Fálkinn - 13.03.1942, Blaðsíða 12

12
F Á L K I N N
LUKKULEITIN
ÁSTARSAGA EFTIR LUDWIG BLUMCKE
FRAMHALDSSAGA
19. _____
XIII. KAPÍTULI.
ALTER HARTWIG var við því bú-
inn, að þegar lil Brcmen kæmi
mundi liann fá sömu útreiðina og
Haraldur Carsten. Það gæti meira að segja
lnigsast, að Sökelund gamli mundi reka
hann á burt sem hvern annan svikahrapp
og hringja til lögreglunnar og biðja hana
um að taka hann fastan. Hver veit nema
liann hefði orðið fyrir heimsóknum af svika-
ættingjum áður.
En hvað sem því leið, þá ætlaði Walter
undir öllum kringumstæðum að ganga úr
skugga um, livort þessi maður væri afi
hans eða ekki. Og hvað sem öðru leið, þá
gat hann ekki átt heima á Bólstað. Hann
gal ekki hugsað sjer að lifa undir sama
þaki og Ingibjörg í þeirri meðvitund, að
hún væri konan annars manns.
Á járnbrautarstöðinni í Bremen spurðist
hann fyrir um mann, sem hjeti Konstantín
Sökelund og tókst slysalaust að fá heimilis-
fang hans.
Ilann náði sjer í bifreið og' ók þangað.
Ilúsið var spölkorn fyrir utan borgina og
kringum það var stór garður, ljelega hirtur
og liægra megin við hann stór beykiskógur,
en lil vinstri voru akrar.
Morgunsúr þjónn í svörtum einkennisbún-
ingi kom til dyra og svaraði Walter þvi, að
Sökejund væri ekki vanur að taka á móti
heimsóknum og sist af öllu svona snemma
dags.
„Jeg er viss um, að Sökelund vill fúslega
hregða vana sínum í þetta skifti,“ sagði
\\ralter djarfur. „Og gerið svo vel að fá
honum þetta nafnspjald og segja, að jeg sje
ættingi og mig langi til að tala við hann.“
Gamli þjónninn hristi sköllótt höfuðið og
virtist ætla að malda í móinn. En ungi mað-
urinn brosti svo djarflega og vonglaður til
hans, að þjónninn tók sig á, og eftir ör-
skamma bið fór hann aftur inn í liúsið með
nafnspjaldið.
Það leið nærri því stundarf jórðungur
þangað til hann kom aftur. Og nú var hann
miklu vingjarnlegri en áður, lmeigði sig
djúpt fyrir gestinum og bað hann um að
koma inn. Hann fór með liann inn í stóra,
en undarlega óvistlega stofu, og' þar stóð
\\ralter áður en hann vissi af andspænis há-
um, en lotnum manni með snjóhvítt hár.
Hann starði á hann sljógum augum og sagði
með þreytulegri rödd:
„Má jeg biðja yður að segja mjer erindið
með sem fæstum orðum. Hvað viljið þjer
mjer? Þjer heitið Walter Hartwig? Og þjer
eruð verkfræðingur. Þjer mintust eitthvað
á skyldleika við þjóninn?“
„Herra Sökelund, jeg er viss um, að eng-
inn misskilningur geti komið til mála um
það,“ svaraði Walter hrærður. „Þjer áttuð
dóttur, sem giftist Karli Hartwig í New
York og íyrir tuttugu árum dó hún, en mað-
urinn hennar var dáinn á undan henni. Vin-
ur minn kom hingað nýlega lil þess að segja
y'ður frá þessu, en þjer neituðuð að lala
við hann.“
Það fór skjálfti um gamla manninn.
Hann lyfti æðaberum höndunum og það
kom glampi í augun.
„Hvað vitið þjer um þetta? Segið þjer
mjer það. María, eina barnið mitt, dáin fyrir
tuttugu árum?“
„Jeg er sonur liennar, og þú .... J)ú ert
móðurfaðir minn!“ sagði Walter glaður.
„Hjerna er síðasta brjefið, sem hún móðir
mín skrifaði. Það hefir verið falið í öll þessi
ár og fanst ekki fyr en núna nýlega.“
Gamli maðurinn riðaði út að gluggan-
um, tók stækkunargler upp úr vasa sínum
og stafaði sig gegnum brjefið.
„Sonur Maríu! Sonur Maríu!“ muldraði
hann með grátstafinn í kverkunum. Walter
Hartwig! Barnabarnið mitt! Já, nú sje jeg
það. Þú ert nauðalikur henni. Jeg er orð-
inn gamall og hálfblindur og þessvegna sá
jeg það ekki strax.“
„Afi!“
Þeir föðmuðust innilega og voru svo
hrærðir að hvorugur gat komið upp nokkru
orði.
Svo varð Walter að segja honum frá æfi
sinni. Hann sagði frá trygðatröllunum, fóst-
urforeldrum sinum, sem hann átli svo mik-
ið upp að unna, frá vinstúlku sinni, Ingi-
björgu, frá uppgötvuninni og óveðursnótt-
inni, sem varð til þess, að brjefið fanst.
Gamli maðurinn sat með spentar greipar
og liorfði á svipbreytingai-nar í andliti hins
unga manns, hlustaði á hvert orð, sem hann
sagði, eins og það væri dóttir hans, sem
væri að tala við liann af liimnum ofan.
Svo tók hann fram myndir af Maríu, sem
barni og fullvaxta stúlku, myndir, sem voru
svo nauðalíkar Walter. Og liann sýndi hon-
um brjef, sem hún hafði skrifað, þegar hún
var barn, og ýmislegt smávegis, sem hún
liafði átl og hann hafði geymt eins og dýr-
gripi, til minja um hana.
Og svo fór hann að segja frá lika.
Eftir að hann hafði mist konuna sína
hafði allur hugur hans snúist um einkabarn
hans. Ekkert var of gott eða dýrt handa
Maríu. Hann dekraði óforsvaranlega mikið
við hana og ljet alt eftir henni. Og í sjálfs-
elsku sinni hafði liann hugsað sjer það, að
hún ætti að vera hjá honum um aldur og
æfi. En svo gerðist ])að, að hún kyntist Karli
Hartwig söngvara og varð ástfangin af lion-
um. Það var ekkert ilt um hann að segja,
en faðirinn lagði hatur á hann, því að hann
ætlaði að ræna hann dóttur hans. Hann
beitti sjer með oddi og egg móti ráðhagnum.
Hann gat ekki hugsað sjer að missa einka-
dóttur sína frá sjer og hótaði að útskúfa
henni og gera liana arflausa, ef hún færi
lrá honum. En María hjelt trútt við mann-
inn, sem hún elskaði, og þegar þau gil'lust,
voru allar hrýr brotnar milli hennar og fö'ö-
ur liennar.
„Jeg svaraði aldrei neinu af þeim mörgu
brjefum, sem hún sendi mjer til þess að
reyna að ná sáttum við mig,“ sagði gamli
maðtirinn, sem nú loksins gal svalað þeirri
þrá sinni að segja frá, hvernig einþykkni
hans liafði leikið hann og bakað honum
raunir. „Fyrst þegar María skrifaði mjer,
að maðurinn hennar væri dáinn og að hún
lægi sjálf veik og hjálparvana, fór klakinn
að þiðna af hjartanu á mjer. Jeg skrifaði
henni aftur og sagðist fvrirgefa henni og
langaði til að lmn kæmi héim mc'Ö dreng-
inn sinn. En þau komu ekki og þá lokaði
jeg skurninu um mig, víggirti mig með þráa
og beiskju og æsti mig upp í því, að telja
mjer trú um, að hún hefði logið þessu, i
þeirri von, að jeg sendi henni peninga.“
Um það leyti, sem Tom Haddon fór fi-á
New York með drenginn og strandaði við
strendur Fríslands, var Sökelund á ferða-
lagi erlendis og las aldrei blöð að heiman.
Þetta var skýringin á því, að hann hafði
aldrei sjeð auglýsingarnar í blöðunum, frá
Bertel Amrum.
„Jeg hefi lifað eins og gramur sjervitr-
ingur síðan María fór frá mjer og þrált
fyrir allan minn auð hefi jeg verið vesæll
aumingi, sem ekki vissi hvað gæfa var í
heiminum."
En nú var hamingjan komin á heimilið.
Hún kom yfir þröskuldinn í mynd barna-
barnsins, sem liafði ráðið til inngöngu í
mannfælna húsið. Gamli maðurinn virtist
hafa orðið mörgum árum yngri við þennan
atburð. Hann faðmaði Walter aftur og alt-
ur og þreyttist ekki á að heyra liann segja
frá uppgötvun sinni og æfiviðburðum.
Hann hringdi á þjóninn, sagði honum,
liver Walter væri og bað hann um að laka
til í herbergi lianda honum. Honum liefði
ekki reynst erfitt að fá Walter til að setjasl
að hjá sjer fyrst um sinn.
Og áður en dagur var að kvöldi kominn
höfðu þeir komið sjer niður á, hvernig þeir
skyldu nota einkaleyfið. Walter hafði fund-
ið ríka manninn, sem liann vantaði — ])að
vai afi hans. Og jarðeignin lil vinstri við
garðinn var kjörin til þess að reisa á henni
verksmiðju.
Daufu augun í gamla manninum höfðu
fengið á sig gljáa. Kaupmaðurinn í hprum
hafði vaknað af löngum svefni, Hann vildi
undir eins ná í sjerfræðinga og byrjaði með
því að liringja til húsameistarans. Und'r
eins og frost væri úr jörðu ætlaði havin að
láta grafa fyrir grunninum.
Walter fjekk þegar í stað fullan umráða-
rjett yfir þeim lrluta eignanna, sem fallið
höfðu í erfðahlut móður hans sálugu, og »
gat því talisl vel stæður maður áður en
hann hafði grætt nokkurn eyri á uppgötv-
un sinni. Hann, sem hafði harist við eymd
og hágindi óð nú í peningum. IJann, sem
áður, vegna ljettúðar vinar síns, hafði verið
talinn þjófur, stóð nú með pálmann í hönd
unum og var elskaður og virtur, ekki að-
eins á bernskuheimilinu við Norðursjóinn,
heldur líka af endurfundnum afa sínum.
Og þó var hann ekki hamingjusamur.