Fálkinn - 13.03.1942, Blaðsíða 8

8
F A L K I N A
Kelvin Lindemann
TENINGUNUM
KASTAÐ.
YTÍDTALSTLMINN var úti og Ilse
* Astot't læknir haföi beðiö aö-
stoöarhjúkrunarkonuna sína að koma
með te inn í einkaskrifstofuna. -—
Daufur bjarmi hverfandi vorsólar-
innar fjell á hvítt hárið á Ilsu lækni,
svo að það glitraði þegar hún lireyfði
höfuðið. Hvítt hárið var eiginlega
í inótsögn við bláu augun og frísk-
lega litarháttinn. Menn mundu hafa
giskað á, að hún væri fjörutiu ára
— og það var hún líka.
Bardi Burdsen vinkona hennar sat
í hægindastólnum og lijelt tehotl-
anum í hendinni. Hún var korn-
ung stúlka með breiðar axlir. Það
var kanske bollanum að þakka, að
hún sýndist vera róleg, en rödd
hennar var dálítið æst og óróleg.
llse læknir þekti hana út og inn.
Hún var fyrsta manneskjan, sem
yíirleitt hafði sjeð Bardi og eftir
að foreldrar Bardi voru fallin frá,
átti hún engan betri vin.
„Já, þú þekkir Elvin,“ sagði
Bardi, „þú veist hvernig hann er
— góður iþróttamaður, alúðlegur
samkvæmismaður, sem maður segir,
Jiað liggur altaf vel á honum og
liann er ljúfur og nærgætinn i garð
annara kvenna, án þess þó að dufla
við þær. Jeg er altaf róleg og enda
hróðug lika, þegar jeg er með hon-
um. Jeg get best lýst því þannig,
að við sjeum mjög góðir kuniiingj-
ar og máske er mjer það fyrir
miklu — jeg segi þjer jietta í fullri
hreinskilni — a'ö öllum kunningj-
um okkar finst, að við cigum svo
vel saman. Það kann að þykja
grunnfærið, þegar jeg segi það, en
Jia'ð er vist svona um okkur öll,
að sko'ðun annara hefir Jiýðingu
lyrir okkur, og það er eins og öll
sú gæfa, sem fólk heldur að við
njótum, geri okkur hamingjusamari
en við værum að öðrum kosti. Ef
við ættum heima tvö saman á cyði-
ey, þá mundum við kanske verða
leið hvort á öðru, en Jiegar alt
kemur til alls, ])á líður okkur á-
gætlega saman, og Elvin er heið-
ursmaður í húð og hár — hann
mundi aldrei gera það, sem rangt
væri, og i hjónabandinu held jeg,
að Jiað sje affarasælla að líta upp
til manns en að vera dauð-ástfang-
in af honum. Hann er ef til vill
dálítið veikur á svellinu og Ijcttúð-
ugur og peninga lætur hann sig
engu skifta — jeg meina að afla
]>eirra — hann er duglegur að eyða
lieini; en annars veit jeg það með
vissu, að hann er ekki að draga sig
sig eftir peningunum mínum, því
a'ð hann hefði getað fengið fjórar
stúlkur, sem eru verulega rikar
jeg meina alveg forríkar . .. . “
Ilse læknir kinkaði kolli.
„Já, jeg veit það,“ sagði hún,
„meðal þeirra var dóttir kaffikaup-
mannsins, sem var að draga sig
eftir honum — og tin-forstjórans
—- nei, l)að skal meira en eintóma
peninga til að heilla Elvin Marboe
— hann er, eins og þú segir, heið-
urspiltur, jeg kann vel við hann,
þó aö hann sje dálítið flysjungs-
legur. En hvernig er það með pen-
ingana þina, Bardi. Hafðirðu dálítið
meira upp úr ])essu, eins og mála-
flutningsmaðurinn þinn lolaði ])jer?“
„Jeg var að sækja þá í dag. Jeg
fæ nærri því fjórðungi meira
þetta er ágætt.fjelag og svo traust,
segir Myrskov, þeir hafa fundið
nýjar olíulindir eða eitthvað svo-
leiðis — jeg er ekkert inni í þvi
— ])að heitir Imperial Irak Oit og
Iðnaðarbankinn ábyrgist þá, svo að
ekki verður á betra kosið.
Ilse læknir brosti. „Við höldum
okkur við efnið. Við vorum að tala
um hann Elvin, en alt sem l»ú
sagðir um hann, stefndi að ein-
hverju EN! Hver er þessi EN?
Hvernig lítur liann út og hvernig
hefir liann getað komið ])jer til að
efast um hugsanir þínar.?“
Bardi roðnaði. Hún laut fram og
setti tebollann á litla álmviðarborð-
ið, cins og lnin vildi leyna fátinu,
sem á hana kom, er hún varð ]>ess
vör, a'ð komist hafði upp um hana.
Hún hafði hugsað sjer að það skyldi
koma á lise, en ekki hana sjálfa.
„Nú, jæja,“ sagði hún. „Þetta er
ungur maður, sem jeg liefi kynst
— hann heitir Jóhann — einskonar
Jóhann landlausi þvi að ef nokk-
ur hefir verðskuldað að vera laus
við ónæði af rukkurum og lögsókn-
um þá er það hann — en nú er
hann bara Jóhann landlausi, skulum
við segja.
„Hann er ljósmyndari," hjelt hún
ál'ram og fór lijá sjer og tók sigar-
ettu upp úr litlu gullhylki' sem
nafnið hennar var merkt á með
safíruin, „hann helir stofu uppi á
efsta lofti úti á Vestilrbrú, þar sem
altaf er of lieitt og altaf er stybba
af olíuofni, en liann er ljómandi
góður ljósmyndari, mjög listrænn,
skal jeg segja þjer, án þess að vera
tilgerðarlegur, ein vinstúlkan min
sagði mjer, hvernig hann væri, en
hann græðir víst mikið, því að hann
lætur sjer standa alveg á sama um
skiftavinina. Þegar jeg hringdi til
hans og sagðist vilja láta mynda
mig, sagöi hann, að jeg gæti koinið
á myndastofuna — þá skyldi hann
athuga, hvort hann kærði sig um
að mynda mig. Það kann að þykja
oflátungslegt, en það er nú eigi að
síður heimskulegt. Jæja, jeg l'ann
nú náð fyrir augum hans og jeg
bað hanri um að taka myndina
framan frá.“
„Já, jeg hefi tekið el'tir ]>vi,“
sag'ði liann, „án þess að jeg vilji
segja, að það sje gert at' ásettu
ráði, þá er það orðinn vani hjá
yður að láta helst ekki sjá yður á
lilið, sennilega af því að þjer liald-
ið, að nefið á yður sje Ijótt vegna
þess að það er dálítið langt. En
þetta nef er sjaldgæft og óvenjulega
lallegt. Án nefsins væruð þjer mjög
hvcrsdagsleg manneskja. Og þess-
vegna á að taka myndina á hlið.“
„Svo var hann hálftíma að bjástra
með myndavjelina og jeg var lö'ör-
andi i svita þarna i skonsunni og
sólin skein inn. En svo hafði hann
gleymt að setja plötur í kassann,
eða hvað það nú hjet, og sagði, að
jeg yrði að koma aftur daginn
eftir.
Jæja, og svo höfum við l'arið út
saman nokkrum sinnum, á kvik-
myndir eða hljómleika. Að vísu
finst mjer drepleiðinlegt á hljóm-
leikum, en Jóhann hefir gaman af
tónlist, og svo — svona er það
nefnilega, Ilse — hann ruglar mig,
en mjer finst gaman að vera með
honum, en það er með alt öðrum
hætti og að vera með Elvin — ef
til vill er hann þróttmeiri og fyrir-
ferðarmeiri en Elvin, en hann nýtur
líka lífsins á fjölbreyttari hátt. Jeg
get vel sjeð, að við erum ólik og
stundum er eins og við skiljum
alls ekki livorf annað, al' því að
við höfum fengið ólíkt uppeldi.
Hann hefir einliverskonar álirif á
mig, sem jeg aldrei hafði haldið,
að jeg gæti orðið fyrir — ó! Það
ei flónska að vera að tala um ást.
Við eigutn alls engin orð til að
gera lilfinningarnar skiljanlegar öðr-
um. Máske höfum við tuttugu orð
og veifum þeim eins og merkja-
flöggum og vonum vonlaust að geta
útskýrt hvaða tilfinningu livert
merki táknar — en þetta verður
svo máttlaust. Æ, hvað var jeg að
tala um, Ilse? Jú, þú veist, að jeg
hefi mikið traust á þjer, að jeg er
fávís og alt svoleiðis og að þegar
jeg var hrifin af Knut, ])á gast þú
útskýrt, hvernig hann væri í raun
og veru, og hefði jeg ekki noti'ð
þin, þá væri jeg kanske bæði gift
og skilin í dag. Viltu hjálpa mjer
núna? Villu fara fyrir mig og tala
við Jóhann landlausa og segja mjer
hreinskilnislega hvaða skoðun þú
hefir á honum? Hvernig þjer list
á liann!
„Er þetta svona alvarlegt?"
Bardi vafði örmunum um liálsinn
á Ilse.
LSE lækni fanst Jóhann land-
lausi alls ekki geðugur maður,
þegar hún sá hann fyrst. Hann var
með mikinn hárlubba, sem lafði
niður á enni og í látbragði lians
og svip virtist mega sjá vott oflát-
ungslegrar ósvifni, sem að vísu
senniléga var manninum ekki eðli-
leg, en var þó óviðfeldin. En þetta
breyttist alt, þegar hún liaf'ði sjeð
hann brosa í fyrsta skifti.
„Mig langar til að láta taka mynd
af mjer,“ sagði hún. „Og jeg vil
helst líta eins vel út á myndinni og
hægt er — unnustinn minn á nefni-
lega að fá hana.“
Jóhann landlausi góndi forviða á
hana.
„Nú þykir mjer taka i hnúkana,“
sagði hann.
„Y'ður finst jeg vist vera of göm-
ul til ■— til sliks?“
„Nei, nei — það var ekki það,“
sagði hann. „En mjer finst það svo
yndislegt að geta elska'ð á yðar
aldri. Jeg vildi óska a'ð jeg gæti
orðið ástfanginn af konunni minni,
þegar jeg er kominn á yðar aldur.“
„Eruð þjer giftur?‘
Jóhann var að flytja lil lampana
og hvítu skermana.
„Nei, ekki ennþá, en það kemur
sjálfsagt að því einhverntima. Jeg
er trúlofaður, — það er að segja,
stúlkan veit ekkert um það ennþá.“
„Þetta er þá talsvert í lausu loft i,“
sagði Itse og brosti. „Er hún lag-
leg, unnustan yðar tilvonandi?“
„Ojá,“ sagði Jóliann. „Jeg kann
vel við hana sjáið þjer, en ýmsum
mundi kanske þykja hún vera tals-
vert mikil yfirborðsmanneskja, en
það skal nú lagast, þegar við erum
gift.“
„Haha,“ sagði Ilse. „Það liggur
viö að jeg liafi heyg af yður. Ilvers
krefjist þjer eiginlega af hjóna-
bandinu og af konunni yðar?“
í ÓHANN stilti ljósmyndavjelina
áður en hann svaraði. „Þess
sama og aðrir menn — venjulegir
lítið hús, börn og þægindi, út-
varp, kvikmynd við og við og svo
annars ró og næði. Það, sem skiftir
mestu i heiniinum er að gerast ekki
of vitur og leggja ekki of mikla á-
herslu á formið. Þjer skiljið víst,
að það er hrot úr lífsskoðun, að
jeg skuli ganga i buxum, sem eru
pokaðar á hnjánum, ef þjer hafið
auga fyrir slíku, þá sjáið þjer, að
jeg er laglega vaxinn og jeg geri
])að sem jeg get til þess .að lialda
vaxtarlaginu — svona, ofurlítið upp
með höfuðið frú. . . .“
Það var eitthvað í hátterni ])essa
manns, sem Ilse feldi sig ljómandi