í
litla bláa salnum, fyrir fimm gesti."
„Bob, borða þú miðdegisverð með
mjer hjerna i klúbbnum í kvöld,“
sagði sir Edward við lávarðinn,
„mig langar til að tala við Pin-
bury lávarð, ef mjer gefst færi.“
Hann tók í hendina á gamla bryt-
anum: „Ainwright lávarður og jeg
borðum hjerna stundvislega klukk-
an átla,“ sagði hann. „Sjáið okkur
fyrir góðum mat og munið, að jeg
vil ekki hafa kampavínið of kalt.
— Það vilt þú ekki heldur, Bob —
jeg man það.“
Sir Edward Qurne var undarlega
órótt allan daginn. Ilann var altaf
að hugsa um fornkunningja sinn,
Alan Bolt. Lifslok hans höfðu verið
svo hörmuleg. Þeir höfðu verið á
Ijónaveiðum á Athissljettunum i
Suður-Afríku og komu ljónalijón þá
fram i hávöxnu grasi. Karlljónið
hafði stokkið á Alan sem þá stundina
var 70—80 metrum til vinstri við
Qurne, en kvenljónið hafði ráði'st
á hann sjálfan.
Ilann hafði heyrt að Bolt skaut,
hálfri mínútu fyr en liann. Fyrsta
skot sir Edwards drap ljónið, en
til vonar og. vara skaul hann öðru
til áður en hann sneri sjer að Alan.
Þá sá hann vin sinn liggja flatan
og ljónið ofan á lionum.
Ilann sá þegar, hvernig komið var
og hann og innlæddu burðarmenn-
irnir gengu til liliðar til að reyna
að koma ókyrð á ljónið, svo að
það færi að lmgsa um þá.
í 20 metra ljarlægð miðaði sir
Edward nú og skaut tveim skotum
hvoru eftir annað. Ljónið stökk hátt
upp i loft, fór svo kollhnýs og lá
svo kyrt, en þegar sir Edward kom
lil Alans Bolt, sá hann þegar, að
hann var svo hart leikinn, að engin
von var um líf. Hann gaf líka upp
öndina skömmu síðar og sir Ed-
ward og burðarmenn lians grófu
hann eins djúpt og þeir gátu, svo
að rándýr grönduðu siður líkinu.
Og nú, eftir öll þessi ár, sá hann
mynd af Alan Bolt ásamt veiði-
mönnum, í hallardyrum Pinbury lá-
varðar — það var eins og skyn-
villa!
Hann borðaði ásamt Ainwright
tim kvöldið, eins og umtalað var og
eftir matinn gerðu þeir Pinbury
lávarði orð, hvort þeir mættu tala
við hann nokkur orð um kvöldið
— um áriðandi mál.
Svarið var á ])á leið, að þeim
\ar boðið að slást i hópinn hjá lion-
um og meðan þeir voru á leiðinni
inn í bláa salinn til hans, sagði sir
Edward: „Jeg er að, hugsa um að
segja þcim sögu mína upphátt,
hvernig list þjcr á það, Bob?“
„Prýðilega •— það er ágætt,“ svar-
aði lávarðurinn.
Þeir hittu herrana sex i bláa
salnum kringum kringlótt borð,
kúfað af portvinsflöskum, vindla-
kössum og ávaxtaskálum.
„Gleður mig að sjá ykkur,“ sagði
Pinbury lávarður og stóð upp til
að heilsa gestunum, „tyllið þið ykk-
ur og fáið ykkur eitthvað að drekka
og reykja, og svo getum við siðar
talað í einrúmi um málefnið, sem
jeg á það að þakka, að jeg fjekk að
sjá ykkur.“
„Það er óþarfi að tala um það
í einrúmi,“ sagði Qurne. „Amist þjer
nokkuð við því, að jeg segi yður
og gestum yðar sögu? Diclc Godley,
þárna hinum megin getur að minsta
kosti haft gaman af henni, því að
hún fjallar um ljónaveiðar í Afriku,
og hann þekkir til þeirra.“
„Jú, jeg dirfist að halda ])vi fram,
að jeg hafi nasasjón af þeim,“ sagði
Dick Godley hlæjandi. „Jeg hefi átt
margar ánægjustundir innan um
ljón.“
„En sagan, sem jeg ætla að segja
ykkur er nú um sorglegan viðburð,“
sagði Qurne alvarlegur. „Fyrir ná-
lægt þremur árum var jeg á ljóna-
veiðum á Atliissljettunum með góð-
um og gömlum vini, Alan Bolt.“
„Hann átti að vera hjerna i
kvöld,“ tók húsbóndinn fram i, ,en
fyrir rúmri viku sneri liann á sjer
fótinn, og þessvegna vill hann lialda
kyrru fyrir fyrst um sinn.“
„Það er óbifanleg sannfæring mín,
að jeg liafi grafið Alan Bolt á At-
hissljettunum fyrir þremur árum,“
sagði Qurne og sagði siðan sömu
söguna, sem hann hafði sagt Ain-
wright lávarði úm morguninn.
Almenn undrun varð í hópnum
og margar athugasemdir gerðar og
loks sagði Dick Godley: „Heyrðu,
Teddy, hafðir þú mýraköldu um
þetla leyti ?“
„Nei, ekki vitund. Jeg tel mig
hafa haft fulla heilsu,“ sagði Qurne.
„Jeg hefi heyrt, að það geti kom-
ið fyrir að fólk missi algerlega
minnið í lengri eða skemri tíma,“
hjelt Dick Godley áfram, „og jeg
býst við, að þetta liafi lient bæði
þig og Alan Bolt sjálfan. Jeg gæti
l. d. hugsað mjer, að Bolt hafi ekki
dáið, þó að hann særðist hættu-
lega. og síðan hafi innfæddir menn
fundið hann og hjúkrað honum,
þangað til honum batnaði. Þú hefir
sennilega sjálfur verið á heljar-
þröminni af mýraköldu. — Manst
þú ekki eftir honum Stevens, sem
hvarf i Ástralíu í þrjú ár og sícaut
svo loksins upp kollinum heima hjá
sjer i Eaton Square og liitti svo ilia
á, að lconan hans var gift öðrum
manni?“
„Jeg man þá sögu vcl,“ sagði sir •
Edward, „og jeg skil, hvað þú átt
við. Þú heldur, að frá því augna-
bliki að Alan misti marks í fyrsta
skotinu liafi hugarflug mitt hlaupið
með mig í gönur, svo að öll sagan
sje ímyndun ein.“
„Já, það er einmitt þetta, sem jeg
held.“
„Auðvitað er það eina rjetta það,
að þjer farið til Modlmry, þangað
sem Álan á heima, og talið við hann
sjálfan," sagði Pinbury.
„Jeg ætla lika að gera það undir
eins á morgun,“ svaraði Qurne.
Það var ljómandi veður, þegar
sir Edward ók áleiðis til Modbury
morguninn eftir. Þegar hann kom
inn í bæinn kom liann bílnum á
stæði, en lijelt síðan gangandi að
Toll llouse, bústað Alans Bolt. Toll
House var stórt hvítt hús, og stóð
í undurfögrum garði.
Þegar Qurne gekk upp að húsinu.
gat hann ekki gert að þvi, að hon-
um var órótt innanbrjosts. Honum
fanst það óhugnanlegt að eiga að
standa augliti til auglitis við mann,
sem hann var sanníærður um, að
hann hefði grafið fyrir þremur ár-
u m.
Um leið og hann steig fæli á
neðsta þrepið fyrir neðan dyrnar,
var þeim lokið upp og Alan Bolt
kom út. Þegar hann kom auga á
Qurne kallaði hann giaður: „Góðan
daginn, Bubbles, er það sem mjer
sýnist — eruð það þjer?“ og gekk
til hans og rjetti fram höndina.
Sir Edward góndi á hann og það
kom fát á hann. „Jú, jeg skil að
yður komi á óvart að sjá mig
hjerna,“ hjelt Alan Bolt áfram og
tók fast i höndina á honum, „én
komið þjer nú inn — við höfum
tírca til að fá okkur cocktail fyrir
matinn. Konunni minni verður gleði-
efni að sjá yður, við sjáum svo
sjaldan gesti hjerna i sveitinni."
„En — en,“ stamaði sir Edward,
„— jeg gróf yður suður í Afriku
fyrir þremur árum.“
„Jeg skal segja yður alla þá sögu
síðar,“ tók Bolt fram i, „við skul-
um bara fá okkur cocktail fyrst.“
Qurne fór með honuni inn og var
kyntur frú Holt, sem var fríð og
geðsleg kona, og sá tveggja ára
barn, sem var mjög líkt föður sin-
um. Svo var drukkin blanda og síð-
an snætt, en Qurne fanst sifelt, að
þetta, sem hann upplifði, hlyti að
vera draumur. Það gat ekki verið
raunvera, að hann sæti þarna hjá
manni, sem hann hafði lagt i gröf
fyrir löngu, þúsundir af kílómetrum
í hurtu, sem sundurtætt lik.
Bolt masaði í sifellu, en virtist